Het sprookje dat “regelmatig publiceren” heet, bleek toch niet te bestaan. Zat ik er even naast, zeg, toen ik afgelopen april nog dacht dat ik weer “gelanceerd” was. Fairytale gone bad. De stories zaten in mijn hoofd als witte konijnen in een hoed. En je weet hoe dat gaat met die dekselse langoren : ze willen er niet uit.
Het script voor een magische vertelling lag er evenwel. Sterker nog, het werd uitgevoerd.
Er was eens … een prins die koning werd, een koningin mét kroontje, en prinsesjes, simultaan in koningsblauw. Plus tronen, kronen, rijksappels en … een hermelijnen mantel. Die moet je gezien hebben.
Dus : ik voor de buis. Voor de kroning van Willem-Alexander, jawel. Wat moet je anders als je je nieuwsgierigheid naar dat fashion-statement van een paar eeuwen geleden niet langer kan bedwingen ?
Als wij Belgenlanders hiervoor moeten wachten tot de inhuldiging van Filip, dan hebben we ochotoghere zélf de imago-opkrikkende baard, die onze prins – van ongeduld (?) – intussen alweer afschoor.
Ik ben me nog aan het bedenken hoe deze mediaschuwe hark erop komt koning te willen worden, als ik W.-A. in het vizier krijg. Zijn uitdrukking strookt absoluut niet met het uitbundige “Daar sta je dan, je zag deze dag al zo vaak in je dromen …”
Tja, wat ziet een prins in zijn dromen ? Een keurslijf ? Een gouden kooi ? Een stapel meningen waar je je tong over breekt omdat je ze niet mag uiten ? Luxe, in ruil voor het uitdragen van traditie als baan ?
Wakker en wel zie ik Beatrix een gezellig omaatje worden dat doorheen de plechtigheid kleindochter Amalia bijpraat. ’s Avonds komt de W van Willem naar boven.
Jammer voor Filip, maar “we doen het beter dan de Belgen”* is op Kroningsdag historisch waar.
Een luxeprobleem.
Vanuit Fabeltjesland kom ik in Blogland terecht. Daar probeer ik van een ander luxe-probleem af te komen : de halsstarrige weigering van mijn “little grey cells” om te schrijven. Ik heb last van woordlawaai en roest in mijn hoofd.
Rust en regelmaat zijn wat zoek. Mijn motor draait weer in de maat, maar de rest van mijn lijf is het ritme kwijt. Tijd is het antwoord. Hopelijk brengt ie niet alleen raad, maar ook fut.
Lezenderwijs ontdek ik dat tijd en fut eigenlijk ook luxeproblemen zijn, en de oplossingen daarvoor soms, dikwijls, meestal (?) sprookjesachtig .
Spiegelen we ons te veel aan Fabeltjesland, of is de wereld van prinsen en prinsessen toch dichterbij gekomen, ingeburgerd ?
Eén sprookje blijft stevig overeind : mijn lezerspubliek laat zich niet afschrikken door een laag publicatieritme.
Wondermooi. Dankjulliewel, beste lezers !
—————————————————
*we doen het beter dan de Belgen : uitspraak van historicus Maarten van Rossem in “Pauw & Witteman” op 23 april 2013.
Ariadnesdraad 