Dit Jubileumpostje is een gastlogje van zij van Wiebeltjes, Rianne. Credit, copyright en dank gaan dan ook naar haar en de Boyszzz. Eerder verschenen ‘jubilerende’ postjes zitten onder het zoekwoord jubileum vervat…
Met de paukeslag van de vorige zwijmel nog in de oren en de zwierige mood plus hapjes bij de hand, kan het beloofde feestje van start. Want ja, beste lezers, Ariadnesdraad is deze week jarig en wordt alweer 5.
Naar inmiddels traditie, laat ik weer m’n lezers aan het woord. Wat is een blog immers zonder. Steeds blijer en trotser ben ik, op dit blog en haar bijzondere lezers !
Vandaag geef ik podium aan mijn pluchen lezertjes : Toetjes en Fantjes. Omdat ikzelf een pluizig huisgenootje heb, stond het vast dat Huize Wiebel, het adoptieburo van mijn trotse Toetemie, zou speechen. Altijd wat te draaien, en te dansen ook, met ’n Roodneusje in huis. Het Roetsssssssssssssssjt en het roffelt, met waar Toet-effect, op de zwijmel van Denise LaSalle’s Toot-song, bijvoorbeeld.
Lees mee hoe het begon, beste lezers, en waar het met al die sjarremes en daardoor smeltende harten heen gaat…
Na een zware dag plof ik thuis op de bank en pak de laptop.
‘Je hebt een mailtje’, zegt Toet. ‘Van Toetemie’s mens’, voegt Rozifantje er aan toe.
‘Zeg maar gewoon ja’, vervolgt Toet, ‘Dan regelen wij het verder wel.’
Ik open mijn mail en lees ‘Ariadne’s Draad bestaat 5 jaar’ en ‘Gastblog’.
Zonder nadenken, en met de hete adem van twee knuffels in mijn nek schrijf ik per kerende post dat ik vereerd ben. Ik maak een notitie in mijn planner, denk even na over een opzet, bedenk mij dat ik nog tijd genoeg heb en laat het los…
Fast forward is er ineens bijna geen tijd meer en maak ik dankbaar gebruik van een bewolkte zondag en de zoekfuncties op ons beider blogs om wat data bij elkaar te schrapen.
Dat ik Ariadne’s draad al een hele tijd volg weet ik namelijk wel.
Dat ik elke keer weer word gegrepen door haar prachtige poëtische zinnen is een feit. Dat ik sommige blogs meerdere keren moet lezen om al de taalvirtuoosheid te begrijpen beken ik hier nu voor het eerst.
Dat de achterliggende boodschap negen van de tien keer op gevoelsniveau binnenkomt is een gegeven; iets waar ik niet omheen kan. Echtigentechtig!
Maar hoe lang precies? En wie van ons huppelde (daar wij beide motorisch gestoord zijn zal het meer vallen dan huppelen zijn geweest) als eerste bij de ander binnen? Ik wist het niet meer.
Na wat research dus wel.
Op 1 mei 2012 was het Ariadne die een reactie bij mij achterliet op een blog over mijn dementerende vader. Twaalf dagen later liet ik een reactie op ‘Katjoesja’ bij haar achter. Een paar dagen later werd ik door het blog ‘Zonder rum maar even zotjes’ gegrepen en belandde Ariadne’s Draad op mijn lijst van ‘Te volgen blogs’.
‘Allemaal leuk en aardig, maar wanneer ga je het over mij hebben?’. Voor mij zit Toet met zijn armpjes boos over elkaar geslagen. ‘Over jou Toet?’, vraag ik onschuldig. ‘Over mij ja!’, antwoord hij. ‘Dankzij mij is jullie contact ge-int-tent-ti-vie-seerd’. ‘Ge-int-tent-ti-vie-seerd?’, vraag ik, ‘Hoe bedoel je Toet’. ‘Nou, anders geworden. Door mij hebben jullie ook contact buiten jullie blogs om’.
‘Door Toetemie toch’, zegt de kleine roze olifant.
Door MIJ!’, bromt Toet. ‘Ik kwam, ik zag en liet alle grote mensen harten smelten en toen kwam die loterij en toen trok wit Toetje het lootje met Arrri euh Draadjes naam en nu heet wit Toetje Toetemie en woont in België’. Zonder mijn sjarremes was dat nooit gebeurd.
Oh en Rozifantje, Arrri euh Draadje was zo blij met Toetemie. Daar heeft zij zelfs een blog over geschreven’. Toet duwt mij aan de kant en laat zijn pootjes rap over het toetsenbord vliegen. Even later staan beide Boyszz te swingen op My Toot Toot.
Daardoor aan mij de eer om zonder verdere onderbrekingen het slotwoord te schrijven.
Ariadne, gefeliciteerd met het vijfjarig jubileum van Ariadne’s Draad. Ik hoop dat wij, de rest van de wereld en ik, nog vele jaren van jouw prachtig woordgebruik mogen blijven genieten.
Knuffel en kus (ook names de Boyszz) voor Toetemie en jou.
Sommige blogstukken staan mijlenver vooruit als ’n huis. Vandaag een buitengemeen zwijmeltje over ’n luisterrijke dag …
Mei 1966 : Een koppeltje stapt op de bus om te gaan trouwen. Versta onder bus niet ’n groot uitgevallen voiture, maar het echte werk. Een – zeker voor die tijd – groot gevaarte met dubbele rijen duozitjes.
Immers, Frankrijk is wat ver te voet, als je niet versleten tot de knie wil arriveren.
Dus : de touringcar als vehikel voor een heuse liefdesgeschiedenis – en veel leute, dat ook.
Aan boord : Gulliver Ongewoon en Daantje Geenallehens. Als enigen ten trouw temidden een bont gezelschap. Ze nemen mee : een pitteleer, een stralend witte prinsessenjurk, veel biecht en absolutie – de pastoor was inclusief – en op de terugweg ’n Frans trouwboeksken. Plus formidabele herinneringen aan une petite église.
Toeren met teuten, voor en van toen, beste lezers. Je moet het maar doen. Als Belgenlander een Nederlandse trouwen, met ‘Belse’ ouders nog wel en dat alles in Frankrijk officieel bezegelen. Geen alledaagsjes, die ouders van mij.
Nou, leg dat maar es uit.
Welnu, al mijn grootouders komen van de grensstreek. Neder- en Belgenland overlapten. Daarbovenop was de Hollandia-draad oorlogserf. Het vlasbedrijf van m’n grootvader had erg te lijden onder de Duitse aftocht en als grensbedrijf diende hij ’n dossier herstelbetalingen in. De Nederlandse overheid honoreerde dit, op conditie van nationaliteitswissel. Die gold ook de kinders, natuurlijk.
En ziet, de fundering van mijn roots – waar niemand op school uitkwam …
Maar terug naar de hij en zij in dit verhaal.
Hij, Gulliver, was ‘ongzen witten‘, die later pekzwart bleek. Niet zelden kregen ma en pa Ongewoon kop noch staart aan ‘m. Durf-al-kwikvin met koopmansgeest. Sportieveling die vaardigheden claimde voor het eigen maken ervan. Uitzondering : achter de bus aanrennen waarop z’n meisje zat, om d’r te kunnen zien. Niet door landsgrenzen gehinderd in de liefde.
Zij, Daantje, was op papier NL. Met Belgenlandse ouders. Kende de twee volksliederen, maar zong er niet één, want er zat in beide nogal veel ‘van Duitschen bloed’. Keek ook niet zo naar landlijntjes, maar vanop de bus wél naar die schone jongeling, die d’r achteran koerste.
O ja, naar dat ander jongmens – met eveneens ’n boontje – keek ze ook, maar dan vooral om tactvol te vertellen dat Vadermans de huwelijkskandidaat was. Toon, gentleman, kwam later nog baby-bewonderen. Daarom kreeg ie ’n eervolle vermelding in de geschiedenis – van zowel Gulliver als mijn moeder.
En zo zaten ze saampjes op die bus, op weg naar die Franse haag, waaronder ze keurig ‘ja’ zegden. Onder getrouwd en over gegooid, vond Daantje. Wég Nederlandse pas.
Stage-up voor die Hollandse, met dat Belgenlandse ID. Multiculti, sans effort.
Mei 2016. Zij is inmiddels wolkzitter, hij is met haar in z’n hart weer bij ‘hun’ kerkje, kort voor z’n jubilee.
Op DE dag stuur ik Gulliver ’n lief(des)lied. We liedbabbelen sinds Ariadnesdraad regelmatig. Zo ook nu. Vadermans repliceert, met Toon’s Altijd zal ik van je houden – hoe kan ’t ook anders.
Toon en m’n moeder – dat ‘matcht(e).’ *knipoog naar die andere*.
En dan, dixit Gulliver, om te lachen, de Tango.
Dus, beste lezers, maak de dansvloer vrij voor dit ongewoon feestje. Een triade van Zwijmeltjes. Cohens Lover, Lover gevolgd door Altijd zal ik van je houden en Toon’s Tango, voor het positief geluid.
Vandaag staat dan de 3de Jubileumpost, naast deze parelmoer en dit karaatje. De tip van de sluier die Blogwizard heet, wordt gelicht. Het is Blogtrommel-auteur Sharp Ben.
Hij werd Wizard, omdat mijn celletjes aan de wieg van dit blog nog geen Zeebonken waren. Zeeziek en zonder zeebenen waren ze, inzake de ommekant van een blog.
In al die blogtijd is veel duidelijk geworden. Blogconstructie voor mij, mijn looks voor Wizard. “Voor geen gat te vangen” is z’n leus, als het over mij(n blog) gaat. Eerlijk waar, beste lezers, die stelling is dan weer mijn Da Vinci codex. Je zult ’t zwart op wit zien, dat ik zelf ook niet vreemd ben aan hersengymnastiekjes !
Aan een blogwieg staan geeft veel impressies. Wizard deelt ze graag met de lezers van Ariadnesdraad. Hij gaat even van de SEO naar het CEO van weleer …
“Maar wat is er dan zo bijzonder aan mijn blog ?” Het is een vraag die Ariadne me regelmatig stelt.
Ik mag dan al vroeg tot haar Blogwizard gebombardeerd zijn, ik blijf het moeilijk vinden om die vraag in één-twee-drie te beantwoorden. Al in 2011 was me duidelijk : Ariadnesdraad wordt iets speciaals. Een persoonlijk blog, een blog met veel persoonlijkheid. Kleine, maar belangrijke nuance.
Hier dus géén open dagboek, geen maandelijkse inventaris van ‘r kleerkast, noch ’n wekelijkse blik op de menukaart ten huize Ariadnesdraad.
Wat je dan in de plaats krijgt ? Verhalen “uit een bijzonder leven”, om er maar es ’n cliché tussen te gooien. Boeiende verhalen, waar ieder wat mee kan.
Tenminste, als je de tijd neemt om – kop koffie en koekje bij de hand – op zoek te gaan naar die rode draad door haar verhaal. Zo nu en dan zit die goed verborgen achter de rijke beeldtaal en de linguïstische spitsvondigheden. ’n Gelaagdheid waar ik van hou …
Dat menig bezoeker zich zo nu en dan een beetje moet voelen zoals in dat ene nummer van Boudewijn de Groot, kan ik me zeer goed voorstellen, maar niet alles wat op het web gebeurt moet verpakt worden in licht verteerbare niemendalletjes van 300 woorden, hé?
Vandaag, 4 jaar en zo’n 220 postjes later, valt daar nog helemaal niks op af te dingen.
Erg knap is dat, want slechts weinig bloggers blijven zolang trouw aan hun eigen recept, zonder dat het op de duur gaat vervelen. Welke postjes ik dan zelf het leukst vind, vraag je je nu af? * Welnu, kiezen is in dit geval zeker verliezen…
Ik heb een zwak voor de scherpzinnige manier waarop Ariadne zichzelf portretteert, hoe ze haar mannetje staat tegenover pissige TV-mannen (noot voor Ariadne: je schuldig voelen jegens de buurman hoeft niet) en hoe ze – met het nodige gevoel voor humor en (zelf)relativering naar de gevolgen van een zomerstorm kijkt. Zo van : heb je te veel water, dan wordt je toch bootsman ?
* : Waarschuwing: de postjes niet lezen tijdens het nuttigen van de verjaardagstaart. Het risico op proesten van het lachen, tijdens het eten, is te groot. Ik ben niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen…
N.B. Credit, copyright en waardering gaan voor dit stuk uit naar Sharp Ben.
Zo’n komkommertje op zijn tijd is lekker fris, beste lezers. Zeker met dit weertje. ’t Zou mijn celletjes opkikkeren om uit hun sluimertoestand te raken.
Dit jaar is de regelmaat op Ariadnesdraad met langgerekt verlof, geloof ik. Via ‘kom ik er vandaag niet, dan kom ik er misschien morgen’ gaat het naar ‘van komkommertijd kwam kwamkwammertijd’.
De kwamkwammer, dat is de Jubileumpost die hier gister al had moeten staan. De komkommer, dat is de Jubileumpost die hier eerstdaags komt te staan.
Want, hoera ende joepie, Ariadnesdraad is vandaag dus al vier jaar !
Dat vraagt om taart, traditie, en felicitaties.
De felicitaties zijn er in de eerste plaats voor jullie, lieve lezers mijn. Bedankt, dat jullie mijn letterkes al in ruim 220 formats aan jullie leesoog voorbij lieten komen.
Nog meer merci voor de gesmaakte comments, zoals recent nog deze van Lethi Paul : Jouw woorden vormen in elk logje weer een gebakje met kers op zich.
Mijn schrijfvleugels flapperden er al dik 2300 keer door… En al zijn ze dan ietsjes gekortwiekt, weg zijn ze zeker nog niet, geen nood.
Wees dus gezeten, beste lezers, neem nog een nougatientje, een kersig gebakje of een digitaal taartpuntje – en laat de stukjes op deze stek je smaken !
De traditie ? Die wordt dit jaar door mijn eigenste Blogwizard bewaard. Hij neemt het jubilee-stokje over van Appelig en Rebelse Huisvrouw die elk op onnavolgbare wijze dit blog nog mooier hebben gemaakt, met hun bijdrage aan m’n blogfeestje. Ariadnesdraad heeft zeker weten de créme de la créme inzake lezers !
Als je nu de nieuwsgierigheid al voelt kriebelen, dan heb je net als ikzelf nog even jeukpoeder nodig. Blogwizards column is ook voor mij nog even geheim. Het heet dat een surprise bij een feestje hoort …
Vóór woensdag is ie te lees, de nieuwste editie van de Jubileumpost … Stay Tuned !
‘Dapper doorgaan’ schreef Appelig eerder in een Stijvol Commentaartje. Zo gezegd, zo gedaan. Dapper doorgaan doe ik aldus op de kop af 36 (!) maand vandaag. Zo’n 191 postjes geleden had ik dat nooit durven dromen. Ariadnesdraad ging immers van start toen in de boksmatch die leven heet, de klappen vielen in mijn hoek.
Wat een klapper, om op ’t moment dat je de rode draad van het journaal steeds kwijt bent, een blog te beginnen ! Maar, wat toentertijd voor Theseus werkte, deed dat voor mijzelf ook ! Ik vond mijn eigenste gedachten en interesses terug. Via kronkelige wegen weliswaar. Meanderende bochten, die jullie, beste lezers, – schatten als jullie zijn – telkens weer mee in gingen. Hersengymnastiek en labyrintjes, het lijkt bij dit blog te horen als pannenkoeken bij suiker.
In vroeger tijd plachtte ’t me wel es te betrubbelen, maar niet meer sinds deze schrijfstijl-analyse. ’t Is gewoon m’n Clausiaans mannelijke kantje, de Hugo in mij.
Of, dixit Rebelse Huisvrouw, spannend, onvoorspelbaar. Een compliment van een schrijfster die ook haar grijze celletjes op gymles durft te doen en van haar VZTZ-rubriek een echte thriller kan maken – wat dan vaak mijn lachspieren doet ‘thrillen’.
Ik maak graag het turnveld der letterkes vrij voor deze mooie gastlog – een tradie op Ariadnesdraad.
Enjoy, lieve lezers !
De Draad van Ariadne
Ariadne. Dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë. Theseus vond, dank zij de Draad van Ariadne, de uitgang van het labyrint.
Toen ik op Ariadne’s blog belandde, begreep ik na een tijdje de symboliek van haar blogtitel. In Ariadne’s stukjes is het soms zoeken naar de uitgang. Naar de betekenis van haar tekst. Zit er een dubbele boodschap in? Missen we nu iets essentieels?
Lezen bij Ariadne is een soort hersengymnastiek. Zo af en toe frons je je wenkbrauwen en denk je: ‘wat staat hier nu precies?’ Vervolgens kijk je in verwarring om je heen – waar is de uitgang! – en je begint vol goede moed opnieuw te lezen om uiteindelijk beetje bij beetje te begrijpen wat er staat.
Dit is natuurlijk niet altijd het geval. Maar soms wel. En dat maakt het leuk om bij Ariadne te lezen. En spannend. En net dat beetje anders. Want ze is onvoorspelbaar. Je zit in het labyrint – HAAR labyrint – en je doet je best haar Draad vast te houden. De uitgang te vinden. En als je eenmaal daar beland bent leun je achterover en glimlach je tevreden. En je laat de tekst nog even op je inwerken.
In de dagen die erop volgen echoot het woordje ‘Echtigentechtig’ je nog wat na in de oren. En je glimlacht weer. ‘Knap’, denk je dan, ‘dat ik niet eens meer exact kan navertellen wat er nu precies stond, maar toch aan haar stukje denk.’
Kortom: Ariadne’s Draad is niet zomaar een blog. Het is een taalkundige speurtocht in een labyrint van woorden, teksten en hersenspinsels waar alleen de aandachtige lezer de uitgang vindt.
Proficiat Ariadne, met je jubileum! Ik hoop dat je ons, jouw lezers, nog vaak zal verrassen met je onnavolgbare en altijd weer verrassende teksten!
———————————————–
In dit stuk is enkel de intro van Ariadnesdraad. De vetjes zijn van De Rebelse Huisvrouw. Credit, copyright en waardering voor deze column gaan dan ook naar haar uit.
Voor de schwung in dit stukje ook een vette knipoog naar Zr. Mary Clarence ( Joyful joyful – Sister Act II )
22 augustus komt opnieuw voorbij. Maar allez … Nen jubilee ! Een mijlpaal voor Ariadnesdraad ! Helemaal als je bedenkt dat dit blog aanvankelijk wel leek opgehangen aan de kapstok “weetiknogniet”.
Lezers, niches, onderwerpen, een rode draad, …. ontsproten geleidelijk aan de innerlijke dialoog met mijn hoofd, die bij conventie schrijven is gaan heten.
Mijn little grey cells stelden dit colloque singulier erg op prijs. Gaandeweg deden ze niet alleen gezellig mee, ze namen zelfs gewoon de regie over. Daarom hupsen op dit blog naast mezelf ook nog mijn alterego Superwoman, Mr. Dog en de bende van Zeus rond.
De buitelingen die wij hier allemaal maken zijn een ware binnenkijk in mijn hoofd.
Die brengt me dan weer op jouw pad, beste lezer, via prachtige commentaartjes. Telkens en telkens weer… Een streling voor mijn oog en warm aan mijn hart.
Een lezerspad dat – letterlijk én figuurlijk – veel verder reikt dan ik ooit durfde dromen. Vandaag daarom het lezersenthousiasme in de bloemetjes . Middels de ‘leading lady’ onder mijn vaste commenters : José Appel van Appelig.
Speciaal voor dit jubileum deed ze Ariadnesdraad tijd en een tochtje in haar lezershoofd kado.
Haar grijze massa aan het woord dus, in dit ontwapenende stukje.
Over ‘little grey cells’ en mooie woorden
Wat een schitterend taalgebruik, dacht ik toen ik voor de eerste keer Ariadnesdraad bezocht. Ik was na drie maanden voor mezelf bloggen op zoek gegaan naar Nederlandse collega-bloggers.
Nooit had ik er bij stilgestaan dat ik tijdens mijn zoektocht ook Vlaamse blogs zou tegenkomen. Ik dacht dat het ‘andere’ taalgebruik me niet zou bekoren (noem het discriminatie als je wilt). Vergissen is menselijk, zo bleek al snel.
Ariadne kan toveren met woorden, met zinnen.
Soms schrijft ze cryptisch en weet ik niet altijd zeker of mijn gedachten dezelfde kant opdwalen als die van haar. Ze lokt je het labyrint in en laat je daar dan even zitten dromen, maar ze probeert je er ook weer uit te halen zoals Ariadnes dat behoren te doen.
Met haar scherpe blik en ‘little grey cells’ ontrafelt ze mysteries en diept ze onderwerpen uit.
Koninginnenen ministers worden onder de loep genomen. Van woorden kent ze elke betekenis tot aan de mythologische toe. Het is niet alleen een vermakelijk blog, het is ook leerzaam. Als Nederlandse lezer leer je een hoop Belgische gebruiken en uitdrukkingen kennen. Zoals aprilvis, de nieuwjaarsbrief, mercikes en mijn favoriet ‘hoera ende joepie’, die me doet denken aan Sus Antigoon van Suske en Wiske.
Meeleven in een onzichtbaar web
Soms vloeien er tranen en overstroomt haar woning, haar straat. In een bootje dobbert ze een tijdje hulpeloos rond. Het laat ons niet onberoerd, we leven mee, geven troostende woorden, steken harten onder haar riem en hopen dat ze snel weer vaste grond onder haar voeten voelt.
Ik ben er inmiddels achter dat er heuse blogvriendschappen ontstaan tussen mensen die elkaar nog nooit ontmoet hebben en dat hoogstwaarschijnlijk ook nooit zullen doen. Er wordt een onzichtbare draad geweven tussen blogs en bloggers.
Zo ben ik de ‘topcommenter’ van dit blog, maar raad eens wie deze titel op mijn blog mag dragen? Juist … Ariadne in hoogsteigen persoon.
Ik wil graag een toost uitbrengen op het tweejarig jubileum van Ariadnesdraad. Mogen er nog maar vele blogpostjuweeltjes volgen !
José Appel van Appelig
Een review als deze maakt het feestje compleet ! Wat een geweldig lezerspubliek heeft Ariadnesdraad toch !
Bedankt, beste lezers mijn … Tot lees !
——————————————————————-
N.B. Deze column is het werk van twee auteurs. Credit, copyright en waardering gaan uit naar Appelig. Zij zorgde voor de productie en aanlevering van beeld(materiaal) en tekst.
Ariadnesdraad 