Mijn elektronische brievenbus leest vast stiekem mee op Ariadnesdraad. Ah ja, want er is duidelijk aansluiting …
Pas geleden had ik het nog over bloedtransfusies en de kans om – ten gevolge van grote hoeveelheden chemiek – licht te gaan geven in het donker. Kortom, de big C in short.
Nu verrast de mailbox me met een cirkel-mail hierover. Toettemie en ik wisselen een blik en duwen samen op de doorstuur-button. Tuurlijk doen we mee !
Maar zo’n enkel doorklikje is toch wat povertjes. Dat moet eleganter kunnen. Het mag wat meer zijn … Misschien een postje ?
Hm. Ja, maar ’t mag niet te zwaar zijn. Niet dat kanker nu past in de categorie “Gieren-brullen-en-billenkletsen-op-de-koop-toe”, maar ’t moet – overeenkomstig met het mailberichtje – een tikje hoopvol zijn.
Terwijl de radertjes in mijn hoofd zich in beweging zetten, overzie ik m’n schrijftafel. Wie m’n schrijfplek ziet bestempelt me zonder pardon als werknemer in de papierverwerkende sector.
Chaotische berg papier. Woordenlijstjes, blogschriftjes en een pennenbak waarin de pen die het lekkerst haar inkt vrijgeeft, standaard onderin zit…
Alle riedeltjesmakende, leuke dingen met schermen en batterijtjes ten spijt, grijp ik onveranderlijk naar het “oldschool” pen en papier als ik maar steeds de verkeerde plek blijf vinden voor wat ik hoop dat de juiste woorden zijn ….
Papiergeritsel en pengekras liggen dikwijls aan de basis. Van het scheppen en ordenen mijner bedenksels.
Ook nu. Ik schrijf om mijn inspiratie aan te zwengelen. Of nee, eigenlijk is het meer pen-racen, schrappen, meerderen, minderen, wikken en beschikken, keuren en scheuren en de snippers net naast de papiermand gooien …
En yep : a little concept is born.
Flitsend als elastiekjes schieten mijn gedachten rond. “I love, I love, I love my Calender Girl”, zingt het opeens onder m’n schedeldak … Ydillisch.
Het gezicht dat ik hierbij denk, zit in d’r tweede jeugd, heeft blonde krullen, is ultra-energiek en zet een promotie-campagne op touw waar Noël Slangen* nog kan achter komen…
Ligt het aan het veelvoud kalenders hier ten huize, of misschien aan mijn voorliefde voor Britse detectives, waarbij speurneus Jane Tennison ook niet mag ontbreken, maar Calender Girls laat me niet los.
Eureka ! Voor mijn geestesoog ontrolt zich een aula-moment dat van pijnlijk naar prachtig gaat.
Puik ook om de vraag voor aandacht nog ’s extra in de verf te zetten.
Probeer maar eens niet te luisteren als iemand zijn betoog start met : “Look, I hate Plum Jam” (vanaf 08:40) gevolgd door een boodschap die over heel wat anders gaat dan boterhammensmeersel !
Welsprekendheid die klinkt als een klok !
Ernstig, met een funny twist, gloedvol onderweg nog een paar ouwerwetsigheden neermeppend, wegens goed van de tongriem gesneden. Correctie : van een vurige tongriem.
Mijn little grey cells fluisteren, zeuren, ja zeg maar ” bomen door “. Net zo lang tot ik op zoek ga. Naar de vlammende toespraak van Chris Harper, vertolkt door Helen Mirren.
Ik klik een paar schermen weg – en ook nog wat halve uren – maar daar is dan het fameuze flamboyante fragment.
Gelukkig skipt YouTube de mededeling : ” het spijt ons” en prompt hoor ik het onwaarschijnlijke verband tussen plum jam, naaktrennen en kanker weer uitgelegd worden ….
Knapely said !
———————————————————————
* Noël Slangen : voormalig communiecatie-adviseur
Ariadnesdraad 