“Zul je voor haar schrijven, dan ?” vraagt ze. Hmmmm, hum ik nadrukkelijk instemmend. Het blijft stil. Zekerheid is belangrijk, dus zet ik mijn bevestigings-hum kracht bij door er ” Tuuuurlijk, schatje” op te laten volgen. “Maar ik moet er nog even over nadenken.” De geruststelling komt aan, merk ik ; ik krijg een klein hummetje terug.”Hm.”
Bovenstaand hummetjesgesprek is, gemaskeerd als knots, best diepzinnig. Want het is de synthese van dit onmetelijk grote gevoel, dat zich niet zomaar in woorden laat zetten.
Dat ik je mis.
Het is zoveel, en zo vaak. En vooral : altijd.
Het is de vaststelling die hoort bij : ik moet nu alleen. Het loopt quasi-onmerkbaar naast je, om zich dan met de kracht van een boemerang wooiiiiiiiiiiiing in je maag te splitsen.
Het print zich onuitwisbaar in je ziel, neemt je hoofd over, en zorgt dat er bij tijden niks uit je handen komt, al moet dat nog zo hard.
Het is een mantra, zeg maar, voor niet-wolkzitters. Dit magische zinnetje ontrolt een impressionele erfenis in hoofd en hart van diegene die het uitspreekt. Ik mis je.
Vanaf nu, door Maaike, haast filmisch beschreven en prachtig bezongen.
Ik hou dit vast, in gedachten, als het nodig is.
Ik hou dit vast, maar niet voor mezelf alleen : ik stuur het, als troost, aan al wie nog onder de wolken woont, voor wie missen vandaag een werkwoord is…
Ariadnesdraad 