Wat is de wereld toch klein.
Lag Egypte twee weken geleden nog duizenden kilometers ver, nu ligt het voor mijn deur. Echtigentechtig.
Overal rond me zie ik driehoeken van zand. Pyramides. In elke denkbare aardkleur. Ze hoeven enkel nog het hoofd van een farao te krijgen en ik ben er. In Egypte, that is. Maar De Weg er naar toe ? Die is nog steeds absent. Een eeuwig mankement.
De hitte en de droogte tekenen wel present. Nu alleen wennen aan de permanent verduisterde huizen en het buiten-leven en dat komt in de sacoche* ;-).
Maar pfoe-pfoe, simpel is dat niet. Ik smelt nog net niet. Toegegeven, het idee dat ik een ijsblokje ben, is hier debet aan.
Maar goh, zo’n huis in de zon, waar je naast het zand en de stenen ook nog een mediterraan muziekske vindt – bij wat palmen en een blauwe zee – dat wil ik dan weer direct.
Nu nog de moed om er heen te gaan …
———————————————–
* dat komt in de sacoche : dat komt voor mekaar
Ariadnesdraad 