Het instelsysteem dat er voor zorgt dat mijn lampen vanzelf gaan branden, kreeg al een zwierige draai naar achter. Mijn tegenzin om op te staan verliest terrein op de zon.
Op steelse wijze gebeurt het. De dagen worden langer.
De recente uurwissel is een onmiskenbare, finale indicatie van de overgang naar een ander seizoen. De lente, waarin het ’s avonds zo heerlijk lang licht blijft.
Mijn outside view ziet er heel anders uit. Het landschap is herschilderd.
’t Gras is nog altijd ’s morgens bedauwd, maar nu als na een frisse douche. En de blaadjes krijgen bomen.
Alles – tot aan mijn interieur toe – heeft een lichtbad gekregen en komt hier nieuwer, helderder en vooral kleurrijker uit te voorschijn.
De natuur bereidt een uitbundige terugkeer van de zon voor.
Haar licht heeft nog niet het zenith bereikt, maar toch al wel een beloftevol, sprookjesachtig punt …
’t Moet effenaf gezegd : de lente van 2012 is schitterend ingezet. Met temperaturen die al doen dromen van de zomer…
Dus nog rap, voordat het mooie weer zich bedenkt, om het te vieren dit seizoenslied:
’t Is altijd lente in de ogen van de tandarts-assistente.
Als klein meisje was ik gefascineerd door de lyrics.
Ik vroeg me altijd af hoe de zanger er toch in geslaagd was mijn tandarts-assistente zó accuraat te beschrijven. Zonder haar te kennen nog wel.
Want het was er écht boenk op. Ze had sprekende blauwe ogen, die altijd glinsterden, alsof ze op het punt stond vrolijk te gaan lachen.
Tja. ‘t Was altijd lente in de ogen van mijn tandarts-assistente …
Ariadnesdraad 