Maravilhoso ! (Swoon 49)

De eerste swoon van 2017 alweer ! Een redactioneeltje ook nog.

Intenties

Maar, aangevuurd door de wondermooie commentaartjes, zal deze eerste zeker en vast niet de laatste wezen ! Ik heb errugg genoten van de reply op m’n Soft Sides in Superswoon-editie, dus neem ik hierbij de draad even enthousiast als eigenzinnig weer op. Schijnbaar m’n handelsmerk, en de grey ones werden/worden er veels te blij van. Voor grijze gannefjes – met de pet opzij  – doe ik wat, beste lezers.

Ze hebben niet de klagen, die cerebellumjes, en Ariadnesdraad evenmin !

Cijfertjes

Elke maand van 2016 raakte in het archief. Wat zeg ik, élke week :#droomdiewaarwordt. Goed voor + 50 postjes en dik 5000 views. Like(d)… A lot kennelijk, want de like-button werd smooth and swiftly aangeslagen.

In 2015 was de ratio columns/views nog 30/3000 – ter vergelijk. Met dank aan de Zwijmelclub, waar ik me als een vis in het water voel, stel ik vast dat afgelopen blogjaar een stuk lees-en schrijfgerichter is uitgedraaid.

Hoera ende joepie ! Niet alleen voor fijne lezers en #goudenreageerders, maar ook voor het inzicht, de humor, de kadrering en het afvlakken van menig scherp kantje die ’t mijzelf bracht.

Doel

Het doel voor 2017 : het stukjes totaal van Ariadnesdraad richting de 350 manoevreren – en vooral de tel niet kwijtspelen …

Mét esprit, een stevige snuif (zelf)spot en ‘er bovenstaand’, zodat jullie, beste lezers, een overview krijgen van de capriolen, waarop de wereld en niet in het minst m’n little grey cells zullen gaan broeden … De #SG17, Spreekwoorden en Gezegden van Carel, om maar iets te noemen.

Dat we er maar es goed om mogen gibberen ! Smering van ’t kraakbeen der pijne harten, immers.

Voor nu doe ik ’t nog maar efkes met glucosamine, lenige hersentjes en de uitslaande beentjes van dit danspaar, dat een heel eigen paso – of is het ’n seguidilla ? – ten beste geeft. Ma-ra-vil-ho-so, die souplesse. Ik kan niet anders dan Arturo Artus * bijvallen die stelt  : “… ich wollte, ich könnte es nur annahërnd so.” Einde citaat.

Vavavoem

Het blogjaar is geopend, beste lezers : met bling bling en vavavoem !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

—————————-

*: Artus : één van de commenters op dit clipje.

Advertentie

Celestial Sounds

Ariadnesdraad zit weer op de radar, beste lezers ! Er ruiste van alles, in en om ’t spreekwoordelijke struikgewas. Toegegeven, mijn lees- en reactie inhaalslag is nog geen feit, maar lezers in m’n hart, dàt zeker.

Net als deze Kerst. Want, jaahaa, ik had mijn eigen versie van ’t Bakske vol met stro. Zijnde een niet langer ingestort ladenkastje. Uniek als kribbeke.

Want er ruiste ’n blogstuk in het struikgewas – gelezen door Gulliver.

“Ha, je vraagt je af of ik dat kastje weer ineen krijg ?” “…?!” “Ik las Swoon 46”. Via de SOS die blog heet kwam dus, op Kerstavond, Gulliver de deur door, met zowat alles wat je als stakend kastje vrezen moet : strong determination, hamerende handigheid, stevige nagels en een professionele nieter.

Keukenkastje wist van affront niet meer waar kruipen. Wij van onze kant gingen er tevreden naar zitten kijken. En een beetje onwennig naar elkaar ook wel, want weer heel anders dan vorig jaar.

Heel veel leuker. Maar omslag, na eerder inktzwart, en Dametjes Buur die je met een volledig klaargemaakte (!) menu laten zitten. Huilen is dat, helemaal als je weet dat in laatstgenoemde editie, Vadermans drie kerstdiners voor de kiezen kreeg. 3-0. Blamage op het kerstig palmares.

Daar kan je ’t niet bij laten zitten, dus pasten en maten we een nieuw format. Vandaag ben ik ietwat gesloopt, maar opgewekt.

De grey ones diepen daarom in de stilte na het feestgedruis ’n fotootje van vroeger op. De rekwisieten : een kuipzeteltje, een godsonmogelijk wakkere kleuter in roze ponnetje, met fuchsia toet als bewijs van doorgetrokken onweer. Op mijn hyperactieve koppetje een giga-pothelm waarmee je rustig ten oorlog kan. En : aandachtig glinsterende oogjes.

Niet op de foto : op een goddeloos uur op zijnde ouders, Messiaans blij met hun koptelefoon. Heiland van gemoeds- en nachtrust. Getroffen door de uitwerking van de muziek – hence het kiekje.

Dat rumoertje nachtbraker luisterde naar ‘Kleine Nachtmusik’. Nou ja, Mozart was ook een spitant gevalletje, tenslotte.

Great minds think alike – tot ze op internaatsleiding botsen die Euridykei heet en gek is op aria’s zingen met sopraanstem. Met klassiek, en opera in het bijzonder, kwam het daarna niet meer goed, beste lezers. Die éne verplichte schoolvoorstelling in die aard was me kwelling, van alfa tot omega. Wàt een kelk !

Bloedongelukkig maakte ‘t, met rugrillingen toe. Geen idee of Amadeus zulks ook bij het componeren ervoer, maar indien ja : ocharme sukkelaar.

Een arsenaal ervaringen verder, is Wolfie vast weer blij met me. Muziek mag me weer met emoties overspoelen, de wave is soort van terug.

Het is geen Kleine Nachtmusik, maar Moosje heeft vast ’n boontje voor de kwieke Bobby McFerrin, die een Bach-gounod fenomenaal kan laten klinken, terwijl een doorregend publiek daartoe ’n impressionante zangprestatie levert !

Don’t worry, be happy now. All’s not well, maar hierna wél weer eventjes.

Al helpen het maatpak en z’n dreads, het is toch gave om iedereen mee te krijgen en dusdanig te beroeren. Kan de wereld nog wel even achter komen,zeg.

Fenomenaal, hemels en hartverwarmend ! Precies zoals ik hoop dat de Kerst mijner lezers is geweest …

A-ha ! x 17

Een goed gedacht vindt altijd volgers, beste lezers. En warm ijs is niet lekker, dus waarom zou je ’t opnieuw uitvinden ? Daarom 17 a -ha-tjes, naar analogie met the crib. 17, omdat hierna mijn celletjes een stakingsaanzegging deden, het ’n leuk getal is, en ik zeventien zijn destijds best apart vond …

Hier komen ze, mijn erlebnisjes !

• Kwezelkens dansen niet, zegt het spreekwoord. Ze zijn druk met de koeien uit dat ànder zegswijs. Ontspoor de eerste de beste zemelknoper die je treft, es met een opgewekt : “Voor zeuren heb ik geen tijd !” en kijk wat er gebeurt. Span je zelf de viool, knip de snaren dan door met een lachbui om jezelf.
• Wees gepassioneerd, niet lauw-lauw : er zijn al vijftig tinten grijs ! Dondert niet of dat door de Tour is terwijl je zelf geen trap doet. Blij worden van iets dat je verder ontduikt is een aparte discipline.
• De schaar van smart wordt stomper, ooit. Maar altijd stukken trager dan het nu waarin je dat nodig hebt. That’s a given.
• Moeilijk gaat ook, alleen wat – ok, megaveel – trager.
• Morgen komt altijd. Misschien niet met raad, maar dan toch met hout om pijlen van te maken…
• Niet is beter bij boos. Maar durf je ’t toch te worden, dan geef je een grens aan, en dat is ook wat. Wees wel groot genoeg voor excuses, in iedere richting : maak of aanvaard geméénd. Dat trekt korte bochten recht !
• Je kan. Soms omdat je wil, soms omdat je moet. En soms niet, ondanks je beste best. Maar een deconfituurtje ligt zoeter op de maag dan spijt …
• Laat jezelf dagelijks uit. Neeje, niet alleen als het hondeweer is en de buurtjes vragen of je gaat wandelen, ook op andere ogenblikken is het een warme opstart van je geest.
• Oefen je in je zorgen thuislaten ; ze willen toch standaard ergens anders heen dan jij, de ambetanterikjes
• Doe es gek, groet de vuilnisman. Geniet van z’n opperste verbazing. Na een poos groet ie terug, en heb je allebei schik. Leukste milieuzorg.
• Doe hetzelfde met de buschauffeur. Dé uitzondering is dat nare exemplaar dat niet stopt, je op een haar na mist en prompt ook nog aan zijn claxon blijkt gelijmd. Daar mag je boos op wezen. Hartverzakkingen moeten geen feestje.
• Draai jezelf bij dilemma in een Gordiaanse knoop, die je vervolgens eigenhandig doorhakt. Je hebt nu twee stukken, waarvan je d’r één kiest om achter te gaan staan. Dat is je besluit. Heb je de acrobatentoer goed uitgevoerd, dan zal je mettertijd merken dat je slotsom je gaat  zitten als goed ingelopen schoenen : pijnvrij.
• Vraag maar na bij Paulho Coelho : een goede keus maken is niet hetzelfde als opteren voor het leukste.
• Je kan ‘m niet swatchen en er ook geen stash mee bouwen, maar je lach is je belangrijkste beauty-tool. Hoe mooi is het niet, dat je na jaaaren, weer tegen iemand op botst die zegt :  “Ik herkende je meteen, aan je lach.” Diamantschittering van genoegen, I promise.
• Maya Angelou zat juist, toen ze stelde dat mensen je vergeten, maar niet het gevoel dat je ze gaf. Dat beklijft. Dus : je hebt ze toch, die onsterfelijkheid .
• De beste dokter voor je, is deze, waarbij je durft, kan en màg in de clinch gaan. Jij immers bent diegene die hun woeste plannen opvolgt en betààlt. En heus niet van dat doktersloon, dat hem of haar over praktikale obstakels heen laat kijken. Dat geeft je een stem in het kapittel. Gebruik ze. Wijs, dat spreekt… een consult is géén verbale boksmatch.
• Geduld verzet bergen. Met schuifspeldjes tegelijk. Kijk naar buiten en zie wat tijd kan bouwen… Stunning.

Zo, signed, sealed, delivered, die erlebnis-doos. Zonder die vervelende Pandora nog wel ! Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Jubileumpost : Het Toet-effect (Swoon 30)

Dit Jubileumpostje is een gastlogje van zij van Wiebeltjes, Rianne. Credit, copyright en dank gaan dan ook naar haar en de Boyszzz. Eerder verschenen ‘jubilerende’ postjes zitten onder het zoekwoord jubileum vervat…

Met de paukeslag van de vorige zwijmel nog in de oren en de zwierige mood plus hapjes bij de hand, kan het beloofde feestje van start. Want ja, beste lezers, Ariadnesdraad is deze week jarig en wordt alweer 5.

Naar inmiddels traditie, laat ik weer m’n lezers aan het woord. Wat is een blog immers zonder. Steeds blijer en trotser ben ik, op dit blog en haar bijzondere lezers !

Vandaag geef ik podium aan mijn pluchen lezertjes : Toetjes en Fantjes. Omdat ikzelf een pluizig huisgenootje heb, stond het vast dat Huize Wiebel, het adoptieburo van mijn trotse Toetemie, zou speechen. Altijd wat te draaien, en te dansen ook, met ’n Roodneusje in huis. Het Roetsssssssssssssssjt en het roffelt, met waar Toet-effect, op de zwijmel van Denise LaSalle’s Toot-song, bijvoorbeeld.

Lees mee hoe het begon, beste lezers, en waar het met al die sjarremes en daardoor smeltende harten heen gaat…

Na een zware dag plof ik thuis op de bank en pak de laptop.

‘Je hebt een mailtje’, zegt Toet. ‘Van Toetemie’s mens’, voegt Rozifantje er aan toe.

‘Zeg maar gewoon ja’, vervolgt Toet, ‘Dan regelen wij het verder wel.’

Ik open mijn mail en lees ‘Ariadne’s Draad bestaat 5 jaar’ en ‘Gastblog’.

Zonder nadenken, en met de hete adem van twee knuffels in mijn nek schrijf ik per kerende post dat ik vereerd ben. Ik maak een notitie in mijn planner, denk even na over een opzet, bedenk mij dat ik nog tijd genoeg heb en laat het los…

Fast forward is er ineens bijna geen tijd meer en maak ik dankbaar gebruik van een bewolkte zondag en de zoekfuncties op ons beider blogs om wat data bij elkaar te schrapen.

Dat ik Ariadne’s draad al een hele tijd volg weet ik namelijk wel.

Dat ik elke keer weer word gegrepen door haar prachtige poëtische zinnen is een feit. Dat ik sommige blogs meerdere keren moet lezen om al de taalvirtuoosheid te begrijpen beken ik hier nu voor het eerst.

Dat de achterliggende boodschap negen van de tien keer op gevoelsniveau binnenkomt is een gegeven; iets waar ik niet omheen kan. Echtigentechtig!

Maar hoe lang precies? En wie van ons huppelde (daar wij beide motorisch gestoord zijn zal het meer vallen dan huppelen zijn geweest) als eerste bij de ander binnen? Ik wist het niet meer.

Na wat research dus wel.

Op 1 mei 2012 was het Ariadne die een reactie bij mij achterliet op een blog over mijn dementerende vader. Twaalf dagen later liet ik een reactie op ‘Katjoesja’ bij haar achter. Een paar dagen later werd ik door het blog ‘Zonder rum maar even zotjes’ gegrepen en belandde Ariadne’s Draad op mijn lijst van ‘Te volgen blogs’.

‘Allemaal leuk en aardig, maar wanneer ga je het over mij hebben?’. Voor mij zit Toet met zijn armpjes boos over elkaar geslagen. ‘Over jou Toet?’, vraag ik onschuldig. ‘Over mij ja!’, antwoord hij. ‘Dankzij mij is jullie contact ge-int-tent-ti-vie-seerd’. ‘Ge-int-tent-ti-vie-seerd?’, vraag ik, ‘Hoe bedoel je Toet’. ‘Nou, anders geworden. Door mij hebben jullie ook contact buiten jullie blogs om’.

‘Door Toetemie toch’, zegt de kleine roze olifant.

Door MIJ!’, bromt Toet. ‘Ik kwam, ik zag en liet alle grote mensen harten smelten en toen kwam die loterij en toen trok wit Toetje het lootje met Arrri euh Draadjes naam en nu heet wit Toetje Toetemie en woont in België’. Zonder mijn sjarremes was dat nooit gebeurd.

Oh en Rozifantje, Arrri euh Draadje was zo blij met Toetemie. Daar heeft zij zelfs een blog over geschreven’. Toet duwt mij aan de kant en laat zijn pootjes rap over het toetsenbord vliegen. Even later staan beide Boyszz te swingen op My Toot Toot.

Daardoor aan mij de eer om zonder verdere onderbrekingen het slotwoord te schrijven.

Ariadne, gefeliciteerd met het vijfjarig jubileum van Ariadne’s Draad. Ik hoop dat wij, de rest van de wereld en ik, nog vele jaren van jouw prachtig woordgebruik mogen blijven genieten.

Knuffel en kus (ook names de Boyszz) voor Toetemie en jou.

XXX, Rianne

Jubileum : 4 jaar en (nog steeds) voor geen gat te vangen

Vandaag staat dan de 3de Jubileumpost, naast deze parelmoer en dit karaatje. De tip van de sluier die Blogwizard heet, wordt gelicht. Het is Blogtrommel-auteur Sharp Ben.

Hij werd Wizard, omdat mijn celletjes aan de wieg van dit blog nog geen Zeebonken waren. Zeeziek en zonder zeebenen waren ze, inzake de ommekant van een blog.

In al die blogtijd is veel duidelijk geworden. Blogconstructie voor mij, mijn looks voor Wizard. “Voor geen gat te vangen” is z’n leus, als het over mij(n blog) gaat. Eerlijk waar, beste lezers, die stelling is dan weer mijn Da Vinci codex.  Je zult ’t zwart op wit zien, dat ik zelf ook niet vreemd ben aan hersengymnastiekjes !

Aan een blogwieg staan geeft veel impressies. Wizard deelt ze graag met de lezers van Ariadnesdraad. Hij gaat even van de SEO naar het CEO van weleer …

“Maar wat is er dan zo bijzonder aan mijn blog ?” Het is een vraag die Ariadne me regelmatig stelt.

Ik mag dan al vroeg tot haar Blogwizard gebombardeerd zijn, ik blijf het moeilijk vinden om die vraag in één-twee-drie te beantwoorden. Al in 2011 was me duidelijk : Ariadnesdraad wordt iets speciaals. Een persoonlijk blog, een blog met veel persoonlijkheid. Kleine, maar belangrijke nuance.

Hier dus géén open dagboek, geen maandelijkse inventaris van ‘r kleerkast, noch ’n wekelijkse blik op de menukaart ten huize Ariadnesdraad.

Wat je dan in de plaats krijgt ? Verhalen “uit een bijzonder leven”, om er maar es ’n cliché tussen te gooien. Boeiende verhalen, waar ieder wat mee kan.

Tenminste, als je de tijd neemt om – kop koffie en koekje bij de hand – op zoek te gaan naar die rode draad door haar verhaal. Zo nu en dan  zit die goed verborgen achter de rijke beeldtaal en de linguïstische spitsvondigheden. ’n Gelaagdheid waar ik van hou …

Dat menig bezoeker zich zo nu en dan een beetje moet voelen zoals in dat ene nummer van Boudewijn de Groot, kan ik me zeer goed voorstellen, maar niet alles wat op het web gebeurt moet verpakt worden in licht verteerbare niemendalletjes van 300 woorden, hé?

Vandaag, 4 jaar en zo’n 220 postjes later, valt daar nog helemaal niks op af te dingen.

Erg knap is dat, want slechts weinig bloggers blijven zolang trouw aan hun eigen recept, zonder dat het op de duur gaat vervelen. Welke postjes ik dan zelf het leukst vind, vraag je je nu af? * Welnu, kiezen is in dit geval zeker verliezen…

Ik heb een zwak voor de scherpzinnige manier waarop Ariadne zichzelf portretteert, hoe ze haar mannetje staat tegenover pissige TV-mannen (noot voor Ariadne: je schuldig voelen jegens de buurman hoeft niet) en hoe ze – met het nodige gevoel voor humor en (zelf)relativering naar de gevolgen van een zomerstorm kijkt. Zo van : heb je te veel water, dan wordt je toch bootsman ?

---

  *  : Waarschuwing: de postjes niet lezen tijdens het nuttigen van de verjaardagstaart. Het risico op proesten van het lachen, tijdens het eten, is te groot. Ik ben niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen…

N.B. Credit, copyright en waardering gaan voor dit stuk uit naar Sharp Ben.

Van komkommertijd kwam kwam-kwammertijd

Zo’n komkommertje op zijn tijd is lekker fris, beste lezers. Zeker met dit weertje. ’t Zou mijn celletjes opkikkeren om uit hun sluimertoestand te raken.

Dit jaar is de regelmaat op Ariadnesdraad met langgerekt verlof, geloof ik. Via ‘kom ik er vandaag niet, dan kom ik er misschien morgen’ gaat het naar ‘van komkommertijd kwam kwamkwammertijd’.

De kwamkwammer, dat is de Jubileumpost die hier gister al had moeten staan. De komkommer, dat is de Jubileumpost die hier eerstdaags komt te staan.

Want, hoera ende joepie, Ariadnesdraad is vandaag dus al vier jaar !

Dat vraagt om taart, traditie, en felicitaties.

De felicitaties zijn er in de eerste plaats voor jullie, lieve lezers mijn. Bedankt, dat jullie mijn letterkes al in ruim 220 formats aan jullie leesoog voorbij lieten komen.

Nog meer merci voor de gesmaakte comments, zoals recent nog deze van Lethi Paul : Jouw woorden vormen in elk logje weer een gebakje met kers op zich.

Mijn schrijfvleugels flapperden er al dik 2300 keer door… En al zijn ze dan ietsjes gekortwiekt, weg zijn ze zeker nog niet, geen nood.

Wees dus gezeten, beste lezers, neem nog een nougatientje, een kersig gebakje of een digitaal taartpuntje – en laat de stukjes op deze stek je smaken !

De traditie ? Die wordt dit jaar door mijn eigenste Blogwizard bewaard. Hij neemt het jubilee-stokje over van Appelig en Rebelse Huisvrouw die elk op onnavolgbare wijze dit blog nog mooier hebben gemaakt, met hun bijdrage aan m’n blogfeestje. Ariadnesdraad heeft zeker weten de créme de la créme inzake lezers !

Als je nu de nieuwsgierigheid al voelt kriebelen, dan heb je net als ikzelf nog even jeukpoeder nodig. Blogwizards column is ook voor mij nog even geheim. Het heet dat een surprise bij een feestje hoort …

Vóór woensdag is ie te lees, de nieuwste editie van de Jubileumpost … Stay Tuned !

Retrospectief : sequens

Vandaag het vervolg van mijn vierluik, dat hiermee steels een vierluik + wordt. Hoe verging het mij in die nieuw ontdekte letterkeswereld ?

(Voor wie even wil teruglezen, deel I staat hier.)

Ariadnesdraad als constante

Ik schreef, schreef en schreef. De lange donkere nachten weg, en helderder gedachten tegemoet. Het bedenken en uittikken van columns bleek ideaal om mijn concentratie terug op peil te krijgen. 700-900 woorden, dat redde ik nog nét. Allengskens werd mijn aandachtsboog groter, en hoefde ik het journaal niet meer op te nemen en tig keer terug te spoelen om op wereldniveau iets op te pikken.

Het blogritme gaf een zekere structuur. Nodig om tot iets te komen. Hoe idyllisch een nieuw leven ook mag klinken, als ‘ t plotsklaps bij je op de stoep staat, is het heel andere kantuit …

Jij schrijft, wij lezen stelde een eerste doelletje. Nieuwsgierigheid en lezersverwachtingen schiepen regelmaat. Een echt hoefijzer.

Blogeffect : rust en regelmaat

Schrijven en gelezen worden, beïnvloedden mijn gedachten positief. Onmiskenbaar was dit creatieproces een sterke opponent voor de verbijstering die regelmatig een robbertje met me uitvocht. Eén van m’n missive’s was een virtueel partijtje waarop gezellige blogvisite kwam : een op schattenjacht zijnde pottenbakster. Ik viel voor haar Appeltjes en andere klei-creaties, en zij voor Ariadnesdraad.

Een ander blogeffect van mijn gewaardeerde schrijverijen was rust. Helemaal toen bleek dat lezers zich zo om me bekommerden dat ze mailden tot een terugbericht na een rondje casino.  Blogzorg is empowering.

Ik wil dat je me ziet, zelfs al ben ik er niet.

Ik kreeg een vangnet. Voelde me minder tweedehands. Bloggen en alles daar op en rond gaf me interactie en inspiratie. Lucht, om de sores rondom beter de baas te kunnen. In één van z’n mooie comments schilderde Bentenge een tafereeltje ‘Kerstsfeer-op-komstige-groet’ dat me daadwerkelijk door die eerste aartsmoeilijke Eindejaarstijd hielp. Ook vandaag kruiden mijn lezers alledag.

Stukje bij beetje ging ik zien dat Ariadnesdraad een kans was om afstand te overbruggen. Een troost-tool, die de spagaat van ‘overal tegelijk zijn’ voor me maakte. Ik wil dat je me ziet, zelfs al ben ik er niet. Tastbaar dichtbij, on screen !

Al lezend praten met

Op afstand nabij zijn heeft wat, maar alleen als de tegenpartij er vanaf weet, natuurlijk. Alleen, hoe zou Vadermans reageren op deze sleutel tot hoofd en hart ?

Ik dubde nog wat, terwijl ik voor mezelf uittekende waarover ik ’t allemaal niet zou gaan hebben en zag daardoor een zekere gelaagdheid in mijn stukjes ontstaan, die me wel zinde. Het had wel iets, om op meer dan één echelon leesbaar te zijn. Madddox zou hierover een boeiende gedachtenwissel met me aangaan. Dat gaf zonneklaar aan dat ‘al lezend praten met’ een krachtig blogeffect is.

Zo’n gesprek dat je kan oppakken of laten rusten wanneer het uitkomt, dat was toch echt wat voor Gulliver. Rechtstreeks was het verdriet vaak zo immens, dat ‘laat ons maar zwijgen’ de enige optie scheen.

Dat was één overweging. De andere, die me Ariadnesdraad deed onthullen, was van veel praktischer aard.

Vadermans surfte even fluks door het hele internetgebeuren als ik. Zoniet gezwinder. Tegen die achtergrond, zou ie wel es rappekes op een stuk met mijn signatuur kunnen botsen. Dat wilde ik  gekaderd hebben.

Daarop ging Gulliver dus braaf aan de lees. Dat ie wat met mijn neergepende conversaties deed, bleek twee maandjes nadat ik over de tocht van mijn I-pod naar de Filistijnen berichtte. Ik kreeg voor Kerst een nieuwe.

Toen Vadermans me telefonisch dit kado annonceerde, kon ik enkel ‘Hhuhh ?!’ denken, en later ‘O ja, Ariadnesdraad ! Had ik zo goed over censuur nagedacht, werd ik toch nog verrast !

Teruglezen en groei zien

De vavavoem van mijn persoontje is wat terug. Wat is het prettig om dat via mijn eigenste blogarchief te bemerken ! Pittig, met hier en daar een hoek af en wat geblutst. Eigenzinnig, en niet in een niche te zetten. ’t Zal mijn aversie voor vakjesdenken wel zijn die me tot omniblogger bombardeert. Oeps, toch een hokje …

Mijn draadjes brengen nog immer lezers naar het labyrint dat mijn hoofd heet, en hoewel ze zich soms wel es afvragen waar de uitgang is, klinkt  ‘echtigentechtig‘ hen plezierig in de oren. Sterker nog, Ariadnesdraad is een pop-up in het hoofd, zonder de exacte inhoud van mijn stukjes (nog) te kennen. Ikke blij !

Ariadnesdraad heeft me leesplezier en kadootjes gebracht. De meest bijzondere in dit rijtje is Toetemie, mijn fluffy huisgenootje*, die een speciale band heeft met mijn meest pluizige lezer, Toet. 

Een heuse Toet-groet van haar, bovenop mijn dank voor al het verrichtte leeswerk op dit blog is jullie deel, beste lezers.

Jullie zijn een fantastisch publiek ! Zeg dat ik ’t gezegd heb !

—————————————————————————

N.B : Dit vierluik krijgt na een specialleke volgende week, nog een epiloogje. (30/11) Stay tuned !

* Toetemie is een Cliniclown-muis, gekregen via Wiebeltjes.

 

Retrospectief

Eind oktober al stelde ik een vierluik voor aan de lezers van dit blog. De tocht door November zal voor mij nooit ‘gewoon’ zijn. Retrospectief linkt dat ook aan Ariadnesdraad …

De alfa van Ariadnesdraad

Op de vraag “Waarom bloggen ?” zijn de antwoorden legio. De drijfveer ‘omdat je niet weet waar uwe kop staat’ is dat allerminst.

Tja, het gesternte waaronder Ariadnesdraad van start ging, is niet whoop-whoop te noemen. Na de bom die op mijn leven gedropt was, was ik gedesoriënteerd. ‘Alles wordt anders,’ was het enige dat vaststond.

Donker is de nacht

Hoe dat NA er zou uitzien en hoe ik me erbij zou voelen, was duister. Het antwoord lag alvast niet bij mijn directe omgeving , want die was ziek, daardoor overbelast en minstens even ontwricht als ik. Verdriet delen is iets wat ik sinds betwijfel. In het beste geval zit jij op jouw eilandje te weten dat de andere zich op het zijne even belabberd voelt, en vice versa.

Na een behoorlijke poos aanrommelen, begon het leegtegevoel me te storen. Goed hoor, al die probleembesprekers, maar ze praten alleen maar – met wat pech ook nog over iets dat ver van hun bed staat. Er doorheen moet je zélf.

Blogwizard zei niets, en zag het met bezorgde ogen aan. Aan het verdriet viel weinig te veranderen, maar met de verzuchting dat ik wat wilde dat er helemaal los van stond, kon ie wél wat.

To blog or not to blog ?

Levendig stonden hem nog die lijvige boekbesprekingen uit het middelbaar voor de geest, annex de hele schare werkstukken, met als kroon daarop een eindwerk dat ie deels voor me uittikte.

Prompt opperde Wizard een blog te starten.  Vol begeestering als ie was, zag ie de voordelen van schrijven voor me in : ik kon het oppakken of laten rusten. 

Van geesten was bij mij enkel sprake bij nachte : de gebeurtenissen hielden me uit m’n slaap. Daardoor had ik in mei 2011 nog niet eens het concentratie-vermogen van ’n goudvis. Hoe zou ik dat gaan klaarspelen, bloggen, met een focus van ergens min dertig ? Ik zag d’r een groot beest op kruipen.

Hiervoor had Blogwizard ’n pasklare oplossing : hij zou ’t blog gebruiksklaar online zetten. Ik hoefde alleen de naam en wat paswoorden te verzinnen en te zien of stukjes schrijven wat voor me was.

Daarmee bleef me een boel IT-gehannes bespaard, en het idee ging me steeds meer aanstaan.

Focus verleggen ?

Mirakel : ik kreeg er project ‘hypothetischblog’ bij, waardoor verdriet niet meer met àl mijn aandacht aan de haal kon. Ik moest gaan nadenken over wat, waar, wanneer, hoe vaak, wat niet ? Dat klinkt als een plan.  Een plan dat Ariadnesdraad ging heten, want dat zongen mijn ‘little grey cells’ aldoor.

‘Ik neem een blog !’ besluit ik finaal, nadat ik tussen m’n spullen een boekbespreking aantref, waarop ruim 20 jaar geleden Meneer Nederlands schreef : “Dit is niet alleen in lengte, maar ook in diepte zeer goed uitgewerkt…” Als ie dat toen al kon zien, zijn m’n schrijverijen vast niet zo beroerd. 

Maar ach, ik ga tenslotte geen regeringsnota voor Belgenland schrijven. Ik hoef alleen maar te kijken naar wat ik zie gebeuren.

Mijn celletjes stellen gerust : ik kan terugdraaien bij ‘niet leuk’. Stilletjes, alleen voor mij hoorbaar, voegen ze er aan toe : “Je hoeft er niet voor in de make-up, of de deur uit. Schrijven kan altijd, ook met rode ogen … Yep, ’t zijn durvers, die ‘grey ones’ van me !

Door mét mij naar een project te zoeken dat me paste als een handschoen, en daarvoor ook nog es ’n leeuwedeel aan werk op zich te nemen, gaf Blogwizard me iets buitengewoons : rouwzorg. Voor mij alleen, en weg van platgehamerde boutades. Een onbetaalbaar kado, beste lezers

Ariadnesdraad als constante

Daar ging ik, in augustus 2011, met de bibber en wat kinderziektes. Ik schreef me een slag in de rondte om een noemenswaardig archief te krijgen. Nu zou ik voor ‘the big launch’ eerst een poosje ‘droogschrijven‘. Maar ach, het ging zoals het ging. Best goed, want Ariadnesdraad werd snel opgepikt. 

Lezers van het eerste uur : ik zwaai even naar jullie !

Ik was zowaar een nieuwe wereld ingerold, met een bijzonder vangnet nog wel …

                                              ———————

Tot zover deel I. Deel II van Retrospectief is overmorgen op je scherm te zien.

 

Joyful joyful … Jubileumpost !

‘Dapper doorgaan’ schreef Appelig eerder in een Stijvol Commentaartje. Zo gezegd, zo gedaan. Dapper doorgaan doe ik  aldus op de kop af 36 (!) maand vandaag. Zo’n 191 postjes geleden had ik dat nooit durven dromen. Ariadnesdraad ging immers van start toen in de boksmatch die leven heet, de klappen vielen in mijn hoek.

Wat een klapper, om op ’t moment dat je de rode draad van het journaal steeds kwijt bent, een blog te beginnen ! Maar, wat toentertijd voor Theseus werkte, deed dat voor mijzelf ook ! Ik vond mijn eigenste gedachten en interesses terug. Via kronkelige wegen weliswaar. Meanderende bochten, die jullie, beste lezers, – schatten als jullie zijn – telkens weer mee in gingen. Hersengymnastiek en labyrintjes, het lijkt bij dit blog te horen als pannenkoeken bij suiker.

In vroeger tijd plachtte ’t me wel es te betrubbelen, maar niet meer sinds deze schrijfstijl-analyse. ’t Is gewoon m’n Clausiaans mannelijke kantje, de Hugo in mij.

Of, dixit Rebelse Huisvrouw, spannend, onvoorspelbaar. Een compliment van een schrijfster die ook haar grijze celletjes op gymles durft te doen en van haar VZTZ-rubriek een echte thriller kan maken – wat dan vaak mijn lachspieren doet ‘thrillen’.

Ik maak graag het turnveld der letterkes vrij voor deze mooie gastlog – een tradie op Ariadnesdraad.

Enjoy, lieve lezers !

De Draad van Ariadne

Ariadne. Dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë. Theseus vond, dank zij de Draad van Ariadne, de uitgang van het labyrint.

Toen ik op Ariadne’s blog belandde, begreep ik na een tijdje de symboliek van haar blogtitel. In Ariadne’s stukjes is het soms zoeken naar de uitgang. Naar de betekenis van haar tekst. Zit er een dubbele boodschap in? Missen we nu iets essentieels?

Lezen bij Ariadne is een soort hersengymnastiek. Zo af en toe frons je je wenkbrauwen en denk je: ‘wat staat hier nu precies?’ Vervolgens kijk je in verwarring om je heen – waar is de uitgang! – en je begint vol goede moed opnieuw te lezen om uiteindelijk beetje bij beetje te begrijpen wat er staat.

Dit is natuurlijk niet altijd het geval. Maar soms wel. En dat maakt het leuk om bij Ariadne te lezen. En spannend. En net dat beetje anders. Want ze is onvoorspelbaar. Je zit in het labyrint – HAAR labyrint – en je doet je best haar Draad vast te houden. De uitgang te vinden. En als je eenmaal daar beland bent leun je achterover en glimlach je tevreden. En je laat de tekst nog even op je inwerken. 

In de dagen die erop volgen echoot het woordje ‘Echtigentechtig’ je nog wat na in de oren. En je glimlacht weer. ‘Knap’, denk je dan, ‘dat ik niet eens meer exact kan navertellen wat er nu precies stond, maar toch aan haar stukje denk.’

Kortom: Ariadne’s Draad is niet zomaar een blog. Het is een taalkundige speurtocht in een labyrint van woorden, teksten en hersenspinsels waar alleen de aandachtige lezer de uitgang vindt.

Proficiat Ariadne, met je jubileum! Ik hoop dat je ons, jouw lezers, nog vaak zal verrassen met je onnavolgbare en altijd weer verrassende teksten!

———————————————–

In dit stuk is enkel de intro van Ariadnesdraad. De vetjes zijn van De Rebelse Huisvrouw. Credit, copyright en waardering voor deze column gaan dan ook naar haar uit.

Voor de schwung in dit stukje ook een vette knipoog naar Zr. Mary Clarence ( Joyful joyful – Sister Act II )