Set Fire To The Rain

Het staat vast als een paal boven water. Een paal boven veeeel water. Het wordt nooit wat tussen mij en de weergoden. Zeus en zijn bende hebben het nu echt  helemaal – en ook nog permanent – verkorven bij ondergetekende.

Hoe dat zo komt ? Wel, gister was het weer tijd voor mijn tussentijds consult bij Die Dokter.

Met een bang hart zie ik telkens die datum tegemoet. Vanwege het weer.

Nee, niet vanwege de man of zijn advies. Dat zit wel goed. Gelukkig. Want we zitten aan elkaar vast als mes en vork. Die komen elkaar ook steeds weer tegen.

In weerwil van dit gegeven hebben Die Dokter en ik  in de loop der tijd een gezamelijke uitdaging ontdekt : elkaar zo weinig mogelijk zien. Dat houdt de sleur er uit en het moreel hoog. Voor hem én voor mij.

En ongelooflijk maar waar: ’t werkt nog ook !

Eigenlijk is het weer momenteel ons enige zorgpunt.

Want zonder uitzondering is het prijs. Waterweer waar je geen hond doorjaagt – maar mij dus wél.

De kernvraag van de eerstvolgende raadpleging is eigenlijk nooit hoe fit ik zal zijn, maar wel hoe waterachtig.

Want door de wol geverfd als we zijn, of moet ik zeggen door het (kouwe) water gewassen, zijn we inmiddels circumstantieel helderziend.

We weten het : als wij elkaar zien, dan regent het zeeën. 

Uit die zee rijs ik dan op als een drenkeling die lastig op het droge is te krijgen, en nog moeilijker te onderzoeken.

Tot mijn geluk is het zo dat Die Dokter een reddersbrevet heeft voor onvrijwillig verzopen waterkiekens en – dit vooral – genoeg droge handdoeken in voorraad.

Hoffelijk, maar echt : ik zie er net zo lief niet uit alsof ik voor de elfendertigste keer in zee ben gevallen.

Het moet gezegd : Die Dokter en ik kunen samen lezen en schrijven.

Het absolute opposit van de verstandhouding tussen mij en de bende van Zeus.

Goddelijk of niet, zijn kadookes bevallen me almaar minder.

Die ongevraagde waterballetten  zijn onderhand afgezaagd. Mijn mythologische connectie is geen excuus voor die smakeloze watergrollen.

Plus :  het is verre van hoffelijk het tenue van een dame te verzieken. Of juister : te verzuipen.

Goed voor het moreel is het ook al niet, want ik krijg er een humeur van dat als twee druppels water lijkt op een donderwolk.

Gevaarlijk, want zo kom ik dan weer in het vizier van de weergoden.

Verwikkeld in strijd met Zeus rijd ik op huis aan. Volop condenserend bedenk ik me dat Set Fire to the Rain precies datgene is wat ik hic et nunc zou willen doen.

Wie weet drijft de stoom die hierbij vrij komt de regenwolken wel uiteen, en het vuurtje zou beslist helpen om me uit m’n bibbermodus te halen.

Helemaal prachtig ware het als de “thundervoice” van Adele  Zeus een kouwe douche zou bezorgen !

Hij mag ook es de overspoelde pineut zijn.

Geen idee of het gaat lukken, maar zulk een machtige stem is alvast een sterke opponent !