Na mijn sportfase van afgelopen zomer kwam het heulemaal goed met me, beste lezers. Parijs kwam, en ik was op slag weer m’n sport-ontwijkende zelf.
Sterker nog, m’n eigenste beeldbuis kreeg een reces opgelegd. Want over al dat voetbalgeleuter en de daarmee overlappende Tour-gekte werd ook nog een tsunami van Olympische disciplines gestort. In ’t lang en ’t breed bovendien : ‘uit’ was échtigentechtig de enige ontsnappingsroute.
Wat ik prompt deed. Too much of a good (boring) thing is nog altijd té. Per direct kwamen er dagdelen vrij, en nu ik mezelf kristalhelder kon horen denken, schakelde ‘bloginspiratie’ een tandje bij. Buzzzzzzzzzzzziinnnnnnnnngg.
De ‘fuzzing’ die daarop volgde, kwam van m’n bakbeest-kijkkast.
Gevalletje jaloers, die tv van mij, en dat zal ik geweten hebben.
Per augustus, toen ik ‘m uit z’n reces haalde, strafte hij op de zijlijn gezet worden af, met geen beeld bij ‘aan’.
Nou ben ik, sinds die zaptoestand van weleer, niet van ’n kleintje vervaard. Even een white-washje doen, en we spreken er niet meer over, toch ?
Inmiddels is spraak zowat het enige dat mijn beeldbuis nog toestaat, alle witwas-praktijken ten spijt.
Het is een ervàring, beste lezers, om actua en duidingsmagazines beeldloos te volgen. Alleen al omdat écht luisteren, omgekeerd evenredig is met de stoom die me nog wel es uit de oren wil komen … Ideaal voor de sereniteit, kortom.
Tot gister. Toen deed de afdeling ‘Beeld’ weer gezellig mee. Kijkkast is eigenzinnig, zoveel is duidelijk. Mét een boontje voor Toon – en voor mij best nog wel wat ‘weetikookweertjes’.
Dus tussen het rommelen met Kerstspul en een mand strijkgoed door, ruiste er ook nog wat in het struikgewas.
In mijn (tot dan toe) drieladig keukenkastje idem, maar dat ontdekte ik pas, toen ik de vrucht mijner noeste arbeid wilde wegplooien en opbergen.
Als houtmoeheid bestaat, dan weet ik nu hoe dat er uitziet. Vier plankjes, een losse bodem. En spijkers op laag water zoeken, natuurlijk.
Nou ja, zeg ! Niet. Leuk. En nog van splinterhout ook, dus dat is helemaal van potverdorie nog aan toe (maal vier ! ).
Dag lade en serenititeit. Plus nachtrust, want ik stuit altijd weer op zoiets op een goddeloos uur. Staat in mijn DNA gegrift, waarschijnlijk. Mja … Potjanstropie nog an toe zeg !
Tot zo’n twee uur in de ochtend – niets van gemerkt, hoewel ’t best voor reuring zal hebben gezorgd. Maar ach, hier in en om het huis biept, flitst of wie-woe-wieuwt er immer wat, dus wie kijkt daar nog van op … ?
Zut.
Maar : het struikgewas is ontraadseld. Ein-de-lijk weet ik wat er ruist.
Het is een … unnne ….
Stakend ladekastje dat met donderend, edoch ongehoord geraas, instort.
Dat je het even weet, beste lezers.
Een raadsel oplossen betekent vaak, dat je een nieuw enigma in het leven roept. Dat is nu niet anders. De nieuwe prangende vraag is dus : krijgt Gulliver het weer ineengenageld terwijl ik daarbij net zo stoïcijns blijf als Toon?
We gaan het zien. Zolang er maar niks begint te ruisen, zitten we goed …
N.B. Vandaag, op zijn verjaardag, is Toon de aangever van dit swoontje.
Voor meer zwijmelplezier, klik hier.
Weigerende beeldbuizen en instortende keukenlades zijn niet leuk. Gelukkig kunnen we even heerlijk lachen met Toon. Dank je wel.
Potverdorie, wat een opluchting… :-)
Oh die Toon, hij is en blijft geweldig! Ik heb weer genoten!
Zalig stukje. Ik zag Toon live bezig in Amsterdam. Jaren 70.
Dat is geluk hebben, lijkt me zeer de moeite, Anna !
Hij blijft heerlijk om naar te luisteren en te kijken deze meneer van Toon. Mijn Opa had ook zo’n bril en Alpinopet en kon precies zo mopperen als iets niet liep zoals hij wilde.
Geweldig om via Toon weer Opa te zien, Cellie !
Ohh heeerlijkk dit, schitterend hoe jij pech in hoofdletters zo hilarisch kunt opschrijven dat ik bijna buikpijn van het lachen krijg…. en dat terwijl dat zo herkenbaar is ook hier momenteel, (ik zal je dat drama besparen) … is die lach meer dan welkom……zelfs mijn (v)echtgenoot kan er nu om lachen, nou ja grimassend glimlachen dan, maar heej, beter iets dan niet niets toch?
Ach die Toon….blijft raken hè! Zulk talent heeft ons kikkerlandje al jaren niet meer voortgebracht helaas.
Fijn weekend
Kijk, daar doen we het voor : -) Dank voor je mooie compliment, Melody – voel mijn glunder !
Gisterenavond met 100 jaar Toon dit liedje nog gehoord. Prachtig die Toon.
Wat pech betreft op de meest onwelkome momenten sta je niet alleen en zeg ik Toon na potverdorie nog an toe:-)
Potjanstropie, je hebt gelijk, Ria !
Zó volledig heb ik deze sketch van Toon nog niet eerder gezien en gehoord, dank je wel! Ooit opgetreden hebbend in een cabaret van Gereformeerde jongelieden, weet ik de prestaties van de groten, en dus zeker van Toon, zeer te bewonderen!
Door diezelfde Gereformeerde achtergrond, met beginnend afwijkend gedrag, bracht ik dit lied altijd in verband met de apocriefe versie van een gewijd lied: “Er ruist langs de wolken / een boer op een fiets / hij trapte en trapte / maar vorderde niets”…
Ik hoop voor je dat je ladenkastje gestut is, naar model van de Groninger beschermers van de aardbevingsgetroffen huizen…
Grappig, want dit is de eerste ervan die me te binnenschoot. Pareltje omwille van de achtergrondinfo, vind ik persoonlijk. Dank voor jouw apogriefje, Dwarsbongel ! Bijzonder dat je zélf ook hebt gespeeld. En mijn kastje : dat kan na wat stevig niet en hamerwerk geen andere kant meer op dan functioneren :-)
Was het gisteren zijn verjaardag. Dat moet ik dan vandaag maar even vieren.
Het lijkt me toch best een uitdaging om een programma te volgen als het beeld het niet doet.
Ik ben intussen prof. En mijn hart gaat uit naar al wie dit dagelijks moet, zonder dat de tv het niet doet…
Wat een pech zeg … Gelukkig is er nog Toon ☺ Fijne eindejaarsdagen en een gezond en hoopvol 2017!
Een mooi, en vroljjk jaar wens ik je toe, Anna. Dank voor de lieve wensen !