Parijs zindert ook na ten huize Ariadnesdraad. Toch al nooit vrolijk bij het Journaal, vallen dezer dagen me de echte tanden haast uit de mond van verbijstering. Als integer mens kan ik er maar niet bij. Bijhouden hoe vaak Molenbeek valt, is ook ’n gebed zonder eind.
Gebeden die de goeie borsten van deze gemeente overigens wel kunnen gebruiken. Om bij te huilen is het … Vanavond ook wel van ontroering.
Dit schoof via het Belgenlandse Canvas-net aan mijn oog voorbij en was de druppel op mijn toch al gloeiende Novemberverdriet.
Te mooi om niet te delen – al is de tekst dan niet de mijne. Ontroering is ’n warme pleister op een gewond hart.
Daarom graag plaats voor onderstaand betoog op Ariadnesdraad.
Een van de 129 mensen, die om zijn gekomen bij de aanslagen in Parijs, is de vrouw van de Franse journalist Antoine Leiris. Hij blijft achter met hun zoontje van 17 maanden. Op Facebook plaatste hij een krachtige brief aan de terroristen:
“Vrijdagavond stalen jullie het leven van een geweldig persoon, de liefde van mijn leven, de moeder van mijn zoon. Maar jullie zullen mijn haat nooit hebben.
Ik weet niet wie jullie zijn en ik wil het ook niet weten. Jullie zijn dode zielen. Als deze god van jullie, waarvoor jullie zo blindelings doden, ons naar zijn beeltenis geschapen heeft, is elke kogel in het lichaam van mijn vrouw een wonde in zijn hart.
Dus nee, ik ga jullie niet de voldoening geven om jullie te haten. Je wilt het, maar haat beantwoorden met woede zou een teken zijn van dezelfde onwetendheid die jullie gemaakt heeft tot wat jullie zijn.
Je wil dat ik bang ben, dat ik mijn medemens met achterdocht bekijk, dat ik mijn vrijheid opgeef voor mijn veiligheid. Jullie hebben verloren. De speler speelt nog steeds.
Ik heb haar deze ochtend eindelijk gezien, na dagen en nachten van wachten. Ze was even mooi als toen ze vrijdagavond vertrok, even mooi als toen ik halsoverkop verliefd werd op haar meer dan 12 jaar geleden.
Natuurlijk ben ik kapot van verdriet, die kleine overwinning geef ik jullie. Maar het zal niet lang duren. Ik weet dat ze elke dag bij ons zal zijn en dat we elkaar in de hemel zullen terugvinden, met de vrije zielen die jullie nooit zullen hebben.
Ik en mijn zoon, wij twee zullen sterker zijn dan ieder leger op deze aarde. Ik kan geen tijd meer aan jullie verspillen, aangezien hij net wakker geworden is van zijn middagslaapje. Hij is amper 17 maanden oud, en zal zijn snack eten zoals iedere dag. En daarna zullen we spelen zoals iedere dag. Het leven van deze kleine jongen zal gelukkig en vrij zijn.
Want jullie zullen zijn haat ook nooit hebben.”
Warm aan mijn hart – en in mijn hart. Gebeiteld pour toujours.
————————————————–
Bronnen bij dit stuk : Antoine Leiris, auteur van de brief. Verder De Afspraak, een VRT/Canvas-programma, de App De Redactie en tenslotte volgende websites : deredactie.be en welingerichte kringen.nl
Ariadnesdraad 
👍
Hoe hard het nu ook mag klinken… Over een jaar is Parijs (tenzij er dan grote ‘herdenkingsmomenten’ zijn) door een groot deel van het publiek vergeten. Is Parijs weer Parijs en was deze aanslag er een van velen. Zo is het in het verleden altijd gegaan, zo zal het in de toekomst ook blijven gebeuren.Mensen hebben het vermogen pijn en verdriet (wat hen niet direct betreft) te vergeten.
De brief is inderdaad prachtig en getuigd van veel meer moed en liefde dan alle facebooklogo’s die Frans gekleurd zijn bij elkaar.
Je hebt helemaal gelijk, Rianne. En waar zouden we zijn zonder die veerkracht ? Deze parel vat samen wat we moeten onthouden en mag daarom wat mij betreft de vergetelheid nog even voorblijven…
Dat is wel een hele mooie brief!
Prachtige brief, dieptriest dat deze geschreven moest worden.
My thoughts exactly …
Vreselijk dat die brief er moest komen :-( al vrees ik dat zij, aan wie hij gericht is, er hun slaap niet voor laten.
Deden ze aan slapen, zou dat al flink wat ellende schelen… Als de in de brief beschreven houding meer gepraktiseerd werd, nam dat ook al wind uit de zeilen, maar eilaas, dat is een meeeeeeerjarenproject :-(