Ik hou van de geur van goed weer. Het boeket van zomer is naar mijn gevoel élk jaar anders. Maar toch herken je de summer-toets meteen als je ’t opsnuift. Nu ‘ns speels, dan weer melancholisch …
De zachte zoele zomerbries zal me altijd terugvoeren naar een prachtige augustus-dag waarop mijn moeder uit het hoofdelijke duister klom en worlds apart een feit werd.
Ze ging op weg, om alle stukjes van haar ware ik weer samen te brengen…
Tja, vrijheid heeft een prijs : afscheid. Zo zal het geschreven staan*.
Zo zal het geschreven staan
dat je het pad vond
om alleen te gaan
en niet de tranen die je weende
omdat je de geur van bloemen vergat
en niet het vastklampen in het duister
van jouw hand in zijn hand
Zo zal het geschreven staan
dat rust en vrede kwam
en jij ging mee.
Dat pad om alleen te gaan, en mijn pad, zullen elkaar immer kruisen op het punt waarop alles zal verdwijnen, maar de wind ons zal dragen.
Je n’ai pas peur de la route …
———————————————————————————-
* De prachtige tekst in vetjes – een treffende beschrijving – werd mij grootmoedig uitgeleend door Ogentroost. Credit, copywrite en waardering voor Zo zal het geschreven staan gaan dan ook naar Linda .
Ariadnesdraad is graag een podium voor troostende pareltjes als deze.
Ariadnesdraad 
Een jaar vervliegt zo snel, in vlagen van mijmering, verdriet en troost. Mijn moeder is er ondertussen al acht maanden niet meer. Zo nu en dan sluipt er al eens een dag tussen dat ik eens niet aan haar denk. Het is een goede evolutie die ik desalniettemin betreur.
@ Menck : Ik begrijp je helemaal !
elk afscheid blijft moeilijk
Dank je wel Ariadne!
Zoals bij mij, sneeuw… mij altijd weer zal terug brengen bij die laatste dagen van mijn moeder hier op aarde. Nu al meer dan 4 jaar. Tijd gaat verder. De ‘vlagen’ van verdriet en gemis worden minder, maar op belangrijke momentenkan het gemis weer even sterker boven komen. Al wordt dat gevoel ook steeds duidelijker vergezeld van intense dankbaarheid.
Sterkte …
Mijn moeder zit al een hele tijd in het duister. Hoe vreemd het ook klinkt, ik wens haar en ons toe dat ze”op weg mag om alle stikjes van haar ware ik terug te vinden”. Mooi en doorleefd logje.
@ Bentenge : Dankjewel voor dit mooie compliment ! Als je al een hele tijd in het Alzheimer-woud zit, dan wordt het hoofdelijke duister inktzwart, een ware calvarie. Niet zo vreemd dus dat je uitkijkt naar “haar ware ik is niet meer kwijt, alleen vervlogen …” Ik draag je wens een warm en begripvol hart toe en stuur jou en de jouwen van hieruit een troostrijke groet ! x
Mooi logje… Zo zie ik de reis van mijn vader ook… Terug naar heel, terug naar zijn, terug naar eigen.
xxx
(en een dikke knuffel van Toet)
@ Rianne & Toet : Aww, wat lief ! Jullie zijn schatjes xxx Warme knuffel terug van mij en Toetemie. Je verwoord mijn gedachten, Rianne. Helemaal eens hiermee…
Prachtige tekst!
@ Bea : een weergave van wat ik voor me zag, prachtig opgetekend …
Ik word hier eventjes stil van… mooi!
@ Geluk : had ik ook, bij de eerste lezing ….
Ach, wat is dit ontroerend mooi verwoord. Wat gaat het allemaal snel hè – alweer een jaar geleden… Ongelooflijk. ‘Ze ging op weg, om alle stukjes van haar ware ik weer samen te brengen…’ – ik geloof beslist dat het zo gaat. Het is een rustgevende gedachte.
Dankjewel voor dit mooie compliment, Rebelse !
@ ieder : jullie prachtig warme comments zijn een troost ! Geroerd ….
Mooi gezegd Ariadne.
Ik neurie zachtjes mee met ‘Le vent nous portera’, 1 van de weinige Franstalige nummers die ik hier op single heb en af en toe heel hard draai.
Sterkte, deze zomer, en de zomers die volgen.
Om stil van te worden. Ondertussen bijna zeven maand dat ik de mijne verloor. Doorgaans gaat het en we blijven bij ons vader samenkomen zoals we vroeger toen zij nog leefde altijd deden, dat helpt. Maar er zijn zo van die dagen… Mooi blogstukje @->–
@ Anna : Ik herken het …!
Inderdaad een prachtige tekst. Goed om er bij stil te staan en dan weer dapper door te gaan.
Mooi mooi mooi.
Je reageerde bij mij over het gedicht van Toon. Was (is) voor mij heel toepasselijk, want mijn Johan overleed 28 juni 2013. En zit deze week behoorlijk in een dip. Hoe verwonderlijk kan het zijn, dat het jou ook raakte.
Dankjewel voor je bericht
Heel graag gedaan, Corry. Jouw verdriet is niet het mijne, maar de herkenning is er wel. Er is een lijntje van verbinding tussen ons – via Toon. Ik hoop dat die verbinding (en de mooie love story in dit gedicht ) deze dip wat lichter kunnen maken voor je. Je bent hier hartelijk welkom voor tekstuele troost én een lach… Een troostende knuffel wil ik je langs deze weg alvast graag sturen ! x
Heb aangeklikt dat ik je volg.
Wat mooi verwoord.. :)
“Ze ging op weg, om alle stukjes van haar ware ik weer samen te brengen…”