Who’s that girl ? (Swoon 50)

Een nieuw jaar gelanceerd. Ouwe struggles ook, want m’n publicatieschema stokt weer – zooo  Januari 2016.

Het Dakar-tempo waarin m’n grijze massa columnpjes vult, is IRL nauwelijks bij te benen.

Zwart op wit is het nog niet zo te zien, beste lezers (lees : inhaalslag reacties) maar ik droom, denk & doe “blog”. Wonder, dat ik in die morgenspiegel nog geen ‘Ariadnesdraad’ op mijn voorhoofd zie gestempeld. Zomaar wat fröbelen doet mijn hoofd niet aan, namelijk : altijd postjes in de maak. Maar: zulk autonoom hoofd is nog best handig. Geen ‘beste concept’-gezeur : gewoon go with the flow.

Vandaag trek ik dus maar ’n sprintje, en laat de springveren van de ‘grey ones’ lekker eigenmachtig werken.

Op de vraag waarover geschreven, popt een republikeins rood mantelpak op. Neeje, niet dat van Trump – die kan zoiets niet forceful & executive aan, dat is linea recta clownesk. Nog niet eens ingezworen is ’t al hommeles met de media, zeg maar de journalistiek. Whatever we may get, dertien in een dozijn beslist niet, met deze man.

Oempppppppppffff, uuche, aiai en ochottekes. Ik gok op vasthouden aan alle takken van alle bomen en de mast – tegelijk. Die gymnastische oefening lijkt nodig, om de eerstvolgende 1460 dagen door te komen. Mijn oogbogen oefenden alvast souplesse bij de megalomane aandacht die de ‘gereputeerde nieuwsgaring’ hieraan gaf …? Was ’t nou net niet die over-aandacht, die van begin af aan, dit roeptoeterend exploot mee op het Presidentiële schild hielp hijsen ? Afwijzende hm.

Mijn celletjes maken ’n 180° bocht en ik zit in ene weer bij ’t felrode mantelpakje met weerstrevende attitude : Angela Merkel. Ha ! Veul beter. Ik verkies Frau Merkel’s ‘Deutsche Gründlichheit’ verre, boven die upcoming American Madness.

Jolige celletjes, als ’t journaille weet te vertellen, dat Angela zich eredoctorandus Leuven én Gent mag noemen. Hoera ende joepie, Sie schaft !

De feministe in mij veert op, uitermate blij. Dat ze even ’n slechtzittend blauw vaan krijgt aangemeten, neem ik voor lief. Knipoog naar de (Amerikaanse) blauwe Democraten, tenslotte. Met niet alledaagse uitdagingen voor én achter me, verfoei ik hartsgrondig vakjes- en stereotiep denken.

Ben de mening toegedaan dat vrouwen, in eender welke discipline, het recht én de kans moeten mogen, om (al dan niet godsgruwelijk) te blunderen. Ook, en vooral, zou ‘k haast zeggen, in de politiek. Wir schaffen das. Was ’t niet beter, ’t zou alvast een vaak verworpen invalshoek hebben. Zo. ik heb gezegd !

En het doctoraats-uitreikende deel van het soms toch best hippe universum heeft warempel verhoord. Nog best cool, die bende van Zeus, als ze geen djak-ken-de regen over je uitstort …

12 januari 2017. Angela Merkel, Belgenlands eredoctorandus. Van Leuven EN Gent, ‘getoogd’ in Brussel. Insert tevreden grinnik. Belgenland, onzegbaar ingewikkeld, maar wél een goed sein gevend.

Een lintje dus voor de (diplomatieke) manier waarop ze aan politiek doet – met ’n menselijk warme kant enerzijds, en de potentie anderzijds, om (door de toekomst) als Grote Persoonlijkheid te worden gezien. Zo’n epitheton ornans roept vragen op.

In dit geval : Who’s that girl  (tekstlink) ?

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

N.B. Dit stuk kadert ook in de #SG17 van Carel, getuige hiervan de cursieve vetjes, rond werken.

Advertentie

Tranen, lachorkanen en … bananen (Swoon 38)

Vandaag zilte gedachten, van beelden gezien door een waterige lens.

“Schrijf ! schrij – ijffffffffffff !” gillen de grey ones. “Reageeeeeeeeeeer”, is weer een andere sectie boos. De house hold-divisie vindt mijn management maar frut. M’n cerebellumpjes voeren druk dialoog.

Goed nieuws : ik win letter voor letter veld, op mijn te-doen lijst. De inner Mrs. Doubtfire zingt dan ook “I’m coming dear(s) !”.

Hoe ik zo op vuur kom, beste lezers ? Ergens Nieuwjaar 2016 had ik een geklemde nekzenuw, met stralingspijn in het gezicht langs links. ’t Voelde als vuurtje stook, waarop mijn oog vol inzette op bluswerken. Hm. Not very charming, en in duidelijke tegenspraak met dat gezond jaar dat je ieder wenst.

Met de jaarwissel alweer kortbij, vond rechts nu, dat ’t hààr beurt was. Deze week stak m’n pioenroosrode hoofd dus boven ’n berrugg witte tissuetjes uit. Mijn hum was communicerend vat met koorts : kelderde het één, dan klom het ander.

Wat gedaan ?

Niet over je klavier zweven, zoals gepland, maar in de weer wezen met coldpacks.

Als je oog na veel vijven en zessen weer enigszins meedoet, kijk je actua-tv. Belgenlandse begrotingsbesprekingen. De analyse van saaie kout zou kloppen, als die begrotingsverklaring er maar kwàm.

In plaats daarvan vaudeville, bananenrepubliek-waardig. In, zo ongeveer, 14-daagse bedrijven.

Die bananen uit de titel, ze doen nog best veel goeds voor deze kromme klap.

Want, in die tijdspanne kunnen wij Belgenlanders wat ontdekken, zeg. Alleen niet Atlantis – ideaal om het geldtechnisch gat dicht te rijden.

Dat we straffe jongens zijn, dat willen we wee-ee-ten. Of schrijven. Kom maar op met die lachorkanen, want uitgeschreven is het des te hilarischer – als ’t tenminste niet zo herculisch was …

Wij, Belgenlanders, komen d’r in ene achter, dat ons begrotingstekort klein dubbel is van wat eerst was begroot. Onversaagd als we zijn, oogbogen we bij onze  discalculische becijferingsminister, en stropen de mouwen flink op. ’t Valt tenslotte maar een kleine helft tegen.

Het leeuwendeel daarvan halen we op departement Volksgezondheid, al zijn dan haar zakken dichtgenaaid. Bahbah … bananen, zegt deze bezitter van een gammel karkas.

Dat ‘booming Block’ Maggie een krak is, geloof ik prompt. Dat ziekenhuizen het aan hen gepresenteerde kostenplaatje niet  doorrekenen, voor geen meter. Bananen dus.

Goed dat we nog geen eerste minister hebben, die “kopke krabben” zegt, anders zat het etiket Bananenrepliek gebeiteld. Wél ter beschikking : een Vlaamsche Leeuw zingende begrotingsminister, met een kapot telraampje, die “J’en ai marre” zegt.

Aan kolder geen gebrek. Enneuh, daar je kan nooit genoeg van hebben toch ?

Nauwelijks heb ik de frons  van mijn facie, of een zondagse (!) parlementszitting tromroffelt  ‘dat de begroting rond’ is. Een dik miljoen is nog gaan dansen, maar begrotingsevenwicht in 2018 blijft. Want ach, dat is tegen dan wel weer terug van het bal – met pijne voetjes neergezegen zekerst.

En dat we straffe jongens zijn, dat … past soms als een vlag op ’n modderschuit. Eéntje die bananen overvaart.

Tja, als je ’t in een apenlandje over politici hebt die ’t bruin bakken, dan kom je dus bij bananen(lied) uit. (tekstlink)

’t Komt heus goed, want origineel zonnig geel, en geroosterd hapt ’t lekker weg.

Happy eating, beste lezers !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

 

Exit-eritis : Swooning Saturday 24

2016 is wervelend.  Ik durf ’t haast het rol-uit jaar noemen. Vanwege voetbal en het vele exit-ten : Grexit, Brexit, EK-exit. Exit-eritis, dus. Alleen niet van m’n sporthekel, snik ende snif.

Tussen al dat sportgeweld door is, ’n mens blij met wat actua. Al ga je van die getoonde onbeteugeldheid – onbeheersbaarheid ?  –  nou  niet bepaald stràààlen. Maar : dat is andere koek.

In twee landen thuis zijn verhoogt je kansen, wat betreft duidingsprogramma’s. Dit pikten m’n ‘grey ones’ op.

1 juli, Nieuwsuur

Op de avond van de Belgenlandse voetbalexit door Wales heb ik Nieuwsuur op de achtergrond, bij de constructie van m’n ‘weekly column’. Hèhè, alleen horen en niks zien, is nog wel zo rustig. Géén toeters en bellen, op een klein ploooooing-etje van mijn tablet na.

Het Nieuwsuur-anker met dienst duidt even op het waarom hiervan.

“Ook zónder de Belgen op het EK gaat de sportzomer vrolijk door ….”. Ik blauwkleur subiet. Niet door de uitschakeling, wél door ’t frivole toontje.

Nou ja, zeg, we zijn wél ’n kwartfinale verder geraakt, dan al wie er eerder uit gegoald is, of het niet eens zover geschopt heeft.

Dan een hoop geboom, over het opstappen van de bondscoach, dat per se moet aangebracht via ’n interview met de zogenaamd ‘gefaalde’. De zuinig mediatieke Wilmots toon zich z’n eigen korzelige – en vooral zwijgende – zelve. Standvastig de penalty’s aan vragen trotserend.

Publiekelijk heeft de landstrainer de responsvijzen goed vast, en hij zal wel Gekke Gom wezen, om even ’n  jobtechnisch mijnenveld van misbegrepen oneliners aan te leggen.

Ik wil net dankje-de-koekoek zeggen tegen dit roeptoeteren, als die arme Courtois present geeft. Je zal ’t maar zijn, op zo’n moment, de verlies-incasserende doelman.

Lieve hemeltjes, wat staan m’n stekels op, en ik like balletje-trap niet eens … !

Stekels neer, bij het “Knap dat je hier staat …” van de Nederlandse sportjournalist.

Kijk, dàt is de Hollandse directheid waarvan ik hou : ad hoc een pluimpje strak weten te verpakken. Kwaliteit.

Daarmee is de Nederland-Belgenland-balans in mij weer in evenwicht. Dat kan van het volgende nieuwsitem niet gezegd. Het Verenigde, edoch zeer verdeelde, Koninkrijk. Wat zal divide et impera geven in de Britse Bananenmonarchie ** ? Wordt vervolgd…

6 juli, De Avondetappe,

Holland boven ! Want ja, hier  besteden ze wél ruim aandacht aan de Belgenlandse Tour-hattrick van de dag.  Puik, al kijken ze dan sipjes. Drie keer het zegetrapje. Kom er maar achter. Dat doet Eén dan ook, waar ze de Tour laten inbreken in het voetbalmagazine Panenka. En maar verder kalleweien, over iets waar we niet eens meer bij zijn ! Grmbbbbll….

Helaas pindakaas, géén Vive Le Vélo, gesmaakt Tourmagazine met (mijn) held Van Avermaet. Showstelend, nochtans. Wat staat ie toch mooi op dat treetje te blinken. Rode schoentjes, gele trui en zwarte haardos. Een heuse tricolore. Belle Gigue.

Exit die voetbal(kater) ! La fête nationale valt ietsje vroeger dit jaar, beste lezers. Vandaar deze mooie Bialec-zwijmel …

Heulemaal goed, want eens niet over sport !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

---

kalleweien : * doorzeuren over iets

Bananenmonarchie** : prachtig etiket, geplakt door buitenlandcorrespondente Lia van Bekhoven.

Dollars, dimes en Diamond

Slapen is niet mijn specialiteit. Slapen op gewone uren dan. Tja, ik ben geprogrammeerd als nachtuil, vrees ik. Zelf vind ik deze verkeerde programmatie bij tijden erg jammer, wegens erg onpraktisch. 

’s Ochtends de telefoon aannemen zorgt voor ware slapstick-toestanden en steevast ook voor verwarring. Aan beide kanten van de lijn.

Maar daar blijft het niet bij. In deze koopjestijd is een andere “con” van het nachtuil-statuut dat je pas laat op de dag in de juiste versnelling raakt.

Niet dat je daar wat van merkt, beste lezer, want als je me te zien krijgt, zoef ik je hoogst waarschijnlijk met de snelheid van het licht voorbij …

Tja. Neveneffect van op shop gaan, vlak tegen sluitingstijd.

Wat er verder ook bij inschiet is de ware shopmood en de terrasjes tussen twee winkels in. Die achteraf trouwens ook, want daar heb ik puffend en zwetend, met een hoofd als een biet en blut zijnde, naast met have en goed beladen, nooit zo’n zin meer in …

Optimist als ik ben, troost ik me met de idee dat het tenminste vooruit gaat en dat mijn budget zo prima begrensd wordt.

Maar de cooldown, na éénmaal tegen lichtsnelheid te hebben aangezeten, is een heel andere kwestie.

Om mijn slaapweigerende little grey cells tot slaap te overhalen wordt hier ten huize meer dan eens de monotonie van de journaallus ingezet.

Het werkt. Ik krijg steevast slaap. Deze week ook een glimlach als ik hoor dat de Barclays-man Bob Diamond een Brits bankschandaal heeft bewerkstelligd. Je zal maar met DIE naam in het oog van die geldstorm te zitten.

” I need a dollar, baby, a dollar is what I need “ was dus duidelijk ook zijn leus.  Eerst om zich als een diamanten man voor te doen, en later om zijn verliezen met fout gelopen beleggingen te verdoezelen …

Met poker is het zo dat je maar beter hoge ogen kan gooien als je niet wil dat de poppen aan het dansen gaan. Zeker als je kapitaal Andermans geld is. 

Zich de vraag stellen of hij die dollar echt wel kon “borrowen” ? Watzegjemenou. 

Diamond heeft lustig (één spelletje te veel) gespeeld en verloren.

Intussen heeft de ceo besloten zijn ontslagpremie niet te cashen.  Maakt voor hem vast geen dime uit. Zijn shopbudget overtreft het mijne zekers verreweg, en hetzelfde geldt nu dus ook voor de beschikbare leisure time om al z’n resterende geld in op te doen …

Hmm. Ik vraag het me toch af.  Of ie echt veel gaat voelen van dat “everything ’s falling down” …