Bron : weheartit
Op een dag als vandaag ligt de topic voor de hand. 9/11 dus.
Merkwaardig hoe een gewone datum door iets dat inslaat als een bom – letterlijk dan nog – plots een historisch feit wordt. Omdat het in de geschiedenis wordt opgetekend en zo in het collectief geheugen belandt.
Cijfercombinaties en historische feiten, ik krijg er altijd een beetje koude rillingen van. Let er maar eens op. De meest gruwelijke dingen uit de menselijke geschiedenis worden opvallend vaak met een getal verbonden : ’14-’18, ’40-’45 en nu ook 9/11.
Je moest deze week echt je beste best doen om niet een item rond 9/11 voorgeschoteld te krijgen. Werkelijk op alle kanalen werd je er mee – excusez le mot – plat gebombardeerd. Altijd op zoek naar wat historische uitdieping volg ik een aantal reportages.Terroristische aanslagen van dat formaat zijn immers geen klein bier.
Maar wat zie ik ? Bush die uitvoerig toelicht in welke kinderschool hij was toen hij het nieuws kreeg en uitlegt welke vliegroutes er vervolgens werden genomen omwille van zijn veiligheid. Of burgemeester Giuliani, geportretteerd in zijn office-room terwijl hij in tranen uitbarst. 9/11 door de ogen van zij die belangrijke beslissingen moesten nemen, heet dat dan.
Aan de eenzijdige, zelfs elitaire kant. Want laten we eerlijk zijn, voornoemde heren hun broodje is al lang gebakken, zelfs kwistig belegd als het gaat over de garandering van hun veiligheid. Of financiële zekerheid. Voor er daaraan iets verandert moet er echt nog heeeeel wat gebeuren.
Wat de niet al te pattriotische Amerikaan van al die ‘protection’ denkt, kom ik niet te weten. Nochtans betaalt hij op veel fronten het gelag. Zijn veiligheid wordt niet continu gegarandeerd door een legertje veiligheidsagenten. Dat verhoogt zeker het angstgevoel. Die angst wordt aangepakt door verscherpte bagage en vliegveldcontroles en een hele rist restricties. Dat tikt aan in tijd en geld. Helemaal als je bedenkt dat de Amerikaanse belastingbetaler de terrorismebestrijding – lees : het pakkertje spelen met Osama uit eigen zak bekostigt.
Na 10 jaar is ’t eindelijk gelukt. Bin Laden is dood. Maar tegen welke prijs? Ontelbare gesneuvelden en een land dat een oorlog voert die het eigenlijk niet kan betalen. Het opkrikken van de kredietwaardigheid en de schuldenput wegwerken is voor the “fellow American”. Die huilt er vast ook bij…
Osama krijgt zijn zin. Hij zaait dood en verderf en vooral angst. Zijn organisatie groeit, terwijl hij stilaan een economische grootmacht op de knieën krijgt. De analyse van journalist Rudy Vranckx is treffend. De economische val van Amerika heeft bovendien een domino-effect…
Wat er internationaal kan gebeuren, samen met Europa, heb ik niet gezien. Nochtans vertegenwoordigt Van Rompuy “a number of nations”.
Maar er is ook een stemmetje dat me het woord ongelijkheid influistert. Want er is blijkbaar ook een VIP-graad voor rampen. Het aanzien van de natie bepaalt het belang en de aandacht.
De tsunami van een paar jaar geleden die heelder stukken land van de aardbodem deed verdwijnen. De kernrampen in Japan en, iets langer geleden, Tsjernobyl – die nog tig generaties na de onze zullen treffen. Of Afrika, dat onder de zoveelste grote hongerdood kreunt. Ook hier worden mensen zinloos geliquideerd, nog voor ze aan hun leven zijn begonnen. Gebeurd in een gat waar zeker niemand nog geweest is. Waar de muizen dood in de kast ligggen bovendien. Allemaal in een wip van de nieuwsradar geveegd, want geen Supermacht Amerika.
De geschiedenis leert eens te meer dat ook rampen gedicteerd worden door de wet van de sterkste…
Ariadnesdraad 