Appeltje – eitje. Hardgekookt.

Onder het motto ” begin ’n verhaal es bij het end ” schetste ik eerder de crime van een droogstaande flappentap in ’t casino. Vandaag the inside story.

Al ben ik dan niet aan mijn proefstuk toe, ik blijf versteld staan. Van de waaier aan opties die geen vrije keus biedt. Van (kromme) democratie.

Het Casino-balletje schoot andermaal weg en viel dit keer op Mei. Hm, passen en meten, want er moest terzelfdertijd nationaal nog een ander bolletje  gerood.

Daarom dus enterde ik het casino met ‘schwung’. Van de gemodereerde brulconcerten aka verkiezingsshows. Bol van leuzen als “de kiezer wordt gehoord”. Onderbouwd met cijferbilans die keurig klopten, al gaven ze dan geld uit dat er niet was. Geen appeltje-eitje, om te kiezen uit misschien zus, maar mogelijks ook zo.

Parallel scenario gold in het casino.

Jazeker werd ik gehoord over de nakende “op”. Arts en ik besloten heel democratisch het komende kostenplaatje zoveel mogelijk te gaan drukken.

Alleen zou de finale beslissing toch een éénmanszaak worden, want protesteren zit er niet in als je K.O. bent. Terugvallen op een princiepsakkoord dan maar. Ik zou weerom vertrouwen geven aan de ad hoc-opinie van Arts. Zelfs als dat een geldtechnische stijging van 100 % betekende – die m’n persoonlijk BBP hier recht evenredig mee kelderde.

Insert de waaier van opties en geen keus. En teleurstelling ook wel, ja. Plus een (op dat moment letterlijk)  onbetaalbare gezondheid. Laat me je dit vertellen, beste lezer, het ei waar ik plotsklaps mee zat, was hardgekookt.

Fiducie en geld uitgeven dat er niet is : democratie ten top.

Hier hoort ook bij : van alles krijgen dat je niet wil. De wetmatigheden hiervan werden nog even opgefrist middels het ziekenhuismenu. Een waaier van opties … Ja, vul maar an.

Ik kleurde lustig bolletjes tot ik vier sneetjes witbrood met choco en citroenthee overhield.  Zei ik net geen keus ? Dat was een jokje. Ik zag alles voorbij komen van Boursin (brrrrr !) over hutsepot (op een pas compleet verdoofde maag ?!) tot gerookte zalm.

De eerste menubox was alleen het beleg fout en dat liet ik blauw-blauw. De derde bevatte hardgekookte eieren. De geur alleen al ! Wat volgde was een furieuze outburst waarin de constructieve dialoog de nek werd omgewrongen en ’t compromis zijn biezen kon pakken. Mijn keus, de choco – Nutella – viel niettemin 7 maaltijden op rij niet te bespeuren.

Iemand laten kiezen en daarna je zin doen : echt politiek.

Neverdenooitnie, beste lezer, ben ik zo democratisch en partijpolitiek onderlegd een stembusslag tegemoetgegaan !

Je zou ’t in het pasgeleden ZO tricolore Belgenland niet bedacht hebben, maar de verkiezingsuitslag kleurde hoofdzakelijk geel. Niet zonnebloemgeel, maar NVA-geel ! Zucht.

Tussen de Vicit Vim Virtus-kreten* door kon ik alleen maar denken  : zet die ploat af ! Maar je krijgt nu éénmaal vaak wat je niet hebben wilde.

De vicit, daar valt niet naast te kijken. En de vim, die is ook al overvloedig betoond. De virtus is gekoppeld aan hoeveel ‘truth or dare on the dancefloor’ er gedemonstreerd wordt.

Déze Belgenlander zingt naast Kumbaja**, vooral ” Oeh, maar nee ! “

Lalala … Dat wordt ’n lange zit tot de volgende regering. De niet bepaald soepele De Wever, die de formatiedans moest leiden, is z’n opdracht alweer kwijt. Daarop echtigentechtig een kaartje leggen in het parlement getuigt bepaald niet van ” is it true dat you want it, then act like you mean it ! “

’t Gaat geduld en boterhammetjes vergen. Gelukkig kan ik nu vrijelijk over Nutella beschikken…

—————————

* : De moed heeft het geweld overwonnen : overwinningsleus van De Wever

** : Kumbaya: verwijst naar een uitspraak van De Wever in antwoord op de vraag naar samenwerking cfr. “We gaan geen Kumbaya zingen”

Advertentie

Politieke poppenkast : de lazarusformatie

Bron : weheartit

Vandaag Part II van mijn gastblog “Politieke poppenkast : de lazarusformatie “ door Sharp Ben.

Wie hem al kent, weet dat de politiek aan hem een superaandachtige toeschouwer heeft. Hij kijkt, analyseert scherp, en vat onversneden samen …

Tegelijk levert hij ook het bewijs dat het politiek bedrijf geen saaie soap hoeft te zijn.

Welnee, je hebt tijd zat om de beentjes uit te slaan en ondertussen een banket aan te richten voor “the world and his wife” !

Wat voorafging aan de dansles lees je hier.

“It takes two to tango”, zegt het spreekwoord.

Ik twijfelde altijd al aan de danscapaciteiten van beide heren, zeker als het erop aankomt om samen een zwierige tango ten beste te geven.

Tijdens die tangolessen verzaakt De Wever ook officieel aan het premierschap (iets wat hem als leider van ‘s lands grootste partij toekomt) en schenkt het in een genereus gebaar aan zijn opponent.

Een op het eerste gezicht wat vreemde wending, maar bij nader inzien ook volstrekt logisch. Je kan geen premier worden van een land dat je liever naar de verdoemenis helpt.

Nee, laat Di Rupo de kastanjes maar uit het vuur halen. Hij (De Wever) kan intussen rustig achterover leunen in zijn versterkte zetel en alles afketsen wat hem wordt voorgeschoteld.

Di Rupo van zijn kant aanvaardt het geschenk en kijkt ernaar als naar een smeltende praline aangeboden door zijn schoonmoeder : ze ziet er lekker uit, zal ongetwijfeld verrukkelijk smaken.

Maar hoe werk je zo’n onding naar binnen zonder je mooie kleren vuil te maken ?

Met enig lood in de schoenen hapt ie toch maar toe omdat hij zijn schoonmoeder niks kan/mag/durft weigeren.

Aan Di Rupo dus om een recept uit te werken voor de vorming van een federale regering. Over de bereidingswijze zal ik niet uitweiden, wegens veel te ingewikkeld voor gewone stervelingen en bovendien gewoon te gek voor woorden.

Wel gun ik u een exclusieve blik op de ingrediëntenlijst. In willekeurige volgorde. 

Neem 5 minuten politieke moed, een pre-formateur, een koninklijk verduidelijker, een handvol bemiddelaars en onderhandelaars, veel slaande deuren, zeeën van perslekken, een hectoliter bloed, zweet en tranen.

Daarbij een hele stoet cruciale momenten en gesprekken van de laatste kans, een royale scheut dramatiek, en één langgerekte exit van N-VA. 

Verder een biechtstoelprocedure in een verlaten Ardens kasteel, gebalde koninklijke vuisten op televisie (ook al du jamais vu), en sneuvelteksten die te nemen of te laten zijn.

Voeg aan dit alles nog toe :   één deelakkoord en neologismen die ei zo na in het Van Dale-woordenboek terecht kwamen (snuffelronde, overzomeren, vlinderakkoord) …

Zeker ook onmisbaar in dit recept : een Europese kredietcrisis, véél tijd en een kredietratingverlaging.

Alsof de sint himself er zich was komen mee bemoeien kregen we een paar dagen voor zijn verjaardag het bericht dat er toch uitzicht was op een nieuwe federale regering. “En Elvis leeft!”, zo was mijn eerste schampere reactie…

541 dagen na 13 juni 2010 kunnen we concluderen dat België nog bestaat. Of en hoe blij we daar moeten om zijn, dat valt nog te bezien. Hoe dan ook, het staat voorlopig onder leiding van deze man …

———–

Zo, beste lezer, ik hoop dat deze stukjes je geen indigestie hebben bezorgd, maar je integendeel smakelijk hebben doen lachen …

Als je de politieke poppenkast in Belgenland ingewikkeld vindt : je bent niet de enige ! Het opzet van deze stukjes was ook om het politieke kluwen een beetje te ontwarren.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties … en mijn gastschrijver vast ook !

Mercikes alvast voor jullie bedenkingen, het leeswerk en natuurlijk Sharp Ben voor zijn bijdrage  !

Gastblogging

Bron : weheartit

Gastbloggen, dat is zo door iemands schrijfsels begeesterd raken, dat je van je eigen blog een vrij podium maakt.

Dat is een uniek verhaal brengen binnen je eigen blogverhaal. In dit geval zelfs een vervolgverhaal als opiniestuk.

Deze blogger is niet begeesterd, maar gepassioneerd. Door taal, schrijven, nieuwe woorden en eigenlijk alles waardoor en waarmee taal tot zinvolle uitdrukking kan worden gebracht. Getuige daarvan is zijn zijn nieuwste project, waar ik mezelf al een paar keer mocht ontdekken – tot mijn blije verrassing. Sinds kort ook met een gastrubriek …

Een passie dus voor bloggen – hij houdt 3 (!) blogs up and running – en ook voor de vorm van taalbedrijf die bij conventie politiek is gaan heten.

De politiek in Belgenland – of het gebrek eraan – is legendarisch … en taalvernieuwend. 

Ik wilde wel eens weten hoe het woord lazarusformatie te voorschijn kwam uit een taalbad van Sharp Ben.

Hou je vast, vandaag  Part I van zijn opiniestuk.

Politieke poppenkast : de lazarusformatie

Er op terug kijkend verbaast het me enigszins dat ze nog bestaat; die vreemdsoortige natie, dat afgerukt stukje Nederland, geprangd tussen Frankrijk en Duitsland.

Het werd goed 180 jaar geleden achteloos bijeen geharkt door de toenmalige Europese grootmachten die elkaar het licht in de ogen niet gunden en elkaar voor geen meter vertrouwden…

Dat bufferlandje, België, heeft al ettelijke keren op zijn grondvesten gedaverd.

2 maal lag het midden in het Europese slagveld, de andere keren zijn op het conto van de Belgen zelf te schrijven.

Ik wil met u even terug naar de laatste keer dat onze grondvesten daverden. Wees gerust: Niet de hele chronologie van de 541 dagen tellende regeringsvorming.

Dat gaat ons te ver leiden. Dit is immers een gastblog. Ik beperk me tot enkele markante feiten.

Enkele weken voor de parlementsverkiezingen loopt een regering op haar laatste beentjes en probeert haar laatste beslissingen te nemen.

Eén van de laatste struikelstenen is  niet één of ander besparingsplan, pensioenhervorming of drastische hertekening van de arbeidsmarkt – alledrie broodnodig, en ook al de landen om ons heen zijn er zoet mee – nee, hier steggelen de excellenties over de kleur van de nieuwe Europese nummmerplaten. Ja, u hoort het goed.

De heisa over 2 of 3 kleurtjes is exemplarisch en symptomatisch. Het eens zo geroemde Belgische compromis is niet meer te vinden. Niet over kleurtjes, laat staan over veel fundamentelere dingen. De toenmalige eerste minister zegt: “Het Belgische model heeft zijn limieten bereikt.” Hij zegt wat ik denk.

De teerling is geworpen. De kiezer heeft gesproken, en heeft altijd gelijk.

Bijgevolg timmert ie een politiek landschap ineen waar geen pijl op te trekken, geen land mee te bezeilen en geen regering mee te vormen valt. 

Laat staan een grondige, werkbare hervorming van de staat door te voeren!  Want het formatierecept begint met: ‘Men neme 6, 7 of 8 partijen…”

Dat België een land is met 2 verschillende talen, culturen, democratieën en opvattingen over van alles en nog wat was al enkele decennia duidelijk. Nu weerspiegelt zich dat ook in een verkiezingsuitslag.

Wallonië kiest voor de PS, al jaar en dag de “vaste waarde” in Franstalig België, fervent verdediger van het Belgique à papa *. 

Vlaanderen kiest voor het relatief jonge rechts-conservatieve en separatistische N-VA en dan vooral voor haar immens populaire boegbeeld Bart De Wever. Hij vermorzelt zowat alle rechtse partijen in Vlaanderen.

Alle andere partijen (Vlaamse en Waalse) zijn te klein om nog echt uit de schaduw van de grote 2 te treden en verworden de facto tot satelietpartijtjes van de grote broers ( PS en N-VA).

Over de N-VA van De Wever scheef ik toen:

“… Zijn politieke tegenstanders en de media hebben het hem niet al te moeilijk kunnen maken. Men is er nooit toe gekomen de N-VA echt op de rooster te leggen over bijvoorbeeld het te voeren sociaaleconomisch programma. Door te focussen op zijn splitsingsdiscours en hem daarvoor zelfs te demoniseren is zijn partij nog groter geworden dan al het geval was.

Uit het verleden zouden we toch al lang moeten weten dat de Vlaming geneigd is te stemmen op diegene die het meest wordt zwartgemaakt ?

In de hoofden van vele Vlamingen leeft de overtuiging dat België een aflopende zaak is, en voor sommigen onder hen moet het land eerder vandaag dan morgen in mootjes worden gehakt.

Hoe een en ander in de praktijk moet verlopen, daar hebben slechts weinigen ook maar enig benul van. Ik ben al lang blij dat de N-VA net genoeg staatsmanschap in huis heeft om het woordje “onverwijld” in deze niet meer in de mond te nemen ! …”

De hoop komt op die 13de juni uit een voor mij onverwachte hoek. We horen Di Rupo in het Nederlands. Gebroken, wat hakkelend –  een kandidaat-premier van een tweetalig land amper waardig –  maar toch: du jamais vu in mijn politiek bewustzijn.

Onomwonden vertelt Di Rupo dat hij het signaal van het Vlaamse kierzerscorps begrepen heeft. Hij krijgt het voordeel van de twijfel. Dat raakt ie kwijt wanneer hij een kleine 2 maanden later zijn eerste persconferentie als pre-formateur geeft.

Iedereen die in België ook maar een klein beetje in politiek geïnteresseerd is beseft : dit wordt zeer moeilijk…

wordt vervolgd …

—————————————————————————————

 * Belgique à papa : Het België van voor de grote staatshervormingen, het België van de oude stempel.

Muyters’ mutiny

Bron : weheartit

Politici zijn een ras apart. Blijkt maar weer.

Want waren het dertig jaar geleden nog types die met Wetstratees* langs Axel in het rond fietsten als ze een zeldzame micro onder de neus kregen, nu zijn ze “gepimpt”. 

Ze geven nu snedige antwoorden – nog altijd wel nietszeggend – of zelfs helemaal geen. Dehaene was hierin kampioen met z’n “geen commentaar”.

Ze toveren nu uit hun limo grote roze konijnen** tevoorschijn, terwijl alle Belgen vol spanning wachten op die hele rist witte konijnen uit hun hoge hoed : een regering, een deftige pensioenregeling, evenredig verdeelde besparingen …

Nog een ommezwaai : ze vinden in volle regeringscrisis nog tijd om mee te doen aan meerdaagse tv-spelletjes, of waarom niet, te gaan bergbeklimmen met astma-patiënten.

In functie van de verkiezingsstrijd, moet dat oubollige imago aan gort. Ah ja, imagobouwen is belangrijk. Het nieuwste wapen ? De social media.

Dus wordt er gefacebookt, getweet, geblogd, gegoogled, gemaild en geweetikwat dat het een lieve lust is.

Wat nou, onze politici niet gepassioneerd ? Ze gaan zo op in het sociaalnetwerken dat ze fluks persoonlijke meningen ten beste geven, vertrouwelijke documenten lekken, of  – helemaal toppuntig – als premier het verkéérde volkslied debiteren.

Voeg aan dit rijtje ook maar toe : onbetamelijke mails doorsturen betreffende regeringscollegae.

Deze laatste valse noot is voor rekening van Vlaams begrotingsminister Philippe Muyters. Of juister : zijn kabinet. Eigenaardig.

Want Muyters is geen ezel. Hij stootte zich al twee keer aan de uitschuifsteen. Eerst toen hij zijn telraampje maar niet kon gebruiken, en nu weer – met deze mailgate.

Een misser van formaat. Erg was het. Zo erg, dat Philippe in duidingsprogramma’s verscheen met tranen in de ogen.  (” Snif . Ik heb niet gelogen ! “)

Zó overmand was hij, dat hij zijn Latijn-minnende partijvoorzitter nodig had om de klappen mee te incasseren.

Dit keer kon De Wever met zijn afgezaagde risee-betoog weinig beginnen tegen het ijzersterke ” Litera scripta manent ” (Wat geschreven is, blijft.)

Gevolg : een motie van wantrouwen. Uitkomst : een wonder. Want geen week later is de motie niet alleen afgeketst, Muyters doet ook net of er geen vuiltje aan de lucht was en is.

Bij dit alles breekt mijn klomp. Hoezo, al die tijd besteden aan niet-dringende zaken ?

Hallo, ministerieel verstand dat niet werkt. Je bent een hoge boom, dan moet je tegen kritiek kunnen. Bovendien zit je in een democratie, dus georganiseerd systeem van het oneens zijn.

Mijn gezond boerenverstand wil niet echt mee.

Het begrijpt perfect waarom regeren niet lukt. De dag heeft gewoon te weinig uren. 

Niet te begrijpen is, waarom een minister zijn medewerkers niet zorgvuldiger uitkiest ? Waarom niet van begin af aan diets maken dat het confidentialiteitsbeginsel een sine qua non is ?

Moet er echt gewacht tot het IWT hierrond een clausule***lanceert – of tot er een Acta-pact komt – waarbij de goeie het weer met de kwaaie mogen bekopen ?

Je moet toch geen Descartes zijn om te vatten dat alles wat je op “het net” gooit een eigen leven gaat leiden ?

Tja. De bloopers zijn recht evenredig met de positie, blijkbaar.

Maar. Diep van binnen zegt een stemmetje mij dat de verklaring elders moet gezocht.

Die blunders, dat is een weldoordachte verkiezingsstrategie. Je moet toch wat in een verkiezingsjaar, zéker als je jezelf federaal buiten spel hebt gezet …

En bloopers, die blijven in het geheugen hangen !

Benieuwd hoe deze “Muiterij” zal uitpakken ….

——————————————————————————

* Wetstratees : hoogdravende (regerings)taal

** roze konijnen : tijdens de laatste regeringsformatie in Belgenland werd onderhandelaar Wouter Beke vader. Zijn dochter kreeg van premier Di Rupo deze knuffel kado.

*** confidentialiteitsclausule : bepaling dat vertrouwelijke info niet mag worden gelekt