Onder het motto ” begin ’n verhaal es bij het end ” schetste ik eerder de crime van een droogstaande flappentap in ’t casino. Vandaag the inside story.
Al ben ik dan niet aan mijn proefstuk toe, ik blijf versteld staan. Van de waaier aan opties die geen vrije keus biedt. Van (kromme) democratie.
Het Casino-balletje schoot andermaal weg en viel dit keer op Mei. Hm, passen en meten, want er moest terzelfdertijd nationaal nog een ander bolletje gerood.
Daarom dus enterde ik het casino met ‘schwung’. Van de gemodereerde brulconcerten aka verkiezingsshows. Bol van leuzen als “de kiezer wordt gehoord”. Onderbouwd met cijferbilans die keurig klopten, al gaven ze dan geld uit dat er niet was. Geen appeltje-eitje, om te kiezen uit misschien zus, maar mogelijks ook zo.
Parallel scenario gold in het casino.
Jazeker werd ik gehoord over de nakende “op”. Arts en ik besloten heel democratisch het komende kostenplaatje zoveel mogelijk te gaan drukken.
Alleen zou de finale beslissing toch een éénmanszaak worden, want protesteren zit er niet in als je K.O. bent. Terugvallen op een princiepsakkoord dan maar. Ik zou weerom vertrouwen geven aan de ad hoc-opinie van Arts. Zelfs als dat een geldtechnische stijging van 100 % betekende – die m’n persoonlijk BBP hier recht evenredig mee kelderde.
Insert de waaier van opties en geen keus. En teleurstelling ook wel, ja. Plus een (op dat moment letterlijk) onbetaalbare gezondheid. Laat me je dit vertellen, beste lezer, het ei waar ik plotsklaps mee zat, was hardgekookt.
Fiducie en geld uitgeven dat er niet is : democratie ten top.
Hier hoort ook bij : van alles krijgen dat je niet wil. De wetmatigheden hiervan werden nog even opgefrist middels het ziekenhuismenu. Een waaier van opties … Ja, vul maar an.
Ik kleurde lustig bolletjes tot ik vier sneetjes witbrood met choco en citroenthee overhield. Zei ik net geen keus ? Dat was een jokje. Ik zag alles voorbij komen van Boursin (brrrrr !) over hutsepot (op een pas compleet verdoofde maag ?!) tot gerookte zalm.
De eerste menubox was alleen het beleg fout en dat liet ik blauw-blauw. De derde bevatte hardgekookte eieren. De geur alleen al ! Wat volgde was een furieuze outburst waarin de constructieve dialoog de nek werd omgewrongen en ’t compromis zijn biezen kon pakken. Mijn keus, de choco – Nutella – viel niettemin 7 maaltijden op rij niet te bespeuren.
Iemand laten kiezen en daarna je zin doen : echt politiek.
Neverdenooitnie, beste lezer, ben ik zo democratisch en partijpolitiek onderlegd een stembusslag tegemoetgegaan !
Je zou ’t in het pasgeleden ZO tricolore Belgenland niet bedacht hebben, maar de verkiezingsuitslag kleurde hoofdzakelijk geel. Niet zonnebloemgeel, maar NVA-geel ! Zucht.
Tussen de Vicit Vim Virtus-kreten* door kon ik alleen maar denken : zet die ploat af ! Maar je krijgt nu éénmaal vaak wat je niet hebben wilde.
De vicit, daar valt niet naast te kijken. En de vim, die is ook al overvloedig betoond. De virtus is gekoppeld aan hoeveel ‘truth or dare on the dancefloor’ er gedemonstreerd wordt.
Déze Belgenlander zingt naast Kumbaja**, vooral ” Oeh, maar nee ! “
Lalala … Dat wordt ’n lange zit tot de volgende regering. De niet bepaald soepele De Wever, die de formatiedans moest leiden, is z’n opdracht alweer kwijt. Daarop echtigentechtig een kaartje leggen in het parlement getuigt bepaald niet van ” is it true dat you want it, then act like you mean it ! “
’t Gaat geduld en boterhammetjes vergen. Gelukkig kan ik nu vrijelijk over Nutella beschikken…
—————————
* : De moed heeft het geweld overwonnen : overwinningsleus van De Wever
** : Kumbaya: verwijst naar een uitspraak van De Wever in antwoord op de vraag naar samenwerking cfr. “We gaan geen Kumbaya zingen”
Ariadnesdraad 