Celestial Sounds

Ariadnesdraad zit weer op de radar, beste lezers ! Er ruiste van alles, in en om ’t spreekwoordelijke struikgewas. Toegegeven, mijn lees- en reactie inhaalslag is nog geen feit, maar lezers in m’n hart, dàt zeker.

Net als deze Kerst. Want, jaahaa, ik had mijn eigen versie van ’t Bakske vol met stro. Zijnde een niet langer ingestort ladenkastje. Uniek als kribbeke.

Want er ruiste ’n blogstuk in het struikgewas – gelezen door Gulliver.

“Ha, je vraagt je af of ik dat kastje weer ineen krijg ?” “…?!” “Ik las Swoon 46”. Via de SOS die blog heet kwam dus, op Kerstavond, Gulliver de deur door, met zowat alles wat je als stakend kastje vrezen moet : strong determination, hamerende handigheid, stevige nagels en een professionele nieter.

Keukenkastje wist van affront niet meer waar kruipen. Wij van onze kant gingen er tevreden naar zitten kijken. En een beetje onwennig naar elkaar ook wel, want weer heel anders dan vorig jaar.

Heel veel leuker. Maar omslag, na eerder inktzwart, en Dametjes Buur die je met een volledig klaargemaakte (!) menu laten zitten. Huilen is dat, helemaal als je weet dat in laatstgenoemde editie, Vadermans drie kerstdiners voor de kiezen kreeg. 3-0. Blamage op het kerstig palmares.

Daar kan je ’t niet bij laten zitten, dus pasten en maten we een nieuw format. Vandaag ben ik ietwat gesloopt, maar opgewekt.

De grey ones diepen daarom in de stilte na het feestgedruis ’n fotootje van vroeger op. De rekwisieten : een kuipzeteltje, een godsonmogelijk wakkere kleuter in roze ponnetje, met fuchsia toet als bewijs van doorgetrokken onweer. Op mijn hyperactieve koppetje een giga-pothelm waarmee je rustig ten oorlog kan. En : aandachtig glinsterende oogjes.

Niet op de foto : op een goddeloos uur op zijnde ouders, Messiaans blij met hun koptelefoon. Heiland van gemoeds- en nachtrust. Getroffen door de uitwerking van de muziek – hence het kiekje.

Dat rumoertje nachtbraker luisterde naar ‘Kleine Nachtmusik’. Nou ja, Mozart was ook een spitant gevalletje, tenslotte.

Great minds think alike – tot ze op internaatsleiding botsen die Euridykei heet en gek is op aria’s zingen met sopraanstem. Met klassiek, en opera in het bijzonder, kwam het daarna niet meer goed, beste lezers. Die éne verplichte schoolvoorstelling in die aard was me kwelling, van alfa tot omega. Wàt een kelk !

Bloedongelukkig maakte ‘t, met rugrillingen toe. Geen idee of Amadeus zulks ook bij het componeren ervoer, maar indien ja : ocharme sukkelaar.

Een arsenaal ervaringen verder, is Wolfie vast weer blij met me. Muziek mag me weer met emoties overspoelen, de wave is soort van terug.

Het is geen Kleine Nachtmusik, maar Moosje heeft vast ’n boontje voor de kwieke Bobby McFerrin, die een Bach-gounod fenomenaal kan laten klinken, terwijl een doorregend publiek daartoe ’n impressionante zangprestatie levert !

Don’t worry, be happy now. All’s not well, maar hierna wél weer eventjes.

Al helpen het maatpak en z’n dreads, het is toch gave om iedereen mee te krijgen en dusdanig te beroeren. Kan de wereld nog wel even achter komen,zeg.

Fenomenaal, hemels en hartverwarmend ! Precies zoals ik hoop dat de Kerst mijner lezers is geweest …

Advertentie

Dàt ruist er in het struikgewas … (Swoon 46)

Na mijn sportfase van afgelopen zomer kwam het heulemaal goed met me, beste lezers. Parijs kwam, en ik was op slag weer m’n sport-ontwijkende zelf.

Sterker nog, m’n eigenste beeldbuis kreeg een reces opgelegd. Want over al dat voetbalgeleuter en de daarmee overlappende Tour-gekte werd ook nog een tsunami van Olympische disciplines gestort. In ’t lang en ’t breed bovendien : ‘uit’ was échtigentechtig de enige ontsnappingsroute.

Wat ik prompt deed. Too much of a good (boring) thing is nog altijd té. Per direct kwamen er dagdelen vrij, en nu ik mezelf kristalhelder kon horen denken, schakelde ‘bloginspiratie’ een tandje bij. Buzzzzzzzzzzzziinnnnnnnnngg.

De ‘fuzzing’ die daarop volgde, kwam van m’n bakbeest-kijkkast.

Gevalletje jaloers, die tv van mij, en dat zal ik geweten hebben.

Per augustus, toen ik ‘m uit z’n reces haalde, strafte hij op de zijlijn gezet worden af, met geen beeld bij ‘aan’.

Nou ben ik, sinds die zaptoestand van weleer, niet van ’n kleintje vervaard. Even een white-washje doen, en we spreken er niet meer over, toch ?

Inmiddels is spraak zowat het enige dat mijn beeldbuis nog toestaat, alle witwas-praktijken ten spijt.

Het is een ervàring, beste lezers, om actua en duidingsmagazines beeldloos te volgen. Alleen al omdat écht luisteren, omgekeerd evenredig is met de stoom die me nog wel es uit de oren wil komen …  Ideaal voor de sereniteit, kortom.

Tot gister. Toen deed de afdeling ‘Beeld’ weer gezellig mee. Kijkkast is eigenzinnig, zoveel is duidelijk.  Mét een boontje voor Toon – en voor mij best nog wel wat ‘weetikookweertjes’.

Dus tussen het rommelen met Kerstspul en een mand strijkgoed door, ruiste er ook nog wat in het struikgewas.

In mijn (tot dan toe) drieladig keukenkastje idem, maar dat ontdekte ik pas, toen ik de vrucht mijner noeste arbeid wilde wegplooien en opbergen.

Als houtmoeheid bestaat, dan weet ik nu hoe dat er uitziet. Vier plankjes, een losse bodem. En spijkers op laag water zoeken, natuurlijk.

Nou ja, zeg ! Niet. Leuk. En nog van splinterhout ook, dus dat is helemaal van potverdorie nog aan toe (maal vier ! ).

Dag lade en serenititeit. Plus nachtrust, want ik stuit altijd weer op zoiets op een goddeloos uur. Staat in mijn DNA gegrift, waarschijnlijk. Mja … Potjanstropie nog an toe zeg !

Tot zo’n twee uur in de ochtend – niets van gemerkt, hoewel ’t best voor reuring zal hebben gezorgd. Maar ach, hier in en om het huis biept, flitst of wie-woe-wieuwt er immer wat, dus wie kijkt daar nog van op … ?

Zut.

Maar : het struikgewas is ontraadseld. Ein-de-lijk weet ik wat er ruist.

Het is een … unnne ….

Stakend ladekastje dat met donderend, edoch ongehoord geraas, instort.

Dat je het even weet, beste lezers.

Een raadsel oplossen betekent vaak, dat je een nieuw enigma in het leven roept. Dat is nu niet anders. De nieuwe prangende vraag is dus : krijgt Gulliver het weer ineengenageld terwijl ik daarbij net zo stoïcijns blijf als Toon?

We gaan het zien. Zolang er maar niks begint te ruisen, zitten we goed …

N.B. Vandaag, op zijn verjaardag, is Toon de aangever van dit swoontje.

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Santa was coming to town …

Een goed idee vindt altijd volgers. Was ik eerst nog surpriserend, werd ik zomaar hupseflups de gesurpriseerde … En hoe !

De aanloop mijner verstomming zat ‘m in november, toen Gulliver ietwat spijtig constateerde : “Ik ga er niet meer geraken, dit jaar.” Er, da’s mijn woonstee, en dit jaar, dat is de toch wel pittig gevulde twaalfde maand.

Tja, kan gebeuren. Gulliver en ik, wij wonen namelijk heel happy not nextdoor. Kunnen we prima mee over de baan. Elkaar zien gebeurt volgens het ik-jij-en-dan-weer-ik-principe, en de meeste tijd en kilometers, die kletsen we lekker foongewijs weg.

Works like a charm, en ach, die enkele keer dat we de weg niet even op kunnen tillen om ‘m in elkaars bereik te leggen, daar zijn we groot genoeg voor.

Ik zit er dus niet mee, en mijn celletjes noteren : Nieuwviering bij Gulliver.

But first : Kerstmis. Die zou voor mij weer maar es anders verlopen dan vorig jaar. Was toen slikken. Maar dit keer wist ik vooraf – en dus valt het doek niet over mijn Kerstdiner op ’t allerlaatste ogenblik. Very up-lifting voor mijn Kerstige mood.

Kerst was eersterangs, beste lezers. Zelfs nog vóór de 25ste.

Voorzien is goed, maar zalig de onwetenden beter, in casu.

Die pre-zaterdag zit ik bij een bakkie mijn Kerstmenu te bedenken en op te lijsten als de bel gaat. Geen onzeker tingeltje, maar een dit-is-geen-abuis-snerp.

” ’t Zijnekik  ! “, hoor ik Gulliver zeggen, gevolgd door meerstemmig gegniffel, op mijn opperverbaasde  : ” Hoe, maar … ! “

Het enigma blijkt Mrs. Cook and Clean te heten. En Mister, want die zat in de driver’s seat. Hoe dat er uitziet, als je elkaars surprise bent ? Geweldig ! Mister en ik zijn dan wel nobele onbekenden van elkaar, maar dat spoelen we, koffieminnend als we zijn, met een verse pot weg. Ik zeg : coffee for president.

Vadermans lust ook wel een kopje, want hoewel hij een navigerende rol heeft gespeeld in de megaverbazing, is hij zélf ook pas bij de kraag gevat.

Slechts een half middagje eerder z’n keuken uit geplukt en gedropt op de passagiersstoel.  ZO voor ’t oog van de ongezond nieuwsgierige buren. We hebben allemaal schik, als we bedenken hoe ze elkaar nu aanstoten, om te beklappen dat Gulliver in alweer een andere auto met een knap vrouwmens gezwind is vertrokken richting ongeweten …

Halvelings geschaakt dus, want de Cook and Cleans zijn in voor “op den bots” en Kerstmarkt, en had ik er niet één in de aanbieding ?

De lijst moet maar lijst blijven : weg zijn wij, na een home-tourtje, waarin Mrs. en ik onze gelijklopende lampliefde ontdekken.

Geen opzien, als we later die avond getwee met een nieuw armatuurtje thuiskomen. Handgesneden, door een verkoper die dan weer van Gullivers kant blijkt te zijn. Ha, de wereld is klein ! Maar de lichtliefde niet, want ik schijn geen Kerstgerelateerd iets op te kunnen, zonder er met ’n lamp af te komen.

En met artisanale noga, die me aan Moeders zus doet denken. Wat zou ze geglunderd hebben. Dubbeldik jammer is het, dat slenteren wegens moeilijk lopen er voor haar niet meer bij is !

We doen de kraampjes eer aan. Of juister : de kibbeling, die me weer even in Schotland bracht, de smoutebollen, met suikersneeuw – dit jaar gemist op de kermis en nu lekker toch – de scampi’s en de appelbeignets voor de liefhebbers die niet Ariadne heten – ik ben niet zo van de appelspijs.

Het werd een heuglijk bonte avond – niet alleen inzake menu. Met lichtjes, leute en sfeer – en nieuwe mensen.  Na al die trieste eindejaarstijd-jaren is het fijn om de feestzin wat te smeren. Heerlijk om samen met Vadermans weer te kunnen lachen – na al dat krijten …

‘k Ben helemaal pro de female version of Santa. Hemels hip en in voor een vleugje Calvados deed ze precies ‘what Santa’s have to do’ :

Make just one someone happy … Lalala … En of het gelukt is !

Zalig was het !  Ik wens het ieder van jullie toe, beste lezers, dat er in 2016 veelvoudig iets onverwachts uit de lucht valt,  dat je dagen later nog doet ginnegappen …

Fijne jaarwissel iedereen !

Soft Sides

Ik zei er al eerder wat over : het zachte kantje. Met Kerst weer in aantocht, mag dat wel weer een keertje voor het voetlicht.

Wat is met z’n cheesy crust dit jaar aan mijn ribben blijven plakken ? 14 taferelen met  woord, beeld en klank. In random order of appearance … 2014 aaneengeregen van dag tot draad.  Overgoten met een Kerstig sausje, dat spreekt. Enjoy, beste lezers !

Groenes groenes grasje alom, in 2014. Ook voor Belgenland. Voetbal ontduiken werd een sport op zich. Deze van Paul Abspoel was de nagel op de kop … leuk om lezen !

Russen gebelgd. Belgen gerust. #BelRus

— Paul Abspoel (@PaulAbspoel) June 22, 2014

Stoere binken hebben soms echt een peperkoeken hartje. Interactie tussen Luc De Vos en Jo Leemans is cute … (1:39 t.e.m. 4:12)

Rolling, rolling, rolling … Maar is meer wielen ook gelijk aan meer vreugd ? Het hele filmpje is een parel, maar dit springt er voor mij uit ! (1:57 t.e.m. 2:07)

Riders are believed to be rockers …? Deze hippe dame houdt ook wel van rock, geloof ik. En van afwisseling  : elke vrijdag een nieuwe tattoo. Klik op de link voor de full story …

Ongelooflijk weer hoe mooi je je gedachtes en gevoelens weet op te pennen. Ik vraag me soms af wanneer je eerste gedichtenbundel verschijnt, want dat die er moet komen is een zekerheid.

Dit gouden compliment kwam op een ik-heb-een-dip-dag zomaar floeps de mailbox binnenvallen. Wat een boost voor Ariadnesdraad en mijn ‘moral’ ! Blozend van blijdschap zeg ik dank aan de lezer die dit uitschreef ….

Goeie reclame maakt z’n slogan waar. Coca Cola keeps promise : give a little happiness. Make Someone Happy. Lalala …

Vintage, kitsch of styling-advies ? Het mag er rond deze tijd allemaal zijn. Deze splash of color doet het elastiekje van mijn goeie hum op gymles …

En maar goed ook, want 2014 was ook een oorlogsjaar. WO I werd herdacht. Met tal van initiatieven. Als daar zijn : De prachtige reeks ‘In Vlaamse Velden’, waarin hoofdvertolkster Marie haar dagboek alles toevertrouwt …

 … een voorstelling, waarin we den Grooten Oorlog eens door de ogen van een magnifiek paard zien …

En The Last Post. Learning from history seems hard, want we moesten hem dit jaar ook blazen voor talrijke slachtoffers van een recent oorlogsconflict in Oekraïne.

Eten en drinken, geflankeerd door een streepje muziek. Stampen en dagen, dixit Vadermans. Maar dan wel het betere werk, als je ’t mij vraagt …

Wel even oppassen, dat je geen flushes krijgt van al dat gekook ….

Bert en Ernie doen wonderen voor de Kerstige mood …

Kouwe douches ontloop je het liefst. Zoniet The Ice Bucket Challenge. Of vergis ik me … ?

Als twee zenders samen een programma maken, levert dat verbazende televisie op. Wauters en Waes lieten sterke staaltjes zien in de uitdagingen die ze voorgeschoteld kregen. De reeks liep op rolletjes ; gesmeerder dan zijzelf in dit fragment ! Wieltjes hebben betekent nog niet automatisch op wieltjes lopen …

Ik maakte vorig jaar al kennis met Malala via een reportage waarin haar vader met blinkende oogjes vertelde hoe trots hij op zijn dochter was. Hoe pauwenfier moet deze vooruitziende man, die zijn dochter niet ‘vleugellam’ maakte, vandaag wel niet zijn ? Girlpower for the world, en dus mag Nobelprijswinnaar Malala niet ontbreken op Ariadnesdraad …

Roept al uw pottekes en pannekes bijeen

*zangmodus aan*  “Vrienden, ’t is tijd om uw pakske te maken, roept al uw pottekes en pannekes bijeen ….” *zangmodus uit*  

Daar ben ik nu – onder andere – mee in de weer.

Hoewel de zon de wereld vandaag niet mooi heeft gemaakt,  is ze wel opgekomen en draait alles vrolijk (?) door. Tja, het telraampje van de Maya’s begaf het.

Daarom is het toch tijd voor Kerst. 

Dus heb ik nu een zacht lichtgevende versie van hét boompje, een lekker warm dekentje (of eigenlijk vijf), bijna een pakje dat ik nu eens echt zou willen krijgen en rolt – last but not least – Urbanus met mijn lijflied uit de boxen.

Idyllisch, niet ?

Pertinent weiger ik te denken dat het niet werken van de lichtjes in de boom door een wel erg slecht getimede kortsluiting en daarna het wel erg kort uitgevallen lichtsnoertje ter vervanging, te maken hebben met de roep dat de wereld vergaat.

Ook het hartinfarct dat ik haast kreeg, toen ik mijn bestelling wilde doorgeven aan een next to not Nederlands sprekende – een andere lingua trouwens ook niet – Chinees, is pure coïncidentie.

Het gelijktijdig gebeuren van onwil is het. Van Chinaman omdat hij een bestelling refuseert. Niks aan te doen, ik spreek geen Mandarijns.

Van mijn kant omdat ik het vertik op de vooravond van Kerstmis een lichtsnoer van zeker 120 lichtjes te doorploegen terwijl ik slechts een handjevol reserves  heb.

De boom helemaal weer af- en terug optuigen wordt ‘m ook niet.  Want : eer ik heb uitgeknobbeld hoe je een standaard vastgemaakte lichtdraad losmaakt is alle kerstversiering er aan en is het kerst in een volgende editie. Te kort dag.

Maar rampspoed? Watzegjemenou ?!  De grote wereldbol is een eigenzinnig ding dat maar vliegt en vliegt, zonder te verdwalen. Sterk. En draaien ook nog, zonder motor of pedalen. 

Een wonder dat van alles kan, behalve zomaar eventjes verdwijnen op een moment dat door mensjes is opgelegd.

Vergaan is dus nooit ook maar één moment serieus bij me opgekomen. En toch kon je er niet rond in medialand.

Eergister toch even gegrinnikt, toen de nieuwslezer, Jan Becaus – conform zijn (scherm)aard – doodernstig zei : “U hebt ongetwijfeld al gemerkt dat de wereld niet is vergaan, maar we gaan het er toch nog even over hebben …”

Ik snap er niet veel van. Dat zoiets zoveel attentie krijgt. Maar nog minder hoe je er als nieuwslezer in lukt een pokerface op te zetten bij zulk een item. Pluim ! Want de werkelijkheid tart soms de verbeelding … Enfin, die van mij dan toch.

Te weten dat de voorbereidingen van enkele adepten dit lied nog overtreft ! Tss…

Als ze al die energie nou ‘ns staken in het wegwerken van narigheden, dan zou niet de wereld, maar veel leed vergaan!  Het bezongen doemscenario zegt me niks, al zijn sommige suggesties best lekker …

Ik hoop, lieve lezer, dat jouw persoonlijke wereld niet is vergaan, hiermee bezig is – of alsnog – op dit onzalige idee zal komen.

Fijne dagen toegewenst … Met veel lichtjes. In en rond jezelf !

Festiviteiten, versiering … en een verborgen talent

Bron : weheartit

De eindejaarsperiode ligt weer een beetje achter ons. Ik haal opgelucht adem. Oef.

Want eigenlijk was de  voorbije decembermaand allejezusmoeilijk.

Vanwege het gemis, dat zijn allereerste verjaardag vierde. Vanwege alle vragen daarrond. Vanwege alle andere treurnissen rond mij, die ook niet bepaald een zegen waren en zijn voor festiviteiten. Vanwege de vragen of de feestdagen nu niet extra moeilijk waren.

Proefondervindelijk heb ik kunnen vaststellen dat het gemis niet moeilijker is rond de feestperiode. Want het is er gewoon, zoals elke dag. Anders dan vorig jaar weet je dat je de dag wel doorkomt, je hebt het immers al een heel jaar gedaan …

Wat wél een opgave is gebleken is de haast morele verplichting tot opgewektheid. Vrolijkheid laat zich niet dwingen, en ze neemt ook geen genoegen met het opvoeren van een toneelstukje, met het doen alsof.

Natuurlijk kun je niet verwachten dat de hele wereld een jaar later nog steeds stilstaat bij de bom die in jouw leven is ingeslagen.

En inmiddels functioneer je ook al weer in die mate dat iemand wat ie tegen je zegt niet x-aantal keer hoeft te herhalen voor je het werkelijk hoort.

Maar de stoom komt me nog steeds uit de oren als iemand, die op de hoogte is, vraagt : “En, goed gevierd ?” Ja zeg, wat denk je zelf ?  Ergerlijk.

Net als de mensen die, ondanks het feit dat ze tot de jaren van verstand gekomen zijn, hardnekkig weigeren het te gebruiken. Zich in plaats daarvan aanstellen als kleine kinderen. Over tijdverspilling gesproken.

Het feestgesternte mocht dan wel niet superdelux zijn, toch is er gevierd. Onder het motto : je kunt niet in een muizenhol blijven zitten om de wereld te bedanken.

Met alles er op en eraan. Feestelijk gedekte tafel. Viergangenmenu. Een lach en een traan. Yep, zelfs de pakjes ontbraken niet.

Ieder die ook maar enigszins kon, was present voor Nieuwjaarswensen. Wat onwennig voelde het. Want een (nieuwe)  traditie wordt niet opgebouwd over één nacht ijs.

Maar de sfeer was verre van slecht, zelfs een beetje zoals vroeger te noemen.

Zelf voelde ik vooral blijdschap omdat het, ondanks de obstakels die de nieuwe situatie met zich meebrengt, toch gelukt was iedereen te zien. Oefoef.

Zucht van opluchting ook voor mijn pakjes. Verrassend, en toch helemaal mijn ding.

Nog een opluchting is dat ik nog in al mijn kleren pas.

Nog béter : ik heb deze keer geen berg afwas hoeven wegwerken, want nu deed de vaatwasmachine het, geassisteerd door mijn vader.

Maar waar ik écht paf van stond was de feestelijke aankleding van het huis.

Ik had er wat voor gevreesd. Voor die spreekwoordelijke kale bedoening. Had me ook afgevraagd hoe ik het best kon reageren als de versiering next to not aanwezig zou zijn.

Want dit jaar zou mijn vader voor het eerst de versiering alleen voor zijn rekening nemen … ?

Maar : ik had buiten de romantische aard van mijn vader gerekend. Hij had zelfs gedekt voor een onverwachte gast. Met een Kerstig tafelkleed en het beste servies.

Geen sprake van een gebrekkige kerstversiering ! Met oog voor detail was elk hoekje van het huis onder handen genomen en in een kerstkleedje gestoken. Niet te veel, niet te weinig. Precies goed. En in mooie kleurschakeringen …

Er was de Kerststal, voorzien van een sneewtapijt. Geflankeerd door de Kerstklokken die ouder zijn dan ik, en de sneeuwmanpop die zijn opwachting maakte aan de schuifpui…

De kerstboom was volledig opgetuigd, met gekleurde lichtjes. Mijn voorliefde voor witte lichtjes kennende, had ie de kamerplant dan meteen ook maar van een lichtnet voorzien.

Witte lichtjes straalden een diffuus licht af op de boekenkast, die tijdelijk fungeerde als uitstalraam voor de toegezonden kerstkaartjes.

De klassieke ornamentele groene vaas had een kerststukje met rode appeltjes geadopteerd. Qua kleur een perfecte combinatie.

In de keuken, voor kerstversiering een minder handige plaats, prijkte ter compensatie een mooi bloemstukje.

Werkelijk : mijn vader overtrof mijn verwachtingen, ja zelfs mijn eigen kerstversiering. Ver. Want hij had ook nog aan buitenverlichting gedacht …

Voor dit jaar dus alvast een zorg minder. Geen excuus meer.

Want hij kan het, het huis smaakvol versieren.

Als het goed is, moet het ook gezegd.

Wauw, moooii !!

In ’t donkerst der dagen …

Bron : weheartit

daar zijn we nu aanbeland.

Mijn kalender vertelt me nu hetzelfde als wat de uitstalramen van de winkels me al zo’n twee maanden toeschreeuwen. Dat het Kersttijd is. Met alles wat daarbij hoort.

Eigenlijk zou ik dus blij moeten zijn, dat de uitstalramen nu stroken met de werkelijkheid. Dat het anachronisme waar ik me al die tijd zo aan ergerde, nu de wereld uit is.

Tenminste toch tot het volgende verplicht te vieren event, dat meer dan waarschijnlijk eveneens idioot vroeg zal worden aangekondigd.

Maar ik voel het niet, die blijdschap. Sinds er vorig jaar een bom insloeg in mijn leven, die een krater van formaat naliet, is het weg, dat echte Kerstgevoel.

Nu het een jaarwende verder is, en dus opnieuw Kerst, lijkt het wel alsof de pijn weer in alle hevigheid terug is.  De trigger voor zo’n auw-moment lijkt wel de vraag te zijn “Wat ga jij doen met de feestdagen ?”

Een goedbedoelde, en fijne vraag. Vast en zeker zou ik het een ramp vinden als niemand het zou vragen. Maar, in combinatie met al de feestactie-plannen waarmee ik word overspoeld, ook pijnlijk. Diep vanbinnen worden mijn innerlijke stekels hierdoor rechtgezet.

Ten huize Ariadnesdraad is fase 1 van het feestdagenplan eenvoudigweg het terugvinden van een soort feestmodus. Het kan verkeren.

Als klein meisje was ik dol op de kadootjesmaand.  

Sinterklaas, en daarna die grote, prachtig opgetuigde kerstboom, met die écht oude kerstballen en dat engelenhaar om de lichtjes nog feeërieker te maken. Prachtig.

En dan de stapel kadootjes die onder de boom kwam te liggen. Die groeide naarmate het feest dichterbij kwam. En mijn zin om ze uit te pakken ook. Zolang ik de jongste was, viel die eer mij namelijk te beurt.

Geloof me vrij, tegen de tijd dat het – eindelijk – Kerstavond was, brandde ik van nieuwsgierigheid bijna net zo hard als alle lampjes in de Kerstboom.

O, en niet te vergeten het “Bakske Vol Met Stro” van Urbanus, mijn persoonlijk lijflied van deze tijd …

Anno nu overvalt me rond het kerstgebeuren geen nieuwsgierigheid, maar vooral een grote besluiteloosheid. Ga ik wel vieren? Wat, hoe, waar en wanneer, met wie ?

Voor welke boom zal ik kiezen? Mijn mini kunstboompje of mijn lichtpiramide ? Verbazingwekkend is het, hoe zo’n eenvoudige kwestie toch voor zo’n dilemma kan zorgen.

Dat wordt nog versterkt door het feit dat de éne meent dat ik te veel aan het feestgebeuren doe, terwijl de andere al even overtuigd is van het tegendeel.

Maar het nu heeft ook zijn rechten. Dus is er onder veel gepieker, gezucht en gesteun (en ook wel een paar huilbuien) toch een kerstboompje gekomen. Met lichtjes, optuigspul en dito gefoeter en kerstballetjes erin.

Want eerlijk is eerlijk, ik heb een zwak voor Kerstlichtjes. Niet de flikkerende toestanden, maar de witte. De zachte gloed die ze verspreiden geeft iets gezelligs, iets troostrijks.

Ik heb de innerlijke strijd om de feestelijkheid van de eindejaarsperiode dus gewonnen, zo lijkt het.

Daardoor ben ik nu, net als jij, beste lezer, bezig me af te vragen hoe het Kerstmenu er zal uitzien, en of mijn kadootjes in de smaak zullen vallen… Vooral naar de reactie van Pruts ben ik benieuwd ! Ooo, die twinkelende oogjes, ik zie ze zo voor me !

Tja. Soms heb je een duwtje in de rug nodig om in de ‘celebrating mood’ te raken…

In mijn geval kwam dat van Deborah, in wier situatie ik me herkende en van de dame die me raakte doordat ze op haar blog vroeg een kaarsje op te steken.

Maar ook alle anderen, die steeds weer trouw komen piepen en lezen, krikten me op  – zonder dat ze ’t zelf wisten – … wat erg heeft geholpen om me wat feestelijker te voelen.

Aan jullie allemaal een  Kerstfeest gewenst met heel veel lichtjes en kaarsjes… in jullie hart, en ook daarbuiten !