Kop tegen kei (Swoon 42)

Noot : De vandaagse zwijmel zit onder het linkje mét ster.

Nu het politieke stof neerdwarrelt, is het weer tijd voor de (dokters)realiteit van alledag. Op het moment van schrijven wees niets erop, dat de tegenstelling ‘empathie versus hork’ ZO zou worden uitgemeten. Ik wuif dus maar even naar de jongste presidentsverkiezing, én mijn input leverende lezers.

Dat m’n constellatie vaklui vergt, is publiek geheim.  Constructief bekeken ben ik ’n heus bouwbedrijf. Er is Die Dokter, voor de bewegende delen, met Flex, als onderaannemer. Verder de loodgieter, en voor de algemene constructie Dokter Huis. En dan nog de aandrijving – die van ’t witte wondertje.

Een hele santenboetiek. Tijd voor ‘stratego’ mijnerzijds.

Genre : ik ga op controle en ik neem mee …

Geduld, analytisch vermogen en zakelijkheid.

Ik heb gewoonweg afspraak met m’n gezondheid. Van punt tot punt, en niet verder. Dit houdt scherp.

Wat is noodzakelijk, nuttig, wenselijk ? If not, say no. Zo hoorde ik mezelf ooit tegen Die Dokter, die van een rugscan droomde, zeggen : “Enne, wat hoopt u te zien, behalve dat ik meer versleten ben dan doorsnee ?” Ik hoorde de Rx-jongens al sakkeren op mijn motoriek, namelijk. We proestten het samen uit, want de beste man zàg zich al plaatjesgewijs gokken, naar ieders leeftijd …

Goed, dat gaat mee. Verder nog een I-pod, ’n tablet en ouwerwetsch notitieblok. Wég klaagzangen, tijd vliegt, en voor je ’t weet heb je ’n blogstuk bijeengewacht.

Best niet in je survivalkit : angry bird en struisvogelpolitiek. Dan krijg je kop-tegen-kei momentjes.

Die vrijdagse mei-morgen ben ik ’n errrugg benauwde, krassende kraai. Malheur, dat ik net nu mijn tracheetjes in oorlog zijn met het allergieseizoen, bij de eetfabriek wordt verwacht.

Hondsberoerd + Wachtkamer = Bedblijven. IJzersterk axioma, maar ik doe ’t maar met Ziek = Dokter, dat staat ook als ’n huis. De wachttijd tot de volgende afspraak beneemt me immers helemààl de adem.

Dan ben je dus, ten arren moede, in ’n verdàcht rustig ziekenhuis. Het héle pc-netwerk is alvast aan vrij begonnen, en pen en papier zijn zo voorbijgestreefd dat ze vanuit de diepste krochten moeten opgediept. Enneuhh, goed notuleren, hoe ging dat ook alweer ?

Ziek + wachten = onbedààrlijk hoesten. Dik 80 helse minuten later ben ik. Ik ben niet blij, en Arts heeft ’n dik erop liggend pesthum.

Spekschieten.

Voor ik de eerste halve zin ver ben en ‘Negatie !’ heb kunnen denken, blaft de andere tafelkant : ” Je moet me dat niet vertellen !!! ” ??? Bizar. Ik knipper, maar blijf in de plooi. Uiterlijk dan, want binnenin zijn fluitketel-allures omgeturnd tot ’n stoomtrein.

Je kunt op m’n koorts-verhitte hoofd ’n eitje koken, maar tóch voelt ’t koud in mijn hart.

Nogmaals onderbroken door “IK WIL ‘T NIE WETEN”, ben ik bluspoeier, en heeft Arts honderd.

Dat gevalletje ontact zit hier potjanstropie poen te scheppen, zonder ook maar één klap uit te voeren. ’t Moet niet zo gek worden, dat ik braaf blijf bij ‘mond snoeren en doorgeven als ’t paard van Troje’. *Wat denkt hij nou !*

Kome wat komt, dit neem ik niet. Ik ben zo goed als ieder ander, en mijn hersens, geld en tijd ook. Van m’n medicus verwacht ik de fijnbesnaardheid, die hoort bij verstand. Punt. Hoe menselijk slecht geluimd ook. Je kan het gesprek anders versporen.

Ik dus, op identieke toon : JAHA, MAAR DAAROM  IS HET NOG WEL ZO ! Ik wil ook niet an waarom ik hier zit, maar het blijft feit.

Sensibel is goed, maar snoeihard beter. Ver-bluf-fend, dat empathie-skippen.

Het register toonladdert eensklaps. Arts neuzelt nog iets als ‘Ik zie, dat je je weg erin gevonden hebt’ en speert weg. Duidelijk niet bedacht, op het vàrken, na z’n spekschot.

Ik gok, dat in de volgende ronde, de struisvogelpolitiek is ingewisseld voor poeslief.

Kan me niet voorstellen dat Arts een nieuwe ‘from-cute-to-gorgeous’ wil …

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

 

Advertentie

Exit-eritis : Swooning Saturday 24

2016 is wervelend.  Ik durf ’t haast het rol-uit jaar noemen. Vanwege voetbal en het vele exit-ten : Grexit, Brexit, EK-exit. Exit-eritis, dus. Alleen niet van m’n sporthekel, snik ende snif.

Tussen al dat sportgeweld door is, ’n mens blij met wat actua. Al ga je van die getoonde onbeteugeldheid – onbeheersbaarheid ?  –  nou  niet bepaald stràààlen. Maar : dat is andere koek.

In twee landen thuis zijn verhoogt je kansen, wat betreft duidingsprogramma’s. Dit pikten m’n ‘grey ones’ op.

1 juli, Nieuwsuur

Op de avond van de Belgenlandse voetbalexit door Wales heb ik Nieuwsuur op de achtergrond, bij de constructie van m’n ‘weekly column’. Hèhè, alleen horen en niks zien, is nog wel zo rustig. Géén toeters en bellen, op een klein ploooooing-etje van mijn tablet na.

Het Nieuwsuur-anker met dienst duidt even op het waarom hiervan.

“Ook zónder de Belgen op het EK gaat de sportzomer vrolijk door ….”. Ik blauwkleur subiet. Niet door de uitschakeling, wél door ’t frivole toontje.

Nou ja, zeg, we zijn wél ’n kwartfinale verder geraakt, dan al wie er eerder uit gegoald is, of het niet eens zover geschopt heeft.

Dan een hoop geboom, over het opstappen van de bondscoach, dat per se moet aangebracht via ’n interview met de zogenaamd ‘gefaalde’. De zuinig mediatieke Wilmots toon zich z’n eigen korzelige – en vooral zwijgende – zelve. Standvastig de penalty’s aan vragen trotserend.

Publiekelijk heeft de landstrainer de responsvijzen goed vast, en hij zal wel Gekke Gom wezen, om even ’n  jobtechnisch mijnenveld van misbegrepen oneliners aan te leggen.

Ik wil net dankje-de-koekoek zeggen tegen dit roeptoeteren, als die arme Courtois present geeft. Je zal ’t maar zijn, op zo’n moment, de verlies-incasserende doelman.

Lieve hemeltjes, wat staan m’n stekels op, en ik like balletje-trap niet eens … !

Stekels neer, bij het “Knap dat je hier staat …” van de Nederlandse sportjournalist.

Kijk, dàt is de Hollandse directheid waarvan ik hou : ad hoc een pluimpje strak weten te verpakken. Kwaliteit.

Daarmee is de Nederland-Belgenland-balans in mij weer in evenwicht. Dat kan van het volgende nieuwsitem niet gezegd. Het Verenigde, edoch zeer verdeelde, Koninkrijk. Wat zal divide et impera geven in de Britse Bananenmonarchie ** ? Wordt vervolgd…

6 juli, De Avondetappe,

Holland boven ! Want ja, hier  besteden ze wél ruim aandacht aan de Belgenlandse Tour-hattrick van de dag.  Puik, al kijken ze dan sipjes. Drie keer het zegetrapje. Kom er maar achter. Dat doet Eén dan ook, waar ze de Tour laten inbreken in het voetbalmagazine Panenka. En maar verder kalleweien, over iets waar we niet eens meer bij zijn ! Grmbbbbll….

Helaas pindakaas, géén Vive Le Vélo, gesmaakt Tourmagazine met (mijn) held Van Avermaet. Showstelend, nochtans. Wat staat ie toch mooi op dat treetje te blinken. Rode schoentjes, gele trui en zwarte haardos. Een heuse tricolore. Belle Gigue.

Exit die voetbal(kater) ! La fête nationale valt ietsje vroeger dit jaar, beste lezers. Vandaar deze mooie Bialec-zwijmel …

Heulemaal goed, want eens niet over sport !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

---

kalleweien : * doorzeuren over iets

Bananenmonarchie** : prachtig etiket, geplakt door buitenlandcorrespondente Lia van Bekhoven.

Gevoelige Snaar

November lies behind. Opluchting. 

Het wordt nooit wat met die elfde maand.  Want alles wat onder de noemer fataliteit valt heeft zich in deze 30 dagen-reeks weten te parkeren. Yep , november is  eén uitgesponnen gevoelige snaar.

En dan gebeurt het. Twijfel doemt op. Hij pakt het existentieel aan en laat je alles in vraag stellen. Echtigentechtig. Noem het op, en het flitst in het labyrint dat mijn hoofd heet voorbij.

Van is mijn huis wel opgeruimd genoeg over ben ik wel in stijl tot moet ik eigenlijk nog wel met bloggen doorgaan ? Wat is het surplus ?

Geloof me vrij, een aartsmoeilijke kwestie als je publicatieschema al een paar maand sputtert.

Wat doe je om die Gordiaanse knoop te ontwarren?

Naast zuchten en puffen laat je Persvrijheid (P) en Censuur (C) een boksmatch uitvechten. Die gaat als volgt :

C : Je zondigt zwaar tegen de blogregel van de regelmaat. Straks komt niemand meer lezen. Al ‘ns gedacht aan stoppen…?

P : Ben je gek?! Waarom zou je er een streep onder trekken na die zeeën van tijd en alle moeite die er in zijn gekropen. Bedenk wat en waar het je gebracht heeft… Enne … Wie kan nou regelmaat van schrijven aanhouden als je jezelf niet eens kan horen denken door omgevingslawaai van grijpers, kranen en dies meer ? Of zien tikken, want dat is met al die stroompannes toch geen sinecure. Laat die deleteknop links liggen.  Als er wat meer rust is, dan …

C : Dan wat ? Rust roest. En die onderwerpen van je, zijn dat geen cirkeltjes rond hetzelfde punt ?!

Aaaaaargh ! Vuurwerk in mijn hoofd. Bloggen is mettertijd een gevoelige snaar geworden. Niet raar, als je bedenkt dat het mijn eigenste middel is om enige klaarte te krijgen in de wirwar die m’n gedachten soms zijn…

Even pas op de plaats om op te krikken. Even wat blogafstand. Ja. Afstand objectiveert en lost dat gebekvecht van die innerlijke criticasters als vanzelf voor je op… 

Heb je weer wat tijd voor de items op je lijstje “Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb”. Lijstje ? Meer een epistel ondertussen. Met een paar heikele punten. Ai, nog een gevoelige snaar.

En nu ? Inmiddels zijn we december en ben ik “experte” in design, deco en opruiming – met de vuilniszak-techniek.

Met dank aan de dames Roodnat, Kok en Degol wéét ik nu dat  :  

glansstof  instant dik maakt, ik jammerlijk genoeg geen gepimpte kast heb, maar ik – gelukkig voor mijn portemonnee –  niet aan elke modegril hoef mee te doen, maar het misschien toch wel wat is als je je bril als make-up device (lees : wisselstuk) gaat zien.

Prachtige filosofie. Als de Zilveren Vloot binnenvaart, direct.

Kortom, ik ben anno december 2012 een ander mens. Jaa, dat krijg je als je onder impuls van ‘La Kok’ je hele badkamerkast leeghaalt en je vervolgens voorstelt dat je je behuizing met de helft gaat inkrimpen.

Laat me je dit vertellen, beste lezer. In de vuilniszak die hierbij te pas komt verdwijnt niet alleen een heleboel troep, maar voor het gemak ook even de bedenking dat je in crisistijd een fortuin wegkeilt en het immense enigma dat hoewel je ruim de helft van je kast hebt gedecimeerd, ze nog steeds te klein is.

Hm. Maar : je krijgt er een leeg hoofd van. En vier volle vuilniszakken. Daarbovenop ontspant de gevoelige snaar dat het sinds mensenheugnis geleden is dat je nog eens een grondige tri hebt gemaakt zich.

Win-win. Hoezee!

En het bloggen dan ?

Mijn little grey cells zijn een niche die nog vol genoeg zit om d’r op gezette tijden iets uit te laten komen, flipperkastgewijs of via een kattenluikje. Misschien zit er wat ruis op, lieve lezers, maar dat filteren jullie dan wel weer weg. Middels prachtige reacties …

De dame op de roze wolk mag permanent cruisen op Ariadnesdraad. Tenslotte is dit blog voor meerdere niveaus en doelen een spreekbuis. Dus ook voor haar. Zij heeft het beheer over de sectie “niet vergeten”.  Memories. 

Herinneringen zijn eigenzinnige dingen.  Ze duiken op als je bij jezelf vaststelt : ik weet het niet meer zo. Want: het verleden is nooit voorbij. Het komt terug, gewoon om even bij je te zitten.

Ook als je slaapt. Zo droom ik, op zoek naar Classical Gas. Over een gitaar. En over haar.

Ik ben mini, zij iets groter. We zijn op mijn wel erg blauwe slaapkamertje waar ik niet wil slapen en zij haar best doet om me toch zover te krijgen. Met assistentie van haar – in verhouding erg groot zijnde  – gitaar.

De gitaarsolo kreeg, wegens ultrakort, de tijd niet om  te gaan vervelen.  Waarschijnlijk was de kwaliteit  – die het midden hield tussen getingeltangel en plinpoiiiiiingpling – daar debet aan.

Stiekem vraag ik het me af.  Zou haar recital vanuit Wolkenland deze gevoelige snaar-aanslag al meer benaderen ?

————————————————————————————-

De vetjes zijn een quote uit de film “Blessings”

Ere wie ere toekomt : Knopfler is een virtuoos op de gitaar.  Maar Mason Williams, die dit  gitaarstuk origineel componeerde, was dat zeker ook. De samensteller van dit filmpje was/is echter tuk op Knopfler en ik op mijn beurt op dit fragment, omdat de gitaar er zo mooi in naar voor komt. Maar: Classical Gas werd aanvankelijk zo gecomponeerd dat er meerdere instrumenten samenspeelden en hoewel je Mark ziet is het Mason die speelt.