Reading Thoughts Reversed (Swoon 36)

Toen de dieren nog spraken, zat ik op ’t hartsgrondig verfoeide internaat. Geen geweldige uitgangspositie. Ter compensatie verslònd ik boeken. In het boek was uit de kostschool, tenslotte.

Om de verplichte boekenlijst malen was d’r niet bij. Wel erover, want ik greep steevast mis in de schoolbib, en de boekenbank thuis, op plus 50 kilometertjes, kon weinig voor me betekenen. Maar was die dijk geslecht, zat ik gebeiteld. Mét boek, en – naar ik nu weet – formidabele inhoudelijke vragenlijst. Ik las, noteerde, schreef en herformuleerde dat ’t een lieve lust was.

Of het Meneer Nederlands ook zo lieflustig was, geen idéé, mààr : hij kreeg zeker weten het volle pond voor zijn ‘goed uitgewerkt en onderbouwd’ – aspiraties.

Het bewijs : z’n openingsrepliek op m’n allereerste boekverslag in zijn opdracht. “Dit is niet alleen in lengte, maar ook in diepte een goed uitgewerkte boekbespreking.”

Spijkers met koppen, want ’t was op ’n haartje na manuscript, beste lezers. 18 kantjes vol. Bijschrift : zo’n 20 leidvragen en nog best groot uitgevallen hanenpoten.

Na de meewarige blikken en snedige opmerkingen bij inlevering, was diep doorvoeld soelaas én van oor tot oor grijnzende voldoening mijn deel.

Ergo : ik bleef heerlijk boekwonen hierna, en lijvige pillen oppennen. Hoera voor doorwrocht – het werd m’n handelsmerk, slechte motoriek of niet.

Zo ging dat, tot ik groot was, en ik niet alleen in boeken, maar ook in het échte leven van alledag ging wonen. Daarin kwamen dikke tomen misericordia voor, die me zo opslorpten, dat ik, wat lezen aanging, nog slechts ’t geheugen van een goudvis overhield. ’t Leesgekwakkel gold, tot die goudvis lucht wilde, en ik een deur – tussen de tristesse en mezelf.

Met Ariadnesdraad was de leeslust terug.

Ik fact-checkte me een slag in de rondte, en genoot er ook nog van.

Dat feiten nalopen gaf input, en daar moest toch wel een boekrubriek inzitten ? Reading Thoughts.

Parmantige naam in eigen categorie. Met, op vandaag, slechts de inhoud van 1(!) artikeltje erin. In aanvang veelbelovend, maar qua uitvoering om te huilen.

Echtigentechtig, ik mis de leidvragen van weleer, om me door het boekbeschrijf te loodsen. Een heus draagvlak om de inhoud én mijn enthousiasme tot iets leuk leesbaars te transformeren.

Wil ik weer die steunende vraagstelling hebben, dan zal ik ze zelf moeten aanleveren. Ben ik groot genoeg voor, maar er is dat addertje. Het sist niet, maar het gonst zeurderig.

Goeie vragen vereist verdieping – inhoud kennen, dus meermaals lezen – kortom, er eens goed voor gaan zitten. Zo’n spreekwoordelijke vijf eeuwtjes. Vadertje tijd is, wee ende helaas, niet zo goedgunstig …

Knelt het schoentje hier al, dan wordt mijn princiepsbeslissing om geen tijd te gunnen aan niet-boeiend, pas écht pijnlijk lopen.

Bovenop komt, dat ik in denken altijd meer wil dan kan. Om over uitvoersnelheid maar stilletjes te zwijgen. I wrote the book is nog wel even een ander chapiter dan ‘I read it’.

Na veel nee-ja-misschiens, laat ik kortelings de categorie RT opgaan in Gericht Schrijven. Hierin huizen al de WOT- Writing On Thursday – en mijn Swoontjes, de Zwijmeltjes op Zaterdag.

Deze schrijfstuurtjes worden dus vervoegd. Het boekbeschrijf van weleer is niet meer, al zal Ariadnesdraad altijd wel plaats hebben voor rake passages.

Reading Thoughts Reversed dus, ofte een blogtechnische swoon met Beth Ditto !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Advertentie

Floriaantje : Swooning Saturday 21

Wat doe je bij snertweer ? Gewis dromen van de zon. En vooruitziend bedenken dat ze ook verzengend heet kan zijn, die Lora. Dus kregen mijn zogenaamd zonfilterende hoogbouwramen een extra laagje zilver. Onder de bezielende leiding én co-uitvoering van Vadermans ben ik nu de trotse bezitter – en vooral : gebruiker – van zonnerolletjes !

Lange neus naar wegsmelten ten huize, gebraden vissen in de visbak, gekookte hersentjes of ’n ‘tomatkop’, zeg ik !

Ik is blij, en the grey ones niet minder. Geniet mee van hun happy thoughts, beste lezers. Met glimmende knipoog naar eerder verschenen stukjes.

Floriaantje, zo zwart als roet, ging es wandelen zonder hoed, en het zonnetje scheen op z’n bolletje – daarom droeg ie een parasolletje.

Ja, mijn kinderlijke koppie ontweek al fluks menige culturele angel door het steevast zo te willen horen. Kinderen ervaren de dingen nog wel precies zoals ze die zich vooraf hadden voorgesteld, schijnt ‘t.

Wat doe ik vandaag met de overige coupletten ? Mijn celletjes zingen dit stukje kindernostalgie nog altijd jolig – de sloebertjes, want als ik zélf melodiemix, zetten ze het geluid uit – vaste prik.

Verder ga ik fris en fruitig de deur uit, om te wandelen zonder zélf de hond in het plaatje te zijn. Sinds mijn woonstee uit de herhaling van de loopgravenoorlog is weg-gerenoveerd, en de weg dus niet langer weg is, kan dat weer gewoon.

Zonder hoed natuurlijk, want hoewel ik na de stoom-zomer van 2015 wel een zonnehoedje heb, is dat niet bovenmatig waterproof.

In de hoosbuien van tegenwoordig, zou een eco-vriendelijke douche  – compleet met modellerend shampootje, mijn hoofddeksel in no time weer kunnen shapen, maar dat gaat ‘m alsnog niet worden. De bibbermodus die hieruit voortvloeit, laat vooral groen uitslaan, namelijk. Echtigentechtig, niet opbeurend. Al helemaal niet voor de elastiekjes van mijn goeie hum.

“En dat parasolletje dan ? “, hoor ik nu opperen. Welnu, daar gaat het net zo mee als met m’n pluu. Geskipt uit het script. Net als die prachtige boom voor mijn keukenraam. Nog altijd snik ende snif, hierbij …

Ondanks dat er van Floriaantjes handel en wandel weinig overend blijft, behalve guitige opgewektheid, is de rek van mijn elastiekjes gegarandeerd, beste lezers.

Want pluus en solletjes zijn zomaar even uitgedijd naar heuse zonnewering ! Op het moment van lezing dezer zotte zwans geniet ik heeeeeeeeeeerluuuuuuk van mijn ‘klimaatregeling’. Hoera ende joepie ! Dat het nieuwe groen nog altijd niet verder is gegroeid dan Piereverdriet, is  ’n kleinere catastrofe, eensklaps. Groene rampen buitenluiken is vanaf nu een optie, immers. Na puzzelen en pezen sloegen we de rol-opstand der parelsnoertjes overtuigend – in zesvoud maar liefst – neer.

Die no(i)sy neighbours met hun (verre)kijker en de mij immer vriendelijk toezwaaiende – maar onverbeterlijk laattijdig aangekondigde – glazenwasser annex hersteller hebben voortaan het zilveren nakijken. Ha !

Let de good vibes get a lot stronger, deze zomer !

Voor meer Zwijmelplezier, klik hier.

Retrospectief : sequens

Vandaag het vervolg van mijn vierluik, dat hiermee steels een vierluik + wordt. Hoe verging het mij in die nieuw ontdekte letterkeswereld ?

(Voor wie even wil teruglezen, deel I staat hier.)

Ariadnesdraad als constante

Ik schreef, schreef en schreef. De lange donkere nachten weg, en helderder gedachten tegemoet. Het bedenken en uittikken van columns bleek ideaal om mijn concentratie terug op peil te krijgen. 700-900 woorden, dat redde ik nog nét. Allengskens werd mijn aandachtsboog groter, en hoefde ik het journaal niet meer op te nemen en tig keer terug te spoelen om op wereldniveau iets op te pikken.

Het blogritme gaf een zekere structuur. Nodig om tot iets te komen. Hoe idyllisch een nieuw leven ook mag klinken, als ‘ t plotsklaps bij je op de stoep staat, is het heel andere kantuit …

Jij schrijft, wij lezen stelde een eerste doelletje. Nieuwsgierigheid en lezersverwachtingen schiepen regelmaat. Een echt hoefijzer.

Blogeffect : rust en regelmaat

Schrijven en gelezen worden, beïnvloedden mijn gedachten positief. Onmiskenbaar was dit creatieproces een sterke opponent voor de verbijstering die regelmatig een robbertje met me uitvocht. Eén van m’n missive’s was een virtueel partijtje waarop gezellige blogvisite kwam : een op schattenjacht zijnde pottenbakster. Ik viel voor haar Appeltjes en andere klei-creaties, en zij voor Ariadnesdraad.

Een ander blogeffect van mijn gewaardeerde schrijverijen was rust. Helemaal toen bleek dat lezers zich zo om me bekommerden dat ze mailden tot een terugbericht na een rondje casino.  Blogzorg is empowering.

Ik wil dat je me ziet, zelfs al ben ik er niet.

Ik kreeg een vangnet. Voelde me minder tweedehands. Bloggen en alles daar op en rond gaf me interactie en inspiratie. Lucht, om de sores rondom beter de baas te kunnen. In één van z’n mooie comments schilderde Bentenge een tafereeltje ‘Kerstsfeer-op-komstige-groet’ dat me daadwerkelijk door die eerste aartsmoeilijke Eindejaarstijd hielp. Ook vandaag kruiden mijn lezers alledag.

Stukje bij beetje ging ik zien dat Ariadnesdraad een kans was om afstand te overbruggen. Een troost-tool, die de spagaat van ‘overal tegelijk zijn’ voor me maakte. Ik wil dat je me ziet, zelfs al ben ik er niet. Tastbaar dichtbij, on screen !

Al lezend praten met

Op afstand nabij zijn heeft wat, maar alleen als de tegenpartij er vanaf weet, natuurlijk. Alleen, hoe zou Vadermans reageren op deze sleutel tot hoofd en hart ?

Ik dubde nog wat, terwijl ik voor mezelf uittekende waarover ik ’t allemaal niet zou gaan hebben en zag daardoor een zekere gelaagdheid in mijn stukjes ontstaan, die me wel zinde. Het had wel iets, om op meer dan één echelon leesbaar te zijn. Madddox zou hierover een boeiende gedachtenwissel met me aangaan. Dat gaf zonneklaar aan dat ‘al lezend praten met’ een krachtig blogeffect is.

Zo’n gesprek dat je kan oppakken of laten rusten wanneer het uitkomt, dat was toch echt wat voor Gulliver. Rechtstreeks was het verdriet vaak zo immens, dat ‘laat ons maar zwijgen’ de enige optie scheen.

Dat was één overweging. De andere, die me Ariadnesdraad deed onthullen, was van veel praktischer aard.

Vadermans surfte even fluks door het hele internetgebeuren als ik. Zoniet gezwinder. Tegen die achtergrond, zou ie wel es rappekes op een stuk met mijn signatuur kunnen botsen. Dat wilde ik  gekaderd hebben.

Daarop ging Gulliver dus braaf aan de lees. Dat ie wat met mijn neergepende conversaties deed, bleek twee maandjes nadat ik over de tocht van mijn I-pod naar de Filistijnen berichtte. Ik kreeg voor Kerst een nieuwe.

Toen Vadermans me telefonisch dit kado annonceerde, kon ik enkel ‘Hhuhh ?!’ denken, en later ‘O ja, Ariadnesdraad ! Had ik zo goed over censuur nagedacht, werd ik toch nog verrast !

Teruglezen en groei zien

De vavavoem van mijn persoontje is wat terug. Wat is het prettig om dat via mijn eigenste blogarchief te bemerken ! Pittig, met hier en daar een hoek af en wat geblutst. Eigenzinnig, en niet in een niche te zetten. ’t Zal mijn aversie voor vakjesdenken wel zijn die me tot omniblogger bombardeert. Oeps, toch een hokje …

Mijn draadjes brengen nog immer lezers naar het labyrint dat mijn hoofd heet, en hoewel ze zich soms wel es afvragen waar de uitgang is, klinkt  ‘echtigentechtig‘ hen plezierig in de oren. Sterker nog, Ariadnesdraad is een pop-up in het hoofd, zonder de exacte inhoud van mijn stukjes (nog) te kennen. Ikke blij !

Ariadnesdraad heeft me leesplezier en kadootjes gebracht. De meest bijzondere in dit rijtje is Toetemie, mijn fluffy huisgenootje*, die een speciale band heeft met mijn meest pluizige lezer, Toet. 

Een heuse Toet-groet van haar, bovenop mijn dank voor al het verrichtte leeswerk op dit blog is jullie deel, beste lezers.

Jullie zijn een fantastisch publiek ! Zeg dat ik ’t gezegd heb !

—————————————————————————

N.B : Dit vierluik krijgt na een specialleke volgende week, nog een epiloogje. (30/11) Stay tuned !

* Toetemie is een Cliniclown-muis, gekregen via Wiebeltjes.

 

Retrospectief

Eind oktober al stelde ik een vierluik voor aan de lezers van dit blog. De tocht door November zal voor mij nooit ‘gewoon’ zijn. Retrospectief linkt dat ook aan Ariadnesdraad …

De alfa van Ariadnesdraad

Op de vraag “Waarom bloggen ?” zijn de antwoorden legio. De drijfveer ‘omdat je niet weet waar uwe kop staat’ is dat allerminst.

Tja, het gesternte waaronder Ariadnesdraad van start ging, is niet whoop-whoop te noemen. Na de bom die op mijn leven gedropt was, was ik gedesoriënteerd. ‘Alles wordt anders,’ was het enige dat vaststond.

Donker is de nacht

Hoe dat NA er zou uitzien en hoe ik me erbij zou voelen, was duister. Het antwoord lag alvast niet bij mijn directe omgeving , want die was ziek, daardoor overbelast en minstens even ontwricht als ik. Verdriet delen is iets wat ik sinds betwijfel. In het beste geval zit jij op jouw eilandje te weten dat de andere zich op het zijne even belabberd voelt, en vice versa.

Na een behoorlijke poos aanrommelen, begon het leegtegevoel me te storen. Goed hoor, al die probleembesprekers, maar ze praten alleen maar – met wat pech ook nog over iets dat ver van hun bed staat. Er doorheen moet je zélf.

Blogwizard zei niets, en zag het met bezorgde ogen aan. Aan het verdriet viel weinig te veranderen, maar met de verzuchting dat ik wat wilde dat er helemaal los van stond, kon ie wél wat.

To blog or not to blog ?

Levendig stonden hem nog die lijvige boekbesprekingen uit het middelbaar voor de geest, annex de hele schare werkstukken, met als kroon daarop een eindwerk dat ie deels voor me uittikte.

Prompt opperde Wizard een blog te starten.  Vol begeestering als ie was, zag ie de voordelen van schrijven voor me in : ik kon het oppakken of laten rusten. 

Van geesten was bij mij enkel sprake bij nachte : de gebeurtenissen hielden me uit m’n slaap. Daardoor had ik in mei 2011 nog niet eens het concentratie-vermogen van ’n goudvis. Hoe zou ik dat gaan klaarspelen, bloggen, met een focus van ergens min dertig ? Ik zag d’r een groot beest op kruipen.

Hiervoor had Blogwizard ’n pasklare oplossing : hij zou ’t blog gebruiksklaar online zetten. Ik hoefde alleen de naam en wat paswoorden te verzinnen en te zien of stukjes schrijven wat voor me was.

Daarmee bleef me een boel IT-gehannes bespaard, en het idee ging me steeds meer aanstaan.

Focus verleggen ?

Mirakel : ik kreeg er project ‘hypothetischblog’ bij, waardoor verdriet niet meer met àl mijn aandacht aan de haal kon. Ik moest gaan nadenken over wat, waar, wanneer, hoe vaak, wat niet ? Dat klinkt als een plan.  Een plan dat Ariadnesdraad ging heten, want dat zongen mijn ‘little grey cells’ aldoor.

‘Ik neem een blog !’ besluit ik finaal, nadat ik tussen m’n spullen een boekbespreking aantref, waarop ruim 20 jaar geleden Meneer Nederlands schreef : “Dit is niet alleen in lengte, maar ook in diepte zeer goed uitgewerkt…” Als ie dat toen al kon zien, zijn m’n schrijverijen vast niet zo beroerd. 

Maar ach, ik ga tenslotte geen regeringsnota voor Belgenland schrijven. Ik hoef alleen maar te kijken naar wat ik zie gebeuren.

Mijn celletjes stellen gerust : ik kan terugdraaien bij ‘niet leuk’. Stilletjes, alleen voor mij hoorbaar, voegen ze er aan toe : “Je hoeft er niet voor in de make-up, of de deur uit. Schrijven kan altijd, ook met rode ogen … Yep, ’t zijn durvers, die ‘grey ones’ van me !

Door mét mij naar een project te zoeken dat me paste als een handschoen, en daarvoor ook nog es ’n leeuwedeel aan werk op zich te nemen, gaf Blogwizard me iets buitengewoons : rouwzorg. Voor mij alleen, en weg van platgehamerde boutades. Een onbetaalbaar kado, beste lezers

Ariadnesdraad als constante

Daar ging ik, in augustus 2011, met de bibber en wat kinderziektes. Ik schreef me een slag in de rondte om een noemenswaardig archief te krijgen. Nu zou ik voor ‘the big launch’ eerst een poosje ‘droogschrijven‘. Maar ach, het ging zoals het ging. Best goed, want Ariadnesdraad werd snel opgepikt. 

Lezers van het eerste uur : ik zwaai even naar jullie !

Ik was zowaar een nieuwe wereld ingerold, met een bijzonder vangnet nog wel …

                                              ———————

Tot zover deel I. Deel II van Retrospectief is overmorgen op je scherm te zien.

 

Raspoetitsa ruimt baan !

Uit wrijving ontstaat glans, schreef ik al. En of het waar is ! De nagelnieuwe stoep voor m’n deur is spic-en-span, en de baan blinkt als gitzwarte schoenpoets ! De woestijn is terug naar Egypte verkast en de  modderstromen wasten zichzelf intussen schoon …

Hola-di-ee en hopsasa … Raspoetitsa ruimt baan ! Ja, beste lezer. Je leest het goed : de weg is terug van weggeweest. Na zowat 2 (!) jaar. Dat moet gevierd !

Of het mooi is geworden ? Eerlijk : nou nee. Een parking knàl voor je deur is niet bepaald het summum van schoonheid. Ik mis m’n boom-vanuit-het-keukenraam. De huidige zogenaamd ‘lage beplanting’ is daar geen partij voor. Denk : errrrugg laag, klasse piereverdriet.

Oei, dit klinkt niet vrolijk.  Maar echtigentechtig : het kan me niet verblotekonten.  Alles beter dan wegloosheid. 

Ander heuglijk feit : ik heb mijn nachtrust terug. In principe.

Mijn lijf is daar zo ondersteboven van, dat het tegenwoordig het ene na het andere cimbaalstukje op me loslaat. Totaal ontregeld. Je zou voor minder, na al die maanden van boren, klieven, kappen en kleunen.

Wég zijn de aardbevingen waar mijn bed me aan onderwierp. Geen slaapbevorderende wiegeliedjes waren het, maar regelrechte fakir-tortuur.

Wég zijn de slijpschijven, die me tot op vandaag een nagelvijl-complex bezorgen, annex een nooit meer overgaande hekel aan schuurpapier.  Ze kliefden op het laatst niet alleen stenen en stilte aan stukjes, ook mijn zenuwen…

Maar ’t kan nog erger.

Langstaartigen in huis – met of zonder strikje –  compleet met bijpassende rioolgeur. Die invasie is, met vastbeslotenheid, uitgeroeid. Pfoe-pfoe.

Ah ! Mijn zintuigen  (nose-eyes-ears) komen tot rust ! De martelende luchtspielingen zijn opgelost. Fata morgana’s, vertel mij wat !

Niet zo gek, die woestijntaferelen.  Genoeg zand voor tonnen zandzakjes. Met variatie in kleur als bonus… Gelukkig is de eeuwig opduikende zandvlakte zo finaal overwonnen dat ze zich braafjes permanent liet opborstelen ! Wég woestijn.

Nog een pluspunt is dat je vandaag geen kaartkundig genie meer hoeft te zijn om m’n huis te vinden. Ik is blij.

Aan de weg als inbreker hoeft ook niet meer getimmerd. De deur kan weer open. Mijn loopbaan als acrobaat geef ik er ook aan. Gracieus, dat spreekt.

Wég putten, bulten, loszittende stenen en inzakkende bruggetjes, waarover je je nek kan breken – en de rest van je constitutie erbij. Goed voor de sierlijkheid.

Binnen is het ook weer heerlijk warm. De über-echte pool-simulatie is weer netjes waar ie thuishoort : op de Noordpool.

Weggesmolten zijn de ik-bevries-proof-outfits en de daarbij horende niet-communicatieve pareltjes met God. 

Een bakje troost is weer aan de orde, want de kraantap doet het. Voor mij geen deur tot deur meer, op zoek naar een barmhartige water-samaritaan. De visioenen die me ei zo na een delirium over waterpompen bezorgden, spoel ik nu lekker door. Met datzelfde vloeibare goud kan ik ook nog efkes die kamele(o)n wassen, dus dat komt snor.

Wég zijn ook de onverwachte stroompannes. Dat scheelt aardig  in néééje, “het-werkt-wééér-nie”-momenten. Alles doet het gewoon. Zo goed, dat die kapotte badkamerlamp nu wel heel erg afsteekt. Er is (onvolledig) licht in de duisternis.

Maar ach – een kniesoor die daarover valt. Of het moesten de tele-nuts-bedrijven zijn, die nu een superklant  aan me verliezen. Wellicht verguldt een event met een energieke dj – een cute hondebeestje – deze pil.

Daarna komt de slaap – die nog aardig de weg kwijt is – vanzelf. Is het niet van moeite, dan val je wel om van de energierekening …

Woehoeii ! Let’s party, Mister Dog !

Letterkesmensen

Bron : weheartit

Mensen die gaan bloggen veranderen. Van non-blogger worden ze opeens blogger. In  een spreekwoordelijke vingerknip nog wel (zo ongeveer vijf minuutjes).

Maar wat aan dit stadium voorafgaat is veel ingrijpender. Een echte transformatie. Tenminste, voor mij.

Wie aan het bloggen slaat wordt (nog meer) een letterkesmens. De realiteit wordt een samenstelling van letterkes die woorden vormen. Woorden die een samenhang hebben en als ze met genoeg zijn, een rode draad door een heel eigen-aardig verhaal weven. Een verhaal dat vanuit verschillende perspectieven geschreven, gelezen en begrepen kan worden. En dat allemaal in één en hetzelfde ogenblik. De magie van het bloggen.

Alles begint bij het kijken naar de werkelijkheid. Kijken vanuit verschillende perspectieven (grappig, doordenkertje, uniek…) Bijkomend stel je jezelf dan de vraag of het wel blogbaar is. Heb je veel of weinig achtergrondkennis nodig? Staat het stukje op zichzelf ? Kan je het op verschillende niveaus lezen ?

Dan is er je eerste postje. Eén is geen, denk je dan. Al gauw heb je een heuse blogcontent. Stilaan wordt je nieuwsgierig naar wie je schrijfseltjes leest en wat je lezers, die je dankbaar bent, er van denken? Hoe typeren zij je blog?

Nieuwsgierig als ik ben, wil ik graag weten hoe Ariadnesdraad gesmaakt wordt …

Meteen weet je nu ook,  beste lezer, waarom ik je de laatste tijd bestookte met “eigen” linkjes … ;)

Zijn mijn favoriete schrijfsels ook de jouwe, of net niet ?