Het bakfeest kwam weer voorbij. Zonder concurrentie de leukste feestdag, vind ik. Of liever : de lekkerste ! Helemaal mijn ding, als pannenkoekenfan!
Als klein meisje was ik dol op de groene beslagkom van mijn moeder. Het was een duidelijke hint. Stond die in de ijskast, dan wist je ‘t. We eten pannenkoeken !
Formidabel vond ik het. De constructie van het beslag, die witte plasjes die bubbels kregen, en het polkadotdesign dat giraffe-achtig aandoet aan de andere kant van de pannenkoek.
Een kunstwerk was het. Die aangroeiende stapel pannenkoeken, met steeds dezelfde look. Mmmmmmmmmmm….
Om nog te zwijgen van de geur. O sweet memory! De pancake flavour had en heeft nog steeds – voor mij dan toch – iets magisch : je wordt er blij van.
Die sweet happiness leek wel op iedereen over te slaan. Misschien door de magie van de suikerzoete garnituurtjes ? Ik kan me namelijk niet herinneren dat er ooit iemand boos aan tafel zat als er pannenkoeken op het menu stonden.
Nog formidabeler vond ik het, toen ik mijn rol als toeschouwer mocht laten voor wat ie was omdat ik het vuurveilige tijdperk had bereikt …
Maar wat een enorme, gigantische, torenhoge teleurstelling werd het !
Mijn fijne motoriek – die zich bij tijden kies afwezig meldt – en ik, we gingen een soort van honderdjarige oorlog aan. Hoe ik het ook draaide of keerde, het resultaat was een misbaksel, dat je zelfs met heeeeeeeeeel veel verbeelding nog niet eens het begin van een flensje kunt noemen. Zielig was het, dat resultaat. Echt wel.
Een kaakslag voor een liefhebber van een ronde girafprint die bij conventie pancake is gaan heten.
Enkele jaren, die aanvoelden als een eeuwigheid, waren pannenkoeken onlosmakelijk verbonden met eten buiten de deur …
Mijn hoerajoepiedatishetkortomeurekamoment kwam toen ik brainstormde met iemand over mijn pannenkoekbakfiasco-moment dat er weer zat aan te komen. En hoe vreselijk sneu ik dat vond.
“Maar dan maak je ze toch gewoon kleiner”, zei ze. “Meid, maak er toch gewoon Amerikaanse pannenkoekjes van. Als je rondjes maakt ter grootte van een juslepetje, dan lukt het je vast om ze in één stuk om te draaien”.
Hulde aan de blinkend nieuwe sauslepel. Een mini-pollepeltje !
Het enige wat ik me nu nog afvraag, is waarom ik daar toch zélf niet eerder ben opgekomen ….?!
Anno nu kan ik zeggen, beste lezers, dat ik een overwinning van pannekoek-formaat heb geboekt ! Ariadnesdraad maakt huisbereide polkadotters.
Met wat grinta, Passie, en daarom ook wel een spierontspannertje. Verder nog een Meus-formaat-kluit boter en wat behangerslijm, beter bekend als havermout. Maar echtigentechtig, in de originele staat kan ik er met geen mogelijkheid lyrisch van worden.
De uitkomst is dat ik nu niet meer bries, bij het ontbijt en mijn inner-horse toch tevreden is, want in een beslagje gestopt staat haver als een huis.
Stukken minder geklieder, plus ’n heuse terugloop aan deegklodders, en daardoor nog energie voor deze lekkernij van Mamzella. Je doet aan beslagwerk of niet, tenslotte… Tenminste, als je aan de ‘running sweetness met citroentoets’ kunt weerstaan !
—————————————————
Pancake Flavour is een serietje intussen. Mastering Pancake Flavour is een herwerking van Pancake Flavour, eerder verschenen op Ariadnesdraad (2014). In dit reeksje zit ook de suikerzoete bijdrage van deze cutie.
Ariadnesdraad 