Soft Sides : The 2016 edition – Superswoon

Wat is met z’n cheesy crust aan mijn ribben blijven plakken ? Tafereeltjes in  woord, beeld en klank. 2016 aaneengeregen van dag tot draad. In de vorm van een Superswoon. Goed voor ’n zwierige overgang !

Super dark wave, stond bij de commentjes op deze clip. Accurate beschrijving voor de donkere en duistere golven, die de diepste krochten der wereld, en ook Belgenland, overspoelen. In 2O16 borrelt en ‘boemt’ er overal van alles …

Maart : #Praying for Belgium : Dit lied, en deze Mohamed blijven me bij… Belgenland wordt met #failedstate om de oren geslagen, maar andere naties zullen zich, later dit jaar over diezelfde vraag moeten buigen – Nice, Berlijn …

Ooit in het nieuws, en ik geloof het instant : toestellen gaan bewust sneller stuk. Mijn stofzuiger, oven en tv, ze deden of doen niet meer mee. Niet eerder in huis, maar prachtig functioneel : mijn zonnewering. Whoe-hoei ! – Juni.

En nog een bom : Brexit. Het kon niet, mocht niet, zou niet, maar het wàs plots feit. #Falende peilingen.

Juli : dit blog boomt. De lezersaantallen schieten uit de startblokken – mijn meest gelezen maand – en de Tour ook. Ariadnesdraad heeft het wielervirus te pakken – Gele & Gouden Greg – maar lezers nemen ’t sportief op ; #mijngeweldiglezerspubliek, dat waarschijnlijk wel een danske placeerde toen ’t ein-de-luk klaar was ! Toch nog even ’n Sagannetje, om het af te leren …

Ik zwijmel dit jaar vrolijk mee, en krijg de meest opgewekte reacties : “Ohh heeerlijkk dit, schitterend hoe jij pech in hoofdletters zo hilarisch kunt opschrijven dat ik bijna buikpijn van het lachen krijg…. en dat terwijl dat zo herkenbaar is ook hier momenteel.” -Melody. Geweldig lief, en humorvol, mijn lezers !

Zomer is ook : Pokémon zoeken.

Augustus dan. Het Baantjer-thema van Toots is favoriet, maar voor deze immer lanchende Vlamerikaan mag ’t internationaler <3. The American Dream…

Oktober : uit de VS komt het fenomeen horrorclowns overgewaaid. Niet veel later zitten ze er zélf met één opgescheept. Trump is president-elect en de Amerikanen dragen speldjes. # Amerika kiest.

Leaving the table, Leonard Cohen – en Come Back To Me zingen zal niks helpen.

Afscheid van de charismatische Obama, dus.

Hillary conceeds : november. ’t Kon niet, mocht niet, zou toch niet, maar …WAS. #Falende peilingen, op repeat. Een Stevige Snuif Girlpower mag op Ariadnesdraad niet ontbreken. Daarom de integrale speech, beste lezers.

december : Aarrghhh, Pietendispuut again. Wereldprobleem. Mooi opgelost in dit Sint-Clipje :

Kerst komt, maar de vrede nog lang niet. Schwere Sachen, ook voor girlboss Angela Merkel. Wie wil er nou als Kerstkado ’n aanslag in Berlijn ? Voor het mooie, maar niet meer bestaande Syrie – Alleppo, deze van Ofra Haza. Er mag wel es een nieuwe, schallende klopper op die hemeldeur !

Grmmpf : nutsvoorzieningen weer duurder in 2017 : wanneer denken die prijsstijgingen nu es “We kunnen er beter mee ophouden ?”

Ach. Wij hebben ze tenminste – dat kunnen de hopen op de vlucht en in erbarmelijke omstandigheden niet zeggen. Fiat lux ! Vooral in de hoofden van diegenen die hiervoor een uitweg moeten zien …

Donald Trump officieel bevestigd als President. De eerste steen van wat allemaal ?

Misschien toch gehoord, daarboven : Music for Life breekt records met de goede doelen-actie, en in NL doet de tegenhanger het ook super. Op deze warme gloed zwaai ik 2016 uit …

Fijne jaarwisseling !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Advertentie

Vlam, vuur en vonken : Swoon 26

De realiteit prikte met een zoveelste aanslag de wielerbubbel waarin ik zat helemaal lek.

De wereld staat in brand, lijkt ‘t. Het regende minuten stilte. Voor Nice, voor Munchen … Oplopende minuten, waarvan je in contrast met de bijeengefietste Tour – tijdsverschillen niet blij kan worden. En wat voor gensters zullen de brandhaarden die Brexit en Donald Trump heten nog gaan geven ?!

Bij zoveel actueel vuurtje-stook hoort een vurig lied. Bastille met Fire.

Niet zomaar gekozen, natuurlijk. Deze tune kwam voorbijgespeeld  in mijn geliefd wielermagazine Vive le vélo.

Maar credit where credit is due : ik heb dit jaar ook errrugg genoten van de Avondetappe. Je moet wat, als je de prestaties van je wielerhunks nog even wilt terugkijken en nabespreken, tenslotte.

Hoera voor de Noorderbuurse samenvattingen. Wat een vaudeville zeg, om net als de Lage Landen er stààn in Frankrijk, nog steeds voetbalspektakel, waar je nota bene al uit ligt, door de strot gedouwd te krijgen.

Heerlijk, die speldenprik – of was ’t een heul speldenkussen –  van Van Avermaet: ” Vannieuwkerke met zijne Panenka, …. “ mét resultaat ook nog, want hupseflups pleegde op de Belgenlandse televisie het wielrennen ’n kraak in een voetbalmagazine . Hà, FIFA. Lange neus !

Ik heb genoten, en naar ik hoop mijn lezers ook van m’n (ongeweten) bevlogen verslaggeving. Van ene Rob, al weet ik nog steeds niet welke plaats ie heeft in het wielergebeuren. Van de bovenkomende Guus Meeuwis, ook. Leuke passage.

En van de stijlrijders, niet te vergeten. Van Sagan, die zijn eigenste zelve is en ook nog es een buitengewoon aantrekkelijke gladiator. Van Greg, die gele leeuwtjes spaarde, en van een specialleke als De Gendt, die niet van massages, maar wél van M&M’s, houdt. Het ideale krachtvoer, zowaar, om de Ventoux op te scheren.

Van Poels, die maar goed blijft, daar waar ie eigenlijk ooit al op fietspensioen werd gestuurd. Kom er maar achter. Hoe geel de opperkanarie ook mag wezen, hij komt voor mij toch achterop, zenne, qua charisma.

Jammer, maar ik kan maar niet warm draaien voor ‘Froomie’. Neuh, doe me dan maar Dumoulin – knap en wel op die ‘hotseat’. Nou maar hopen dat zijn olympisch ticket niet ook  op het knipweg-stoeltje zit door die polsbreuk. Supersneu.

Het slotakkoord van mijn gloedvolle swoon is voor die heerlijk eerlijke Bauke, groot gentleman in het verlies. Ik voelde mijn hart zakken in zijn plaats, toen hij es slikte, en de journalisten trotseerde. Klasse, en wat een vuur voor zijn vak, en alles wat daar ook op afgrondmomenten bij komt kijken !

Dussss : things we lost to the fire.

Vandaag weer  in duo. Zelfde lied met tekst of met beeld ! A vous de choisir !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

I Can Take It : Swooning Saturday 11

Zou, als en indien. Allemaal gepasseerd. Of nog manifester : niet gepubliceerd.

Zoals mijn column van afgelopen 22 maart. Die zou eerst “Koekeloerepoezewoefkes kunnen het !” gaan heten met Summer Jam erbij ter muzikale kadrering.

Belgenland, de tot Failed State uitgeroepene, had immers een succes geboekt, waarbij zelfs de doorgewinterde nieuwslezers gingen blinken. Daarbij mocht wel een danske geplaceerd.

Maar toen, daarop en daarna.

Toen versplinterde de beschaving, deed monsterlijkheid het licht uit. Een natie, de wereld, duizenden levens – opgeschrikt en veel daarvan voor eeuwig en drie dagen verstoord.

Daarop. Naam en faam weer maar uit ’t raam : daar heb je die underdog. Hallo, donkere onderzoekswolken, en koekeloeren all over the place – naar hoedjes-dragende terroristen, die zich alliassen en vermommingen aanmaten als waren het versch gewassen onderbroeken : elke dag ’n andere.

Daarna : doodmoeie journalisten – die arme Caroline – die bij zichzelf  zo vaak in herhaling moest vallen, dat ze tenslotte die moeilijke namen niet meer over de lippen kreeg en ‘r per update almaar desperater en meer afgepeigerd ging uitzien – pijnlijk toonbeeld soms, die live-televisie.

Twaalf  gesloten-luchtruim-dagen later steken we onze neus weer wat aan het venster. Met ’n mooi beschilderde airbus. Onder applaus vertrekkend vanuit Brussel. In de lucht en te land, want dra draait ook de metro weer op volle toeren.

Slagkracht van Charles Michel ook. Je bent jong, en je wilt wat, maar vast niet dit, als ’s lands eerste …

Caesar wist ’t al, dat we geen Calimero’s zijn, maar Belgen. Keikoppen dus. Of cobblestone(r)s, ook goed. Nu nog de wereld.

Daarom gaat Vlaanderens mooiste, de ‘tour of Flanders’ gewoon door.

Ben ik dan wielerminnend in juli, de voorjaarsklassiekers zeggen me minder. Zit ik dan niet met koffie en gebak kijk-klaar, onder die te trotseren kasseien huis ik nou ook weer niet, dus toch éven dat laatste kwartiertje meepikken.

Tijdens een Sagan-salvo van Michel Wuyts val ik in. De man is kundig en weet best veeeel, maar ik kan gebeurlijk ’n visoen van duct-tape niet onderdrukken … ! Hulde voor José De Cauwer, en heimwee naar wielercommentator Mark Uytterhoeven.

Allebei een ‘uy’ in de naam, maar verder een wereld van verschil. Maar goed.

Voor Sagan blijf je kijken, natuurlijk. Witte ploegtrui of niet, de man geeft het wielrennen net zoveel kleur(tjes) als er te zien op zijn regenboogtrui.

U-hum, gaat het bij de grey ones, want Peter moet nog 10 lange kilometers. Maar er zit zo te horen snee op.

Intussen zie ik m’n andere wielerheld, Van Avermaet, huilend, naast z’n fiets mét sleutelbeenbreuk. Bummer. Heeft ie eindelijk het ‘winning-secret’ gedecodeerd, krijgt ie dit.  Echter, hij is én blijft een knapperd – ondergetekende zou d’r stukken méér overreden uitzien, zelfs zonder kasseien en stalen ros, in het euvele geval dat mijn clavicula voor de bijl gaat.

Weer over naar Wheelie Peter. Hij gààt als ’n speer. Reclame voor die van de witte motor is ie. Kan de rest achter komen, en doet dat ook – ver zelfs. Achter dat grote gat zie ‘k toch ’n blijmakende verrassing. Sep Vanmarcke, Belgenlands klassiekerspecialist, gaat zich verdraaid op het verhoog ‘parkeren’ !

Eventjes later zit datzelfde podium in de sportstudio. “Zijn die niet moe ?!” dacht ieder – en ik.

De heren doen niet aan uitgeteld ; ze geven present. Na ’n inspanning waarvan ik mínstens zeven etmalen zou moeten bijkomen – intussen amechtig uithijgend, met m’n tong languit op m’n schoenen.

Cancellara : zonder winst, maar vast fans rijker, nadat ie Vanmarcke in perfect Nederlands proficiat zei, met aanstaand vaderschap. Vanmarcke, daarom aanstekelijk glunderend, nog verbaasd over zichzelf op z’n derde stek. Tussenin winnaar Sagan, happy as ever.

Eéntje om in te kaderen, die honderdste ! De zon en coureurs, dat geeft gouden randjes, beste lezers.

Ik zeg : Put your hands up !

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

Clash Boom Bang : Swooning Saturday 9

Stalen wet : life goes on. Ook de dag nà. Dus moet er gewerkt – én daarvoor aangerekend. Mr. Flex wil dit jaar Paasklokgewijs ’n betaald factuurtje. Niet te beroerd dit waar te maken, richt ik mijn terugweg zo in, dat ik langs mijn ‘ziekenkas‘ passeer.

Ik trek een sneller lotje dan laatst ; de wachtrij is korter. Iets voelt niettemin a-dynamisch. Wijl ik in het atrium neerplof, zoek ik niet zoveel achter de onderstroom. Niet gek dat ieder nog beduusd is, de dag nadat de bom valt.

De medewerkster aait haar buzzer, en dan ben ik. De atrium-confusie staat in schril contrast met de belendende steekvlampolitiek, waarvoor die arme plastic scheidingswandjes geen partij zijn.

Die roerloosheid van net, beste lezers, dat was regelrechte opgelatenheid. Onvrijwillig in een hoogoplaaiende discussie gegooid, voel ik ze nu ook.  Ik slik ‘s, en kijk veelzeggend opzij. Het gezicht van ‘mijn’ Baliedame kleurt van gêne haast even rood als het mijne inmiddels moet zijn, van ergernis.

Consulente* : “Gijpeistgijzeker da da geld hier uit de lucht valt ? Ikmoetekikwerken om alle foliekes in uw schoon leven te betalen !!!!!!!”

Consument – verder Oliveskin genoemd, voel de pointe, beste lezers, is niet de leukste thuis, en zekers niet de schappelijkste  – maar weet wat ie wil. Niks, als wat ie wil, niet kan. De woede-salvo’s gaan als tennisballetjes over-en-weer. Steeds sneller, en vooral driester.

Dit is van beschamend allooi en hoort niet aan ’n publieke balie. Erruggg-errugg-erg. Waar is die gister pas veelvuldig gedebiteerde verdraagzaamheid ? Een béétje maatschappelijk geschoolde moet zich toch van een gezonde dosis neutraliteit kunnen bedienen, om penibele situaties te versporen ?

Komt de stoom je de oren uit en zijn je fluitketel-allures niet meer te maskeren, maak dan plaats, aan die open desk. Ga uit het oog, neem ’n koffie-break en laat antichambreren. Je Colère, net zo goed als de bron ervan.

Als je verdwijnt, kan je klant, hoe lastig ook, niks anders dan wachten. En bijgevolg zelf ook even naar adem happen om bij zinnen te komen.

Om het licht van de zon niet te ontkennen, moet gezegd dat Oliveskin ’n punt had toen ie ging steigeren bij het – nauwelijks – ‘impliciete’ profiteursverwijt.

Want dat sloeg natuurlijk op àlle aanschuivers, die daar allemaal waren in het kader van terugvordering van de ziektekosten. Rondkijkend zie ik ’n rolwagenmens, dus ‘k denk zo dat dat liederlijk genieten van andermans ‘beulenwerk’ nog best gaat meevallen ; je moet er het corpus voor hebben, tenslotte.

En wàs het zo, dan heeft diegene wel eerst netjes alle verschuldigde lidgelden, bijdragen en dokterskosten betaald, alvorens één cent terug te zien.

Tot deze passaat luwt, kan je weinig meer dan tandenbijten en schuddekoppen.

Intussen hoor ik de ‘grey ones’ door Gulliver ingegeven advies repeteren.  “Je moet agitatie niet voeden.” Op een moment dat de bommenrook nog amper is opgetrokken, een gulden suggestie. Ergo : ik spreek el-lek volkorengreintje zelfbeheersing aan, om niet achter het wandje te plooien en bars te vragen van welke foliekes ik met die gammele knoken van mij zoal zou genieten…???!

Baliedame en ik sukkelen door m’n papperasserij. Dan gaat de volumeknop ein-de-lijk uit …! Het moment om iets te stellen.

Met mijn eigen rood monster weer in lockdown, poneer ik dat je begrip pas kan krijgen, als je het niet  met aanslag-woede opeist. Verder merk ik op dat #ikwilhelpen niets te zien heeft met de ‘juiste’ kleur. Tsjakka, ik tref doel – nog meer als ik met door boosheid gedempte  stem vraag of m’n Baliedame mij soms ook tot het ‘profitariaat’ rekent. De opgestegen blos kleurt papaverrood.

Het slotakkoord kan niet anders dan pijnlijk zijn : ’n brochure  met nieuwe openingstijden voor  ‘betere’ (!) dienstverlening. Herementijd zeg, ik hoop hartgrondig dat ‘t  stillere mag zijn.

Dit zindert ZO na, dat het me ‘kopseer’ geeft. Nog maar even door met prayen, dus – of anders ’n goed muzieksken. For praise instead of palaver.

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

————

*Consulente en Baliedame zijn allebei medewerkers, maar niet één en dezelfde persoon.

# Praying for Belgium

Noot : Met zoveel brandende terreur-actualiteit hier te lande, is dit ’n opiniestuk dat ik  eerder schreef, maar herwerkte, en nog eens, anno hodie. Vandaag dus Ariadnesdraad-indrukken van de laatste 18 weken omtrent berichtgeving, gezien door een menigmaal kittelorig oog. Gericht nu, op niet één, maar twee memorabele data. Nog méér proud, maar tevens praying for Belgium, beste lezers …

18 maart : Koekeloerepoezewoefkes kunnen het : z’hebben hem !

Mijn tablet klingelt onophoudelijk, als waren de paasklokken er. Het nieuws is echter nog veeeeeeeeel beter.  Meestgezochte is gevat. Heilige Bimbam, zou ’t heus ? Aan die kijkkast… !

Mijn favo nieuwsanker, Martine Tanghe. Kittig geknipt, en dito zeggende: ” z’hebben ‘em ! ” – compleet met genoeglijk blinkende oogjes.

Niet perfect neutraal, nee, maar wel accuraat precies wat dit kleine, in mijn hart zittende apenlandje hebben moest : positief bekrachtigende journalistiek. Zo raakt Belgenland van z’n Calimerostatuut af en komt haar motto “ik is klein, maar mijn daden benne groot “ ein-de-lijk op de voorgrond.

We hebben vanalles dat scheef loopt.

Tampontaks, Turteltaks, kibbelkabinet, een partijvoorzittende burgemeester die al wat meer geweld moet doen om moed te vinden.

MAAR daarnaast, ten goede, een jonge premier die weer vader wordt en met Obama belt. Voor personal congrats in hét terreurdossier !

Ha ! Schoon scheef is ook niet lelijk, en we kunnen wat ! Immens blij dat het underdogproject ‘trots zijn op brave little Belgium’ weer wereldbasis krijgt.

Als kind van twee culturen is en blijft het nog best lastig, om je op de ene dan wel de andere te laten voorstaan. Wél weer helder is, dat mijn keus altijd die voor de underdog is.

Het stormt in de wereld, zoveel is zeker. En het oog ervan heet(te) Molenbeek.

Driekwart november 2015 heeft het serieus geknald – met politieraids, dreigingsalarmen, dichte scholen en hoodstedelijke lockdowns die de weg vrijmaakten voor een virale kattenbelegering op het www. En van de blauwfrakskes een kommetje kattenvoer als merci.

Dat is nou eens een koekeloerepoezewoefke * par exemple. Belgenlands flegma dat tot surrealisme wordt gepromoveerd.

Waarvoor we werden geprezen. Pijnlijk genoeg wel in dezelfde adem als die waarin we tot ebolavirus of terrorismedraaischijf worden verklaard. Ofte een failed state. Door Frankrijk, de VS, zeg maar tout le monde. Mijn onverstoorbaarheid krijgt wat barstjes als ik de vaudeville die wordt opgevoerd aankijk.

Ik wil vievan bomma, pataaten mee saucissen, vievan bomma, pataaten mee salaai aanheffen, maar slik dat toch maar in. Wegens niet politiek correct. Van de bomma zijn gauw bommen gemaakt, en die salaai is nu een gezondheidsrisico.

Mijn kaken doen pijn van het klemmen, als ik de zoveelste Molenbeek-kenner, een ex-inwoner, met de wijsheid in pacht, en pas heeeeeeeeeeel recent op ’n nieuw adres, hoor beweren dat ie het altijd wel geweten heeft, dat ’t daar het nieuwe Sodom en Gomorra was.

Ja zeg, waarom er dan tijden wonen ???????????!!! Grote grom erbovenop, aan de binnenlandse journalistiek, die hiervoor eigener beweging een massief podium schept.

Ikke kwaad, en ferm ook, over zoveel reputatieschade. Ja zeg, Belgenland is een Europese draaischijf – en die molen draait voor goed én kwaad. Dat geeft behalve een geldelijke kater, ook Zwartepietengeschuif, blijkt.

Dat heb je met processen, die jaaaaren zijn blijven gisten, omdat ze onnoemelijk ingewikkeld zijn en ook altijd lekker ver weg. Nu dus niet meer verder dan Brugge. Daar zit meestgezochte nu opgesloten, broedend op een toneel dat strafbepaling , -maat en -uitvoering heet.

Hoe moet ie gestraft ? In ene valt me de kanttekening van Trump door Marc Reynebeau te binnen, die met droge cynic – maar uiterst levendig ’s mans visie uiteenzet. Waterboarden is voor mietjes, terroristenfamilies – dus niet alleen daders – de kogel bezorgen het echte werk.

Dat wordt nog wat, als Donald aan de knoppen komt.

Eerst zien. En eventjes, vooral genieten van Hollandes borstgeklop aan Belgenlands adres. Aussi vite que possible wil ie dat lastpak – dat de Franse nationaliteit heeft – van ons overnemen. Van mij mag ie. Maar : eerst zien.

22 maart : Praying for Belgium

Doesn’t pay to make predictions – maar dat wordt nog wat.

Onder dat Succes borrelde iets. En vandaag is het tot ontploffing gekomen, in Brussel. Op de luchthaven van Zaventem, en in metrostation Maalbeek. Op moment van schrijven staat het dodental boven 30, en de gewondenteller op plus 100.

Dat wordt niet wat – het is wat. Four Seasons in One day. Een prachtige lentezon, met een zwarte rouwrand eromheen. The world is praying. For Belgium.

Mijn tablet klingelt onophoudelijk. Intrieste belletjes, dit keer.

———-

*koekeloerepoezewoefke : eigenaardig iem. of iets – bomma : oma

Parijs na de 13de : Paris s’éveille …

Parijs zindert ook na ten huize Ariadnesdraad. Toch al nooit vrolijk bij het Journaal, vallen dezer dagen me de echte tanden haast uit de mond van verbijstering. Als integer mens kan ik er maar niet bij. Bijhouden hoe vaak Molenbeek valt, is ook ’n gebed zonder eind.

Gebeden die de goeie borsten van deze gemeente overigens wel kunnen gebruiken. Om bij te huilen is het … Vanavond ook wel van ontroering.

Dit schoof via het Belgenlandse Canvas-net aan mijn oog voorbij en was de druppel op mijn toch al gloeiende Novemberverdriet.

Te mooi om niet te delen – al is de tekst dan niet de mijne. Ontroering is ’n warme pleister op een gewond hart.

Daarom graag plaats voor onderstaand betoog op Ariadnesdraad.

Een van de 129 mensen, die om zijn gekomen bij de aanslagen in Parijs, is de vrouw van de Franse journalist Antoine Leiris. Hij blijft achter met hun zoontje van 17 maanden. Op Facebook plaatste hij een krachtige brief aan de terroristen:

“Vrijdagavond stalen jullie het leven van een geweldig persoon, de liefde van mijn leven, de moeder van mijn zoon. Maar jullie zullen mijn haat nooit hebben.

Ik weet niet wie jullie zijn en ik wil het ook niet weten. Jullie zijn dode zielen. Als deze god van jullie, waarvoor jullie zo blindelings doden, ons naar zijn beeltenis geschapen heeft, is elke kogel in het lichaam van mijn vrouw een wonde in zijn hart.

Dus nee, ik ga jullie niet de voldoening geven om jullie te haten. Je wilt het, maar haat beantwoorden met woede zou een teken zijn van dezelfde onwetendheid die jullie gemaakt heeft tot wat jullie zijn.

Je wil dat ik bang ben, dat ik mijn medemens met achterdocht bekijk, dat ik mijn vrijheid opgeef voor mijn veiligheid. Jullie hebben verloren. De speler speelt nog steeds.

Ik heb haar deze ochtend eindelijk gezien, na dagen en nachten van wachten. Ze was even mooi als toen ze vrijdagavond vertrok, even mooi als toen ik halsoverkop verliefd werd op haar meer dan 12 jaar geleden.

Natuurlijk ben ik kapot van verdriet, die kleine overwinning geef ik jullie. Maar het zal niet lang duren. Ik weet dat ze elke dag bij ons zal zijn en dat we elkaar in de hemel zullen terugvinden, met de vrije zielen die jullie nooit zullen hebben.

Ik en mijn zoon, wij twee zullen sterker zijn dan ieder leger op deze aarde. Ik kan geen tijd meer aan jullie verspillen, aangezien hij net wakker geworden is van zijn middagslaapje. Hij is amper 17 maanden oud, en zal zijn snack eten zoals iedere dag. En daarna zullen we spelen zoals iedere dag. Het leven van deze kleine jongen zal gelukkig en vrij zijn.

Want jullie zullen zijn haat ook nooit hebben.”

Warm aan mijn hart – en in mijn hart. Gebeiteld pour toujours.

Amen to that !

  

Ontwaken in Parijs … na de 13de nooit meer hetzelfde .

 

————————————————–

Bronnen bij dit stuk : Antoine Leiris, auteur van de brief. Verder De Afspraak, een VRT/Canvas-programma, de App De Redactie en tenslotte volgende websites : deredactie.be en welingerichte kringen.nl