Soft Sides : The 2016 edition – Superswoon

Wat is met z’n cheesy crust aan mijn ribben blijven plakken ? Tafereeltjes in  woord, beeld en klank. 2016 aaneengeregen van dag tot draad. In de vorm van een Superswoon. Goed voor ’n zwierige overgang !

Super dark wave, stond bij de commentjes op deze clip. Accurate beschrijving voor de donkere en duistere golven, die de diepste krochten der wereld, en ook Belgenland, overspoelen. In 2O16 borrelt en ‘boemt’ er overal van alles …

Maart : #Praying for Belgium : Dit lied, en deze Mohamed blijven me bij… Belgenland wordt met #failedstate om de oren geslagen, maar andere naties zullen zich, later dit jaar over diezelfde vraag moeten buigen – Nice, Berlijn …

Ooit in het nieuws, en ik geloof het instant : toestellen gaan bewust sneller stuk. Mijn stofzuiger, oven en tv, ze deden of doen niet meer mee. Niet eerder in huis, maar prachtig functioneel : mijn zonnewering. Whoe-hoei ! – Juni.

En nog een bom : Brexit. Het kon niet, mocht niet, zou niet, maar het wàs plots feit. #Falende peilingen.

Juli : dit blog boomt. De lezersaantallen schieten uit de startblokken – mijn meest gelezen maand – en de Tour ook. Ariadnesdraad heeft het wielervirus te pakken – Gele & Gouden Greg – maar lezers nemen ’t sportief op ; #mijngeweldiglezerspubliek, dat waarschijnlijk wel een danske placeerde toen ’t ein-de-luk klaar was ! Toch nog even ’n Sagannetje, om het af te leren …

Ik zwijmel dit jaar vrolijk mee, en krijg de meest opgewekte reacties : “Ohh heeerlijkk dit, schitterend hoe jij pech in hoofdletters zo hilarisch kunt opschrijven dat ik bijna buikpijn van het lachen krijg…. en dat terwijl dat zo herkenbaar is ook hier momenteel.” -Melody. Geweldig lief, en humorvol, mijn lezers !

Zomer is ook : Pokémon zoeken.

Augustus dan. Het Baantjer-thema van Toots is favoriet, maar voor deze immer lanchende Vlamerikaan mag ’t internationaler <3. The American Dream…

Oktober : uit de VS komt het fenomeen horrorclowns overgewaaid. Niet veel later zitten ze er zélf met één opgescheept. Trump is president-elect en de Amerikanen dragen speldjes. # Amerika kiest.

Leaving the table, Leonard Cohen – en Come Back To Me zingen zal niks helpen.

Afscheid van de charismatische Obama, dus.

Hillary conceeds : november. ’t Kon niet, mocht niet, zou toch niet, maar …WAS. #Falende peilingen, op repeat. Een Stevige Snuif Girlpower mag op Ariadnesdraad niet ontbreken. Daarom de integrale speech, beste lezers.

december : Aarrghhh, Pietendispuut again. Wereldprobleem. Mooi opgelost in dit Sint-Clipje :

Kerst komt, maar de vrede nog lang niet. Schwere Sachen, ook voor girlboss Angela Merkel. Wie wil er nou als Kerstkado ’n aanslag in Berlijn ? Voor het mooie, maar niet meer bestaande Syrie – Alleppo, deze van Ofra Haza. Er mag wel es een nieuwe, schallende klopper op die hemeldeur !

Grmmpf : nutsvoorzieningen weer duurder in 2017 : wanneer denken die prijsstijgingen nu es “We kunnen er beter mee ophouden ?”

Ach. Wij hebben ze tenminste – dat kunnen de hopen op de vlucht en in erbarmelijke omstandigheden niet zeggen. Fiat lux ! Vooral in de hoofden van diegenen die hiervoor een uitweg moeten zien …

Donald Trump officieel bevestigd als President. De eerste steen van wat allemaal ?

Misschien toch gehoord, daarboven : Music for Life breekt records met de goede doelen-actie, en in NL doet de tegenhanger het ook super. Op deze warme gloed zwaai ik 2016 uit …

Fijne jaarwisseling !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Advertentie

Santa was coming to town …

Een goed idee vindt altijd volgers. Was ik eerst nog surpriserend, werd ik zomaar hupseflups de gesurpriseerde … En hoe !

De aanloop mijner verstomming zat ‘m in november, toen Gulliver ietwat spijtig constateerde : “Ik ga er niet meer geraken, dit jaar.” Er, da’s mijn woonstee, en dit jaar, dat is de toch wel pittig gevulde twaalfde maand.

Tja, kan gebeuren. Gulliver en ik, wij wonen namelijk heel happy not nextdoor. Kunnen we prima mee over de baan. Elkaar zien gebeurt volgens het ik-jij-en-dan-weer-ik-principe, en de meeste tijd en kilometers, die kletsen we lekker foongewijs weg.

Works like a charm, en ach, die enkele keer dat we de weg niet even op kunnen tillen om ‘m in elkaars bereik te leggen, daar zijn we groot genoeg voor.

Ik zit er dus niet mee, en mijn celletjes noteren : Nieuwviering bij Gulliver.

But first : Kerstmis. Die zou voor mij weer maar es anders verlopen dan vorig jaar. Was toen slikken. Maar dit keer wist ik vooraf – en dus valt het doek niet over mijn Kerstdiner op ’t allerlaatste ogenblik. Very up-lifting voor mijn Kerstige mood.

Kerst was eersterangs, beste lezers. Zelfs nog vóór de 25ste.

Voorzien is goed, maar zalig de onwetenden beter, in casu.

Die pre-zaterdag zit ik bij een bakkie mijn Kerstmenu te bedenken en op te lijsten als de bel gaat. Geen onzeker tingeltje, maar een dit-is-geen-abuis-snerp.

” ’t Zijnekik  ! “, hoor ik Gulliver zeggen, gevolgd door meerstemmig gegniffel, op mijn opperverbaasde  : ” Hoe, maar … ! “

Het enigma blijkt Mrs. Cook and Clean te heten. En Mister, want die zat in de driver’s seat. Hoe dat er uitziet, als je elkaars surprise bent ? Geweldig ! Mister en ik zijn dan wel nobele onbekenden van elkaar, maar dat spoelen we, koffieminnend als we zijn, met een verse pot weg. Ik zeg : coffee for president.

Vadermans lust ook wel een kopje, want hoewel hij een navigerende rol heeft gespeeld in de megaverbazing, is hij zélf ook pas bij de kraag gevat.

Slechts een half middagje eerder z’n keuken uit geplukt en gedropt op de passagiersstoel.  ZO voor ’t oog van de ongezond nieuwsgierige buren. We hebben allemaal schik, als we bedenken hoe ze elkaar nu aanstoten, om te beklappen dat Gulliver in alweer een andere auto met een knap vrouwmens gezwind is vertrokken richting ongeweten …

Halvelings geschaakt dus, want de Cook and Cleans zijn in voor “op den bots” en Kerstmarkt, en had ik er niet één in de aanbieding ?

De lijst moet maar lijst blijven : weg zijn wij, na een home-tourtje, waarin Mrs. en ik onze gelijklopende lampliefde ontdekken.

Geen opzien, als we later die avond getwee met een nieuw armatuurtje thuiskomen. Handgesneden, door een verkoper die dan weer van Gullivers kant blijkt te zijn. Ha, de wereld is klein ! Maar de lichtliefde niet, want ik schijn geen Kerstgerelateerd iets op te kunnen, zonder er met ’n lamp af te komen.

En met artisanale noga, die me aan Moeders zus doet denken. Wat zou ze geglunderd hebben. Dubbeldik jammer is het, dat slenteren wegens moeilijk lopen er voor haar niet meer bij is !

We doen de kraampjes eer aan. Of juister : de kibbeling, die me weer even in Schotland bracht, de smoutebollen, met suikersneeuw – dit jaar gemist op de kermis en nu lekker toch – de scampi’s en de appelbeignets voor de liefhebbers die niet Ariadne heten – ik ben niet zo van de appelspijs.

Het werd een heuglijk bonte avond – niet alleen inzake menu. Met lichtjes, leute en sfeer – en nieuwe mensen.  Na al die trieste eindejaarstijd-jaren is het fijn om de feestzin wat te smeren. Heerlijk om samen met Vadermans weer te kunnen lachen – na al dat krijten …

‘k Ben helemaal pro de female version of Santa. Hemels hip en in voor een vleugje Calvados deed ze precies ‘what Santa’s have to do’ :

Make just one someone happy … Lalala … En of het gelukt is !

Zalig was het !  Ik wens het ieder van jullie toe, beste lezers, dat er in 2016 veelvoudig iets onverwachts uit de lucht valt,  dat je dagen later nog doet ginnegappen …

Fijne jaarwissel iedereen !

Ge(a)waardeerd !

Eén van de leuke kantjes van bloggen is dat je daardoor mailtjes krijgt. Op 18 december vorig jaar heb ik prijs in de Sunshine Award loterij. Rianne, Zij van Wiebeltjes, mailt me dat ik eer van haar krijg, en werk. Hoera, en veel dank !

“Zeker wel ga ik aan de slag,” responseer ik, “alleen nog niet direct”. Dat niet direct, is nog net geen omega geworden, gelukkig.

Eerst hadden mijn celletjes moeite met ’t maatschap tussen zon en de twaalfde maand – en eerlijk, ook nu :  zotjes dat het zo kort voor Kerst 15° aanwijst ! – toen was de brainwave foetsie en toen, toen werd het zomer.  Woestijnzomer, eigenlijk.

Met 37 graden in de woonkamer en m’n hoofd dat voelde als ’n gesmolten geweerloop, ging alles dat maar enigszins warmte genereerde in de ban. Adios, blogschrijven. De grey ones, kwapoetsertjes als ze zijn, kropen terstond onder steen.

Intussen zijn de gekookte hersentjes van de baan en bestoken mijn cerebellumpjes me weer als vanouds met gedachtenflitsen.

Beter gezegd, één grote : eindejaarstijd.

Geen wonder dus, dat mijn innertalk gaat over Kerst, lichtjes en lekker eten. En sunshine in het hart for all : let’s light it up, tenslotte.

Zeven invalletjes wist ik feestelijk te strikken voor een rolletje in ‘The ‘magnificent 7’ van Ariadnesdraad.

• # kerstlichtjes : mijn kerstige mood mag dan soms wiebelig zijn, op kerstlichtjes ben ik dol. Kom ik een kerstmarkt op, dan kan ik er niet van weg zonder een lichtarmatuurtje. Dik tien jaar geleden een smeedijzeren piramide, die nog immer brandt, nu een handgesneden bamboe-licht. Jippie ! Dat denken vast ook die verkopers, die als enige dat verholen snoer tussen mij en al dat licht bemerken …
• Kerstkraampjes, ok, maar stiekempjes is de Sint mijn favoriet. Daarom maakte ik, ter assistentie, Pietjes. Think bright, think light : hallo hulp. Geen punt dus, dat roze wolkhaar. Ook niet indien redelijk knal : de zwarte lokken waren even zoek. De plus : de Gemijterde hoeft even geen bril…
• Al dat Sint-suiker moet natuurlijk verwerkt. Cue for bakken, braden en dies meer op tv. Je zou er calorie-angst van krijgen … Maar Sue Perkins – met haar “Bake !” in the Great British Bake Off kan er bij mij altijd in. Heeeeeeeerlijk programma, dit.
• Op GBBO botsen is prachtig, maar mijn geliefde Ziz-kaasjes weer op het spoor komen een half mirakel. In een nieuwe versie, van de buurtsuper nog wel. Nomnomnommmmmmm….
• Bovengenoemde voltreffer tot een kaassaus verwerken in een pasta. Teleurgesteld zijn in de babyspinazie die ik d’r als groensels bij deed. De sliertjes glimmen prachtig groen, maar moeten voor mij toch in puree zitten en niet zo aalglad zijn. Weet ik meteen waarom ik niet groot en sterk ben geworden, zeg.
• Nog meer new food proberen. Thai bolognaise van Jeroen Meus. Vergeten dat in die rode currypasta chilipepertjes zitten en ’n heule ruime schep nemen. WWWWWWWWWoewoewooeeeeeeeeeeh ! Fire ! Dat arme bokaaltje prompt ‘Straaaaaaaf ! opschrijven. Niet als boetedoening, wél als reminder. I Like spicy, maar lucht in mijn longen nog net wat meer …
• Eénmaal hiervan uitgetraand, weer gaan voor comfort food : broodpudding. Zoete Zonde mijn.  Genoeg hebben van het ontvorm-gedoe en daarom fluks een life-hack stelen van Jamie Oliver. Gemak dient de mens, zeg ik.

Moeiteloos, dat is als geluk, het vermenigvuldigt als je het deelt. Je kan er nooit genoeg van hebben.

Aaaaaaaah, de sheer happinez of winning – al is het dan van je ovenschaal – dat gun ik alleman. En jullie, beste lezers, nog meer. Dusssssssss …

Snij je bakpapier groter dan je ovenschaal. Voor mijn ovaaltje knipte ik ’n rechthoek, die natgemaakt en uitgeknepen soepel wordt, waardoor vlotter drapeerbaar. Als alles goed is komt het papier ietsjes over de rand en heb je nu vier hoekpunten die je kan gebruiken om je eindprodukt te liften …  gaat zwierig, neem dat van me aan !

Mijn diner van fait-divers is hiermee geserveerd en smakelijk verorberd hoop ik, met Lovers on the Sun als toemaatje …

Bring ‘Em All In

We kijken bijna terug, als we het over 2014 hebben.

Ik heb een soort van strik-drang. De losse eindjes van het jaar moeten ingestopt.

Afwerken, archiveren of wegpromoveren, zoiets. Toegegeven, dat laatste slaat vooral op het vuilnis, maar toch …

Door de combi van  ’n plompverloren afgezeggende Kerstinvitée en ‘n  waterhuishouding die kort daarop besloot zélf aan ’t fornuis te gaan, zijn er nu een paar hondenjobs done and dusted.

Mijn conservenbox is nagezien, geïnventariseerd en gelabeld.  Op datum ook nog. ‘Potver-hier-en-ginder-en-overal-dat-blik-moest-eerst !’ wordt minder waarschijnlijk. Idem voor mijn kruideninventaris. ’t Is te zeggen : die kreeg een ‘finishing touch’. Geen kruid of smaakversterker hier ten huize of het is me door de vingers gegaan.

De staande conclusie : ik heb salie tot heil en genezing van de hele wereld, dus dat komt goed. Alleen de tijm-structuur ervan is nog even een dingetje. 

Ik beschik over een heus arsenaal kurkuma, saffraan, kip en curry-kruiden ! “Live in a yellow submarine !” zingen kan volop.

Komijn mag ook niet ontbreken in m’n kruidenbeschrijf. In aantallen waar ik dol van word, zeker als je bedenkt dat ik er niet ver mee wegloop. Nooit van m’n langste leven meer nodig.  ‘Komijn hier !’ declameren in een marktkraampje ware  de gepaste remedie, om niet van die klank-gerelateerde, wreed ongezellige mens te gaan dromen.

En wat gezegd van peper ? Ik doe ‘m op in ’t groot – net als m’n grootmoeder. Maar of hààr groot en mijn groot een maat voor elkaar zijn is nog maar de vraag … De (na)-oorlogse proporties indachtig, win ik vast het pleit.

Ongebruikelijke invulling van Kerst. Helemaal eens, beste lezer. Maar als je dan toch ’n woede-uitbarsting hebt, is ééntje van opruimwoede niet verkeerd, toch ?

Ik moet nu al schuddekoppen als ik er op terugblik. Wat zullen mijn celletjes er over pakweg twee decennia van maken ? Lachen, gieren, brullen ? Ik hoop het eerste, maar voor nu is ’t sudderen op een plezanter plan …

Maar kom, er is geen kwaad dat altijd duurt. Nog even en ik ga een nieuw jaar in en het land uit. Es kijken of de feestzin van Gulliver intact is gebleven na een (onverwacht) trio van Kerstdissen. 

Waarvan ie schattig verslag uitbracht, verongelijkt omdat ’t bij mij zo ieltjes uitviel. Waarvan ik weer terug blij werd …

Bring ‘em all in, die ijsjes op stokjes speciaal voor mij. Bring ‘em in, die curieuzeneuze-blik van Gulliver als ie het Kerstpakket, waar ie nog niet in mag loeren, opent  !

Bring ‘em all in, die momenten in 2015 – van grote rust en kleine zorgen en liefst geen nieuw verdriet. En voor jullie, lieve lezers, ook zoveel !

Ik accompagneer mijn Nieuwjaarswensen met deze mooie van Mike Scott. Een tikje profetisch, maar zo kort na Kerstmis moet dat kunnen. Als je ’t mij vraagt, vergeeft de troost die van dit muzieksken uitgaat het anachronisme.

Bring ‘Em All In. Ontdekt tijdens een witte nacht waarin mijn hoofd black and blue was en de Jack Sparrow in mezelf kwijt. Sindsdien into my heart, en te mooi om niet te delen.

Enjoy, beste lezers !

Soft Sides

Ik zei er al eerder wat over : het zachte kantje. Met Kerst weer in aantocht, mag dat wel weer een keertje voor het voetlicht.

Wat is met z’n cheesy crust dit jaar aan mijn ribben blijven plakken ? 14 taferelen met  woord, beeld en klank. In random order of appearance … 2014 aaneengeregen van dag tot draad.  Overgoten met een Kerstig sausje, dat spreekt. Enjoy, beste lezers !

Groenes groenes grasje alom, in 2014. Ook voor Belgenland. Voetbal ontduiken werd een sport op zich. Deze van Paul Abspoel was de nagel op de kop … leuk om lezen !

Russen gebelgd. Belgen gerust. #BelRus

— Paul Abspoel (@PaulAbspoel) June 22, 2014

Stoere binken hebben soms echt een peperkoeken hartje. Interactie tussen Luc De Vos en Jo Leemans is cute … (1:39 t.e.m. 4:12)

Rolling, rolling, rolling … Maar is meer wielen ook gelijk aan meer vreugd ? Het hele filmpje is een parel, maar dit springt er voor mij uit ! (1:57 t.e.m. 2:07)

Riders are believed to be rockers …? Deze hippe dame houdt ook wel van rock, geloof ik. En van afwisseling  : elke vrijdag een nieuwe tattoo. Klik op de link voor de full story …

Ongelooflijk weer hoe mooi je je gedachtes en gevoelens weet op te pennen. Ik vraag me soms af wanneer je eerste gedichtenbundel verschijnt, want dat die er moet komen is een zekerheid.

Dit gouden compliment kwam op een ik-heb-een-dip-dag zomaar floeps de mailbox binnenvallen. Wat een boost voor Ariadnesdraad en mijn ‘moral’ ! Blozend van blijdschap zeg ik dank aan de lezer die dit uitschreef ….

Goeie reclame maakt z’n slogan waar. Coca Cola keeps promise : give a little happiness. Make Someone Happy. Lalala …

Vintage, kitsch of styling-advies ? Het mag er rond deze tijd allemaal zijn. Deze splash of color doet het elastiekje van mijn goeie hum op gymles …

En maar goed ook, want 2014 was ook een oorlogsjaar. WO I werd herdacht. Met tal van initiatieven. Als daar zijn : De prachtige reeks ‘In Vlaamse Velden’, waarin hoofdvertolkster Marie haar dagboek alles toevertrouwt …

 … een voorstelling, waarin we den Grooten Oorlog eens door de ogen van een magnifiek paard zien …

En The Last Post. Learning from history seems hard, want we moesten hem dit jaar ook blazen voor talrijke slachtoffers van een recent oorlogsconflict in Oekraïne.

Eten en drinken, geflankeerd door een streepje muziek. Stampen en dagen, dixit Vadermans. Maar dan wel het betere werk, als je ’t mij vraagt …

Wel even oppassen, dat je geen flushes krijgt van al dat gekook ….

Bert en Ernie doen wonderen voor de Kerstige mood …

Kouwe douches ontloop je het liefst. Zoniet The Ice Bucket Challenge. Of vergis ik me … ?

Als twee zenders samen een programma maken, levert dat verbazende televisie op. Wauters en Waes lieten sterke staaltjes zien in de uitdagingen die ze voorgeschoteld kregen. De reeks liep op rolletjes ; gesmeerder dan zijzelf in dit fragment ! Wieltjes hebben betekent nog niet automatisch op wieltjes lopen …

Ik maakte vorig jaar al kennis met Malala via een reportage waarin haar vader met blinkende oogjes vertelde hoe trots hij op zijn dochter was. Hoe pauwenfier moet deze vooruitziende man, die zijn dochter niet ‘vleugellam’ maakte, vandaag wel niet zijn ? Girlpower for the world, en dus mag Nobelprijswinnaar Malala niet ontbreken op Ariadnesdraad …

Over een bakske vol met stro

Het einde der tijden beleefden we niet, maar de Eindejaarstijd wordt met de minuut meer en meer een feit.  We naderen het gaatje van 2012 …

De cocooning-spirit van Kerst ligt al weer achter ons, het keukenslagveld is geruimd.  Het bruisende, spetterende van een nieuw jaar gaat alras met de belangstelling lopen.

Maar gelukkig is het sprookje nog niet helemaal voorbij. De lichtjes zijn er nog, en dus is een kerstige hymne nog net geen faux pas.

Dus rappekes, omdat het kan, nog even deze klassieker. Voor de fans.

Als klein meisje was ik er dol op. Wat zeg ik, ik heb het GRIJS gedraaid. Tot – toegegeven  – begrijpelijke wanhoop van mijn huisgenoten.

Jaren later nog tovert Urbanus hiermee een lach op mijn gezicht, en activeert Bakske Vol Met Stro steevast mijn duim om de plus-kant van mijn volumeknopje in te drukken.

Een veelvoud van vier zijnde, ben ik effenaf blij dat ik nog geen zak cement kado heb gekregen. Dank je feestelijk, zélfs niet “met ne grote roze strik”.

Maar de mini-versie van het kerstekind dat zichzélf fluks pampert, alvorens in z’n sportwagen te kruipen, dàt wil ik voor al het goud ter wereld (de wierook en de mirre neem ik op de koop toe) niet missen.

Fenomenaal geestige gedachtenkronkels zijn het. Je moet er maar opkomen.

Hoe dat dan gaat, licht de maker van hét Bakske zelf toe in onderstaand clipje.

Een leuke onderschrijving van Urbain’s eigen stelling dat je “om onnozel te kunnen doen nogal wat intellectuele bagage moet hebben”. 

Naast  the full original heb je inmiddels ook de female version, te vinden op de hommage CD Urbanus Vobiscum. Het blijft beeeldend, zelfs met een snuifje folk !

Enjoy !

Zo, beste lezer, mijn bijdrage om je opgewekt De Wissel te laten beleven is hierbij geleverd.

Rest me nog je een Toet-goed 2013 toe te wensen. Dat het aankomende jaar even zacht, knuffelig en troostrijk mag zijn als mijn eigenste Roodneusje !