Jubileum : 4 jaar en (nog steeds) voor geen gat te vangen

Vandaag staat dan de 3de Jubileumpost, naast deze parelmoer en dit karaatje. De tip van de sluier die Blogwizard heet, wordt gelicht. Het is Blogtrommel-auteur Sharp Ben.

Hij werd Wizard, omdat mijn celletjes aan de wieg van dit blog nog geen Zeebonken waren. Zeeziek en zonder zeebenen waren ze, inzake de ommekant van een blog.

In al die blogtijd is veel duidelijk geworden. Blogconstructie voor mij, mijn looks voor Wizard. “Voor geen gat te vangen” is z’n leus, als het over mij(n blog) gaat. Eerlijk waar, beste lezers, die stelling is dan weer mijn Da Vinci codex.  Je zult ’t zwart op wit zien, dat ik zelf ook niet vreemd ben aan hersengymnastiekjes !

Aan een blogwieg staan geeft veel impressies. Wizard deelt ze graag met de lezers van Ariadnesdraad. Hij gaat even van de SEO naar het CEO van weleer …

“Maar wat is er dan zo bijzonder aan mijn blog ?” Het is een vraag die Ariadne me regelmatig stelt.

Ik mag dan al vroeg tot haar Blogwizard gebombardeerd zijn, ik blijf het moeilijk vinden om die vraag in één-twee-drie te beantwoorden. Al in 2011 was me duidelijk : Ariadnesdraad wordt iets speciaals. Een persoonlijk blog, een blog met veel persoonlijkheid. Kleine, maar belangrijke nuance.

Hier dus géén open dagboek, geen maandelijkse inventaris van ‘r kleerkast, noch ’n wekelijkse blik op de menukaart ten huize Ariadnesdraad.

Wat je dan in de plaats krijgt ? Verhalen “uit een bijzonder leven”, om er maar es ’n cliché tussen te gooien. Boeiende verhalen, waar ieder wat mee kan.

Tenminste, als je de tijd neemt om – kop koffie en koekje bij de hand – op zoek te gaan naar die rode draad door haar verhaal. Zo nu en dan  zit die goed verborgen achter de rijke beeldtaal en de linguïstische spitsvondigheden. ’n Gelaagdheid waar ik van hou …

Dat menig bezoeker zich zo nu en dan een beetje moet voelen zoals in dat ene nummer van Boudewijn de Groot, kan ik me zeer goed voorstellen, maar niet alles wat op het web gebeurt moet verpakt worden in licht verteerbare niemendalletjes van 300 woorden, hé?

Vandaag, 4 jaar en zo’n 220 postjes later, valt daar nog helemaal niks op af te dingen.

Erg knap is dat, want slechts weinig bloggers blijven zolang trouw aan hun eigen recept, zonder dat het op de duur gaat vervelen. Welke postjes ik dan zelf het leukst vind, vraag je je nu af? * Welnu, kiezen is in dit geval zeker verliezen…

Ik heb een zwak voor de scherpzinnige manier waarop Ariadne zichzelf portretteert, hoe ze haar mannetje staat tegenover pissige TV-mannen (noot voor Ariadne: je schuldig voelen jegens de buurman hoeft niet) en hoe ze – met het nodige gevoel voor humor en (zelf)relativering naar de gevolgen van een zomerstorm kijkt. Zo van : heb je te veel water, dan wordt je toch bootsman ?

---

  *  : Waarschuwing: de postjes niet lezen tijdens het nuttigen van de verjaardagstaart. Het risico op proesten van het lachen, tijdens het eten, is te groot. Ik ben niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen…

N.B. Credit, copyright en waardering gaan voor dit stuk uit naar Sharp Ben.

Advertentie

Joyful joyful … Jubileumpost !

‘Dapper doorgaan’ schreef Appelig eerder in een Stijvol Commentaartje. Zo gezegd, zo gedaan. Dapper doorgaan doe ik  aldus op de kop af 36 (!) maand vandaag. Zo’n 191 postjes geleden had ik dat nooit durven dromen. Ariadnesdraad ging immers van start toen in de boksmatch die leven heet, de klappen vielen in mijn hoek.

Wat een klapper, om op ’t moment dat je de rode draad van het journaal steeds kwijt bent, een blog te beginnen ! Maar, wat toentertijd voor Theseus werkte, deed dat voor mijzelf ook ! Ik vond mijn eigenste gedachten en interesses terug. Via kronkelige wegen weliswaar. Meanderende bochten, die jullie, beste lezers, – schatten als jullie zijn – telkens weer mee in gingen. Hersengymnastiek en labyrintjes, het lijkt bij dit blog te horen als pannenkoeken bij suiker.

In vroeger tijd plachtte ’t me wel es te betrubbelen, maar niet meer sinds deze schrijfstijl-analyse. ’t Is gewoon m’n Clausiaans mannelijke kantje, de Hugo in mij.

Of, dixit Rebelse Huisvrouw, spannend, onvoorspelbaar. Een compliment van een schrijfster die ook haar grijze celletjes op gymles durft te doen en van haar VZTZ-rubriek een echte thriller kan maken – wat dan vaak mijn lachspieren doet ‘thrillen’.

Ik maak graag het turnveld der letterkes vrij voor deze mooie gastlog – een tradie op Ariadnesdraad.

Enjoy, lieve lezers !

De Draad van Ariadne

Ariadne. Dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë. Theseus vond, dank zij de Draad van Ariadne, de uitgang van het labyrint.

Toen ik op Ariadne’s blog belandde, begreep ik na een tijdje de symboliek van haar blogtitel. In Ariadne’s stukjes is het soms zoeken naar de uitgang. Naar de betekenis van haar tekst. Zit er een dubbele boodschap in? Missen we nu iets essentieels?

Lezen bij Ariadne is een soort hersengymnastiek. Zo af en toe frons je je wenkbrauwen en denk je: ‘wat staat hier nu precies?’ Vervolgens kijk je in verwarring om je heen – waar is de uitgang! – en je begint vol goede moed opnieuw te lezen om uiteindelijk beetje bij beetje te begrijpen wat er staat.

Dit is natuurlijk niet altijd het geval. Maar soms wel. En dat maakt het leuk om bij Ariadne te lezen. En spannend. En net dat beetje anders. Want ze is onvoorspelbaar. Je zit in het labyrint – HAAR labyrint – en je doet je best haar Draad vast te houden. De uitgang te vinden. En als je eenmaal daar beland bent leun je achterover en glimlach je tevreden. En je laat de tekst nog even op je inwerken. 

In de dagen die erop volgen echoot het woordje ‘Echtigentechtig’ je nog wat na in de oren. En je glimlacht weer. ‘Knap’, denk je dan, ‘dat ik niet eens meer exact kan navertellen wat er nu precies stond, maar toch aan haar stukje denk.’

Kortom: Ariadne’s Draad is niet zomaar een blog. Het is een taalkundige speurtocht in een labyrint van woorden, teksten en hersenspinsels waar alleen de aandachtige lezer de uitgang vindt.

Proficiat Ariadne, met je jubileum! Ik hoop dat je ons, jouw lezers, nog vaak zal verrassen met je onnavolgbare en altijd weer verrassende teksten!

———————————————–

In dit stuk is enkel de intro van Ariadnesdraad. De vetjes zijn van De Rebelse Huisvrouw. Credit, copyright en waardering voor deze column gaan dan ook naar haar uit.

Voor de schwung in dit stukje ook een vette knipoog naar Zr. Mary Clarence ( Joyful joyful – Sister Act II )