Ik zal aan je denken

Bron :  weheartit

“Ik zal aan je denken, als ik weer thuis ben ! ”  wuift ze.

En hup, weg is ze, nadat ze een traantje heeft weggepinkt en een snelle kus op mijn wang heeft gedrukt.

Opmerkelijk is ze, Vrouwtje Hasselt.

Niet alleen omdat ze de laatste 48 uur met mij in het “casino” doorbracht – en ondanks haar hoge leeftijd – fluks gebruik maakte van de mogelijkheden die het bood.

Ook omdat ze zo rustig bleef onder alle toestanden die dit meebracht.  Daarnaast omdat ze zo heerlijk uit haar rol van oude wijze vrouw kon vallen, om er dan met een kwinkslag en natuurlijke flair weer als vanzelf in te rollen…

Maar bovenal : ze is als een spons. Ze leert. Ze neemt op wat ze hoort.  Stoort zich daarbij geenszins aan het feit dat de raad mogelijkerwijs komt van iemand, nog niet eens de helft van haar jaren.  Ze wikt, weegt. Noteert alles in haar blauwe “Moleskie”. 

Toch heeft ze haar (leeftijdsgebonden ?) issues.

De door de arts aangereikte oplossing doet haar steigeren. De stoom komt uit haar oren. “Op mijn leeftijd, geen denken aan!” De patstelling eindigt in tranen.

Hiermee weet de arts zich geen raad, en dus blaast ie in stilte de aftocht … Zij, ik en een doos Kleenex blijven achter.

Ik zwijg en geef tissuetjes. Zij boent haar tranen weg en zegt uiteindelijk : “Mijn man en mijn moeder (die bij haar inwoont en ruim 100 is) zijn er tegen. Daarbij, we gaan niks meer kunnen doen!”

Ik begrijp eerst niet wat ze bedoelt, dan valt mijn nikkel …

“Dat is tijdelijk”, zeg ik. “Na de ingreep zul je een pak fitter zijn, omdat je weer rustig kunt slapen. Bedenk eens wat je allemaal kunt doen als je niet ziek bent en niet meer aan huis gebonden … “

Ik maak mijn zin af met een knipoog, en haar ogen beginnen te glinsteren.

Geruime tijd vuurt ze de ene vraag na de andere op me af. Naar beste weten geef ik antwoord. Alles komt in haar notitieboekje terecht.

’s Avonds verbaast ze vriend en vijand door zich de voorgestelde ingreep haarfijn te laten expliceren en direct hierop aansluitend toestemming te geven en een datum te laten prikken.

Ieders mond valt  open. De mijne ook.

Ze verklaart doodleuk : “Je hebt gelijk, en kennis van zaken. Ik ga jouw raad opvolgen.”

Over besluitvaardigheid gesproken! Straf, straf, straf!

“Ik zal aan je denken ! ” herhaalt ze, vanop de gang.

Een beetje “flabbergasted” kijk ik haar na. En blij. Want het is een compliment.

Het betekent dat je een blijvende indruk hebt nagelaten, hoe kort de weg samen ook was. Bijzonder, dat gevoel. Uniek ook, want je weet niet altijd zo duidelijk welke impact je op iemand hebt …

Sommige mensen leggen een heel traject met je af. Sommige niet.

Ze verdwijnen. Traag, ongemerkt, of geleidelijk, met een stille aankondiging, die je pas later begrijpt. Soms ook bruusk.

Anderen maken een blitzz-optreden.  In de split-second dat ze er zijn fungeren ze als spiegel. Van je eigen kwaliteiten, die je zelf soms het moeilijkst ziet.

Vrouwtje Hasselt, stilletjes hoop ik dat ik met jouw instelling oud mag worden.

Ik zal ook aan jou denken! Vooral als ik in een crisis weer ’s vergeet dat ik toch al wel enkele kruimeltjes wijsheid heb vergaard…

Advertentie