Maravilhoso ! (Swoon 49)

De eerste swoon van 2017 alweer ! Een redactioneeltje ook nog.

Intenties

Maar, aangevuurd door de wondermooie commentaartjes, zal deze eerste zeker en vast niet de laatste wezen ! Ik heb errugg genoten van de reply op m’n Soft Sides in Superswoon-editie, dus neem ik hierbij de draad even enthousiast als eigenzinnig weer op. Schijnbaar m’n handelsmerk, en de grey ones werden/worden er veels te blij van. Voor grijze gannefjes – met de pet opzij  – doe ik wat, beste lezers.

Ze hebben niet de klagen, die cerebellumjes, en Ariadnesdraad evenmin !

Cijfertjes

Elke maand van 2016 raakte in het archief. Wat zeg ik, élke week :#droomdiewaarwordt. Goed voor + 50 postjes en dik 5000 views. Like(d)… A lot kennelijk, want de like-button werd smooth and swiftly aangeslagen.

In 2015 was de ratio columns/views nog 30/3000 – ter vergelijk. Met dank aan de Zwijmelclub, waar ik me als een vis in het water voel, stel ik vast dat afgelopen blogjaar een stuk lees-en schrijfgerichter is uitgedraaid.

Hoera ende joepie ! Niet alleen voor fijne lezers en #goudenreageerders, maar ook voor het inzicht, de humor, de kadrering en het afvlakken van menig scherp kantje die ’t mijzelf bracht.

Doel

Het doel voor 2017 : het stukjes totaal van Ariadnesdraad richting de 350 manoevreren – en vooral de tel niet kwijtspelen …

Mét esprit, een stevige snuif (zelf)spot en ‘er bovenstaand’, zodat jullie, beste lezers, een overview krijgen van de capriolen, waarop de wereld en niet in het minst m’n little grey cells zullen gaan broeden … De #SG17, Spreekwoorden en Gezegden van Carel, om maar iets te noemen.

Dat we er maar es goed om mogen gibberen ! Smering van ’t kraakbeen der pijne harten, immers.

Voor nu doe ik ’t nog maar efkes met glucosamine, lenige hersentjes en de uitslaande beentjes van dit danspaar, dat een heel eigen paso – of is het ’n seguidilla ? – ten beste geeft. Ma-ra-vil-ho-so, die souplesse. Ik kan niet anders dan Arturo Artus * bijvallen die stelt  : “… ich wollte, ich könnte es nur annahërnd so.” Einde citaat.

Vavavoem

Het blogjaar is geopend, beste lezers : met bling bling en vavavoem !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

—————————-

*: Artus : één van de commenters op dit clipje.

Advertentie

Tranen, lachorkanen en … bananen (Swoon 38)

Vandaag zilte gedachten, van beelden gezien door een waterige lens.

“Schrijf ! schrij – ijffffffffffff !” gillen de grey ones. “Reageeeeeeeeeeer”, is weer een andere sectie boos. De house hold-divisie vindt mijn management maar frut. M’n cerebellumpjes voeren druk dialoog.

Goed nieuws : ik win letter voor letter veld, op mijn te-doen lijst. De inner Mrs. Doubtfire zingt dan ook “I’m coming dear(s) !”.

Hoe ik zo op vuur kom, beste lezers ? Ergens Nieuwjaar 2016 had ik een geklemde nekzenuw, met stralingspijn in het gezicht langs links. ’t Voelde als vuurtje stook, waarop mijn oog vol inzette op bluswerken. Hm. Not very charming, en in duidelijke tegenspraak met dat gezond jaar dat je ieder wenst.

Met de jaarwissel alweer kortbij, vond rechts nu, dat ’t hààr beurt was. Deze week stak m’n pioenroosrode hoofd dus boven ’n berrugg witte tissuetjes uit. Mijn hum was communicerend vat met koorts : kelderde het één, dan klom het ander.

Wat gedaan ?

Niet over je klavier zweven, zoals gepland, maar in de weer wezen met coldpacks.

Als je oog na veel vijven en zessen weer enigszins meedoet, kijk je actua-tv. Belgenlandse begrotingsbesprekingen. De analyse van saaie kout zou kloppen, als die begrotingsverklaring er maar kwàm.

In plaats daarvan vaudeville, bananenrepubliek-waardig. In, zo ongeveer, 14-daagse bedrijven.

Die bananen uit de titel, ze doen nog best veel goeds voor deze kromme klap.

Want, in die tijdspanne kunnen wij Belgenlanders wat ontdekken, zeg. Alleen niet Atlantis – ideaal om het geldtechnisch gat dicht te rijden.

Dat we straffe jongens zijn, dat willen we wee-ee-ten. Of schrijven. Kom maar op met die lachorkanen, want uitgeschreven is het des te hilarischer – als ’t tenminste niet zo herculisch was …

Wij, Belgenlanders, komen d’r in ene achter, dat ons begrotingstekort klein dubbel is van wat eerst was begroot. Onversaagd als we zijn, oogbogen we bij onze  discalculische becijferingsminister, en stropen de mouwen flink op. ’t Valt tenslotte maar een kleine helft tegen.

Het leeuwendeel daarvan halen we op departement Volksgezondheid, al zijn dan haar zakken dichtgenaaid. Bahbah … bananen, zegt deze bezitter van een gammel karkas.

Dat ‘booming Block’ Maggie een krak is, geloof ik prompt. Dat ziekenhuizen het aan hen gepresenteerde kostenplaatje niet  doorrekenen, voor geen meter. Bananen dus.

Goed dat we nog geen eerste minister hebben, die “kopke krabben” zegt, anders zat het etiket Bananenrepliek gebeiteld. Wél ter beschikking : een Vlaamsche Leeuw zingende begrotingsminister, met een kapot telraampje, die “J’en ai marre” zegt.

Aan kolder geen gebrek. Enneuh, daar je kan nooit genoeg van hebben toch ?

Nauwelijks heb ik de frons  van mijn facie, of een zondagse (!) parlementszitting tromroffelt  ‘dat de begroting rond’ is. Een dik miljoen is nog gaan dansen, maar begrotingsevenwicht in 2018 blijft. Want ach, dat is tegen dan wel weer terug van het bal – met pijne voetjes neergezegen zekerst.

En dat we straffe jongens zijn, dat … past soms als een vlag op ’n modderschuit. Eéntje die bananen overvaart.

Tja, als je ’t in een apenlandje over politici hebt die ’t bruin bakken, dan kom je dus bij bananen(lied) uit. (tekstlink)

’t Komt heus goed, want origineel zonnig geel, en geroosterd hapt ’t lekker weg.

Happy eating, beste lezers !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

 

A-ha ! x 17

Een goed gedacht vindt altijd volgers, beste lezers. En warm ijs is niet lekker, dus waarom zou je ’t opnieuw uitvinden ? Daarom 17 a -ha-tjes, naar analogie met the crib. 17, omdat hierna mijn celletjes een stakingsaanzegging deden, het ’n leuk getal is, en ik zeventien zijn destijds best apart vond …

Hier komen ze, mijn erlebnisjes !

• Kwezelkens dansen niet, zegt het spreekwoord. Ze zijn druk met de koeien uit dat ànder zegswijs. Ontspoor de eerste de beste zemelknoper die je treft, es met een opgewekt : “Voor zeuren heb ik geen tijd !” en kijk wat er gebeurt. Span je zelf de viool, knip de snaren dan door met een lachbui om jezelf.
• Wees gepassioneerd, niet lauw-lauw : er zijn al vijftig tinten grijs ! Dondert niet of dat door de Tour is terwijl je zelf geen trap doet. Blij worden van iets dat je verder ontduikt is een aparte discipline.
• De schaar van smart wordt stomper, ooit. Maar altijd stukken trager dan het nu waarin je dat nodig hebt. That’s a given.
• Moeilijk gaat ook, alleen wat – ok, megaveel – trager.
• Morgen komt altijd. Misschien niet met raad, maar dan toch met hout om pijlen van te maken…
• Niet is beter bij boos. Maar durf je ’t toch te worden, dan geef je een grens aan, en dat is ook wat. Wees wel groot genoeg voor excuses, in iedere richting : maak of aanvaard geméénd. Dat trekt korte bochten recht !
• Je kan. Soms omdat je wil, soms omdat je moet. En soms niet, ondanks je beste best. Maar een deconfituurtje ligt zoeter op de maag dan spijt …
• Laat jezelf dagelijks uit. Neeje, niet alleen als het hondeweer is en de buurtjes vragen of je gaat wandelen, ook op andere ogenblikken is het een warme opstart van je geest.
• Oefen je in je zorgen thuislaten ; ze willen toch standaard ergens anders heen dan jij, de ambetanterikjes
• Doe es gek, groet de vuilnisman. Geniet van z’n opperste verbazing. Na een poos groet ie terug, en heb je allebei schik. Leukste milieuzorg.
• Doe hetzelfde met de buschauffeur. Dé uitzondering is dat nare exemplaar dat niet stopt, je op een haar na mist en prompt ook nog aan zijn claxon blijkt gelijmd. Daar mag je boos op wezen. Hartverzakkingen moeten geen feestje.
• Draai jezelf bij dilemma in een Gordiaanse knoop, die je vervolgens eigenhandig doorhakt. Je hebt nu twee stukken, waarvan je d’r één kiest om achter te gaan staan. Dat is je besluit. Heb je de acrobatentoer goed uitgevoerd, dan zal je mettertijd merken dat je slotsom je gaat  zitten als goed ingelopen schoenen : pijnvrij.
• Vraag maar na bij Paulho Coelho : een goede keus maken is niet hetzelfde als opteren voor het leukste.
• Je kan ‘m niet swatchen en er ook geen stash mee bouwen, maar je lach is je belangrijkste beauty-tool. Hoe mooi is het niet, dat je na jaaaren, weer tegen iemand op botst die zegt :  “Ik herkende je meteen, aan je lach.” Diamantschittering van genoegen, I promise.
• Maya Angelou zat juist, toen ze stelde dat mensen je vergeten, maar niet het gevoel dat je ze gaf. Dat beklijft. Dus : je hebt ze toch, die onsterfelijkheid .
• De beste dokter voor je, is deze, waarbij je durft, kan en màg in de clinch gaan. Jij immers bent diegene die hun woeste plannen opvolgt en betààlt. En heus niet van dat doktersloon, dat hem of haar over praktikale obstakels heen laat kijken. Dat geeft je een stem in het kapittel. Gebruik ze. Wijs, dat spreekt… een consult is géén verbale boksmatch.
• Geduld verzet bergen. Met schuifspeldjes tegelijk. Kijk naar buiten en zie wat tijd kan bouwen… Stunning.

Zo, signed, sealed, delivered, die erlebnis-doos. Zonder die vervelende Pandora nog wel ! Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Exit-eritis : Swooning Saturday 24

2016 is wervelend.  Ik durf ’t haast het rol-uit jaar noemen. Vanwege voetbal en het vele exit-ten : Grexit, Brexit, EK-exit. Exit-eritis, dus. Alleen niet van m’n sporthekel, snik ende snif.

Tussen al dat sportgeweld door is, ’n mens blij met wat actua. Al ga je van die getoonde onbeteugeldheid – onbeheersbaarheid ?  –  nou  niet bepaald stràààlen. Maar : dat is andere koek.

In twee landen thuis zijn verhoogt je kansen, wat betreft duidingsprogramma’s. Dit pikten m’n ‘grey ones’ op.

1 juli, Nieuwsuur

Op de avond van de Belgenlandse voetbalexit door Wales heb ik Nieuwsuur op de achtergrond, bij de constructie van m’n ‘weekly column’. Hèhè, alleen horen en niks zien, is nog wel zo rustig. Géén toeters en bellen, op een klein ploooooing-etje van mijn tablet na.

Het Nieuwsuur-anker met dienst duidt even op het waarom hiervan.

“Ook zónder de Belgen op het EK gaat de sportzomer vrolijk door ….”. Ik blauwkleur subiet. Niet door de uitschakeling, wél door ’t frivole toontje.

Nou ja, zeg, we zijn wél ’n kwartfinale verder geraakt, dan al wie er eerder uit gegoald is, of het niet eens zover geschopt heeft.

Dan een hoop geboom, over het opstappen van de bondscoach, dat per se moet aangebracht via ’n interview met de zogenaamd ‘gefaalde’. De zuinig mediatieke Wilmots toon zich z’n eigen korzelige – en vooral zwijgende – zelve. Standvastig de penalty’s aan vragen trotserend.

Publiekelijk heeft de landstrainer de responsvijzen goed vast, en hij zal wel Gekke Gom wezen, om even ’n  jobtechnisch mijnenveld van misbegrepen oneliners aan te leggen.

Ik wil net dankje-de-koekoek zeggen tegen dit roeptoeteren, als die arme Courtois present geeft. Je zal ’t maar zijn, op zo’n moment, de verlies-incasserende doelman.

Lieve hemeltjes, wat staan m’n stekels op, en ik like balletje-trap niet eens … !

Stekels neer, bij het “Knap dat je hier staat …” van de Nederlandse sportjournalist.

Kijk, dàt is de Hollandse directheid waarvan ik hou : ad hoc een pluimpje strak weten te verpakken. Kwaliteit.

Daarmee is de Nederland-Belgenland-balans in mij weer in evenwicht. Dat kan van het volgende nieuwsitem niet gezegd. Het Verenigde, edoch zeer verdeelde, Koninkrijk. Wat zal divide et impera geven in de Britse Bananenmonarchie ** ? Wordt vervolgd…

6 juli, De Avondetappe,

Holland boven ! Want ja, hier  besteden ze wél ruim aandacht aan de Belgenlandse Tour-hattrick van de dag.  Puik, al kijken ze dan sipjes. Drie keer het zegetrapje. Kom er maar achter. Dat doet Eén dan ook, waar ze de Tour laten inbreken in het voetbalmagazine Panenka. En maar verder kalleweien, over iets waar we niet eens meer bij zijn ! Grmbbbbll….

Helaas pindakaas, géén Vive Le Vélo, gesmaakt Tourmagazine met (mijn) held Van Avermaet. Showstelend, nochtans. Wat staat ie toch mooi op dat treetje te blinken. Rode schoentjes, gele trui en zwarte haardos. Een heuse tricolore. Belle Gigue.

Exit die voetbal(kater) ! La fête nationale valt ietsje vroeger dit jaar, beste lezers. Vandaar deze mooie Bialec-zwijmel …

Heulemaal goed, want eens niet over sport !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

---

kalleweien : * doorzeuren over iets

Bananenmonarchie** : prachtig etiket, geplakt door buitenlandcorrespondente Lia van Bekhoven.

De elfde maand (in vogelvlucht)

 

Het is bijna zover. November. Ik kan er niet omheen, maar moet er dwars door – opnieuw. Graag of niet, je draagt het verleden altijd bij je. ’t Is de kiem voor het nu en de toekomst.

De herdenking van Den Grooten Oorlog past hierop zelfs de overtreffende trap toe : die nam een jaar-arrangement. Ariadnesdraad heeft een boon voor geschiedenis, dus daar ruim ik graag wat plaats voor in.

Die kiem, dat geldt  ook voor dit blog, beste lezer. Want Ariadnesdraad ontstond eigenlijk niet uit “joy and laughter”. Al hoop ik – meer dan stiekem – dat je dat hier wel leesgewijs beleeft … Veelvuldig ! Dit schrijfpunt werd mee geboren uit een plotsklaps verlies, dat in mijn leven een “grooten oorlog” ontketende.

Het moeras van tranen waarin ik was beland, bleek Het Land of Sorrow te heten. Ik zou er meermaals terugkeren – kortelings achtereen.

Eerst voelde het als een kolkende zee, die met woest geweld alles wegrukte…

Geleidelijk aan – denk : minuut per minuut, won ik terrein. Met de hulp van diegene die me op het blogspoor zette, Ariadnesdraad ofcourse, en natuurlijk jullie, lieve lezers. Meer dan eens waren jullie comments een pleister op mijn November-gewonde hart. En niet alléén op dat van mij, I tell you.

“Death shall have no dominion” is voor mij nimmer nog waar, maar niet meer in overheersende vorm. Een weg die ik dit jaar ook een beetje via m’n columns af leg.

De kolkende zee komt aan bod in And Death Shall Have No Dominion. (3/11)

Het woest geweld verwijst naar de bulderende kanonnen in Vlaamse Velden, die luitenant John McCrae nét niet wist te overleven. Z’n pakkende beschrijving van deze nachtmerrie lukte dat gelukkig wél. De klap van de rozen (11/11) is die van kruisen en de vooruitgang die daarop heeft gebloeid. Ze moeten nog steeds spreken, jammer genoeg. In Kiev bijvoorbeeld, afgelopen februari.

Weggerukt dan weer is de Dame op de roze wolk (25/11). Sinds ze wolk-zitter is geworden voert ze de regie over het compartiment Memorie(s). Niet alleen zingen  die van Within Temptation mooi over herinneringen, ze maken er ook nog gave clipjes rond. Met speciale jurken.

Wolkdame heeft vast mijn aandacht hier naar toe getrokken door haar foto-gewijze aanwezigheid in bruidsjapon.Tja, als je dan toch als een sterretje aan de hemel staat, kan dat net zo goed met wat catwalk-allure…

In Retrospectief (18/11) link ik m’n tocht door het donker (van november) aan bloggen.

Ik neem julllie graag mee, beste lezers. Nu al ben ik blij met jullie hartverwarmende gezelschap !

Bottled Memories

Afbeelding via Google.

Het geheugen is en blijft een mysterie.

Het is een verzameling van allemaal laatjes. Laatjes die vanalles bevatten. Info, non-info. Zaken die voor die en die betekenis hebben, en voor anderen weer niet.

Ook parfumflesjes. Met daarin zoete geuren. Herinneringen aan een andere tijd. Een ander leven.

Eigenaardig, hoe een geur de sleutel kan zijn om een deur te openen in je little grey cells.

Het gaat een beetje zoals in Aladdin en de geest uit de fles aka de lamp. Ligt er maar net aan welke versie van het verhaal je kent.

Het gaat zo :  je pakt de fles, wrijft er driemaal over en hop, daar heb je de geest.

In de meer down-to-earth versie is de fles verdwenen. Het is nu gewoon iemand met haar geur, zich hoegenaamd niet bewust van het effect dat die op je sorteert.

Misschien bekijkt ie je meewarig. Maar dat geeft niet.

Het effect is hetzelfde. De samenwerking tussen aroma’s en geparfumeerde oliën opent een laatje met “Vertrouwelijk” erop. Dit is wat erin zit.

Iemand kwam naast me staan

en daar was plots

jouw geur

‘t Parfum van onmiskenbaar

jij

heel even, een droom

dan dauwt ‘t weer

‘t wordt grauw

als tranenende

mist

… Hop, de geur is vervlogen. De geest huist weer in het flesje.

En dan, dan gaat laatje weer dicht. Dan doet de sleutel weer zijn werk. Gaat de deur weer dicht. Niet onherroepelijk, voor even …

Om geheel op eigen tempo, tijd en voorwaarden weer open te gaan …