Min herte, min herte

Bron: Weheartit

De first clue of change lag in de voorrondes. Gelukkig – voor mijn gemoedsrust – had ik ‘m toen nog niet.

Na twee spelletjes ” bijna, bijna maar nog net niet ” was er geen ontkomen aan een heen-en-weertje casino. Het balletje van de roulette viel op 2 april.

Vooruit maar weer, dacht ik nog, dan ben ik er ook weer een hele poos klaar mee.

Maar mijn “lucky star” begon te dimmen, en de kansen keerden.

De luchtweginfectie waarvan ik maar net op tijd wist op te krikken was seingever van mijn tanend gesternte, weet ik nu.

’t Zat niet in de planning, maar tjaa. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Plannen is geen bitch, maar een dametje met schietende zinnen. Dat heb ik geweten ook.

Het draaideur-principe waarlangs ik al eerder mijn intern waterreservaat weer op peil bracht klemde. Maar na een wél-of-niet-game raakte ik – nog nablaffend – dan toch eindelijk binnen in het ziekenhuis.

Blaffende honden bijten niet, maar ze worden wel aangeprikt voor bloedstaaltjes.

De heel blauwe arm die ik hier aan overhield was een volgende indice dat het – om het in watertermen te zeggen – geen go with the flow zou worden, dit keer.

De hint daarna was een prep-verpleegster die zich er over bekloeg dat ik toch wel erg weinig haar te kammen had. Mijn haar en ik, we werden er niet vrolijk van, en deden er dus maar het zwijgen toe.

Daarom waarschijnlijk, hoorde ik de stemmetjes in mijn hoofd des te beter.

“Deze getriggerde ontmoeting met Klaas Vaak wordt ietsje anders,” zei Stemmetje.

“Een operatietafel is niet ideaal voor innerlijke discussies,” kwam Ervaring tussen. ” Even diep ademhalen … “

Voorgevoel kreeg dus ongelijk, schiet het door me heen als ik mezelf vroeg, en érrrugg wakker, in de uitslaapkamer ontdek.

Die slaap moet en zal de kamer uit, want alles piept, bliept, flitst en wiewiewwieeeeeeeeeeuwt honderdvoudig harder dan normaal. Door het lawaai nog een graadje wakkerder, ontdek ik dat IK de aanstichter ben van al die herrie ??!

Met 189  slagen kan die arme Dr. Beat me niet volgen en dat laat ie onder luid protest merken. Min herte, min herte !

Nondepatatjes ! Hartbewaking …  !

Mijn hart even niet blijkbaar, maar verder klopt alles : het lawaai, de alu-deken, en het compleet verdwenen zijnde ok-schort.

When the hammer hits home, stoort dat laatste me – verbluffend genoeg – nog het meest. Opluchting, als een vriendelijk gezicht, met blinkende ogen en vurig rood gestifte lippen, er ééntje voor me vindt.

Ik durf het haast niet te bekennen – de grootste mode-misser ooit –  maar ik ben dolbij met het vormeloze, veel te vaak gewassen vod, voorzien van massa’s knoopjes die zijn weggelopen en de stereotiep scheef getrokken lintjes om dit euvel te compenseren.

Waar gaat dit heen, waar gaat dit heen ? Dat vertelt Sparkling Lips me, terwijl ze fluks rond het bed loopt, onderweg links en rechts knopend en strikkend.

” Te lage kalium geeft hartproblemen,” zegt ze, ” en schortjes aantrekken lost ze bij u zowaar op ! ”  ’t Is een feit : het protest van Dr Beat verflauwt.

Ze gniffelt en zoeft weg. Om een hartslag later terug te zijn, met groen licht om me van die vermaledijde flipperkast los te koppelen. Pfeew, zeg !

Het schortje was een goeie voorzet.  Inmiddels draait mijn hart weer een normaal toerental.  Maar ja, voelen doe ik het nog wel. Moe tot in de zoveelste macht …

Ook in het kopje. Verbijsterend, dat idee van zomaar opeens niet meer ; zonder het zelf te weten dan nog ! Het doet wat met je, zeker weten.

Gelukkiglijk week Dametje Plan – op aansturen van mijn beschermengel? – wéér ‘ns af van het originele draaiboek.

Sint-Pieter moet dus nog maar wat wachten aan de hemelpoort, ik blijf nog even !