Tagarchief: crisis

Swooning Saturday 4 : ZoZ

Om het maar es met Herman van Veen te zeggen : deze ZoZ is een zwaan-kleef-aan. Zat ik eerst nog te zoeken naar een stoer liefdeslied, popte zomaar pats boem de frase ‘to boldly go where no man has gone before’ in mijn hoofd op.

The ‘grey ones’ humden er ook nog stellig het wijsje van the Eve of The War bij. Dat kon zonder enige repercussie, want bij zingen in het hoofd komen geen keelklanken te pas …

En je weet, beste lezers, als die celletjes van mij iets willen, dan zagen ze desnoods een heel ingebeeld bos door. Net zolang tot ik er koekoek van word en ’t uit mijn systeem moet … recht de oren van mijn lezers in.

Het moet gezegd : de topic is echt wel ‘bang on’. The War of the Worlds is brandend actueel met een vluchtelingen- en migratiecrisis die in alle hevigheid woedt, en die nog veel ballonnetjes à la het plan Samson zal zien opgaan voor er ’n oplossing komt die werkbaar is, en daarmee ook, voor ieder, een bestaan dat leefbaar is.

Want de almaar aanzwellende ‘niet hier’-stemmen moeten ook gehoord, overdacht én begrepen worden. Pas dan zullen ze verstommen, en zal ‘asiel’ als in “vluchten voor oorlogsgeweld” een mensenrecht worden dat oprecht gehonoreerd en dus ook uitgevoerd wordt. Of ook onderbouwd niet, natuurlijk.

We zijn in deze nog niet thuis, beste lezers, ’t zal nog daveren en dansen, denk ik zo. De Vulcan outlook on things zou wel wat zijn, om heel wat lonten uit het kruitvat te halen … Wat extra verstand in woelige tijden is nooit weg.

Hoe hypnotiserend kalm ook, van Richard Burtons zinsnede “creatures that swarm and multiply in a drop of water” krijg ik ’t tegenwoordig toch flink kouwer. Of hoe de fictie de realiteit inhaalt –  fast and furious onder de voet loopt, eerder.

Totdat de wereld werkelijk vergaat zeg ik : Live long and prosper, beste lezers. Spock is er onsterfelijk mee geworden, dus da’s best een goeie voorzet, toch ? 

Enjoy !

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van  Marja.

Advertentie

Ontwricht Belgenland

Opnieuw is de WOT brandend actueel. Want Belgenland is ontwricht. Door een crisis die Sierre heet.

Synoniem voor een busongeluk.

Voor het in één klap weg zijn van 28 levens. Synoniem voor het ontwricht zijn van zoveel meer levens dan die 28.

Synoniem ook voor al die levens die tegen wil en dank een omslagpunt zullen hebben. Een vóór en na Sierre.

De definitie van het woord crisis klopt helemaal.

Want er is echt sprake van een ernstige ontwrichting van het staatkundig, sociaal-economisch en/of cultureel leven in Belgenland.

Iedereen is van zijn apetuut. Ook premier Di Rupo. Aangeslagen als ie is, komt hij nu nóg moeilijker dan anders uit zijn woorden in het Nederlands. Voor één keer is er niemand die hier over valt.

Maar quoi que ce soit, zijn boodschap is duidelijk.

Zestien maart 2012 zal géén dag als alle andere zijn.

Deze dag zal er één zijn van nationale rouw. Met vlaggen halfstok en één minuut stilte.

Als steunbetuiging. En erkenning van dit letterlijk en figuurlijk grote verdriet.

Wat heb je nu aan één minuut als getroffen familie ?

Nu, op dit moment waarschijnlijk niet zoveel.

Maar later, als je weer een beetje je gevoel kan en durft toelaten, is het mogelijk troostrijk te weten dat toen jouw wereld stond, het hele land dat ook even deed.

Even tijd maakte voor jouw verdriet.

Hier ten huize Ariadnesdraad is dat alleszins gebeurd. Mijn hart gaat uit naar alle betrokkenen.

Ook naar de volwassenen, die uiteindelijk toch bezig waren met iets heel moois : het verwezenlijken van een onvergetelijke kindervakantie …

Ook naar de broers en zussen, groot en klein. Want : het is aartsmoeilijk om achter te blijven, te zien, te ondergaan, mee te maken. Je eigen verdriet. Maar ook nog eens dat van je ouders.

Aartsmoelijk ook om de vergelijkingen te doorstaan. Bewust en onbewust.

Mijn hart gaat ook uit naar alle ouders. Die misschien, waarschijnlijk nog andere kinderen hebben en dus voor hen de overrompelende taak hebben overeind te blijven.

Die voor altijd pijn zullen hebben als ze kijken naar een kind, dat de leeftijd heeft van hun kind.

Ook gaat mijn hart naar de ontvolkte klassen. Hoe moeilijk zal het zijn om in een klas te zitten met zoveel gaten? Om dit toch belangrijke schooljaar af te ronden en een goeie studiekeuze voor later te maken ?

Mijn hart gaat ook uit naar ieder die steun en toeverlaat was, is en zal zijn. Want makkelijk is dat niet.

Verdriet is confronterend en je bent niet van beton.

Het is te hopen dat al wie op één of andere manier een steun is, de moed en de creativiteit blijft vinden om een steun te blijven…

In deze situatie herken ik ook veel.  Bij het zien van de beelden en berichten komt Living Darfur in mijn hoofd op.

Dit stukje zegt het eigenlijk allemaal :

See the nation through the people’s eyes,
See tears that flow like rivers from the skies.
Where it seems there are only borderlines
Where others turn and sigh,
You shall rise

You may never know,
If you lay low, lay low

Sooner or later we must try… Living