From Talking Bread To Taking Breath : Swooning Saturdag 16

Het is wat, beste lezers. Zo ben je nog joviaal aan het letterkletsen met je blogvisite over ‘good vibes’ en ‘nooit genoeg daarvan’, en zo beluistervinkt je constellatie je.  Om prompt te vinden dat koortsrillingen ook wel jofele vibraties zijn.

Mijn afweersysteem bleek heulemaal pro laid back. Slow down, relax, take it ea-ea-easy … ! ’t Nam congé, en droeg het dagelijks bestuur over aan pollen, berkestuif en acute snot. Die konden hun geluk niet op.

Dat heb ik geweten : ik had ’t zitten gelijk Flup zijne mutten. Ik kraste als een kraai met teveel houtkrullen op.

Eerst viel de klank uit – tegelijk met m’n geduld. Heesheid mag dan voluptueus zijn, de stoom komt je de oren uit, als je noodgewongen geluidsarm bent. Tenminste, ik moet de aanvechting onderdrukken om niet bij iemand, die voor de 80ste keer “Sorry ?” zegt, óók even de klank uit te zetten.

Sorry is een kikker die niet ver springt, hoor jezelluf. Grmbllll !!!

Eerst de klank foetsie, toen ook ’t zicht maar op de schop. Want eerlijk, ik zàg er niet uit. En zien deed ik, met ogen die traanden als gek, ook al niet bijster. De Niagara-watervallen waren er niets tegen : zelfs inwendig klotste ‘t.

“Oe, dat is niet goe !” zei mijn buurman, zelf pips zijnde, toen ie me trof. We zwegen wijselijk over ons beider hoestsalvo’s die bij nachte nog best voor luchtafweergeschut konden doorgaan.

De dokter trok, na z’n stethoscoop, al snel dezelfde conclusie. Niet goed, maar weinig aan te doen, wegens dubbele luchtpijpontsteking, van virale aard. Dat mijn nou toch wel bewezen hooikoorts de aanstichter is, en het niet besmettelijk is, kan me niet opfleuren.

Mijn afgelopen trampoline-nachten, plus veel te levendige memorie aan m’n pneumatische tijd, zijn hieraan debet. Samen met het feit dat Arts hoestsiroop iets voor mietjes vindt.

Nou, déze Miette staat, na nog ’n onvrijwillige dansnacht, die ‘k ter wille van de buren onderbrak, om wandelende tak te gaan spelen, vóór opening bij de apotheek. Stomverbaasd doet de beste dame mij haar grootste fles Bisol.Von aan de hand.

Ik verpersoonlijk inmiddels ’n errugg benauwde krassende kraai met houtkrullen op. Met weinig kudde geest ook, want de bizons weken niet. Mijn volgende try-out bij kuddebestrijding wordt Bronchosedal, geloof ik.

Onder visioenen van Actifed, waarvan je gegarandeerd K.O. bent, en mijn pneu-chirurg, die destijds in mij ’n probleem trof dat hem zo van slag bracht, dat ie van de anesthesist een klinkende draai om zijn oren kreeg om z’n verstand weer te activeren, ga ik van de medicijnvrouw maar door naar Flex.

Voor eerst-naar-huis-en-daardoor-op-tijd mis ik puf. De vroege warmte van die ochtend draait de luchttoevoer namelijk nog wat meer dicht. De kaars, die Gulliver in het Franse Lourdes voor me zou opsteken, mag goed GROOT zijn. Wat zeg ik, ’n hele kaarsmakerij ware best.

Ruim te vroeg sta ik bij Flex op de stoep. Die vergeet hierom te lachen als ie ziet welk hoopje benauwdheid ik ben. Zijn oogopslag verraadt dat ie terstond doktert op een plan om mijn tracheetjes weer in een opener gelid te wringen.

Krijgt ie tijd voor, want de co-flexer, met wie ik vaak samen fysio heb, wil toch wel weten waarom ie geen weergroet krijgt van me. Vanuit de verte hoor ik Flex zeggen : “Ze is er wel, maar ziekjes”. Daarna ruimt ie baan. Neemt z’n aandachtsverlies sportief op, en ’n kopje koffie toe.

En floeps, daar komt een bezorgd hoofd de hoek omkijken. ’t Was nog best dolletjes, die parlee, al speelde ik dan stommetje. In een gesprek zitten zonder zélf te praten, de ware martial arts van het converseren, beste lezers !

Co-flex verlaat de sceen met een “Vandaag ni te veel doen, zenne !” in mijn richting. We schuddekoppen es, want we zijn non-believers voor wat betreft die helpende kaboutertjes.

Ik word zeven kanten uitgeplooid, en kom hierdoor eindelijk een tikje minder “Under Pressure“. Hèhè, take my Breath is heus werkwoord, beste lezers !

Maar wél opstapje naar deze mooie zwijmel, oef !

Marja is initiatiefneemster van Zwijmelen op Zaterdag.

Advertentie