Afb. Google
Halloween, dat was jaren een mislukt pompoen-experiment uit mijn jeugd. Te weten, een pompoen voor de deur, die implodeerde vóór ie kon worden uitgesneden.
Na een desertie van dat formaat ben je uit de gratie, dat spreekt. Daarbovenop had ik niks met dames waarvan de houdbaarheidsdatum toch al wel een paar eeuwen was verstreken.
Om nog maar te zwijgen van hun onder stroom staande kapsel of hun door gaten ontsierde “eetkamer”. Brrr….! En echtigentechtig, Amazonezit, hoe doe je dat nou op ’n bezem?
Tijden veranderen. Nu stoor ik me vooral aan de portrettering van de zogenaamde broom-riders. Daarbij komt dat ik de Kelten best toffe jongens vind, ik van lichtjes hou en ik ondertussen een paar zieltjes mis. ’t Kan verkeren.
Geen bezwaar dus tegen een paar blitse theelichtjes.
Zelf fabriceren zit er niet in, maar ik doe mijn (punt)hoed af voor de schitterende sculpturen die een pompoen in zich draagt !
Wat ik tegenwoordig wel maak, is pompoensoep. Niet meer de opgeleukte prefab-versie, maar the real thing.
Ik beken : I’m a pumpkin convert. De turn-over kwam op een doordeweekse zaterdag. Niet mijn beste, mag ik wel stellen.
Zo ééntje als in : “Ik ga naar de winkel en ik neem mee …”
Vééééééél meer boodschappen dan je dragen kunt. Onder het motto : efficiënt, want alles in één keer thuis. Ahum
Ik ga dus naar de winkel en ik neem ook nog mee : ergernis. Een heeeeeeeeeeeleboel ergernis.
Want : was mijn lijstje nou net niet een straat korter ? Tuurlijk wel, maar zo gaat dat met lijstjes die je maakt en vervolgens niet meeneemt. Ze nemen wraak door aanzienlijk langer te worden. Je portemonnee, daarentegen, is aardig gekort als je weer thuiskomt.
Dat thuiskomen, het is me wat.
Hiervoor moet je voorbij ergernis nummer 2 : een hele trits mensen die aan de kassa langs, op en liefst nog over je willen walsen, in aantallen die niet kunnen tippen aan die mensen die je voorrang gunnen. Pfiew, de file op de Brusselse Ring valt er bij in het niet …
Als deze trafiek zichzelf dan eindelijk heeft ontward, is het tijd voor ergernis nummer 3 : de lift. Of juister : een heerschap dat de ‘toegang tot’ verspert. Hier zeg je toch wat van ??? Zeker wel. Maar : nog niet zo makkelijk als je terzelfdertijd je boodschappen in toom probeert te houden en maar wàt druk bent met je persoonlijke riolering afdichten. Dàt is nog eens jongleren, geloof me.
Neem in één moeite door ook maar aan dat ik niet ben weggelegd voor loodgieterij.
Het bestaat niet dat Obstructor me niet heeft gezien, na al die steelse blikken opzij.
Niet alleen mijn waterreservoir, maar ook de maat is vol, wanneer ie doodleuk poneert dat ie geen lift gebruikt, en daarop fluks een klein elftal laat voorkruipen. Dat is ‘m, die spreekwoordelijk druppel. Ik ontplof en ga door het lint van de (ijzeren) zelfbeheersing.
Helemaal, als ik Girlnextdoor hoor verklaren : ” ’t Is een man, hij kan er niet aan doen.”
Bedoeld om te kalmeren, maar het werkt net andersom. Ammehoela ! Ik kan er niks mee, en laten we wel wezen, voor een man is het ook al geen reclame …
Proefondervindelijk : tegen iemand die woest is “rustig” zeggen : het werkt niet. Tenzij dan als rode lap. Pijnlijk.
Voor mij omdat de boosheid (openbaar) toeneemt en voor Girl omdat ze ten langen leste niet meer weet welke kant opkijken.
Dan valt haar oog op de bovenopliggende soepgroenten. “Wil je pompoenen ?” vraagt ze. Die zit ! Ik kan’t haar niet kwalijk nemen : zelfs zonder spiegel gok ik dat dat mijn “look” moet zijn.
Ik gier. Om haar geniale afleidingsmaneuver. Dat er geen blijkt te zijn. Want : 13 (!)kilo pompoenen schoten zomaar eventjes als paddestoelen bij haar uit de grond !
Al even zot als voor iets pietluttig uit je vel springen. Ach wat, who cares about reputation ?
Waarom niet eens proberen ? Dus. “Ik boor en ik kappe, ik boenk en ik dreun, ik klief en ik kerve, ik klop en ik kleun.” Net zolang tot de pompoen verleden tijd is, en de furie ook.
Proef op de som kan ik zeggen : Smashing pumpkins is lekker ! Je kan ze opeten, en je boosheid smelt er van weg …!
Happy Halloween !
Ariadnesdraad 