Het einde der tijden beleefden we niet, maar de Eindejaarstijd wordt met de minuut meer en meer een feit. We naderen het gaatje van 2012 …
De cocooning-spirit van Kerst ligt al weer achter ons, het keukenslagveld is geruimd. Het bruisende, spetterende van een nieuw jaar gaat alras met de belangstelling lopen.
Maar gelukkig is het sprookje nog niet helemaal voorbij. De lichtjes zijn er nog, en dus is een kerstige hymne nog net geen faux pas.
Dus rappekes, omdat het kan, nog even deze klassieker. Voor de fans.
Als klein meisje was ik er dol op. Wat zeg ik, ik heb het GRIJS gedraaid. Tot – toegegeven – begrijpelijke wanhoop van mijn huisgenoten.
Jaren later nog tovert Urbanus hiermee een lach op mijn gezicht, en activeert Bakske Vol Met Stro steevast mijn duim om de plus-kant van mijn volumeknopje in te drukken.
Een veelvoud van vier zijnde, ben ik effenaf blij dat ik nog geen zak cement kado heb gekregen. Dank je feestelijk, zélfs niet “met ne grote roze strik”.
Maar de mini-versie van het kerstekind dat zichzélf fluks pampert, alvorens in z’n sportwagen te kruipen, dàt wil ik voor al het goud ter wereld (de wierook en de mirre neem ik op de koop toe) niet missen.
Fenomenaal geestige gedachtenkronkels zijn het. Je moet er maar opkomen.
Hoe dat dan gaat, licht de maker van hét Bakske zelf toe in onderstaand clipje.
Een leuke onderschrijving van Urbain’s eigen stelling dat je “om onnozel te kunnen doen nogal wat intellectuele bagage moet hebben”.
Naast the full original heb je inmiddels ook de female version, te vinden op de hommage CD Urbanus Vobiscum. Het blijft beeeldend, zelfs met een snuifje folk !
Enjoy !
Zo, beste lezer, mijn bijdrage om je opgewekt De Wissel te laten beleven is hierbij geleverd.
Rest me nog je een Toet-goed 2013 toe te wensen. Dat het aankomende jaar even zacht, knuffelig en troostrijk mag zijn als mijn eigenste Roodneusje !
Ariadnesdraad 