Tagarchief: kletsica in alle facetten en synoniemen

Slurfje water, iemand ? (Swoon 56)

Vandaag ’n re-post in waterlijn, wegens even bijkomen, na m’n kunstmatig slaapje.

Een herwerking van ‘De olifant, de slurf en de flexibel’. Anders gezegd : de link tussen ‘your a woman, I’m a man’ en diameters …. heeeeeeeeeeeeeuuuuuuuuul veeeeeeeeeeeeeeeeeel diameters.

Het verlengstuk waarmee je groenten schoon krijgt, en je gootsteen proper – de kraan-slurf – is op zekere morgen stuk. Daar moet wat mee, want dit attribuut en ik, we zijn erg op elkaar gesteld. Slurfloos is mijn keukeninterieur bovendien kaaltjes.

Nu moet je weten : ik heb niks met techniek. Dingen moeten werken. Punt. Het waarom en hoe, dat is me raadsel. Knap vervelend, af en toe.

Technisch vocabularium versus de rest van m’n woordenschat, dat is zoiets als de ontwikkelingslanden, ten op zichte van de Westerse Wereld.

Hoewel de associatie slurf-flexibel-olifant stààt, betwijfel ik toch de literaire kunde van Mister Plummer.

De grey ones laten daarom het veelbelovende luikje ‘logisch nadenken’ openklappen…

Stap 1 : Probleem ? De ‘slurf’ van mijn keukenkraan is kapot.

Stap 2 : Hoe heet zoiets in technische termen ? Brein doet niets dan  ??????????  doorsturen. Subiet gevolgd door de bedenking, dat ik tegen de loodgieter moeilijk over ‘mijne slurf’ kan beginnen.

Enfin, ik kan dat wel, maar niet als de voorwaarden ‘niet gigantisch uitgelachen worden’ en ‘ondubbelzinnigheid’ in één moeite door ook nog vervuld moeten. Slurven zijn beeldende dingen. ‘k Durf ‘r geen eed op doen dat Mr Plummer alléén maar aan olifanten denkt.

Stap 3 : Wie is technisch, niet dubbelzinnig, en ligt niet in een deuk. Ha. Mijn brein doet weer gezellig mee en stuurt fluks het woord ‘vadermans’ door.

Eureka.

stap 4 : Hulplijn bellen. Hulplijn Vadermans is eerst stil, en zegt dan bloedserieus, als gold het wereldvrede : ” Uwe flexibel is kapot. Zeg de loodgieter maar ….”

Dit citaat pen ik op. Hulplijn is niet verbaasd. Heeft tonnen ervaring, met (vrouwelijk) gebrek aan technisch vernuft. Blijft er stoïcijns kalm onder.

In de loop der jaren heeft-ie geleerd, dat het ab-so-luut not done is, lachen met ‘geen flexibel kennen’.

Zo. Nu kan ik aan de slag. Gewapend met de juiste vakterm.

Stap 5 : Ik bel Mr Plummer. Die is verbaasd dat ik zo exact kan uitleggen wat het probleem is.

Dat probleem is lekker vlug de wereld uit, denk je dan. Nope. 2 weken en 3 flexibels heeft het geduurd. Want bij de leerling-loodgieter heet dat gat in zijn vocabularium niet flexibel, maar diens diameter.

Wat is nou erger? Niet weten wat een flexibel is of als Mr Plummer niet de juiste diameter kunnen kiezen ?

Het Swoontje huist deze week onder een vetrood cursiefje, beste lezers. Bert en Ernie zijn  (onweerstaanbaar) toemaatje !

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

Advertentie

Hornblower Swooning : Saturday 22

Het is een beleving, wakker worden in een zonbeluikt huis. Mét blauwgrijze gloed nu, is the room uzing melatonine. Alleen is het die zaterdagmiddag nog een half etmaaltje te vroeg, om m’n eigenste blaffetuurtjes alweer te luiken. Tenminste, als ik geen migraine-ruzie wil met m’n cerebellumpjes. Met de rest van ’t karkas héb ik al bonje. Komt ervan, als je Achtarm dacht te wezen. Ik bakte, braadde, kliefde en sneed dat ’t een lieve en vooral een gesmààkte lust was.

For the zzzzzzzzzinnnnnnnnnnnng in life zet ik zo nu en dan m’n motoriek es op zijn plaats. Dat die dat daags daarop dan ook vrolijk bij mij doet, ach nou ja, dat capteer ik – net als dat post partem diclofenacje.

Mijn armen kunnen de vergelijking met die van een slingeraap doorstaan ; stevig uitgerokken. Spieren als kwatta – net zo lobbig als ’t twee dagen eerder geklopte beslagje.

’t Gaat allesbehave gesmeerd. In sporttermen : overtraind.

Ik voel me weer de mini die door de toenmalige Mr. Flex aan een evenwichtsbalk werd opgehangen met onder mij ’n ‘afgrond’ van 30 centimeter en alleen m’n armen als betrouwbaar instrument om te voorkomen dat ik ter aarde stortte. Iets wat ik zo veelvuldig deed dat ik ’n heuse valtraining kreeg opgelegd. Jaa, hardcore, die fysio van mij.

Ondanks alle ‘aches and pains’ moet ik toch gniffelen als ik terugdenk aan de grondlegging van de Superwoman inside.

Hoewel ze nu niet meer woest geklutst en gekneusd zijn –  en worden – door al die blutsen en builen, doen mijn cerebellumpjes vandaag niet mee. Op dromen van lucifertjes na om de kijkers open te houden, kom ik tot niets.

H … OOOOTTTTTTTT ! HOOOOOOOOOOOOOTTTTTTTTTTTTTTT !

Wasda ?! Ik schrik op uit mijn gedachten. Een vuvuzela ! Niet voetbal, maar een knaloranje blazer met een balletje-trappende Amalia komen in me op. Big smile for that, hihi.

Het volgende uur sneuvelt die lach, want wat ik ook doe – voetbal alom. Geen ontkomen aan.

Alles bliept, klingelt en pingpingt vol overgave – en de Toeeeeeeeeeeet-Toettttttttttttt’s zijn niet van de lucht.

Wat blijkt : Koning Voetbal regeert !  Belgenland speelt weer en kraait victorie dit keer. Zucht. Mijn celletjes zeuren brilsmurfgewijs dat ze niet van voetbal houden en een goei muziekske willen.

Mispoes. Dat chansonneke wordt een stukje radiocommmentaar  … over dat ding waar je achteraanholt om het dan weer weg te sjotten.

Dan toch een deun. Of meer een dril, zeg maar. Left, right … left, right.

Jeeeeeeeeeeeeetjepietje, zeg ! Het leger zegt me nog minder dan voetbal. Hm. Dat follooo da lida klinkt veuls te opgewekt voor den troep, bij nader horen. Meer een kiné-lied, al kan Flex er alleen maar van dromen dat ik zo strak zijn uitgezette koers ga volgen.

Maar kom, it worked like a charm – want de Duivels werden tweede in hun poule en deden dus precies wat de Soca boys voorspelden : follow the leader !

Ze fierljepten zich bijgeval voorbij de tegenstand, maar dat mag de pret niet drukken. Een lijn naar boven is een lijn naar boven – schots gaat ook. Schoon scheef is tenslotte ook niet lelijk !

En zo ben ik via velerlei toeters en nog meer voetbal-bellen bij mijn zwijmel van vandaag beland : Hornblower. Je weet wel, knappe zeebonk Horatio, met de steekhoed en de immer witte kousen – waarvan ik me destijds afvroeg hoe ie dàt toch altijd weer klaarspeelde ….

So, dreaming of Horatio it is, beste lezers. Ben ik nog nét fit genoeg voor !

Voor meer Zwijmelplezier, klik hier.

Festina Lente

Al staat het keihard in de titel, toch gaat deze column niet over de uitkom. Nope.

Festiviteiten in dit tijdvak zijn ook niet aan de orde, want bij het idee dat ik naar buiten moet, ga ik haast even hard huilen als de wolken. Stormy weather ! De wind loeit, de regen klettert en het raam kraakt – vervaarlijk. Maar inmiddels is het een échte zeebonk en dus houdt ’t stand, al komt er dan geen baard aan te pas.

Ik dan weer moet terugvallen op mijn opleiding tot bootsman, nadat ik onverwacht – en vooral onvrijwillig – de Noachiaanse zondvloed nog es even in een niew kleedje steek. Conclusie van deze update : de zeebenen houden het, maar niet droog.  Als in : gooi eens 10 liter water je woonkamer in, als de dichtstbijzijnde afvoer zo’n 10 meter verderop ligt. Brrr. Water, ik heb d’r (b)aardig genoeg van.

Aan de andere kant van mijn scherm zie ik nu wenkbrauwen op gymles. No worries, beste lezer, It is I, Ariadnesdraad.

Voorgaande zever in pakjes mag dan de indruk wekken dat ik het spoor bijster ben, in werkelijkheid brengt ie ons bij de kern van dit blogstuk. Zeg nou zelf, welke intro voor quatsch is beter dan kletsica ?

Toen quatsch de WOT van dienst was dacht ik aanvankelijk ook : “Wat moet ik aan met dat gezwatel ?” Zelf hou ik niet van humbug, namelijk, wegens slecht voor de sereniteit.

Soms zit je er echter zo pal middenin dat er geen rondkomen aan is. Listen very carefully naar de story van Festina Lente (haast je langzaam), boeken en quatsch.

Boekje, koffietje (ok, sloten en een dikke pil) en laat maar waaien dat weer. Een goed huwelijk, ware ’t niet dat quatsch als echtbreker op de loer ligt…

Ik ben een letterkesmens, beste lezer. Nog meer sinds Ariadnesdraad. Dus koets ik regelmatig naar de leesfabriek om mijn leeshonger te stillen. Zodoende is een oneigenlijk voornemen waargemaakt : ik heb een leeslijst. Met welgemeende dank aan Triltaal .

Nagelnieuw is ze, die literatuurlijst, en up-to-date ook nog. 2 begrippen die zomaar de doelstelling van een bib kunnen zijn. I wish.

Heerlijk als de aard van het leesbeestje naar boven komt. Een beetje blogger heeft z’n leesoog stand-by en leesvoer bij de hand.

Nou, of ze ’t in de plaatselijke boekenbank ook zo verrukkelijk vinden staat nog te bezien. Maar pakkensklaar, dat duurt nog even.

Nou ja, geen punt. Festina lente. Voel de sereniteit van IBL**.  “Kom ik er vandaag niet, dan kom ik er morgen” , heeft als pro dat  het een flinke slok op de aankoopborrel scheelt en valt het toch tegen, dan is het geen aderlating. Dus : ik present aan de balie.

Bummer. Gewoon Single blijkt niet IBL-baar wegens te recent. Voor Baliedame is hiermee de kous af.

Terwijl “Huh?” en het bib-principe “te recent” het in mijn hoofd niet eens kunnen worden haast ik me dan maar langzaam naar huis. Om de ruzie der celletjes te beslechten stel ik een poos later de vraag opnieuw. Andere tijd, andere dame,… wie weet.

Zip ! Daar staat het al op het scherm ! Met een dikke, vette niet beschikbaar er achteraan. “Dat hebben we niet”. Wat je zegt. Sounds familiar.

Rikketik …  Net voor het eind van mijn geduld vertelt klaviergetokkel dat het toch gaat lukken. Mijn little grey cells heffen al opgewekt ” We zijn er bijna” aan en ik ben het gezwam van poging 1 haast vergeten als ik te horen krijg dat ze ’t in Limburg ook niet hebben wegens een beetje langzaam, daar. ????!

Ondanks het abrupte “Sssstttt ! Tongbijten !” van ‘the grey ones’ kan ik toch “Jamaar, je hebt het zélf niet ! ” niet binnenhouden. Sereniteit aka langzaam is duidelijk mijn fort niet. Mission aborted again, wegens opspelend rechtvaardigheidsgevoel.

“Andermans fouten uitvergroten, terwijl je zelf in gebreke blijft, wat een quatsch !” schilder ik later het plaatje. ” En je bent niet eens Limburger ! “, responseert m’n gesprekspartner. Ik zie de giebel in z’n ogen en weet : hij is dat natuurlijk wél !

Ik klasseer het vertikaal. De bib niet, want die mailt me dat ik het boek eerstdaags zal kunnen ontlenen omdat het op de aankooplijst is gezet. Zegge en schrijve november 2013.

Zelfs met veul marge is die weldra nu toch echt door. Maar ‘anno hodie’ nog steeds geen Karin te lees … Benieuwd hoeveel Festina Lente’s er nog voorbij gaan komen voor ik dat boek te lezen krijg.

Haast je langzaam, heet zoiets.

—————————–

* :  Sinds het Big Boobies-postje van Appelig zingt het aldoor ‘Allo Allo’ in mijn hoofd. Dat opent natuurlijk de weg naar nog een paar andere one-liners… cfr. cursieve tekst.

** : InterBibliothecairLeenverkeer