Soft Sides : The 2016 edition – Superswoon

Wat is met z’n cheesy crust aan mijn ribben blijven plakken ? Tafereeltjes in  woord, beeld en klank. 2016 aaneengeregen van dag tot draad. In de vorm van een Superswoon. Goed voor ’n zwierige overgang !

Super dark wave, stond bij de commentjes op deze clip. Accurate beschrijving voor de donkere en duistere golven, die de diepste krochten der wereld, en ook Belgenland, overspoelen. In 2O16 borrelt en ‘boemt’ er overal van alles …

Maart : #Praying for Belgium : Dit lied, en deze Mohamed blijven me bij… Belgenland wordt met #failedstate om de oren geslagen, maar andere naties zullen zich, later dit jaar over diezelfde vraag moeten buigen – Nice, Berlijn …

Ooit in het nieuws, en ik geloof het instant : toestellen gaan bewust sneller stuk. Mijn stofzuiger, oven en tv, ze deden of doen niet meer mee. Niet eerder in huis, maar prachtig functioneel : mijn zonnewering. Whoe-hoei ! – Juni.

En nog een bom : Brexit. Het kon niet, mocht niet, zou niet, maar het wàs plots feit. #Falende peilingen.

Juli : dit blog boomt. De lezersaantallen schieten uit de startblokken – mijn meest gelezen maand – en de Tour ook. Ariadnesdraad heeft het wielervirus te pakken – Gele & Gouden Greg – maar lezers nemen ’t sportief op ; #mijngeweldiglezerspubliek, dat waarschijnlijk wel een danske placeerde toen ’t ein-de-luk klaar was ! Toch nog even ’n Sagannetje, om het af te leren …

Ik zwijmel dit jaar vrolijk mee, en krijg de meest opgewekte reacties : “Ohh heeerlijkk dit, schitterend hoe jij pech in hoofdletters zo hilarisch kunt opschrijven dat ik bijna buikpijn van het lachen krijg…. en dat terwijl dat zo herkenbaar is ook hier momenteel.” -Melody. Geweldig lief, en humorvol, mijn lezers !

Zomer is ook : Pokémon zoeken.

Augustus dan. Het Baantjer-thema van Toots is favoriet, maar voor deze immer lanchende Vlamerikaan mag ’t internationaler <3. The American Dream…

Oktober : uit de VS komt het fenomeen horrorclowns overgewaaid. Niet veel later zitten ze er zélf met één opgescheept. Trump is president-elect en de Amerikanen dragen speldjes. # Amerika kiest.

Leaving the table, Leonard Cohen – en Come Back To Me zingen zal niks helpen.

Afscheid van de charismatische Obama, dus.

Hillary conceeds : november. ’t Kon niet, mocht niet, zou toch niet, maar …WAS. #Falende peilingen, op repeat. Een Stevige Snuif Girlpower mag op Ariadnesdraad niet ontbreken. Daarom de integrale speech, beste lezers.

december : Aarrghhh, Pietendispuut again. Wereldprobleem. Mooi opgelost in dit Sint-Clipje :

Kerst komt, maar de vrede nog lang niet. Schwere Sachen, ook voor girlboss Angela Merkel. Wie wil er nou als Kerstkado ’n aanslag in Berlijn ? Voor het mooie, maar niet meer bestaande Syrie – Alleppo, deze van Ofra Haza. Er mag wel es een nieuwe, schallende klopper op die hemeldeur !

Grmmpf : nutsvoorzieningen weer duurder in 2017 : wanneer denken die prijsstijgingen nu es “We kunnen er beter mee ophouden ?”

Ach. Wij hebben ze tenminste – dat kunnen de hopen op de vlucht en in erbarmelijke omstandigheden niet zeggen. Fiat lux ! Vooral in de hoofden van diegenen die hiervoor een uitweg moeten zien …

Donald Trump officieel bevestigd als President. De eerste steen van wat allemaal ?

Misschien toch gehoord, daarboven : Music for Life breekt records met de goede doelen-actie, en in NL doet de tegenhanger het ook super. Op deze warme gloed zwaai ik 2016 uit …

Fijne jaarwisseling !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Advertentie

Sounds of breaking glass (Swoon 41)

Sincere apologies, beste lezers, voor mijn late opwachting. Deze week hielden slaaptekort en verbijstering me van het blogscherm weg.

Sinds de uurwissel heb ik ruzie met mijn bioritme, dat er lol in schept me voortdurend tegen mezelf te laten racen. Heel Holland mag dan slapen, mij lukt ’t haast niet …Uiteindelijk maakte ik nog best wat klaar. Mét een slaapschuld die vast het BBP van de Verenigde Provinciën omvat.

De verbijstering dan. Die kwam heul toepasselijk via kanaal 270 (!) van mijn zapper : CNN. De president-elect is een slecht geblondeerd, roeptoeterend geval, wiens gedachten zeven kanten tegelijk opschieten. Kortom, een ongeleid projectiel, met straks toegang tot een immens wapenarsenaal. Auwwwwwwtch …

Vreesde ik vorige keer nog voor die afspiegeling op de wereld, vandaag hebben we ’t zittten gelijk Flup zijne mutten.*

Het universum is niet in voor hippe oplossingen. De voorbode kwam via paus Franciscus. Geen vrouwelijke priesters ! Tot Methusalem terugkomt, heeft-ie niks te vrezen, en daarna wacht gewis de apocalyps, dus …

Dat er ter wereld (tegen dan) niet één vrouw te vinden is, die nog wil gelinkt, aan een ouwe-knarren-instituut dat vastzit in de tijd van Nero, is een detail. Idem voor mannen, die nu al niet meer dik in de rij staan.

Gemiste afspraak met de historie. Vast en zeker dove kwartels, die Petrussen, dat ze àl die hanen maar niet horen kraaien. Niet drie keer, maar zonder ophouden.

Het glazen plafond reikt hemelhoog, kennelijk. Geen neerhalen aan. De enige barst is teleurstelling. Snik ende snif …

Geen Madam Secretary, dus, die het tot president schopt en alzo es een vrouwelijke loep kan houden, boven de mondiale desperatie. Wie weet, de verloren sleutel tot een broodnodige kentering.

A Madam President, acting forceful and executive, ’t is niet voor nu. Wellicht ook gestruikeld over een nog nooit gebeurde re-entry in het Witte Huis.

Godsgruwelijk jammer. Tuurlijk, aan Clintons palmares zat net zo goed bitter als honing. Wie met Farizeeërs omgaat …

Maar evengoed : gemiste kans om het axioma “meisjes zijn evenveel waard als jongens” in werking te zien. Net als het addendum “… en mogen er dus ook balkenbrij van maken !”

Baffled was ik, al wist ik niet waardoor het meest : de victorie, of de respons erop.

Bij de aanhangers heb je Vla.dimir, die z’n loopjongetje krijgt, en het lot der dwazen, De Winter en Wilders, die Sint-blij en wel, van mij met hun witte manen door de roetzwarte schoorsteen mogen. En erbovenop : voor eeuwig vast komen te zitten, graag.

In het land der verduisterden heb je Europa. Grijs en wollig als altijd. Met daarin Frankrijk. Een uitgebluste Hollande doet het ergste vermoeden voor dit speerland. Mij valt vooral die lans met een punt van boter op. De beste man ziet zichtbaar alles al als een Grieks lot boven zijn hoofd hangen, quoi.

Neuh, dan Frau Merkel. Die bleef onverstoorbaar in de plooi. Schouwde haar mantelpakjes, trok het roodste rood aan dat ze vinden kon, rechtte haar rug en dacht bij zichzelf : ” Wir schaffen das ! “

Luidop zei ze, klaar en duidelijk, dat er aan samenwerking met Duitsland voorwaarden zaten.

Toch even gegniffeld, bij die in your face confrontatie met dat Republikeins rood. Heerlijke Girlpower !

Maar iets zegt me, dat we nog zwaar weer gaan krijgen, die 1460 dagen van dit presidentschap.

Voor nu geldt : “Er is geen kwaad dat altijd duurt, en evenmin een goed dat nooit eindigt.”

Glazen plafonds én verbijstering geeft 2 clipjes, beste lezers. The sound of breaking glass en Why tell me why van Anita Meyer, nooit zo accuraat als nu.

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

---

de vetjes waren ooit een briefje van Vadermans, dat ik overal meenam toen ik als enig meisje in een jongensklas zat.

afsluitende quote is van Mandela.

* : hebben ….. mutten : we zijn flink de klos

 

Pakkers, potters en grabbelaars (Swoon 40)

Noot : dit is geen lieflijk (September)-stukje. De topic is fysieke integriteit. Maar zolang Trumps de wereld bevolken, moet dit verteld. Ik weet zeker dat hoofse (mannelijke) edelborsten die dit lezen het hiermee eens zijn, en goed 735 woorden later, nog méér. Ik zeg : Courtesy for President !

“Da’s misschien wat laat”, denkt Flex mee, bij het opnieuw inplannen van mijn uitgestelde fysio.

Ik ben blij toe, dat ik niet in z’n ochtendshow zit. Uitgewrongen was ik, gister, na heftige protestacties van de inwendige mens.

Vandaag deplorabel, lichte verbetering. Linksom of rechtsom, Flex is m’n beste kans op griepverbetering. Ik moet en zal er raken, of ik heet geen Ariadne meer.

Ik meld me ter zevender ure. Niet meer dagklaar, maar nog verre van diepduister. Met wat geluk ben ik zelfs het potdonker voor, bij terugkomst.

Al is het dan het énige succes die week, het lukt.  Zonder horrorclowns, kom ik  in het voorportaal mijner woonstee. Aan de sleutelkast staat ’n onfris (gewassen) heerschap. Hij morrelt aan de bel van Buurman, die wel wijzer is, en ‘m laat staan. Ik keer mijn hoepels maar, voor deze pot-roker.

Oef, gelukkig had ik mijn sleutel niet in de aanslag, denk ik bij mijn blokjes rond. Nog één, en nog een, en dan moet ik de knoop in m’n maag echt hakken : hoog water.

Hij staat er nog, en ramt intussen Buurman z’n bel. Dan opent Sesam zich. Mijn werk, en dus stort Potter zich op mij, een volle toot* plantend. Getverderrie, wat is dat toch met  ongewenst pakkend en plakkend mansvolk ??! Waar ergens sluipt handtastelijkheid in het ‘goed fatsoen’ ? Dat kan toch niet, via weldenkende moeders of vaders ?

Als ik ’t een dikke week later aan Gulliver vertel, beslaan zijn oogbogen z’n heeeele voorhoofd.

Maar wat ’n kelk. Onbedwingbare waterkrachten drijven me, en ik ben verbazingwekkend kalm. In de stilte van mijn hoofd hoor ik de celletjes des te beter. “Oppassen !” En ja, ik ‘las’ goed.

Al ligt religie vér achter me, ik leen nog even wat ‘decorum’. Nut moet je niet versmaden, tenslotte.

Dat denkt Potter, net zo duivels als Lucifer, ook. Pakt me bij de schouders, en glijdt doelbewust af, naar de bos hout voor mijn deur. Plet mijn balkon, waarvan ik voel dat het ’n blauwtje loopt.

Als de stok stijf staat, is de uil gaan vliegen. Omdat je nut niet moet versmaden, plant ik NU een elleboog in zijn maag en ben los.

Opeens snap ik de grey ones. Ze dirigeerden me naar de zijkant van de sleutelkast, mét scheeeeeeeeeeeerpe punt. Zonder één kik te geven stort ik me op hem. Voor één keer komt mijn onevenwicht van pas.  Geeft de zwaartekracht een welkom zetje.

Potters rug wordt geschuurd. ’t Was me net zo lief wat anders.

Onverholen woest sis ik : ” Van grabbelaars ben ik niet gediend, uit mijn ogen, potverdulleme !!!!!!! “

Potter is op slag nuchter. Heeft hij zich even in dit onderdeurtje geTrumpeerd. De handen excuserend heffend, weet-ie niet hoe snel ie de lift in moet. Wat dénkt die knakker nou, zeg ??!!

Als de meubelen al gered zijn, doet de Voorzienigheid – eindelijk – ook nog wat. De lampen in de hall zijn aangefloept, en onbewust sta ik zo, dat ik goed in het licht sta. De spiegel in de openstaande lift blikkert heftig.

Rrrrrrrrrr …… de buitendeuren openen. Hercules, de vriendelijke, bovenwonende reus, monstert het tafereel. Duiiiiiiktt de lift in,  Potter bij de lurven vaststekkende. Het rommelt en stommelt tot boven.

Pfiieeee-eeeee-eeeuww.  Ik heb het gehaald. Droog, op méér dan een vlak.

Ik neem een welverdiend kopje koffie, en ben blij met mezelluf. Niét met Kennis, die zegt dat ’t vast goed bedoeld was.

Ja, zeg, hallllllllllllllllloooooooooooo !

Slikken bij mijn blauwe borst. Maar lang niet zo bitter als Potter doet.

Hercules vees hem even bij. Potter liep ’n gegund blauwtje (oog) plus gebroken neus op. Hij mag nog wat snakken. Naar lucht dit keer.

Als de beduusdheid wegebt, voel ik mee, met al wie dit overkomt. Maar ook met de hoofse heerschappen die dergelijke holbewoners tot soortgenoot hebben. Geen reclame, dit.

Tot zover koud bibberen op micro-level.

Op macro-niveau voel ik tegenwoordig eveneens koud zweet parelen, als ik bedenk dat ene Donald. J. ‘aut Caesar, aut nullus’ wil gaan spelen. Chaplin was daar great in, maar dit sujet ?

De hemel beware ons voor dergelijk exploot als Amerikaans President : die afspiegeling op de wereld lijkt me verre van mooi…

 

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

---

* toot : dialect voor kus

Vlam, vuur en vonken : Swoon 26

De realiteit prikte met een zoveelste aanslag de wielerbubbel waarin ik zat helemaal lek.

De wereld staat in brand, lijkt ‘t. Het regende minuten stilte. Voor Nice, voor Munchen … Oplopende minuten, waarvan je in contrast met de bijeengefietste Tour – tijdsverschillen niet blij kan worden. En wat voor gensters zullen de brandhaarden die Brexit en Donald Trump heten nog gaan geven ?!

Bij zoveel actueel vuurtje-stook hoort een vurig lied. Bastille met Fire.

Niet zomaar gekozen, natuurlijk. Deze tune kwam voorbijgespeeld  in mijn geliefd wielermagazine Vive le vélo.

Maar credit where credit is due : ik heb dit jaar ook errrugg genoten van de Avondetappe. Je moet wat, als je de prestaties van je wielerhunks nog even wilt terugkijken en nabespreken, tenslotte.

Hoera voor de Noorderbuurse samenvattingen. Wat een vaudeville zeg, om net als de Lage Landen er stààn in Frankrijk, nog steeds voetbalspektakel, waar je nota bene al uit ligt, door de strot gedouwd te krijgen.

Heerlijk, die speldenprik – of was ’t een heul speldenkussen –  van Van Avermaet: ” Vannieuwkerke met zijne Panenka, …. “ mét resultaat ook nog, want hupseflups pleegde op de Belgenlandse televisie het wielrennen ’n kraak in een voetbalmagazine . Hà, FIFA. Lange neus !

Ik heb genoten, en naar ik hoop mijn lezers ook van m’n (ongeweten) bevlogen verslaggeving. Van ene Rob, al weet ik nog steeds niet welke plaats ie heeft in het wielergebeuren. Van de bovenkomende Guus Meeuwis, ook. Leuke passage.

En van de stijlrijders, niet te vergeten. Van Sagan, die zijn eigenste zelve is en ook nog es een buitengewoon aantrekkelijke gladiator. Van Greg, die gele leeuwtjes spaarde, en van een specialleke als De Gendt, die niet van massages, maar wél van M&M’s, houdt. Het ideale krachtvoer, zowaar, om de Ventoux op te scheren.

Van Poels, die maar goed blijft, daar waar ie eigenlijk ooit al op fietspensioen werd gestuurd. Kom er maar achter. Hoe geel de opperkanarie ook mag wezen, hij komt voor mij toch achterop, zenne, qua charisma.

Jammer, maar ik kan maar niet warm draaien voor ‘Froomie’. Neuh, doe me dan maar Dumoulin – knap en wel op die ‘hotseat’. Nou maar hopen dat zijn olympisch ticket niet ook  op het knipweg-stoeltje zit door die polsbreuk. Supersneu.

Het slotakkoord van mijn gloedvolle swoon is voor die heerlijk eerlijke Bauke, groot gentleman in het verlies. Ik voelde mijn hart zakken in zijn plaats, toen hij es slikte, en de journalisten trotseerde. Klasse, en wat een vuur voor zijn vak, en alles wat daar ook op afgrondmomenten bij komt kijken !

Dussss : things we lost to the fire.

Vandaag weer  in duo. Zelfde lied met tekst of met beeld ! A vous de choisir !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Bredero zei het al …

Het kan verkeren. O, ironie van het Journaal.

De financiële wereld (nog maar eens) op z’n kop ! Naast Griekenland, Portugal, Ierland, Italië … is Spanje het volgende blokje dat wankelt in de Europese domino-constructie.

Ook nu weer lijkt het erop dat de zoveelste kapitaalinjectie haar doel voorbijschiet.

Kapitaalinjecties waarbij ik mijn wenkbrauwen frons. Intussen blijven ze al in die stand staan, denk ik.  Vlotjes worden er megalomane bedragen bijeengesprokkeld, systeemcrises en economische nulgroei ten spijt. Getallen die ik me nauwelijks kan voorstellen – laat staan schrijven.

Waar ergens is die Zilveren Vloot toch binnengevaren ? Nou, voor mijn deur is het alvast niet, neem het van me aan.

Ow ja, ’t zal het resultaat van al dat Europees geto(b)(p) wezen. Of anders de telefoongesprekken tussen de Europese en de Amerikaanse president …

Waarover zouden Van Rompuy en Obama het via hun “slimline” zoal  hebben ?

Over het gekibbel en geharrewar in de Europ-i-an School, dat zeker. Over the lack of discipline, misschien ?

Maar misschien ook helemaal niet. Gaat het gewoon over de spelregels van Domino of Monopoly. Of bespreken ze alvast een vakantieplaats aan een bankroete Costa Del Sol … ?!

Hoe het ook zij, de (geldelijke) turbulentie blijft een feit.

Wat wel zeker is, is dat democratie en kapitalisme als bestuurlijk en economisch model onder vuur liggen. Wereldwijd.

Want ook in Amerika, ” the land of milk and honey “,  is het niet al goud wat blinkt.  Wat wel schittert, is het goud dat er niet is. Door afwezigheid.

Het kan verkeren.

Ik moet onwillekeurig aan deze uitspraak denken als ik hoor dat de Cubaanse Raul Castro nu toch een ietsiepietsieminibeetje kapitalisme wil toelaten.

Meer zal er ook niet inzitten, als ik het enthousiasme van de kersvers gedoogde Cubaanse middenstand zo peil … Yep. Onbestaande is het !

Zal dat nu de grote ommekeer betekenen ?  Welnee.  Gewoon een nieuwe piste voor meer van dezelfde misère. Of erger, wie weet.

Want, als de vos de passie preekt … moet je uitkijken. Zeker als de schatkist leeg is.

Niks ideologie of menslievendheid dus. Watzegjemenou.

Treffend is het, dat twee zo uiteenlopende systemen haast terzelfdertijd zo op hun grondvesten daveren. Teveel, of juist te weinig saamhorigheid en al helemaal te weinig goeie actie schijnen de boosdoeners te zijn ….

Sommige dingen veranderen dan wel, maar verdwijnen nooit. Deze mooi uitgevoerde klaagzang blijft gelden, ben ik bang …

Want geld praat met de meest luide stem. Van diegene die het heeft ! En hij die het niet heeft, hij praat enkel nog over het willen hebben ervan…

Hasta Siempre !

N.B. Dit is een interactief stukje. Want het cursieve gedeelte is een mooie voorzet van Bentenge, één mijner lezers …