Binnenkort weer boekenbeurs in Belgenland. Mmm … Warme memorie aan de geur van gedrukte letterkes. Iets met een gesigneerde Tom Lanoye en gekregen gratis tickets … ! Een goed moment om een nieuwe rubriek voor te stellen !
Reading Thoughts wil mooie passages voor het voetlicht plaatsen. Ook van boeken die hun laatste zin niet aan mijn leesoog blootgaven. Soort van recht doen aan mooie fragmenten in niet-uitgelezen boeken. Ofte : een getwiste boekreview.
Eerste in rij is John Green met “Een weeffout in onze sterren“.
Hazel Grace kan dankzij het wonderlijke Phalanxifor door. Haar kanker moet vooralsnog de duimen leggen. In de onbepaald toegevoegde tijd krijgt ze een boontje voor Augustus – Gus – Waters, en dat is wederzijds.
Er zit humor in dit boek, scherpte, en existentialisme. En toch werkt ‘Een weeffout …’ voor mij niet. Binnenkomer : ik legde een hype naast me neer, beste lezer. Want : ik las deze bestseller niet uit. Door ‘overload’ aan existentiële eindigheid en luttele persoonlijke afstand schoof ik het terzij.
Mogelijks omdat ik goed bekend ben met de ommekant van ziek zijn. Als in : ’t zelfredzaamheidsgevecht en de energie die het vraagt om rust uit te stralen.
De weeffout in de sterren van dit boek vind ik ’t wegvallen van Gus. Daar zit logica in, maar het blijft sneu. Hij stal op p. 14 hiermee m’n hart : “mijn angst is dat ik vergeten word “. Hazels repliek hierop is prachtig p 14-15 : Ik keek naar Augustus Waters, en hij keek naar mij. Ik kon bijna door zijn ogen heen kijken, zo blauw waren ze.
‘Er komt een tijd’, zei ik, ‘dat we allemaal dood zijn. Wij allemaal. Er komt een tijd dat er niemand meer is om zich te herinneren dat er ooit iemand heeft bestaan of dat onze soort ooit iets heeft bereikt. Er zullen geen mensen meer zijn die zich Aristoteles of Cleopatra herinneren, laat staan jou. Alles wat we gedaan en gebouwd en geschreven en gedacht en ontdekt hebben zal vergeten zijn en dit allemaal’ (…) ‘zal voor niks zijn geweest.’
Augustus combineert diep-denken met heel typische levenslust : de ei-mik-actie van Isaac (die zo wraak neemt omdat ex Monica ‘m liet staan toen ie blind werd) is zijn initiatief en hij navigeert z’n vriend – ‘Yes, ACHTERLICHT!’ – zodat die zelf kan gooien en weet waar het ovaaltje landt, p. 186-187.
Gus wil er ook niet aan zonder benen te rijden en schokt bijgevolg naar al z’n bestemmingen. ‘Er bestaat handbediening’ zei ik, ‘Ooit, misschien’, p. 23. My type of character.
Hazel komt – ondanks alles – minder sterk uit de verf, al like ik deze cynische speldenprik van d’r : “Ik werd wakker en mocht meedoen aan een van de experimenten die er in de republiek Kankervanië om bekendstaan niet te werken. Het middel was Phalanxifor (…). Bij ongeveer zeventig procent van de mensen werkte het niet. Maar bij mij wel. ” Hierdoor ligt haar rol statisch vast – zij blijft over. Dat ondermijnt naar mijn idee haar personage-kracht.
Met de rode draad Peter Van Houten kan ik amper wat.
Green snijdt dan wel weer mooie thema’s aan : de angst van Hazel om achter te laten : “Ik ga dood en ik laat jou hier alleen achter en dan heb je geen mij meer ( …) en dan zul je nooit meer moeder zijn en dat spijt me”, p.244 (…)
Daarnaast de voorbereiding van haar moeder op de toekomst. Door een studie maatschappelijk werk om een ‘Patrick’ te worden, p.245.
En natuurlijk ook afscheid nemen, terwijl je daar zelf dicht aan toe bent. “Iedereen is erdoor geobsedeerd om zijn stempel te drukken op de wereld. Een erfenis na te laten. De dood te overleven. We willen allemaal herinnerd worden. Ik ook.” (Augustus op p. 256.) Hoe mooi is dit !
Zonder twijfel de Liefde, zoals beleefd door Hazel :
En toen kusten we. Hij gaf me nog snel een kusje op mijn voorhoofd (…). En toen begonnen ze te klappen. Al die mensen, al die volwassenen begonnen zomaar te klappen… Augustus glimlachte en boog p.167-168. Überschattig !
De slotsom van m’n lezing is dat ik nooit vollédig in het boek geraakte, omdat afstand moeilijk bleek. Al belooft ‘Een weeffout’ geen bulderlach, je moet wél ’n beetje een bikkel zijn om er doorheen te komen. Ook al omdat je tot denken wordt aangezet.
D’r is een mooie diversiteit aan themata, en je hebt niet het gevoel dat ze passen als een vlag op een modderschuit.
Gus is een (h)eerlijk personage, vol ‘knowledge of life’, die met zijn pit het verhaal kruidt.
Opposites attract klopt – op meer dan één manier – en dat is boeiend uitgewerkt.
Rating : kleine 3/5
Zo. De kop is eraf !
Ariadnesdraad 
Dit boek ligt hier ook ergens rond te dwalen in huis. Kleine dochter wou het absoluut, ze heeft de film uiteraard ook gezien. Ik vermoed dat het voor haar misschien een 4,5/5 mocht zijn. Niet alle punten, want die arme Gus was gestorven.
Ik zag de film nog niet, want ik wilde eerst lezen. Omdat film en boek toch nog iets anders is, en ik graag ‘blanco’ lees. Maar de filmversie staat wel nog op mijn watch-list, want ik ben eigenlijk wel benieuwd welke indruk de personages dàn zullen maken – vooral Gus :-). Misschien schuif ik qua score wel op in de richting van Kleine dochter !
Leuk deze nieuwe rubriek!
Ik vond dit juist een heel erg mooi boek. Ik heb hem overigens wel in het Engels gelezen, dat kan soms ook nog heel wat uitmaken. De film heb ik nog niet gezien. Wil ik wel, maar later, het komt nu veel te dichtbij.
Ha, wat goed dat deze nieuwe topic je bevalt ! Duurde even eer ik de knoop had doorgehakt, maar het is juist dit boek dat me over de streep trok. Plus dat het weer eens een andere invalshoek is, een boek bespreken dat je NIET uitlas.
Ik volg je helemaal inzake leestaal. In de Nederlandse vertaling staan nog al wat entoen entoen entoens, afgewisseld met een groot aantal erkomteentijd-en. Zal me wel niet zo snel op de Engelse versie storten, want het uitgangspunt blijft gelijk : Hazel blijft. Op zich een interessant gegeven, maar ik vond de uitwerking een bummer. Ze zit een beetje vast ; geen echte evolutie in de ziekte maar ook niet in haar toekomst, want Gus verliest de strijd…
Wil wel ‘ns weten hoe ze dat filmisch gedaan hebben.Ook met de diverse thema’s die aan bod komen. Maar ja, met gezondheidsbagage blijft het een pil ; boek zowel als beeld…
Boekenbeurs betekent voor ons, geen parkeerplaats in onze straat ondanks bewonerskaart. We weten ook dat wij voldoende week donderdag (pre-opening) onze auto niet moeten gebruiken of we kunnen niet parkeren.
Ja sé. Een schitterende woonplaats brengt schitterende initiatieven mee. En parkeerproblemen ….
Over een weeffout in de sterren heb ik meer gehoord/gelezen. Ik lees de laatste tijd niet zo vaak meer, alleen op vakantie. Bij worden de letterkes me toegefluisterd via luisterboeken en dat bevalt me erg goed. Dan kunnen mijn handen wat anders doen terwijl zich in mijn hoofd hele taferelen afspelen.
Luisterboeken zijn voor mij synoniem aan het inhalen van gemiste leerstof… Maar misschien moet ik er toch weer es induiken, want die toegefluisterde letterkes lijken me een heel goeie inspiratiebron voor blogstukjes… Wie weet welke taferelen mijn celletjes me laten zien :-)
Hmmm, heel af en toe denk ik… “ik moet dringend terug boeken lezen”, maar eens ik er aan begin valt het snel stil. Maar ergens ligt hier als resultaat van de boekenbeurs eveneens een door Tom Lanoye gesigneerd boek, dat weer razend actueel is. Maar telkens ik het opendoe krijg ik weer een rilling, want er staat “Voor Heidi&Hanne” / Tom Lanoye / Antwerpen 11/11/2002. Ik werd pas echt papa van Hanne op 26/12/2002. Het was een voorgeboortegeschenk aan mijn vrouw die een grote interesse heeft in de “Groote Oorlog”. Boeken, ja, sommige ervan zijn echt wel waardevol.
Wat mooi, om een Hanne te krijgen op 26 december ! Ja, sommige boeken hebben geen equivalent in geld. Je vrouw en ik delen trouwens interesse voor de Grooten Oorlog :-). Ikzelf merk dat het lezen als volwassene, als je het tussen alle ‘andere’ taken moet proppen, iets is waar je heel bewust tijd voor moet maken, maar onder impuls van het bloggen en regelmatige bibbezoeken, is het bij mij gelukkig weer toegenomen…