in een stukje. Of ook niet natuurlijk.
Een oppervlakkig blog ?
Dat kan. Zoals dat ook kan bij een ‘echt’ gesprek. Zeg nou zelf, je zou gillend gek worden als élk, maar dan ook élk gesprek diepgang zou moeten hebben.
Nee, grijze celletjes houden op tijd en stond ook wel van een time out.
Een blogcolumn kan je echter ook diep raken. Yep.
Omdat er een welgekozen woordencollectie verschijnt die werkelijk troost. In dat geval reikt de schrijver ervan je als het ware een digitaal dekentje aan, dat je verwarmt. Ja, echt.
Het door tranen onderkoelde diepste van je ziel warmt enigszins op. Het is een beetje minder koud in je hart. Zelfs bij een temperatuur van 30+ kan zo’n fleece-je erg nodig zijn.
Bloggen kan je ook diep raken omdat woorden plots de sleutel lijken tot je eigen hoofd en hart. Woorden. Je hebt ze nodig om van het maalpad van het verdriet te raken.
Je hebt ze nodig om te kunnen vatten wat je allemaal denkt. Je hebt ze nodig als pauze-knop. Je hebt ze nodig om overeind te kunnen blijven.
Maar het allermooist is het als een blog wel de sleutel lijkt tot het hoofd en hart van een collega-blogger. Als dat hoofd je op visite vraagt en je uitnodigt om mee te kijken naar het diepst van haar gedachten…
Met la vie après la vie lichtte de ijsprinses deze week haar thinking cap. Met de omzichtigheid van iemand die een uiterst breekbaar kado krijgt nam ik de invitatie aan om te filosoferen over het grote afscheid.
Over de reis die je ziel, dat onverwoestbare stukje dat jou tot jou maakt, onderneemt. En wat er dan allemaal wél, of net niet gebeurt.
Voorzichtig – om het web der diepste gedachten niet te beschadigen – ging ik mee op pad. In het doolhof dat hoofd heet. En ik was verwonderd.
Omdat ik vooral aan het leven nu dacht. En aan de verhalen die ik wil scheppen, waarvan ik deel wil uitmaken. Zodat het niet alleen “the story that we could have told” hoeft te zijn.
Verhalen die ik wil meenemen. Of achterlaten. Al naargelang.
In mijn hoofd regen de gedachten zich als onderstaande tekst aaneen :
No more tears, my heart is dry
I don’t laugh and I don’t cry
I don’t think about you all the time
But when I do I wonder why
One day baby, we’ll be old
Oh baby, we’ll be old
And think of all the stories that we could have told
Ariadnesdraad 