Ontwricht Belgenland

Opnieuw is de WOT brandend actueel. Want Belgenland is ontwricht. Door een crisis die Sierre heet.

Synoniem voor een busongeluk.

Voor het in één klap weg zijn van 28 levens. Synoniem voor het ontwricht zijn van zoveel meer levens dan die 28.

Synoniem ook voor al die levens die tegen wil en dank een omslagpunt zullen hebben. Een vóór en na Sierre.

De definitie van het woord crisis klopt helemaal.

Want er is echt sprake van een ernstige ontwrichting van het staatkundig, sociaal-economisch en/of cultureel leven in Belgenland.

Iedereen is van zijn apetuut. Ook premier Di Rupo. Aangeslagen als ie is, komt hij nu nóg moeilijker dan anders uit zijn woorden in het Nederlands. Voor één keer is er niemand die hier over valt.

Maar quoi que ce soit, zijn boodschap is duidelijk.

Zestien maart 2012 zal géén dag als alle andere zijn.

Deze dag zal er één zijn van nationale rouw. Met vlaggen halfstok en één minuut stilte.

Als steunbetuiging. En erkenning van dit letterlijk en figuurlijk grote verdriet.

Wat heb je nu aan één minuut als getroffen familie ?

Nu, op dit moment waarschijnlijk niet zoveel.

Maar later, als je weer een beetje je gevoel kan en durft toelaten, is het mogelijk troostrijk te weten dat toen jouw wereld stond, het hele land dat ook even deed.

Even tijd maakte voor jouw verdriet.

Hier ten huize Ariadnesdraad is dat alleszins gebeurd. Mijn hart gaat uit naar alle betrokkenen.

Ook naar de volwassenen, die uiteindelijk toch bezig waren met iets heel moois : het verwezenlijken van een onvergetelijke kindervakantie …

Ook naar de broers en zussen, groot en klein. Want : het is aartsmoeilijk om achter te blijven, te zien, te ondergaan, mee te maken. Je eigen verdriet. Maar ook nog eens dat van je ouders.

Aartsmoelijk ook om de vergelijkingen te doorstaan. Bewust en onbewust.

Mijn hart gaat ook uit naar alle ouders. Die misschien, waarschijnlijk nog andere kinderen hebben en dus voor hen de overrompelende taak hebben overeind te blijven.

Die voor altijd pijn zullen hebben als ze kijken naar een kind, dat de leeftijd heeft van hun kind.

Ook gaat mijn hart naar de ontvolkte klassen. Hoe moeilijk zal het zijn om in een klas te zitten met zoveel gaten? Om dit toch belangrijke schooljaar af te ronden en een goeie studiekeuze voor later te maken ?

Mijn hart gaat ook uit naar ieder die steun en toeverlaat was, is en zal zijn. Want makkelijk is dat niet.

Verdriet is confronterend en je bent niet van beton.

Het is te hopen dat al wie op één of andere manier een steun is, de moed en de creativiteit blijft vinden om een steun te blijven…

In deze situatie herken ik ook veel.  Bij het zien van de beelden en berichten komt Living Darfur in mijn hoofd op.

Dit stukje zegt het eigenlijk allemaal :

See the nation through the people’s eyes,
See tears that flow like rivers from the skies.
Where it seems there are only borderlines
Where others turn and sigh,
You shall rise

You may never know,
If you lay low, lay low

Sooner or later we must try… Living

Advertentie