Jubileum : 4 jaar en (nog steeds) voor geen gat te vangen

Vandaag staat dan de 3de Jubileumpost, naast deze parelmoer en dit karaatje. De tip van de sluier die Blogwizard heet, wordt gelicht. Het is Blogtrommel-auteur Sharp Ben.

Hij werd Wizard, omdat mijn celletjes aan de wieg van dit blog nog geen Zeebonken waren. Zeeziek en zonder zeebenen waren ze, inzake de ommekant van een blog.

In al die blogtijd is veel duidelijk geworden. Blogconstructie voor mij, mijn looks voor Wizard. “Voor geen gat te vangen” is z’n leus, als het over mij(n blog) gaat. Eerlijk waar, beste lezers, die stelling is dan weer mijn Da Vinci codex.  Je zult ’t zwart op wit zien, dat ik zelf ook niet vreemd ben aan hersengymnastiekjes !

Aan een blogwieg staan geeft veel impressies. Wizard deelt ze graag met de lezers van Ariadnesdraad. Hij gaat even van de SEO naar het CEO van weleer …

“Maar wat is er dan zo bijzonder aan mijn blog ?” Het is een vraag die Ariadne me regelmatig stelt.

Ik mag dan al vroeg tot haar Blogwizard gebombardeerd zijn, ik blijf het moeilijk vinden om die vraag in één-twee-drie te beantwoorden. Al in 2011 was me duidelijk : Ariadnesdraad wordt iets speciaals. Een persoonlijk blog, een blog met veel persoonlijkheid. Kleine, maar belangrijke nuance.

Hier dus géén open dagboek, geen maandelijkse inventaris van ‘r kleerkast, noch ’n wekelijkse blik op de menukaart ten huize Ariadnesdraad.

Wat je dan in de plaats krijgt ? Verhalen “uit een bijzonder leven”, om er maar es ’n cliché tussen te gooien. Boeiende verhalen, waar ieder wat mee kan.

Tenminste, als je de tijd neemt om – kop koffie en koekje bij de hand – op zoek te gaan naar die rode draad door haar verhaal. Zo nu en dan  zit die goed verborgen achter de rijke beeldtaal en de linguïstische spitsvondigheden. ’n Gelaagdheid waar ik van hou …

Dat menig bezoeker zich zo nu en dan een beetje moet voelen zoals in dat ene nummer van Boudewijn de Groot, kan ik me zeer goed voorstellen, maar niet alles wat op het web gebeurt moet verpakt worden in licht verteerbare niemendalletjes van 300 woorden, hé?

Vandaag, 4 jaar en zo’n 220 postjes later, valt daar nog helemaal niks op af te dingen.

Erg knap is dat, want slechts weinig bloggers blijven zolang trouw aan hun eigen recept, zonder dat het op de duur gaat vervelen. Welke postjes ik dan zelf het leukst vind, vraag je je nu af? * Welnu, kiezen is in dit geval zeker verliezen…

Ik heb een zwak voor de scherpzinnige manier waarop Ariadne zichzelf portretteert, hoe ze haar mannetje staat tegenover pissige TV-mannen (noot voor Ariadne: je schuldig voelen jegens de buurman hoeft niet) en hoe ze – met het nodige gevoel voor humor en (zelf)relativering naar de gevolgen van een zomerstorm kijkt. Zo van : heb je te veel water, dan wordt je toch bootsman ?

---

  *  : Waarschuwing: de postjes niet lezen tijdens het nuttigen van de verjaardagstaart. Het risico op proesten van het lachen, tijdens het eten, is te groot. Ik ben niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen…

N.B. Credit, copyright en waardering gaan voor dit stuk uit naar Sharp Ben.

Advertentie

Van komkommertijd kwam kwam-kwammertijd

Zo’n komkommertje op zijn tijd is lekker fris, beste lezers. Zeker met dit weertje. ’t Zou mijn celletjes opkikkeren om uit hun sluimertoestand te raken.

Dit jaar is de regelmaat op Ariadnesdraad met langgerekt verlof, geloof ik. Via ‘kom ik er vandaag niet, dan kom ik er misschien morgen’ gaat het naar ‘van komkommertijd kwam kwamkwammertijd’.

De kwamkwammer, dat is de Jubileumpost die hier gister al had moeten staan. De komkommer, dat is de Jubileumpost die hier eerstdaags komt te staan.

Want, hoera ende joepie, Ariadnesdraad is vandaag dus al vier jaar !

Dat vraagt om taart, traditie, en felicitaties.

De felicitaties zijn er in de eerste plaats voor jullie, lieve lezers mijn. Bedankt, dat jullie mijn letterkes al in ruim 220 formats aan jullie leesoog voorbij lieten komen.

Nog meer merci voor de gesmaakte comments, zoals recent nog deze van Lethi Paul : Jouw woorden vormen in elk logje weer een gebakje met kers op zich.

Mijn schrijfvleugels flapperden er al dik 2300 keer door… En al zijn ze dan ietsjes gekortwiekt, weg zijn ze zeker nog niet, geen nood.

Wees dus gezeten, beste lezers, neem nog een nougatientje, een kersig gebakje of een digitaal taartpuntje – en laat de stukjes op deze stek je smaken !

De traditie ? Die wordt dit jaar door mijn eigenste Blogwizard bewaard. Hij neemt het jubilee-stokje over van Appelig en Rebelse Huisvrouw die elk op onnavolgbare wijze dit blog nog mooier hebben gemaakt, met hun bijdrage aan m’n blogfeestje. Ariadnesdraad heeft zeker weten de créme de la créme inzake lezers !

Als je nu de nieuwsgierigheid al voelt kriebelen, dan heb je net als ikzelf nog even jeukpoeder nodig. Blogwizards column is ook voor mij nog even geheim. Het heet dat een surprise bij een feestje hoort …

Vóór woensdag is ie te lees, de nieuwste editie van de Jubileumpost … Stay Tuned !

Retrospectief

Eind oktober al stelde ik een vierluik voor aan de lezers van dit blog. De tocht door November zal voor mij nooit ‘gewoon’ zijn. Retrospectief linkt dat ook aan Ariadnesdraad …

De alfa van Ariadnesdraad

Op de vraag “Waarom bloggen ?” zijn de antwoorden legio. De drijfveer ‘omdat je niet weet waar uwe kop staat’ is dat allerminst.

Tja, het gesternte waaronder Ariadnesdraad van start ging, is niet whoop-whoop te noemen. Na de bom die op mijn leven gedropt was, was ik gedesoriënteerd. ‘Alles wordt anders,’ was het enige dat vaststond.

Donker is de nacht

Hoe dat NA er zou uitzien en hoe ik me erbij zou voelen, was duister. Het antwoord lag alvast niet bij mijn directe omgeving , want die was ziek, daardoor overbelast en minstens even ontwricht als ik. Verdriet delen is iets wat ik sinds betwijfel. In het beste geval zit jij op jouw eilandje te weten dat de andere zich op het zijne even belabberd voelt, en vice versa.

Na een behoorlijke poos aanrommelen, begon het leegtegevoel me te storen. Goed hoor, al die probleembesprekers, maar ze praten alleen maar – met wat pech ook nog over iets dat ver van hun bed staat. Er doorheen moet je zélf.

Blogwizard zei niets, en zag het met bezorgde ogen aan. Aan het verdriet viel weinig te veranderen, maar met de verzuchting dat ik wat wilde dat er helemaal los van stond, kon ie wél wat.

To blog or not to blog ?

Levendig stonden hem nog die lijvige boekbesprekingen uit het middelbaar voor de geest, annex de hele schare werkstukken, met als kroon daarop een eindwerk dat ie deels voor me uittikte.

Prompt opperde Wizard een blog te starten.  Vol begeestering als ie was, zag ie de voordelen van schrijven voor me in : ik kon het oppakken of laten rusten. 

Van geesten was bij mij enkel sprake bij nachte : de gebeurtenissen hielden me uit m’n slaap. Daardoor had ik in mei 2011 nog niet eens het concentratie-vermogen van ’n goudvis. Hoe zou ik dat gaan klaarspelen, bloggen, met een focus van ergens min dertig ? Ik zag d’r een groot beest op kruipen.

Hiervoor had Blogwizard ’n pasklare oplossing : hij zou ’t blog gebruiksklaar online zetten. Ik hoefde alleen de naam en wat paswoorden te verzinnen en te zien of stukjes schrijven wat voor me was.

Daarmee bleef me een boel IT-gehannes bespaard, en het idee ging me steeds meer aanstaan.

Focus verleggen ?

Mirakel : ik kreeg er project ‘hypothetischblog’ bij, waardoor verdriet niet meer met àl mijn aandacht aan de haal kon. Ik moest gaan nadenken over wat, waar, wanneer, hoe vaak, wat niet ? Dat klinkt als een plan.  Een plan dat Ariadnesdraad ging heten, want dat zongen mijn ‘little grey cells’ aldoor.

‘Ik neem een blog !’ besluit ik finaal, nadat ik tussen m’n spullen een boekbespreking aantref, waarop ruim 20 jaar geleden Meneer Nederlands schreef : “Dit is niet alleen in lengte, maar ook in diepte zeer goed uitgewerkt…” Als ie dat toen al kon zien, zijn m’n schrijverijen vast niet zo beroerd. 

Maar ach, ik ga tenslotte geen regeringsnota voor Belgenland schrijven. Ik hoef alleen maar te kijken naar wat ik zie gebeuren.

Mijn celletjes stellen gerust : ik kan terugdraaien bij ‘niet leuk’. Stilletjes, alleen voor mij hoorbaar, voegen ze er aan toe : “Je hoeft er niet voor in de make-up, of de deur uit. Schrijven kan altijd, ook met rode ogen … Yep, ’t zijn durvers, die ‘grey ones’ van me !

Door mét mij naar een project te zoeken dat me paste als een handschoen, en daarvoor ook nog es ’n leeuwedeel aan werk op zich te nemen, gaf Blogwizard me iets buitengewoons : rouwzorg. Voor mij alleen, en weg van platgehamerde boutades. Een onbetaalbaar kado, beste lezers

Ariadnesdraad als constante

Daar ging ik, in augustus 2011, met de bibber en wat kinderziektes. Ik schreef me een slag in de rondte om een noemenswaardig archief te krijgen. Nu zou ik voor ‘the big launch’ eerst een poosje ‘droogschrijven‘. Maar ach, het ging zoals het ging. Best goed, want Ariadnesdraad werd snel opgepikt. 

Lezers van het eerste uur : ik zwaai even naar jullie !

Ik was zowaar een nieuwe wereld ingerold, met een bijzonder vangnet nog wel …

                                              ———————

Tot zover deel I. Deel II van Retrospectief is overmorgen op je scherm te zien.

 

Easy does it not

Rust roest – maar niet volledig, beste lezers. Na het weinig of niet lezen en reageren – om het over schrijven maar helemaal niet te hebben, steekt Ariadnesdraad haar kopje weer boven het veld. Nog wat uit de maat, maar wel weer in lijn, mag ik hopen.

Lijn, regelmaat, ritme, ’t was even ver te zoeken. Easy does it overduidelijk not voor me.

Via “grote stappen, gauw thuis” gaat het bij mij algauw van iets naar een schrikbarend niets. Weer wat geleerd : minder bestaat niet. Inzake woordrijgen dan.

“Schrijven is net zumba“, het heeft aandacht nodig, verweet mijn scherm me via Rosalinde’s blogstuk. Helemaal waar natuurlijk. Dus hierbij meld ik me weer voor de tiendelige conditietraining middels een toetsenbord die bij conventie stukjes tikken is gaan heten.

Ik mag me dan nog  wel een tikkeltje roestig en stram voelen, voor het nieuwe template van Ariadnesdraad geldt dit allerminst. Crisp and clear is het. What you say, beste lezer ? Hoe bevalt, om maar iets te noemen, de nieuwe weergave van het bijeengetikte archief ?

Echtigentechtig, mij bezorgde het haast een hartverlamming. Nee, niet omdat het nou zo wereldschokkend is, maar omdat de hele switch gebeurde op nen ik en ne gij*.

Het begon allemaal met de constatering dat de Bruine Balk die bij Titan hoorde stilaan van een stofje via een splinter naar een balk in mijn oog evolueerde. Hm. Wat daaraan gedaan ? Aanvankelijk niks, want ik kende mijn tante Sidonia-gehalte als het op template – switching aankomt. Aiaiai.

Maar noppes doet niets, natuurlijk – zeker geen blogwonder. Mijn ‘little grey cells’ porden me plagerig aan met de mantra ” een gebrek bestaat slechts zolang je ’t niet oplost”. Mijn gefronste wenkbrauwen pareerden ze dan weer met de oneliner blogwizard.

Teneinde m’n grijze legertje een andere plaat te laten draaien, vertelde ik het mijn eigenste blogwizard. De beste man hoorde mijn verzuchtingen (aan). Loud and clear. En iets over jarig zijn ook wel.  Dus stond er die verjaardagsmorgen iets fris en fruitigs.

En die hartverzakking die “neeje, wie publiceerde alles tegelijk???!” heet die neem ik op de koop toe. Want wizard is bekend met de koudwatervrees en pakte die aan door me er met een emmer over mijn hoofd in te dei(n)zen.** Direct gevolgd door een attent “No Panic” mailtje,

Zodoende is mijn diamantje opgepoetst en heeft een nieuwe schwung. Of het Zumba wordt durf ik niet te beloven, maar Zimbabwaans is het alvast. Een sputterende (schrijf)conditie kan met deze jongens geen probleem zijn. Beter nog dan zumba, om in “form” te raken !

 ————————————————–

* op nen ik en ne gij : in een oogwenk

**iemand ergens  met een emmer over het hoofd in deizen : voor iemand beslissen