Christmas Calling

Precies één week voor Kerstmis laat ik een bruine omslag achter op het buro van m’n Florence. Want niet alleen zij zet paperasserijen op het juiste spoor, ik doe het ook. Zeker als het jaar op z’n laatste benen loopt. Dan hou ik er nog meer van, als losse eindjes netjes worden ingestopt. Al is het dan in een verfoeid jasje … 

Bruine enveloppes, da’s voor mij een dikke dislike. Ze representeren vaak een warboel, vergelijkbaar met een breiwerk dat je net hebt uitgetrokken. Een knopenfestijn. En, beste lezer, je raadt het al … Juist ja, daar loop ik niet warm voor !

Dit idee flitst door mijn hoofd als ik aan mijn dossierdame denk. Ik kan me zomaar indenken dat er beslist een kleur briefcover is waar ze niet blij van wordt … Nu maar hopen dat dat niet bruin is ! 

Mijn little grey cells houden ook niet van donker, want ze seinen onmiddellijk deze lichte boodschap door  : “Maar de inhoud maakt veel goed !”

Haha, die celletjes toch ! Het werkt nog ook. Bij thuiskomst is de gedachte dat mijn postale verbiage voor Kerst vlotjes is gegaan frontnieuws in m’n hoofd.

In goeie luim buig ik me vervolgens over de kwestie hoe ik twee opeenvolgende ovengerechten in mijn kerstmenu kan passen zonder dat de eters van lieverlee aan plafondstaren moeten gaan doen …

Ik pas en ik meet druk. Diverse schalen, mijn oven, de tijd. Zodoende verdwijnt de favo kleur van Flo naar de achtergrond. Sterker nog, ik hou de traditie van een goeie daad in ere – ik denk er niet meer aan.

Twee dagen later. Ik ben naast keukenattributen naarstig op zoek naar mijn kerst-hum.

Dat is tussen de spullen die ik had-maar-nu-natuurlijk-niet-kan-vinden, een opkomend kletterend cimbaalstuk en het plotse Adieu van Dokter Huis even de weg kwijt.

Geen leuk kerstkado, denk ik nog, als de bel van mijn foon opnieuw klingelt.

Ik kijk er scheef naar, want de nummerherkenning van mijn vaste dumdiedummetje doet het niet. De batterij is alvast aan de Kerstvakantie begonnen. Tja, dan maar zo opnemen. Je hebt tenslotte geen foon om er naar te kijken als een koe naar een trein. Bell importeerde  de wetmatigheid “opnemen bij rinkelen” ook in mijn systeem.

Dus dat doe ik. Met een “halloooo ?!” die ergens tussen verbaasd en argwanend in zit, schat ik.

“Hallo, met Florence !” klinkt het opgewekt in mijn telefoon-oor.

In mijn hoofd ruzieën “toch weer geen stop-bericht-met opgewekte-intro” en “de goeie inhoud is aangekomen” om voorrang.

Florence is van veel markten thuis, blijkt nog maar eens. Niet alleen kan ze van puinhoopjes weer mensen maken, ze kan ook prima blij worden van kerstkaartjes die een foute façade (bruine envelop) hebben.

En gedachten lezen kan ze ook. Zonder dat ik de vraag hoef te stellen hoor ik al de gerustelling : ” Ik stop nog niet met werken, hoor ! En jouw kaartje geeft moed …”

Verdraaid, ik word er zélf blij van ! De mist in mijn hoofd trekt op tijdens een aangenaam gesprekje met een mooie kerstwens : dat de zachtheid van mijn entourage naar voor mag komen.

En dat, beste lezers, is ook mijn late Kerst- en vroege Nieuwjaarswens voor ieder van jullie. En mocht dat moeilijk zijn : een eigen Florence om hierbij een handje  te helpen.

Het is jullie allemaal van harte gegund !

Advertentie