Schuren in het kwadraat

Bron : Weheartit

Tegenwoordig  steek ik een tandje bij wat multitasking betreft.

Ik werk terwijl ik slaap. Echtigentechtig.

Niet alleen met de creatie van blogposts ben ik aan de gang, ook met slijpschijven, kranen, automatische liften die vastzitten aan een stelling en een ondoorgrondelijk kluwen van kabels, netten en dies meer.

Om de definitie te doen kloppen moet ik in feite zeggen : ik functioneer, ondanks een gigantisch tekort aan slaap.

Want mijn slaap, beste lezers, wordt nog immer wreed verstoord. Yepyep. De  infrastructuurperikelen zijn er nog steeds.

De weg is al eens weg en dan weer heel even terug geweest. Om op het moment dat ik dit schrijf weer op een andere, al te nabije plaats verschwunden te zijn.

Arbeid adelt. Een statement waar ik ettelijke containerboenken en herrie tot de écht wel uitputtelijke macht later niet meer zo achter sta. Net als zij kreun ik er onder.

Helemaal als je bedenkt dat het ondanks alles geen meter lijkt op te schieten. Nou ja, misschien zijn het meters in een maat die ik nog niet ken.

Bij de elfendertigste teistering van m’n trommelvliezen door een slijpschijf, heb ik net een Post-Itje vast. Geel. De kleur van fijn schuurpapier. Kleur van de kattebelletjes die voor ons vaak het gesprek op gang brachten …

Temidden van zandstormen, smurrie die niet meer van de grond is weg te poetsen en stilte die non-stop doorkliefd wordt, moet ik aan Hagar denken.

Een levendig beeld van ons twee, te midden van een stapel gele briefjes treedt op de voorgrond in mijn hoofd.

Als een elastiekje dat een turnwedstrijd heeft gewonnen springt mijn goeie hum weer in vorm.

Mijn glimlach wordt gegrinnik dat overgaat in een smakelijke lach. Het teveel aan decibels raakt buiten gehoorsafstand en de spanning ebt weg.

Hagar doet het weer ! Een meesterzet.

Goed in schaken was ie, en het leek wel alsof ie mijn reacties daardoor telkens een paar zetten voor was. Hij doorgrondde mijn denkpatroon.

Hagar was groots in het ontmijnen van situaties. Hij zette ze simpeltjes op een ander spoor.

Boosheid was er zelden, want als ik mijn stekels opzette omdat ik me door een slijpschijf die wereld heet belaagd voelde, vijlde hij ze weg. Onherroepelijk, maar pijnloos. Zijn zachte aard was als een fijn schuurpapiertje.

Tja. Mijn temperamentvolle ik mist zijn rustige stilte. Zeker nu.

Maar de slijpschijven daarentegen ! Die verban ik met plezier naar het rijk der vergetelheid !

Maar voor het zover is zal m’n Viking eerst nog ‘ns een “maneuvertje” moeten doen, me dunkt …

Hallo, Hagar ? Schaakmat aan het lawaai, graag !

Alsjeblieftheeeeeelgraag dankjewel !

Advertentie