Bron : Google
Via het nieuwsflardje dat me wakker maakt, hoor ik dat 8 maart naast Vrouwendag ook Wereldnierendag is.
Ben nog aan het bedenken dat je toch wel in een hachelijke positie zit als je wacht op een donornier, terwijl ik PC-gewijs op zoek ga naar de nieuwste WOT.
Wat een coherentie ! Verbazend…
Want wat zie ik ? De meest recente WOT luistert naar de naam precair.
Dit woord is hélemaal van toepassing op orgaandonatie.
Een procedure die je écht wel onzeker, bedenkelijk, hachelijk, gevoelig, heikel en twijfelachtig mag noemen.
Op zo’n moment kan je alleen maar hopen op dat tikkeltje geluk en een goeie Florence Nightingale.
Ja. Een Florence.
Om de schok op te vangen van die momenten met de kracht van een aardbeving. Dan heb je iemand nodig die voor je zorgt, omdat je dat even niet zelf kunt …
Gelukkig doen al mijn organen het nog goed.
Mijn ruggesteuntje heeft al wel een paar spreekwoordelijke hartinfarcten weten te voorkomen.
Mijn Florence, dat is mijn dossierdame.
Als maatschappelijk werker had ze tal van paperasserijen voor me op het goede spoor gezet. Maar toen ik hiermee bij haar aankwam, was ze toch échtigentechtig flabbergasted.
De situatie versporen zat er niet in, maar aan mij was wel nog iets te doen, vond ze. Dus gooide ze fluks haar hele agenda om.
Om van dat puinhoopje dat voor haar zat, weer een beetje mens te maken.
Nooit eerder heb ik zó hard hulp nodig gehad en ze ook zó prompt gekregen.
Ze praatte me door die zwarte dag heen, waarin ik noodgedwongen heel wat dingen in mijn ééntje moest zien te klaren.
Toen ik haar zei dat ik niet wist hoe ik het zou doen, zei ze heel eenvoudig, maar ook heel beslist : “Je bent wel klein, maar je staat er, als het moet. Het lukt je wel.”
En daar ging ik. In mijn ééntje. Of toch niet helemaal. Want in mijn hoofd zaten deze woorden. Ik hoorde ze die dag telkens en telkens weer.
Dat hielp om de dag door te komen.
Nu, zoveel maanden later, zitten die woorden er nog steeds. Gebeiteld.
Ik hoor ze nog steeds, op moeilijke momenten. Ze zijn nog altijd even troostrijk …
Voor alle mensen die – van welke kant ook – met orgaandonatie of een andere ramp te maken krijgen hoop ik dat er een “Florence” is, ergens.
Iemand die even de regie overneemt die jij tijdelijk niet kan voeren.
Op een zorgvolle manier. Zodanig dat je er – ook later nog – door wordt getroost …
Iemand die er alles aan doet om tegen jou te zeggen : “Pas goed op jezelf, en het allerbeste *!
Cura, ut valeas …
—————————————–
* Pas … allerbeste ! : vrije vertaling van de titel, een afscheidsgroet in het Latijn.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Ariadnesdraad 
Inderdaad een coherent geheel. Het getuigt van kracht en moed weet je om hulp te vragen, en gelukkig heb je die ook vlug gekregen. Er bestaan, ondanks alles, best nog wel mensen met het hart op de juiste plaats. Nog heel veel sterkte!
Wat lief zeg, gelukkig maar dat er zulke mensen zijn :)
Wat fijn dat ze jou zo heeft geholpen :)
Gelukkig dat er zulke mensen bestaan! En dat jij er nog steeds veel aan hebt. Ik denk dat iedereen wel zo iemand nodig heeft.
Heerlijk dat ze je heeft geholpen, en dat ze je nog immer helpt wanneer je het even nodig hebt…
leve Florence en aanverwanten!
Een Florence hebben we allemaal wel eens nodig. Heel fijn dat ze er was toen jij haar nodig had!
Weet je, ik heb me nu ook geabonneerd op de bond zonder naam, en het “menslief ik hou van jou” gevoel of idee, wel … ik sta daar achter. We moeten elkaar gewoon wat vaker graag zien, en elkaar tot steun zijn, zonder vooroordelen of veroordelen, gewoon goed doen voor elkaar.
En het is fijn te weten dat er zo toch wel wat mensen zijn, heel fijn!
Tof stukje weer!
Pingback: Christmas Calling | Ariadnesdraad