Afgelopen december, na een goed ge(s)maakt jaaroverzicht, jubelden m’n celletjes nog. ” De views gaan gewéldig ! ” En floeps, in ene ging ’t woest slecht. Met mij dan. Ik kelderde net zo hard als de views van nu, maar wat wil je ook, als alle kwalen des werelds plotsklaps hartstochtelijk verknocht aan je blijken …
MAAR : ik zou ik niet wezen, als ik niet af wist te komen van deze belachelijk idolate fanclub. HA. Half staat niet in ondergetekendes woordenboek, dus hier met die houten-hamer-AB-strijd. Voor zij die ’t kennen, genre Actifed – omvallen terwijl je d’r bijstaat. Met nog nét niet de hele wereldvoorraad aan zuivel, om – desondanks – hierbij overend te blijven. Geen kwarkje was nog voor me veilig, beste lezers.
En ziet : het deed de truc. Hoera ende joepie ! Bewijs : dit eigenste blogstuk. The proof of the pudding is no longer in eating only, but in reading also !
Er is nog wel wat puin te ruimen. Dat yoghurt-kwark complex wil ik absoluut nog kwijt. Gooi ik nou de koelkast open dan zingt die me toe ” In de k(wa)ark , in de k(w)aark, zei de dominee … ” Stevig dichtgooien komt me op “…. en brengt de boter mee ! ” te staan. Hm. ’t Moet niet gekker worden. Tonnetje rond blief ik niet, en ’n ijskoud in de keuken ‘binnenstuikende’* dominee, ik zit er niet bepaald op te wachten.
Je moet wat, als je keukenapparatuur eigenzinnige mantra’s begint op te dreunen. Dus zette ik m’n al even eigendenkende celletjes aan het karnen. Het lijnen-spoor bracht me bij de Botermarkt. Daarheen dus met Catootje.
Aldus heb ik de boterveldslag beslecht ; nu alleen nog efkes de chocopudding-oorlog uitvechten.
Want : na al dat opgedrongen bleek, ging ik pertinent voor lobbig donker. Tenminste : dat was ’t plan. Want liep (pun intended) me dat even anders, zeg. Iemand een ideetje hoe je choco-zakjes-pudding van Impe.rial in het gareel krijgt ?
Van arm zinnen je brokjescollectie door een ziftje pleuren – het plan B – geeft niet echt pas in het warme pudding met slagroom-script, me dunkt. En erbij bedenken waarom vanille zich helemaal anders gedraagt doet ook niks constructiefs. Net als hels Cat-oooh-ooh-ooh-tje snerpen, overigens.
Pfoe-pfoe, boeltje geknossel**, voor wat met een reuzenboog uitloopt op warme chocomelk. Op zoete smaak, dat dan weer wel…
Deze culinaire fail heet vlaatje met kuren, beste lezers. Of misschien was het wel ” vlaatje met nood aan een AB-kuurtje ” , wie zal ’t zeggen ?
Het bakfeest kwam weer voorbij. Zonder concurrentie de leukste feestdag, vind ik. Of liever : de lekkerste ! Helemaal mijn ding, als pannenkoekenfan!
Als klein meisje was ik dol op de groene beslagkom van mijn moeder. Het was een duidelijke hint. Stond die in de ijskast, dan wist je ‘t. We eten pannenkoeken !
Formidabel vond ik het. De constructie van het beslag, die witte plasjes die bubbels kregen, en het polkadotdesign dat giraffe-achtig aandoet aan de andere kant van de pannenkoek.
Een kunstwerk was het. Die aangroeiende stapel pannenkoeken, met steeds dezelfde look. Mmmmmmmmmmm….
Om nog te zwijgen van de geur. O sweet memory! De pancake flavour had en heeft nog steeds – voor mij dan toch – iets magisch : je wordt er blij van.
Die sweet happiness leek wel op iedereen over te slaan. Misschien door de magie van de suikerzoete garnituurtjes ? Ik kan me namelijk niet herinneren dat er ooit iemand boos aan tafel zat als er pannenkoeken op het menu stonden.
Nog formidabeler vond ik het, toen ik mijn rol als toeschouwer mocht laten voor wat ie was omdat ik het vuurveilige tijdperk had bereikt …
Maar wat een enorme, gigantische, torenhoge teleurstelling werd het !
Mijn fijne motoriek – die zich bij tijden kies afwezig meldt – en ik, we gingen een soort van honderdjarige oorlog aan. Hoe ik het ook draaide of keerde, het resultaat was een misbaksel, dat je zelfs met heeeeeeeeeel veel verbeelding nog niet eens het begin van een flensje kunt noemen. Zielig was het, dat resultaat. Echt wel.
Een kaakslag voor een liefhebber van een ronde girafprint die bij conventie pancake is gaan heten.
Enkele jaren, die aanvoelden als een eeuwigheid, waren pannenkoeken onlosmakelijk verbonden met eten buiten de deur …
Mijn hoerajoepiedatishetkortomeurekamoment kwam toen ik brainstormde met iemand over mijn pannenkoekbakfiasco-moment dat er weer zat aan te komen. En hoe vreselijk sneu ik dat vond.
“Maar dan maak je ze toch gewoon kleiner”, zei ze. “Meid, maak er toch gewoon Amerikaanse pannenkoekjes van. Als je rondjes maakt ter grootte van een juslepetje, dan lukt het je vast om ze in één stuk om te draaien”.
Hulde aan de blinkend nieuwe sauslepel. Een mini-pollepeltje !
Het enige wat ik me nu nog afvraag, is waarom ik daar toch zélf niet eerder ben opgekomen ….?!
Anno nu kan ik zeggen, beste lezers, dat ik een overwinning van pannekoek-formaat heb geboekt ! Ariadnesdraad maakt huisbereide polkadotters.
Met wat grinta, Passie, en daarom ook wel een spierontspannertje. Verder nog een Meus-formaat-kluit boter en wat behangerslijm, beter bekend als havermout. Maar echtigentechtig, in de originele staat kan ik er met geen mogelijkheid lyrisch van worden.
De uitkomst is dat ik nu niet meer bries, bij het ontbijt en mijn inner-horse toch tevreden is, want in een beslagje gestopt staat haver als een huis.
Stukken minder geklieder, plus ’n heuse terugloop aan deegklodders, en daardoor nog energie voor deze lekkernij van Mamzella. Je doet aan beslagwerk of niet, tenslotte… Tenminste, als je aan de ‘running sweetness met citroentoets’ kunt weerstaan !
—————————————————
Pancake Flavour is een serietje intussen. Mastering Pancake Flavour is een herwerking van Pancake Flavour, eerder verschenen op Ariadnesdraad (2014). In dit reeksje zit ook de suikerzoete bijdrage van deze cutie.
De veeeeeeeeeeeel te lange stilte die hier heerst, vindt haar oorsprong in ’n heule armee strubbelingen die m’n pad kruis(t)en. Met degens en vuile voeten, nogal liefst. De aftocht blazen is nog niet aan de orde, dus zal’t nog wel even nemen vooraleer Ariadnesdraad uit de diepste krochten van enig blogarchief omhoog kleffert.
De nieuwste belemmering heet ‘weerbarstige modem’. Of. Altijddichtbij, zo je wil.
Rappekes, voor mijn scherm een zwart gat wordt, ’n da capo van een meidaagse column in 2014. Met een nieuw Eurosong voor de deur andermaal brandend actueel.
Ik ga nog wat hangen, beste lezers. Aan den telefon. Benieuwd hoeveel belrondjes het nog gaat vergen tot ‘I want to be accepted’ ook weer voor mijn digitaaltv geldt.
Ik zet alvast de zoetgevooisde klanken van een Paradijsvogel in als wapen. Enjoy !
April 2014 gaat mijn persoonlijke geschiedenis in als de “hardhorige marketeer”- maand.
It started not with a kiss, maar met een dame die zich in waar steenkolenengels voorstelt als Rossa from M.icrosoft. Insert eyebrow-fitness here. Wat ze mist aan Dickens’ language compenseert ze ruimschoots met decibels.
“HAAAAI,” “Howw aaaaaaare you-ou ? Ik: Fine, thanks. Why are you calling ? Midderwijl doe ik mijn best haar volume te negeren. Om naar m’n little grey cells te kunnen luisteren die aanvoeren dat er iets niet klopt.
Goed ja, ik heb M.Icrosoft in huis, maar kom op, de computergigant gaat me toch niet zélf contacten voor een kettingbrief van intussen alweer 2 jaar geleden, waarin me gouden Mic-bergen werden beloofd…?
‘t Kan m’n ongeloof zijn, maar die Zilveren Vloot is nimmer binnengevaren. Mogelijks hebben de computerreus en ik dan toch iets gemeenschappelijks : een onbestaand GPS-gevoel.
Hoe en waarom komen ze toch aan mijn nummer ? Terwijl mijn celletjes dit koortsachtig proberen uit te vinden, neemt Argwaan toe.
Bij de andere kant ook, afgaande op de ‘Volumeknop’ die nog een streepje verder opgeschroefd wordt.
Ariadne LABYRINT ?! klinkt het, mét akoestiek waarop zelfs het Colosseum jaloers zou zijn geweest.
“Ja, Zeg !” denk ik inmiddels en zeg daarom in onvervalst Nederlands : Nee, AriadnesDRAAD.
Hier heeft Rossa niet van terug. Meer nog, nu is ze het spoor compleet bijster. Terug naar af dan maar weer. “HAAAAI, howw…” Ik val in met ” Listen, lady, if you’re not going to tell me what you are phoning for, I’m not interested! ” Bammm!
‘t Zal Mic toch worst wezen hoe het met me gaat ! Met m’n giro, daarentegen …
Ik kan de hitte van het vorige gesprek nog voelen, bij alweer een nieuwe rinkel. Rossa again. Ze moet en zal het laatste woord hebben via een computergestuurd “Goodbye !”
Niet in de haak, dit, brommen mijn celletjes. ‘s Avonds krijgen ze groot gelijk als Nieuwsanker waarschuwt voor grootschalige Mic-fraude… Pfoe-oe ! Die dans ben ik even mooi ontsprongen.
Es ist mir nicht ganz egal wat er met m’n zilverlingetjes gebeurt, dus zit ik daags daarop blij te zijn met m’n grijze massa, als op mijn scherm een zoetgevooisde Oostenrijkse Paradijsvogel voorbij komt. Een aller(b)aardigste dame die, hoewel ze Wurst heet, er beslist niet uitziet alsof ze die vaak heeft gegeten …. Temidden haar betoog over ‘fitting in’ heft niet Conchita, maar mijn Dumdiedummetje een deuntje aan.
Over not fitting in gesproken ! Schade, maar Conchita’s Botschaft zal nog efkes moeten wachten … ? Wat dan wel gezongen ? Hallooo, met Flodderanske van B.Eltel. Onze technieker komt DAN langs voor uw modem, mevrouw.
“Ik dacht het niet, hij doet het nog uitstekend, wegens pas vervangen ! ” “Jaa, maar dit MOET nou toch echt eventjes, hoor ! VDSL is hét van hét, vraagt u uw vrienden maar …!
Een mooi zangerige Nederlandse tongval, die me vanuit een op en top Belgenlands bedrijf vér na kantoortijd belt is een tikkie vreemd, maar kom, ik zit nu toch al in een internationaal sfeertje… Tot daar an toe. Maar: die MOET is er teveel aan.
Edoch, ik neem een voorbeeld aan de onverstoorbaarheid van de ‘bearded lady’ en zeg dus vriendelijk maar kordaat : “Zal ik doen, mevrouw, dat navragen. Stelt u die afspraak tot dan maar even uit !” Klaar. Dat heb ik even wunderschön opgelost, al zeg ik ‘t zelf !
Flodderanske keek hetzelfde programma, weet ik, 2 dagen later. Ah ja, want onder het motto, “I want to be accepted ” is ze er weer. Neem ‘t haar ‘ns kwalijk. Het staat tenslotte als een huis. Alleen wel niet het mijne. Dus dat zeg ik. Mét Conchita-coolness, ofcourse.
Nou is het klaar, ben ik overtuigd. Jawel hoor, 24 hele uren lang. Dan dient de volgende Eurosong-ronde zich alweer aan. Zelfde Caller, dito riedeltje, maar nu en français. “Notre assistance technique est près de chez vous, Madame !”
Wabliefteru ?! Val nu om. Werkelijk waar, du moment zou ik er flink wat voor geven om die baard (in de keel) en vooral die testosteron van Conchita te hebben !
‘t Zal toch ni waar zijn zekerst, dat je om es stevig uit te varen iemand mét baard moet zijn ?! Een aanplakbaard heb ik zo gauw-gauw niet klaar. Dus zit er maar één ding op. Rise Like A Phoenix.
Daartoe schuif ik ‘t olifantenvel van Conchita én de gevraagde tolerantie even aan de kant en zeg – nu duidelijk – boos : “Quelle lettre de NON vous ne comprenez-pas ? ” Je zou er toch wel worst van draaien, beste lezer !
Deze innertalk is nog niet mijn hoofd uit, als Dumdiedum zijn stembanden alweer opwarmt. Bofrost dit keer. Met een jubileum-aanbod dat niet te weigeren valt. Wat zal het zijn, Mevrouw, worst voor u ? Unstoppable, dit !
Dan valt me de “ik ga er in mee” – aanpak van Conchi te binnen. Rise like a phoenix, zoiets. Wel ja, komt me fluks over de lippen, doe mij maar een Conchita Wurst ! Klik. Einde gesprek.
Yes ! Welhaast even zalig als het winnen van Eurosong, dit !
Conchita heeft natuurlijk gelijk, als ze zegt dat je pas gelukkig kunt zijn als je bent wat je bent. Marketeer free, in mijn geval.
Getest en goed bevonden kan ik zeggen dat girlpower met ballen effectief werkt.
Rise like a phoenix ! Dan komt de calm after the storm vanzelf !
Het is bijna zover. November. Ik kan er niet omheen, maar moet er dwars door – opnieuw. Graag of niet, je draagt het verleden altijd bij je. ’t Is de kiem voor het nu en de toekomst.
De herdenking van Den Grooten Oorlog past hierop zelfs de overtreffende trap toe : die nam een jaar-arrangement. Ariadnesdraad heeft een boon voor geschiedenis, dus daar ruim ik graag wat plaats voor in.
Die kiem, dat geldt ook voor dit blog, beste lezer. Want Ariadnesdraad ontstond eigenlijk niet uit “joy and laughter”. Al hoop ik – meer dan stiekem – dat je dat hier wel leesgewijs beleeft … Veelvuldig ! Dit schrijfpunt werd mee geboren uit een plotsklaps verlies, dat in mijn leven een “grooten oorlog” ontketende.
Het moeras van tranen waarin ik was beland, bleek Het Land of Sorrow te heten. Ik zou er meermaals terugkeren – kortelings achtereen.
Eerst voelde het als een kolkende zee, die met woest geweld alles wegrukte…
Geleidelijk aan – denk : minuut per minuut, won ik terrein. Met de hulp van diegene die me op het blogspoor zette, Ariadnesdraad ofcourse, en natuurlijk jullie, lieve lezers. Meer dan eens waren jullie comments een pleister op mijn November-gewonde hart. En niet alléén op dat van mij, I tell you.
“Death shall have no dominion” is voor mij nimmer nog waar, maar niet meer in overheersende vorm. Een weg die ik dit jaar ook een beetje via m’n columns af leg.
De kolkende zee komt aan bod in And Death Shall Have No Dominion. (3/11)
Het woest geweld verwijst naar de bulderende kanonnen in Vlaamse Velden, die luitenant John McCrae nét niet wist te overleven. Z’n pakkende beschrijving van deze nachtmerrie lukte dat gelukkig wél. De klap van de rozen (11/11) is die van kruisen en de vooruitgang die daarop heeft gebloeid. Ze moeten nog steeds spreken, jammer genoeg. In Kiev bijvoorbeeld, afgelopen februari.
Weggerukt dan weer is de Dame op de roze wolk (25/11). Sinds ze wolk-zitter is geworden voert ze de regie over het compartiment Memorie(s). Niet alleen zingen die van Within Temptation mooi over herinneringen, ze maken er ook nog gave clipjes rond. Met speciale jurken.
Wolkdame heeft vast mijn aandacht hier naar toe getrokken door haar foto-gewijze aanwezigheid in bruidsjapon.Tja, als je dan toch als een sterretje aan de hemel staat, kan dat net zo goed met wat catwalk-allure…
In Retrospectief (18/11) link ik m’n tocht door het donker (van november) aan bloggen.
Ik neem julllie graag mee, beste lezers. Nu al ben ik blij met jullie hartverwarmende gezelschap !
Daar ben ik dan weer, beste lezers ! Met Roland Garros nog volop bezig kan ik wel stellen dat het op Ariadnesdraad ‘reprise’ is voor ‘une nouveau manche’. Dit alles na een medical time-out mijnentwege.
Een parel tussen bagger en brak is wat ik dra onder jullie lees-oog ga schuiven !
De winter mag dit jaar dan uitblijven, de regen doet dat allerminst.
Tijd dus om mezelf te settelen voor die decoder die leeg moet worden gekeken. Detectives, here I come !
Silent Witness, A Touch of Frost, … I loooooooove it. Niet alleen vanwege ’t crimi-gehalte, maar ook vanwege de prachtige poëtische pareltjes die nu en dan verstopt zitten in dat web van onuitroeibare menselijke misstappen …
Dat noem ik nog eens promotie van de (Engelse) taal !
Zo ontdekte ik Frost-gewijs – eigenlijk via de voorzet van Sahid, een Indiër bij wie Jack alle recepten verrukkelijk vindt – Alfred Edward Housman.
Met Gedichtendag 2014 in aantocht deel ik graag The Land of Lost Content met jullie, beste lezers !
Into my heart an air that kills
from yon far country blows :
what are those blue remembered hills
what spires, what farms are those ?
That is the land of lost content
I see it shining plain,
the happy highways where I went,
and cannot come again.
Alweer met dank aan Sahid ben ik gevallen voor de Engelse versie*, die mij een prachtig vergezicht voor het oog tovert … Weer eens wat anders dan de blauwe heuvels van tegenwoordig troosteloos huilende wolken.
Mag het wat luchtiger, of is je hoofd al meer gericht op dat met pijlpunt uitgeruste vleugeljoch, dan is dit van Benny Hellemans ook een aanrader.
kijken
in haar knappe ogen
kussen
op haar warme hand
ik wil haar
een bloem geven
een rode roos
omdat ik haar graag zie
ik voel
vanalles
en moet glimlachen
Poëzie, dat zijn gedachten en emoties in beweging. Johnny Tillotson had ’t al eerder begrepen, dus geef ik hem de regie over het muzikaal cachet van deze dag der dichtkunst.
Poetry in motion, dus.
—————————-
De geciteerde gedichten vind je terug in deze bundels : Uit mijn eigen, p 72. Benny Hellemans. Vzw Rotonde brengt de kunst van haar bewoners bijeen, Houtekiet geeft uit. Kunst zonder (mentale) beperking, al is dat voor de makers ervan niet zo. Mooi voorwoord van Bart Peeters.
A shropshire Lad, A.E. Housman.
* Engelse versie : A Shropshire Lad is in het Nederlands vertaald door W. Jonker : Een jongen van het land, met op p. 109, een vertaling van The land of Lost Content
Menig man steunt nu waarschijnlijk “Herementijd !” en roloogt.
Zijn zulke dure die-heb-ik-nog-niet schoenen echt wél nodig ? Ofcourse. Want je wil toch wel dat jouw “Preciousssss” op elegante schoenen over haar eigen voeten valt en daarna op excellent footwear asap kan wegrennen van al die awkwardness ?
Sommige stukjes zijn pareltjes die beter verdienen dan digitaal archiefstof. Daar moet je wat mee doen, zodat ze hun blogkopje nog es boven het blogveld uitsteken. Voor het groter goed, zijnde : lachtranen. En het bij wortel en tak aanpakken van Ongemakkelijke Momenten, dat ook.
Dat vertelde ik Nicole, auteur van Woorden uit mijn broekzak. Daarop was ze bereid deze (shopping)tips als gastblog uit te lenen. Met veel plezier en dank stel ik dan ook deze column voor ! Om zalig zot, maar vooral zen, de prijzenslag in te gaan … Succes gegarandeerd !
Ongemakkelijke momenten 2.0
Het is geen geheim dat ik regelmatig voor ongemakkelijke momenten zorg. Is het niet dat ik in iemands schoot val in de bus of trein (ja, dat is meerdere malen gebeurd en nee, het was geen van die keren een knappe kerel), dan struikel ik wel over mijn eigen voet, spreek ik mijn eigen naam niet goed uit of ga ik voor de verkeerde wang bij het geven van drie zoenen. Omdat ik weet dat dit soort momenten erbij horen en niet te voorkomen zijn, heb ik me inmiddels gericht op het zo goed mogelijk die momenten doorkomen. Hier zijn wat tips.
Allereerst is het belangrijk om je te bedenken dat dit later een heel goed verhaal wordt. Relativeer het. Oké, dus je hebt net die oude vrouw bij de bushalte ‘mama’ genoemd, kan gebeuren. Onthoud dat dit niet het ergste is wat je had kunnen overkomen en probeer het te laten gaan.
Een ander goed idee is om het moment te benoemen, in daad of woord. Zo kun je verontschuldigend glimlachen of gewoon zeggen dat het een beetje gênant is. Meestal is dat een stuk beter dan de totale horror op je gezicht te laten staan of in huilen uit te barsten omdat je de sociale skills van een balpen hebt. Door het te benoemen ben je veel sympathieker en wordt het moment ineens een stuk minder ongemakkelijk.
Als dit allemaal nog niet lukt, dan is er nog een laatste optie, maar ik raad je aan om dit alleen te gebruiken in absolute noodgevallen. Wanneer je in je ondergoed op straat staat, het allemaal niet erger kan en zeggen “goh, wat ongemakkelijk” er alleen maar voor zorgt dat je dieper de grond in wilt zakken: maak het erger. Je las het goed. Maak het nog raarder, nog ongemakkelijker. Doe een gek dansje. Heb je per ongeluk de hand van een vreemde gepakt? Lik dan aan je hand en fluister “preciousssss”. Gegarandeerd succes.
En onthoud: de beste manier om een ongemakkelijk moment te overleven is er zo snel mogelijk van te vluchten, dus zorg dat je goede schoenen draagt.
——————————————————
N.B. Deze gastblog, getiteld ” Ongemakkelijke momenten 2.0″ komt integraal van Woordenuitmijnbroekzak. De boventitel en de inleiding erbij zijn wél van Ariadnesdraad.
Ik weet ‘t, beste lezer, ik schitter door afwezigheid dezer dagen. Als Nieuwjaarsvuurwerk in de vorm van een kerstster. Tot mijn spijt. Maar ik beloof het : ik lees bij, met terugwerkende kracht.
Heb ik het bloggen annex columns lezen aan de wilgen gehangen ? Nee, natuurlijk niet. De lezers van Ariadnesdraad horen bij mijn dag – net zoveel als koffie.
Ik hol momenteel van hot naar haar.
Want het is al duidelijk dat 2014 een jaar van verrassingen is. De laatste surprise is een droeve tijding waarvoor ik – nog maar eens – la camisa negra aantrek. Daarbovenop moet ik ook nog een verkoudheid verbannen, wier liefde zo groot is dat ze van geen scheiding wil horen. Wel een ideale dekmantel voor watertoestanden …
Zei ik vorig jaar nog dat menig familielid in de kreukels lag, moet ik dit jaar constateren dat voor één van hen die kreukels giga boomwortels zijn geworden. Zo groot, dat je d’r niet meer langs kunt. Onoverwinnelijk.
In de toch wat uitgelaten sfeer van de jaarwissel, doet het vreemd aan, als het verwachte toch nog onverwacht present tekent. Van een binnenkomer gesproken.
Gelukkig hield Vadertje Tijd zijn pas nog eventjes in, zodat ik toch nog een beetje zachtheid en troost kon brengen. John Wesley’s uitspraak is hiermee getoetst en waar bevonden.
Doe al het goede dat je kunt,
met al de middelen die je hebt,
op de manier die je gewoon bent
op de plaats waar je staat,
in de tijd die je gegeven is,
voor de mensen die je kent,
zolang het je mogelijk is.
Met dit gezegde in het achterhoofd wens ik alle lezers mijn een gezond jaar toe.
En plezier, zodat er veel tijd en energie is om mooie herinneringen te scheppen. Waarover dan weer geschreven en gelezen kan worden. Waardoor je kan gniffelen en schateren. Op elk moment.
Herinneringen waarop je verguld kan terugblikken. Nu al, binnen 360 dagen en nog verder in de tijd.
Yep, de peuter die middels ABC-koekjes onze hond telegeleidde, en dolgraag in d’r mand sliep – ligt véél lekkerder dan je eigen bedje – is vandaag een heuse jongedame. Want : bij gelegenheid op (lage) hakjes !
Wat ouder – 15 al ! – , wijzer (ze martelt geen hondebeestjes meer door ze snoeihard in het oor te brullen), en dit vooral : langer. Lees : minder makkelijk om te knuffelen.
En ik ? Wel, ook wat ouder, (één dik veelvoud van 15), wijzer (niet ieder krijgt zomaar meer Prutske te horen) en – snif – kleiner, lijkt het wel. Enfin, toch als ik naast haar sta !
Maar gelukkig veranderen sommige dingen nooit. De twinkel in haar stem, bijvoorbeeld, als ik met haar de belangrijke data voor Ariadnesdraad doorneem. Haar verjaardag, natuurlijk, en de blogwensen ! En de lieve, überschattige, reacties die hierop komen …
Jullie hebben het van horen zeggen, beste lezers, maar werkelijk waar, ze IS überschattig, die kleinegrooooooooooteschat van me !
Gauw nog even dit momentje pakken om ’t te zeggen, voor ze écht te groot is …
Altijd al gevonden. Sinds augustus nog meer.
Toen mijn hart brak, voelde ik een warm handje de mijne pakken, onderwijl mijn vingers veilig rond de hare klemmend … Zo Lief !
Daarom mag ze vandaag nog es schitteren, en vergeven jullie, beste lezers, mij vast deze ultra-bestoefing … belofte maakt schuld en het is intussen een traditie !
Liefste Pruts,
Ik vind je nog steeds een collectie überschattige centimeterkes. Geen andere Pruts dan jij zou ik willen om tante van te zijn … ! Geniet maar lekker van deze speciale dag, die jouw verjaardag toch echt is. Welgefeliciteerd !
Tantetje
———————————
Lezersnoot : Pruts is dol op het woord überschattig. Maar dat had je al geraden, niet ?
Ariadnesdraad 