De hoeveelste versie van dit stukje je nu voor je hebt, weet ik echtigentechtig niet, beste lezers. Bij de tigste versie ervan, ben ik maar met tellen gestopt. Nee, dit is ’t niet, dacht ik telkens weer. Opnieuw dus maar. Opnieuw, opnieuw, opnieuw.
Opnieuw beginnen. Exact wat ik sinds het ontstaan van mijn Novemberverdriet dag-aan-dag heb gedaan. Net als al wie er evenzeer door werd getroffen.
Met wisselend succes, en vooral, een zilte zee aan tranen. Al dan niet zichtbare.
Het is vreemd, om dingen te doen, waaraan zij geen deel heeft. Het is be-vreemdend, om haast hààr leeftijd te hebben, verre van oud, en me terzelfdertijd te voelen, alsof in mijn voorbije lustrum, er even ‘n heel honderdjarig leven zit bij-gepropt.
Hoe bizar zal het zijn, om straks even oud te zijn, als de dame op de roze wolk …
Qua buitenissigheid komt er vast een streepje bij, als er, ooit, méér jaren op m’n teller staan dan zij er heeft verzameld. Het zusje, zonder zus – en toch ouder dan.
Enigmatisch is het. Net als in juist déze week het 43ste Swoontje schrijven. Desondanks doe ik het.
Want, de afgelopen 72 maand hebben geleerd, dat de verbijstering steeds weer toeslaat, ongeacht dag of tal.
Als er wordt opgelegd (cfr. Dr. Tinus) dat het na 6 jaar wel es klaar moet zijn, of juist als de andere kant van de lijn haarscherp bij je aanvoelt – en ook nog in woorden giet – wat er aan emoties bij je kolkt.
Dan kan ik de ene inmiddels gepast op z’n plaats zetten*. En de ander terugbellen, om te zeggen : ” Sorry, ik moest eerst even uithuilen”.
Soms voelt ‘t, als de gedaantewissels, van een eerstejaars tovenaarsleerling. Vanuit het ene, de feniks, even in het andere, de kaneelvogel. En op de geslaagde dagen, de twee in één. Ik.
Bestendig tussen hamer en aambeeld. Continu tussen omgevings- en eigen verdriet geklemd.
Gevolg van die giga-omwenteling die alles, mijzelf incluis, voor altijd heeft veranderd. Onherroepelijk. Zonder dat je er even vrij van kan nemen.
Voor al wie ook (November)verdriet heeft : de kracht van een Feniks stuur ik je toe, samen met de zoete troost die deze kaneelvogel in zich heeft. Wholeheartedly.
Want verdriet, dat is tenslotte dat ding met veren.
Voor meer zwijmelplezier, klik hier.
______________
* : intussen kwam een nieuw consult voorbij, dat van een leien dakje ging …
Ariadnesdraad 
Ik wou dat ik kon wenen. Maar ik kan het niet (meer).
Hier ligt de zee ook zo goed als droog, op een mij overvallende tranencollectie na. Maar het blijft zitten, en dat voelt af en toe letterlijk zwaar.
Tranen die niet meer kunnen komen zijn de zwaarste tranen ever… x
Helemaal waar x
Ja, Sinéad had wel wat. Ik was ook fan. Ook van haar mooie kale kopje. Jammer dat ze tegenwoordig zichzelf is verloren.
Knap geschreven stukje over jezelf proberen niet te verliezen in grijze tijden.❤️
Oké, betrapt : ik heb dan wel het kopje van van Sinéad, (Fantastisch dat je ’t mooi vindt, trouwens :-D ) maar kon haar verder niet smaken. Op Troy na dan, waarvan diverse mooie clips in omloop zijn. Het gevoel dat in deze song besloten ligt is heel herkenbaar, vandaar m’n keuze. Het waren toen inktzwarte tijden, omdat er meerdere loodzware situaties tegelijk liepen.
Hartjes voor het hartje en de mooie schrijfcommentaar !*lief*
Er is geen houdbaarheidsdatum bij verdriet en gemis. Logisch dat dit je blijft aangrijpen. Sterkte en dank voor je mooie bijdrage.
Dankje, Marja ! Dat van die datum klopt, maar dat neemt niet weg dat mensen soms botweg laten weten dat ze er geen boodschap aan hebben. Zegt natuurlijk veel over hen, maar het snijdt door het hart, als je tegen zoiets aanloopt …
Het verdriet zal altijd blijven schrijnen maar petje af dat je er zo over weet te schrijven.
warme knuffel
Aah, wat een heerlijk warme reactie, Ria – en wat een prachtig schrijverscompliment ! Ook voor jou een warme knuffel van hieruit …
Het zo kunnen schrijven helpt bij het verwerken…. en daarbij ‘moet’ je de kracht hebben (of misschien zelfs wel een vorm van onverschilligheid ook al verafschuw ik dat woord) om ‘vies woord’ te hebben aan wat anderen vinden dat je moet doen bij dit soort verdriet.
Mooie muziek van een dame met een heel trieste geschiedenis inderdaad.
Fijn weekend.
Het schrijven gaf me terug een beetje focus, en is zodoende een échte reddingsboei geweest. Ook nu helpt het schrijven om te kaderen. Bovendien was en is het bloggen iets van mij, los van alle tristesse. De muziek is idd op verschillende manieren passend bij dit verhaal. Dus zeker geen toeval qua zwijmelkeus. Wat je zegt over onverschilligheid onderschrijf ik geheel. Alleen duurt het jaaaaaaaaaaren – naar mijn gevoel nu pas – om wat eelt op je ten diepste gekwetste hart te kweken. Nu ik kan zwemmen in het verdriet, ipv er allen maar in te verdrinken, kan ik de boemerang der botte reacties al een keertje teruggooien…
Dank voor je mooie reply, Melody. Nog een fijne week !
Passende muziekkeuze bij een aangrijpend, en indrukwekkend geschreven verhaal.
Bij de voorpagina van “Het ding met veren” hoorde ik in gedachten een kraai met een zeer eigen stemgeluid, die hier in de omgeving woont, en òf een lang leven heeft, òf een nakomeling is die die stem geërfd heeft.
Bijzonder, Dwarsbongel, dat je mijn emoties zo goed door de tekst leest. Dank voor het mooie compliment bij deze column in zijn geheel.
O, en wat betreft de kraai, jij en ik leggen dezelfde link :-)
Rouw is voor iedereen anders omdat we allemaal anders zijn en ook de omstandigheden altijd anders zijn. Het éne gemis is het andere niet en zeker jonge mensen worden heftiger gemist dan mensen “die de leeftijd hebben” om te sterven, wat meestal inhoudt dat je ook zelf niet zo heel jong meer bent.
Je hebt er prachtige muziek bij gezet , sterkte .
De nagel op de kop, Riet ! Dankjewel, en goed om horen dat je van de muziek hebt genoten …