Over een bakske vol met stro

Het einde der tijden beleefden we niet, maar de Eindejaarstijd wordt met de minuut meer en meer een feit.  We naderen het gaatje van 2012 …

De cocooning-spirit van Kerst ligt al weer achter ons, het keukenslagveld is geruimd.  Het bruisende, spetterende van een nieuw jaar gaat alras met de belangstelling lopen.

Maar gelukkig is het sprookje nog niet helemaal voorbij. De lichtjes zijn er nog, en dus is een kerstige hymne nog net geen faux pas.

Dus rappekes, omdat het kan, nog even deze klassieker. Voor de fans.

Als klein meisje was ik er dol op. Wat zeg ik, ik heb het GRIJS gedraaid. Tot – toegegeven  – begrijpelijke wanhoop van mijn huisgenoten.

Jaren later nog tovert Urbanus hiermee een lach op mijn gezicht, en activeert Bakske Vol Met Stro steevast mijn duim om de plus-kant van mijn volumeknopje in te drukken.

Een veelvoud van vier zijnde, ben ik effenaf blij dat ik nog geen zak cement kado heb gekregen. Dank je feestelijk, zélfs niet “met ne grote roze strik”.

Maar de mini-versie van het kerstekind dat zichzélf fluks pampert, alvorens in z’n sportwagen te kruipen, dàt wil ik voor al het goud ter wereld (de wierook en de mirre neem ik op de koop toe) niet missen.

Fenomenaal geestige gedachtenkronkels zijn het. Je moet er maar opkomen.

Hoe dat dan gaat, licht de maker van hét Bakske zelf toe in onderstaand clipje.

Een leuke onderschrijving van Urbain’s eigen stelling dat je “om onnozel te kunnen doen nogal wat intellectuele bagage moet hebben”. 

Naast  the full original heb je inmiddels ook de female version, te vinden op de hommage CD Urbanus Vobiscum. Het blijft beeeldend, zelfs met een snuifje folk !

Enjoy !

Zo, beste lezer, mijn bijdrage om je opgewekt De Wissel te laten beleven is hierbij geleverd.

Rest me nog je een Toet-goed 2013 toe te wensen. Dat het aankomende jaar even zacht, knuffelig en troostrijk mag zijn als mijn eigenste Roodneusje !

Advertentie

Roept al uw pottekes en pannekes bijeen

*zangmodus aan*  “Vrienden, ’t is tijd om uw pakske te maken, roept al uw pottekes en pannekes bijeen ….” *zangmodus uit*  

Daar ben ik nu – onder andere – mee in de weer.

Hoewel de zon de wereld vandaag niet mooi heeft gemaakt,  is ze wel opgekomen en draait alles vrolijk (?) door. Tja, het telraampje van de Maya’s begaf het.

Daarom is het toch tijd voor Kerst. 

Dus heb ik nu een zacht lichtgevende versie van hét boompje, een lekker warm dekentje (of eigenlijk vijf), bijna een pakje dat ik nu eens echt zou willen krijgen en rolt – last but not least – Urbanus met mijn lijflied uit de boxen.

Idyllisch, niet ?

Pertinent weiger ik te denken dat het niet werken van de lichtjes in de boom door een wel erg slecht getimede kortsluiting en daarna het wel erg kort uitgevallen lichtsnoertje ter vervanging, te maken hebben met de roep dat de wereld vergaat.

Ook het hartinfarct dat ik haast kreeg, toen ik mijn bestelling wilde doorgeven aan een next to not Nederlands sprekende – een andere lingua trouwens ook niet – Chinees, is pure coïncidentie.

Het gelijktijdig gebeuren van onwil is het. Van Chinaman omdat hij een bestelling refuseert. Niks aan te doen, ik spreek geen Mandarijns.

Van mijn kant omdat ik het vertik op de vooravond van Kerstmis een lichtsnoer van zeker 120 lichtjes te doorploegen terwijl ik slechts een handjevol reserves  heb.

De boom helemaal weer af- en terug optuigen wordt ‘m ook niet.  Want : eer ik heb uitgeknobbeld hoe je een standaard vastgemaakte lichtdraad losmaakt is alle kerstversiering er aan en is het kerst in een volgende editie. Te kort dag.

Maar rampspoed? Watzegjemenou ?!  De grote wereldbol is een eigenzinnig ding dat maar vliegt en vliegt, zonder te verdwalen. Sterk. En draaien ook nog, zonder motor of pedalen. 

Een wonder dat van alles kan, behalve zomaar eventjes verdwijnen op een moment dat door mensjes is opgelegd.

Vergaan is dus nooit ook maar één moment serieus bij me opgekomen. En toch kon je er niet rond in medialand.

Eergister toch even gegrinnikt, toen de nieuwslezer, Jan Becaus – conform zijn (scherm)aard – doodernstig zei : “U hebt ongetwijfeld al gemerkt dat de wereld niet is vergaan, maar we gaan het er toch nog even over hebben …”

Ik snap er niet veel van. Dat zoiets zoveel attentie krijgt. Maar nog minder hoe je er als nieuwslezer in lukt een pokerface op te zetten bij zulk een item. Pluim ! Want de werkelijkheid tart soms de verbeelding … Enfin, die van mij dan toch.

Te weten dat de voorbereidingen van enkele adepten dit lied nog overtreft ! Tss…

Als ze al die energie nou ‘ns staken in het wegwerken van narigheden, dan zou niet de wereld, maar veel leed vergaan!  Het bezongen doemscenario zegt me niks, al zijn sommige suggesties best lekker …

Ik hoop, lieve lezer, dat jouw persoonlijke wereld niet is vergaan, hiermee bezig is – of alsnog – op dit onzalige idee zal komen.

Fijne dagen toegewenst … Met veel lichtjes. In en rond jezelf !

De Wissel

Bron : weheartit

De wijzer van mijn horloge maakt nog een laatste rondje … en hup, 2011 is voorbij. Vanaf nu zwaait 2012 de scepter.

De historie heeft weer een bladzijde van 365 dagen omgedraaid.

2011, een jaar dat gevoelsmatig veeel langer duurde dan de 365 dagen die er in verpakt zaten. Waarin ik moest wennen aan dat nieuwe leven, waarin ik pardoes was beland. Wennen aan dat schisma, dat leven zonder .

Een jaar waarin het devies leek te zijn : ik ga door, omdat ik niet meer terug kan, ga ik door…

Een jaar waarin ik dikwijls dacht : dat kan ik niet, om het daarna toch te doen.

Een jaar waarin ik mezelf vaak moest opkrikken. Om bestand te zijn tegen het verdriet in en rondom mij. Waarin ik alleen maar kon hopen dat ik een troost was, maar dat niet echt zeker wist.

2011 is ook het jaar waarin ik het begrip veerkracht ontdekte. Meerbepaald dat ik het (nodig) had, wat het met je kon doen en hoe je er aan kon werken. 

Want : ik nam een blog. Sinds augustus is Ariadnesdraad mijn wijkplaats. Mijn eilandje in de soms diepe tranenzee. Jullie, lieve lezers, zijn mijn troostende reddingsboeien. Geweest, en nu nog steeds.

Aanvankelijk wilde ik met mijn blog mezelf leren duidelijk te zijn. Precies dat zeggen wat ik bedoelde, niks anders.

Gaandeweg werd Ariadnesdraad een soort moderator. Van verdriet.  Met een trouw lezerspanel. Ik kon de ‘tristesse’ toelaten, of naar het achterplan schuiven. Net waar ik op dat moment behoefte aan had.

Het schrijven gaf me focus en structuur. Mijn ‘little grey cells’ werden van het maalpad afgehaald en weer tot werken aangespoord. Samen met en ook wel door jullie ontdekte ik weer hoe plezierig lezen en zélf schrijven is.

Mijn emoties genazen een beetje, en de ‘schwung’ kwam terug. Af en toe, en meestentijds schoorvoetend. 

Mijn trouw lezers, jullie dus, hebben hier stuk voor stuk aan meegewerkt. Allemaal op jullie eigen, unieke manier en misschien zelfs zonder het te weten. Hoe dan ook : mercikes !

Voorzichtigjes kon – en kan – ik weer ergens mee bezig zijn, en er blij, trots, enthousiast over zijn. Dat gevoel doorgeven ook. Aan Pruts bijvoorbeeld.

Voor 2012 hoop ik dan ook dat deze trend zich doorzet.

Voor jullie beste lezers, hoop ik van harte dat er in 2012 veel gezondheid, veerkracht, blijdschap, enthousiasme én inspiratie voor blogstukjes mag zijn!

Ik zal ze met veel plezier komen lezen.

Hier zijn jullie nu alvast uitgenodigd !