Dat uitslapen, beste lezer, is aan mijn wieg niet gezongen. Is het m’n waterindustrie niet die me belet horizontaal te gaan, dan zijn ’t wel ‘bijbelkenners’ die me met alle (bel)geweld voor de nakende Apocalyps willen behoeden. Vanzelfsprekend liefst als de wereld zélf nog op één oor ligt. Zeg, zondachochtend, half acht.
But, fair and square : de Eindtijd is géén partij voor een deurbonkend duo op sakosjen-jacht. Dan ligt de kick-start van de dag nog een dik uur eerder. Maar de setting – de buurtjes in PJ – is gigantisch veel leuker.
Goed, wat staat er dus zoal in het rijtje ik-geef-het-slapen-er-aan ?
Ergernis, ellende, ’n opdreunactie van de (door mij niet) uitverkorenen, en een ring-ring-erlebnis (zonder de but I’ve got to sing). Gieren (met dank aan de nu eens niet perfect in de make-up zittende overbuur en d’r unieke volt-kapsel) mag niet ontbreken. Wat kan er nog meer bij *zangmodus* ? Zingen niet, maar mystiek is ook een goeike.
Perfect decor hierbij is het orkaangetinte weer van tegenwoordig en zeebonken van ramen, om die zeeën aan water buitenshuis te houden. En ondergetekende, natuurlijk. Die in bed blij ligt te zijn dat ze d’r niet door hoeft…
Ik, die in weerwil van talloze slaapexperten, de mantra “Slaap nou!” steeds dwingender opdreun. Too demanding. Geen verrassing dus, dat ‘vraag en gij zult krijgen’ niet opgaat.
De repercussie is dat ik wide-awake in bed lig en het uit-knopje van mijn hoofd niet kan vinden.
Maar : ik respecteer m’n onuitgeslapen, kikkerkoele lijf en haar leden en blijf liggen. Want : op zondagmorgen om half acht donderen tegen de huisbaas dat de ‘soffage’ het niet doet is geen optie. Niet stijfbevroren en ‘saggerijnig’ opstaan zit er wél nog in, dus daar ga ik voor.
Om deze affirmatie kracht bij te zetten rol ik me strak in mijn dons en ga aan vuurtjes allerhande denken. Al dat visualiseren scherpt echter wél m’n oor.
Grrrrglll. Dat is het badkamermeubel waarmee de band me soms té nauw is – vooral dan in koude nachten. De ‘sjaz-patat’ van m’n bovenbuur doet me denken aan een mondspoeling bij de tandarts. Moet ik toch weer ‘ns heen, binnenkort …
Intussen voelt ’t niet meer alsof ik op een trilplaat lig, en een doezeltje maakt rentree. ZWWWWWWWWWOOOOINNNNNNG !!!!!!!!!!!!!!
Een kudde bizons dendert m’n (relatief warme) badkamer binnen ! Nou ja, die zijn natuurlijk geprogrammeerd om de kortste weg naar een vuurplaats te vinden …
Na ’n tweede ” ZWWWOEOENGGG !!!! ” besluit ik toch maar poolshoogte te gaan nemen. Met rammelende knoken en een ijskelderlach.
In mijn ijskast die welness hoort te zijn, tref ik een heruitgave van de ijstijd. Verschillende vuurplaatsen met nederzettingen. Lees : kapstokjes met zuignap en de troepjes die er aan hingen. Mijn eigenhandig aangebrachte Lascaux – een skyline van niet permanente haakjes – is niet meer.
So much voor niet mogen boren in de tegelwand ! Zucht. Na wat koorddansen is de skyline van de wetroom weer in orde. Héhé, ik heb een lekker dampend bakkie verdiend ! Ik zit er nog aan, als de bizons alweer terug zijn … !
’t Was vast de kou, die me ‘vuur met vuur’ bestrijden ingaf. Ergo : ik plakte de weerbarstige haakjes vast met bison-klustape. Een strak plan, toch, om die àndere zwartgelijnde veestapel de weg te versperren ? Mijn vingers en schaar zeiden JA, maar de haakjes : ho maarrr.
Een paar oorverdovende ZWWWWWWWWWOOOENNGSS later is niet alleen Lascaux verzakt, maar mijn hart erbij.
De door ergernis gegenereerde warmte port mijn celletjes weer an. Ik besluit back-to-basics te gaan met nieuwe napjes. Je doet wat, om bizons buiten de deur te houden, tenslotte. Zoals het inwendig citeren van een gebruiksaanwijzing : ” aanbrengen op een schone en droge ondergrond.”
Die zondagmorgen lach ik ijsgroen bij ‘eenvoudig te bevestigen’.
En nu ? Bizons eruit, Lascaux d’r weer in.
Het reserveplan : plàkkende haakjes. Aangebracht door Vadermans. Want die heeft geen schoon-scheef-is-ook-ni-lelijk-oog. Kleuterbizons mogen dan authentiek heten, een badkamersilhouet dat aan de kleuterklas herinnert is nou niet bepaald design …
Ariadnesdraad 
Nadat ik voor de ‘tigste keer al mijn zooi van de grond moest rappen gingen de zuignappen de deur uit. Mijn vader heb ik nooit gevraagd hierbij te helpen. Zijn oplossing: een schroef dwars door de dwarsliggende zuignap heen…
Allercharmants dus..
Ik wens je een hele reeks slaapvolle nachten toe..
Wat een beschrijvenis. Je zou bijna vergeten dat het eigenlijk niet om te lachen is :-) gelukkig is er Vadermans om je uit de nood te redden… wat zouden we zonder hen ;-)
Een drama die zuignappen, werkte bij mij ook nooit. Wel weer heel kunstig omschreven. :-) Ik hang inmiddels alles los over de verwarming.
dat ware een optie, als mijn radiotortje wat groter was. Maar dat komt qua formaat ook nog uit de prehistorie, geloof ik ;-)
Die zuignappen, hou op. Ik gebruik ze nooit meer – die dingen werken echt niet. Het uit-knopje van mijn hoofd kan ik ook nooit vinden. Bij voorkeur ’s nachts niet. Overdag, tijdens vergaderingen of zo, dan wil het nog wel lukken… :-D
@ Rebelse : haha, ik herken het allemaal; de nappen en de rest ! Vergaderingen zijn een echte pest : al na vijf minuten zit mijn hoofd op een andere locatie …