Superwoman multitaskt

Superwoman. De tegenhanger van Superman. Wie droomt er niet van haar te zijn ?

Heeft nooit kledingkeuze-dilemma’s. A ja, want ze zit altijd al strak in het pak. De kleuren, de verhoudingen, het klopt allemaal.

Make-up issues ? Kent ze niet. Die van Krypton zien er altijd super uit !  Die goeie look zit net als het pak automatisch gebeiteld.

Want ik heb Super(wo)man zich nooit druk weten maken inzake welness.

Voor haar geen gestuntel dus met fond de teint, camouflagesticks, mascara, lipstick en consoorten … Eender hoe, wat waar en wanneer : super is het epitheton ornans dat bij haar past.

Vermoeidheid ? Daar doen ze niet aan op Krypton. Non-stop paraatheid is de norm. Van de dwingeland slaap en zijn metgezel bioritme hebben ze daar nog nooooit gehoord. Simpelweg tijdverspilling. Punt. Eind aan de lijn.

Tja. Er zijn absoluut pluspunten aan, om een constitutie te hebben die voor een zeker percentage uit staal bestaat.

Een off-day wegens ziekjes heb je immers nooit.

Geen hormonaal bepaalde hoofdpijnaanvallen waarbij het lijkt alsof een heel orkest tegelijk – liefst om ter hardst – cimbaal wil spelen in je hoofd. Zodat het lijkt alsof je door staal verpletterd wordt …

Iets heel anders dan van staal zijn, als je het mij vraagt.

Superwoman heeft geen last van totaal in de soep gedraaide agenda’s.

Voor haar geen elfendertig items die zich allemaal tegelijk op de zelfde plek in je agenda willen nestelen. Gisteren dus.

O, en ook geen overblijvende taken die je allemaal om ter meest met een schuldgevoel opzadelen. Juist ja, omdat je ze niet af hebt, terwijl je dat eigenlijk wel met de over-all planner in je had afgesproken.

Want deze dame is straf in multitasken. Ze kan niet alleen verschillende agenda’s aan. Neehee, ook nog totaal verschillende levens ! Ze switcht er tussen of het niks is.

Al wat nodig is, is een draaideur, of een telefooncel of wat er verder ook maar voor handen is om even ongezien je Super-outfit aan te schieten.

Hoe anders gaat het er bij mij toe !

Ik heb natuurlijk niet de gave dingen op voorhand te zien aankomen. Daarom ontdek ik geweldige initiatieven – zoals de Wijvenweek – ook steevast te laat.

Gevolg daarvan is dan weer dat de aan deze topic gelinkte stukjes onherroepelijk niet op tijd verschijnen. Of zelfs helemaal niet.

O, en dat gesappel met agenda’s ! Niet dat ik niet organized ben. Ik heb er zelfs drie. Jawel. 

Maar het moet gezegd : ik heb altijd nét niet die agenda. Die agenda, die net dat andere segment van mijn leven beslaat. Dat waar ik op hét eigenste ogenblik een kijkje in wil nemen.

Schril contrast met de a-priori-aanpak van Superwoman.

Dus komt het vaak neer op de bereidheid van mijn ‘little grey cells’. Die doen meestal gezellig mee. Behalve dan als ze vinden dat ze niet genoeg slaap hebben gekregen.

Dan durven ze nog wel eens een kletterend cimbaalstukje opvoeren in mijn hoofd.

Als mijn brein slechts mild ontstemd is, dan stuurt het zijn maatje bioritme, die luistert naar de naam Nachtuil.

Ook niet echt een zegen. Want mijn brein laat zich niet in ééntweedrie tot slaap bewegen. Maar als het dan slaapt, dan is wakker worden ook wat.

Vaak te laat, alle formaten – ook lawaaitjes – van een wekker ten spijt.

Eigenaardig genoeg is vroeger naar bed gaan geen oplossing. Wél een garantie op wakker liggen tot het halfuurtje voor ik  moet opstaan.

De telefoon brengt nogal eens soelaas als het er op aankomt de slaap te verdrijven.

Compleet met armwiekend naar de telefoon graaien,  en daarbij zorgen voor iets dat klabatsboembaf doet, juist als ik de door mij verkeerd benoemde mijn vergissing wil verklaren.

Als ik dan die slaaphorde heb genomen,  dan ben ik klaar voor de volgende stap.  Het maskeren van mijn dikwijls astronomische slaapgebrek.

Daarbij moet ik voorzichtig zijn dat ik geen ruzie krijg met mijn roomblank velletje, dat enkel na straffe onderhandelingen iets anders dan Nivea accepteert.

Gelukkig gaat garderobegewijs alles een pak vlotter.

De kleuren mogen dan niet zo flitsend zijn als bij Superwoman, ze combineren wel. Al bestaat het geheel vaak wél uit stukken die ik eerst niet kan vinden …

Minpuntje ? De broeken zijn standaard langer dan ik.

Bezig dit euvel te verhelpen, kan het dan al eens gebeuren dat ik de deur in mijn haast dichttrek, met de sleutel overal, behalve geruststellend in mijn jaszak.

Andere keren heb ik de sleutel wel, maar ben ik de weg ernaar kwijt in mijn handtas. Die glansrijk de vergelijking met een doolhof kan doorstaan.

Conform mijn mythologische connectie zou een labyrint een eitje moeten zijn, maar niks is minder waar. Wee ende helaas.

Maar gelukkig heb ik op dit punt van de dag genoeg raketvaart ontwikkeld om tegen dat tikje vertraging te kunnen…

Tja. Superwoman zijn is een multitask !

Maar het is nog maar de vraag wat Superwoman doet met het het menselijke side-effect chaos. Anders dan dromen, soms heel echt … 

Chaos. Daar ben ik super in!

Advertentie