I wanna be ….

De menu’s zijn uitgedacht, opgegeten en afgedekt. We hebben ze weer achter de kiezen, de eindejaarsfeesten.

Tradities zijn in ere gehouden.

Dus. Hoempapamuziek uit “den antieken tijd”, compleet met een vleugje  mottebollen er nog aan. Dixit mijn vader : “stampen en dagen” (duwen). Soms een tikje ergerlijk, maar het hoort er gewoon bij.

Net zoals de Nieuwjaarskus en de dito wensen. De klok slaat 12. Mijn vader en ik veren recht en wisselen de beste wensen uit. Allebei moeten we even denken en zeggen na een korte aarzeling : “… en een goeie gezondheid !”

Die hebben we nodig, om wat ons wacht, het hoofd te kunnen bieden. We hopen, maar weten tegelijk beter …

Wat ongemakkelijk is het. Want : géén goed jaar wensen gaat ook niet.

Het nieuwe jaar blijkt niet alleen voor mezelf een difficiele kwestie. Menig familielid ligt dit jaar in de kreukels en neemt de wensen met betraande ogen in ontvangst.

Als ik het gevoel van opgelatenheid van me afschud, vraag ik me even af wat ik dit jaar wil zijn en doen. Ooooh, I wanna be …

Everything at once ! En als dat niet kan, een stressbestendige duizendpoot met toch een paar Lenkaiaanse trekjes !

Niets dus van wat je in de winkel koopt, maar zowat alles waar je stilletjes binnenin op hoopt.

Dat wens ik. Ook voor jou en jou en jou…! , beste lezer.

Op een succesrijk 2013 !

 

Advertentie

Over een bakske vol met stro

Het einde der tijden beleefden we niet, maar de Eindejaarstijd wordt met de minuut meer en meer een feit.  We naderen het gaatje van 2012 …

De cocooning-spirit van Kerst ligt al weer achter ons, het keukenslagveld is geruimd.  Het bruisende, spetterende van een nieuw jaar gaat alras met de belangstelling lopen.

Maar gelukkig is het sprookje nog niet helemaal voorbij. De lichtjes zijn er nog, en dus is een kerstige hymne nog net geen faux pas.

Dus rappekes, omdat het kan, nog even deze klassieker. Voor de fans.

Als klein meisje was ik er dol op. Wat zeg ik, ik heb het GRIJS gedraaid. Tot – toegegeven  – begrijpelijke wanhoop van mijn huisgenoten.

Jaren later nog tovert Urbanus hiermee een lach op mijn gezicht, en activeert Bakske Vol Met Stro steevast mijn duim om de plus-kant van mijn volumeknopje in te drukken.

Een veelvoud van vier zijnde, ben ik effenaf blij dat ik nog geen zak cement kado heb gekregen. Dank je feestelijk, zélfs niet “met ne grote roze strik”.

Maar de mini-versie van het kerstekind dat zichzélf fluks pampert, alvorens in z’n sportwagen te kruipen, dàt wil ik voor al het goud ter wereld (de wierook en de mirre neem ik op de koop toe) niet missen.

Fenomenaal geestige gedachtenkronkels zijn het. Je moet er maar opkomen.

Hoe dat dan gaat, licht de maker van hét Bakske zelf toe in onderstaand clipje.

Een leuke onderschrijving van Urbain’s eigen stelling dat je “om onnozel te kunnen doen nogal wat intellectuele bagage moet hebben”. 

Naast  the full original heb je inmiddels ook de female version, te vinden op de hommage CD Urbanus Vobiscum. Het blijft beeeldend, zelfs met een snuifje folk !

Enjoy !

Zo, beste lezer, mijn bijdrage om je opgewekt De Wissel te laten beleven is hierbij geleverd.

Rest me nog je een Toet-goed 2013 toe te wensen. Dat het aankomende jaar even zacht, knuffelig en troostrijk mag zijn als mijn eigenste Roodneusje !