Hoewel de timer van m’n lichtschakelaar al een zwierige draai naar achter heeft gekregen – geluksmomentje dat het lengen der dagen bewijst – is het rijk der cocooning nog verre van uit. Multimediacenter, zetel en fleeceje, here I come … !
Als er wat te kijken valt dat niet tien kwadraten boven saai uitstijgt, tenminste.
Mijn kijkkast wegdoen gaat me een brug te ver, maar tegenwoordig ben ik allerminst boven de huizen over wat ik te zien krijg. Integendeel. ’t Is huilen en de lamp vasthouden.
Die lamp heb je bij tijden écht wel nodig om tussen alle bagger en brak nog een visueel pareltje te kunnen spotten. Gelukkig ben je met een digicorder al een heel eind op scheut.
En halleluja, voor die beeldbuisvrije avonden, als je een blog hebt en die ook nog zo’n beetje up and running wil houden. Doet wonders … !
Rechttoe-rechtaan tellywatching is ten huize Ariadnesdraad eerder uitzondering, want die grijze korreltjes van me weten wat ze willen ! Die slimmerds zijn niet met om het even wat te sussen, moet je weten …
Tenzij doodmoe, zorgt ‘zalig neerploffen’ zomaar voor aanvaring met m’n innerlijke bossemuurtjes. Niks geen rust en stilte, maar eerder kermis in de hel !
Ten behoeve van m’n arme hoofd, leg ik dus, zo nu en dan, het deskundig advies om me niet door multimedia te laten overprikkelen naast me neer. Vrank en vrij.
Of juister : zo vrij als je zijn kan, als je celletjes de bokkepruik op hebben en daarbovenop ook nog ‘ns doordouwers zijn. Voor ’t geluk van je grijze massa doe je wat, alleen al omdat ’t amusante gevolgen heeft.
Tss, dictaat van m’n grijze massa. Meestentijds kijk ik maar met één oog.
Die gewoonte sloop erin, toen ik – uit protest tegen ‘flut’ – voortaan weigerde een programmablad te kopen. Onwaarschijnlijk groen en geldtechnish een gelukje, maar weinig verhelderend. Want net als grijze celletjes weigeren digitale tv-gidsen soms sportief mee te doen.
Veelal skip ik zo moeiteloos – want zalig onwetend – heel wat filmische snert.
Héél af en toe ook wel ‘ns een paar key-moments, maar ach, dat geeft verder kijken suspence. Op een klassieker na – Spartacus bijvoorbeeld – heb ik echt niet de idee dat ik nou een Gouden Palm mis … Alles komt terug – en heroïeke prenten al helemaal. Met genoeg geduld en boterhammen !
Maar als die kleine gannefjes van celletjes hun muts weer opzij zetten, dan klopt het hele plaatje.
Dan krijg ik ‘n sprookje voorgeschoteld. Zeg maar : een flinke snuif mysterie, met een schepje ongeloof erbovenop. Het evenwicht daartussen wordt zorgvuldig bewaard door een piraat met ’n hoek af. Zijn naam is Jack Sparrow, Captain of it all. In de ware piraterij vast een vloek, maar voor de elastiekjes van m’n goeie hum ’n zegen.
Uit wroeging voor alle kijkgewijs bezorgde kopbrekers zorgen ze dan ook nog voor een muzieksken waar ik Zen van word. Zimmer-zen, zeg maar.
Dik twee weken terug was ’t weer zover. Tijd voor een goed-maak-offensief van mijn cerebellumpjes.
Om het verstoorde tij van mijn hum weer in rustiger vaarwater te krijgen doen ze me met één – eigenlijke ongeplande – zapflits in de Pirates-film ‘On Stranger Tides’ belanden. Ik breek nog net op tijd in om een bevallige jonkvrouw met vissenstaart deze serenade te horen zingen : ” … My heart is pierced by Cupid, I disdain all glitter and gold … “
Glitter en goud misschien wel, maar niet dit lied !
Je zou warempel in mythen, sagen en sirenes gaan geloven ! Het mesmeriseert. Daar moet en zal ik meer van weten :
Reuze, maar nogal kort van tekst … Na tig fragmenten die niet om aan te horen zijn, komt deze uitschieter boven drijven.
Van een jongmens dat Apathetic Onion heet, en zich verstopt achter de looks van Gemma Ward, die het ook verre van slecht uit haar stembanden toverde.
But this, I like even better ! A capella, zonder falderietjes en met een degelijke tekst.
Mysterious, incredible and heart-melting ! Perfect om het hartje van Cupido mee te doorboren, als je ’t mij vraagt …
Have a jolly sailor bold Valentine, beste lezers !
————————————————————————————–
* tekst : hier nog es volledig. Lichtjes aangepast, omdat de troubadour kennelijk enige moeite had met het Oud-Engelse ‘ye’. Maar dat kan de pret niet drukken…
Ariadnesdraad 