Lekker gewoon is gewoon lekker !

Bron : weheartit

Soms heb je het. Dat je de kleur in je eigen bestaantje niet kunt ontdekken. Sterker nog, dat je je persoonlijke kleur niet meer ziet. Dat je jezelf een echte Saaimans vindt.

Ugly Grey sluipt op kousenvoeten je systeem in. Het is een vaag gevoel.

Eerst is het zo onbeduidend dat je niet eens weet dat je het hebt. Het is weg ‘in the twinkling of an eye’.

Daarna is het er. Je voelt het, maar kunt het niet exact benoemen.

Traag maar zeker, zoals de dagen lengen, wint Routine terrein.

Uren worden dagen. Dagen die zichzelf aaneenrijgen als de parels van een halssnoer. Gelijkmatig. Zonder uitschieters. 

Daar moet je vanaf. Maar hoe ?

Via een ziekenhuiskamertje.

Dat elke keer dat je er binnenkomt kleiner lijkt. Want  : het vaste decorum wordt keer op keer uitgebreid.

Het bed is een sine qua non. Evenals het feit dat je de afstandbediening die er bij hoort pas zijn geheimen kunt ontfutselen vlak voor je weg mag.

Bedtafeltjes zijn ook niet weg te denken. Vermaledijde dingen. Volgens mij stiekem afgericht door het ziekenhuispersoneel.

Florence Nightingale, de poets-, de maaltijddame en weetikwienogmeer rommelen wat hier en frutselen wat ginder en hups – de tafel plooit zich braafjes naar hun wensen…?

Hoe doen ze het toch?  Want pak je de tafel zelf aan, dan “bokt” ze.

Het blad neemt een duikvlucht naar beneden. Je knalrode tomatensoep belandt op de grond, of nog erger, in je bed, op jou. Met een wel erg voor zichzelf sprekende vlekkenzee tot gevolg. Liefst luttele seconden voor de arts je met een bezoek vereert.

Maar kijk, de stereotiepe penibiliteiten blijven je voortaan bespaard. Want je kan je hoofd als een biet prima verstoppen achter de laatste kamer-update. Voor de arts is het ook handig, want die kan hetzelfde doen als ie je iets moeilijks moet vertellen…

Een flatscreen per bed, met touch-buttons en een telefoon er aan vast.               

Inclusief  internettoegang, social media-apps en meer keuzezenders dan er landen in de wereld zijn.

Eén nanoseconde ongeveer ben je blij dat je niet verplicht bent om je naar de programmakeuze van je kamergenoot te plooien. 

Tot je bedenkt dat je nu met de hectiek van de naast elkaar lopende programma’s zult moeten om kunnen. Als je pech hebt komt er ook nog een bezetting van je scherm bij, omdat de dokter het nog even wil borrowen om instant je laatste gegevens op te vragen.

Het ultrahippe kamerdesign zorgt er ook voor dat je nog weinig tijd krijgt om je ongestoord belabberd te voelen.

Want koning, keizer, admiraal, de laatste snufjes testen willen ze allemaal.

De ruimte lijkt wel een casino, waarin er altijd wel iets piept, bliept, flitst of rinkelt. Non-stop. Gewoon, omdat het kan (en omdat er meer opties zijn dan je thuis hebt).

Of een space-center, met al die schermen …  Het kan aan mij liggen – narcose-effect ? –  maar ik voelde me plots in een verre toekomst.

Waarin je niet door dokters, maar door screens behandeld wordt. Schermen op beentjes, kwestie van toch nog iets van de ‘personal touch’ te hebben.

Wat rijst er dan uiteindelijk op als een cake uit de oven ?

Het gevoel dat je snakt naar je eigen – saaie ? – stekje.  Waar je je eigen ding kunt doen en met één flits orde in de chaos kunt scheppen. 

Lekker gewoon is van tijd tot tijd gewoon lekker !