Who’s that girl ? (Swoon 50)

Een nieuw jaar gelanceerd. Ouwe struggles ook, want m’n publicatieschema stokt weer – zooo  Januari 2016.

Het Dakar-tempo waarin m’n grijze massa columnpjes vult, is IRL nauwelijks bij te benen.

Zwart op wit is het nog niet zo te zien, beste lezers (lees : inhaalslag reacties) maar ik droom, denk & doe “blog”. Wonder, dat ik in die morgenspiegel nog geen ‘Ariadnesdraad’ op mijn voorhoofd zie gestempeld. Zomaar wat fröbelen doet mijn hoofd niet aan, namelijk : altijd postjes in de maak. Maar: zulk autonoom hoofd is nog best handig. Geen ‘beste concept’-gezeur : gewoon go with the flow.

Vandaag trek ik dus maar ’n sprintje, en laat de springveren van de ‘grey ones’ lekker eigenmachtig werken.

Op de vraag waarover geschreven, popt een republikeins rood mantelpak op. Neeje, niet dat van Trump – die kan zoiets niet forceful & executive aan, dat is linea recta clownesk. Nog niet eens ingezworen is ’t al hommeles met de media, zeg maar de journalistiek. Whatever we may get, dertien in een dozijn beslist niet, met deze man.

Oempppppppppffff, uuche, aiai en ochottekes. Ik gok op vasthouden aan alle takken van alle bomen en de mast – tegelijk. Die gymnastische oefening lijkt nodig, om de eerstvolgende 1460 dagen door te komen. Mijn oogbogen oefenden alvast souplesse bij de megalomane aandacht die de ‘gereputeerde nieuwsgaring’ hieraan gaf …? Was ’t nou net niet die over-aandacht, die van begin af aan, dit roeptoeterend exploot mee op het Presidentiële schild hielp hijsen ? Afwijzende hm.

Mijn celletjes maken ’n 180° bocht en ik zit in ene weer bij ’t felrode mantelpakje met weerstrevende attitude : Angela Merkel. Ha ! Veul beter. Ik verkies Frau Merkel’s ‘Deutsche Gründlichheit’ verre, boven die upcoming American Madness.

Jolige celletjes, als ’t journaille weet te vertellen, dat Angela zich eredoctorandus Leuven én Gent mag noemen. Hoera ende joepie, Sie schaft !

De feministe in mij veert op, uitermate blij. Dat ze even ’n slechtzittend blauw vaan krijgt aangemeten, neem ik voor lief. Knipoog naar de (Amerikaanse) blauwe Democraten, tenslotte. Met niet alledaagse uitdagingen voor én achter me, verfoei ik hartsgrondig vakjes- en stereotiep denken.

Ben de mening toegedaan dat vrouwen, in eender welke discipline, het recht én de kans moeten mogen, om (al dan niet godsgruwelijk) te blunderen. Ook, en vooral, zou ‘k haast zeggen, in de politiek. Wir schaffen das. Was ’t niet beter, ’t zou alvast een vaak verworpen invalshoek hebben. Zo. ik heb gezegd !

En het doctoraats-uitreikende deel van het soms toch best hippe universum heeft warempel verhoord. Nog best cool, die bende van Zeus, als ze geen djak-ken-de regen over je uitstort …

12 januari 2017. Angela Merkel, Belgenlands eredoctorandus. Van Leuven EN Gent, ‘getoogd’ in Brussel. Insert tevreden grinnik. Belgenland, onzegbaar ingewikkeld, maar wél een goed sein gevend.

Een lintje dus voor de (diplomatieke) manier waarop ze aan politiek doet – met ’n menselijk warme kant enerzijds, en de potentie anderzijds, om (door de toekomst) als Grote Persoonlijkheid te worden gezien. Zo’n epitheton ornans roept vragen op.

In dit geval : Who’s that girl  (tekstlink) ?

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

N.B. Dit stuk kadert ook in de #SG17 van Carel, getuige hiervan de cursieve vetjes, rond werken.

Advertentie

Rarara … gewone zijn er al genoeg !

Internationale vrouwendag vandaag. Dat moet onder de aandacht natuurlijk.

Met een campagne tegen vrouwenmishandeling, groepsverkrachting, gedwongen of juist niet toegestane abortussen, tienerzwangerschappen, meisjesbesnijdenis, kindhuwelijken, het weigeren van meisjesonderwijs,…

Een eindeloze trits aan hier zelfs nog niet genoemd, schrijnend vrouw-gerelateerd leed – genoeg om aan te werken, zou je denken.

En toch, beste lezers, ben ik gister haast ‘op mijn gat’ gevallen van verbazing toen ik naar het actuamagazine ‘De afspraak’ keek.

In aanloop naar vandaag kwam daar de tampontaks ter sprake. Neeje, je scherm doet het nog perfect – het staat er echt. TAMPONTAKS.

Een beetje Belgenlander ligt niet zo gauw van z’n paard, bij een belastingverhoging en het daaraan gekoppeld stafrijm. Alliteratie-creatie is nationale sport hier te lande. Denk hierbij aan een minister Turtelboom en haar ‘Turteltaks’.*

Maar dit, dit is echt zotter dan zot.

Want wat blijkt : hoewel maandverband, tampons en aanverwanten geen overbodige luxe zijn – om die maandelijkse rode vlaggen, tante Roza’s, en uiterst irritante Russen te bestrijden –  moet hier vooralsnog de hoogste sales-taks op betaald. Van vrouw-onvriendelijke fiscaliteit gesproken !

Wat hebben kleurboeken, standbeelden en binnenbanden meer dan wij dames, dat hun percentage consumptietaks lager ligt, dan die van ‘Damenbinden’ ?????????????!!!!!!!!!!!!!

De eerste kleurt binnen de lijntjes, de tweede blijft er onverstoorbaar bij in de plooi en de derde, die is uitermate bloedstelpend. Dàt zal het zijn.

Nu gij en dan ik weer.

Dus, vrouwvolk allerlanden, loop voortaan eens binnen bij de bandencentrale. Scheelt was, en centen. Zoek wel een latexvrij-tje uit, want anders heeft Moeder Natuur je alsnog bij de kladden.

Snik ende snif voor contactallergie. Daar gaat mijn profijt. Latex is immers mijn vijand. The bloody mess rukt dan heftig op, want mijn velletje gaat er ZO heftig van branden dat ik bloedblaren krijg.

Niet gewoon, ik. Sterker nog : ik ben een beetje raar, als in zeldzaam. En daar ben ik fier op, zéker op ’n dag als vandaag.

Och, als ik dan toch raar moet zijn, dan graag zoals deze madam. Els de Schepper. Terug Normaal. Zakenvrouw, beeldend, met een eigen GPS-systeem, met goudvissen en eigen tuinonderhoud – van zelfvoorzienend gesproken … ! Ad rem en fashionable en plus …

En de deurbel beantwoordend, zoals ik voor de loodgieter laatst, toen de badkamer blank stond en mijn kleren net zo vrolijk zwommen, als waren ze Boulemieken & Anorexiaken.

Heerlijke onderzoekster van het hoofd, ook.

Wakkere wekker-eetster met tijd tekort.

Hulde aan jezelf (zijn), beste lezers !

Welkom in mijne (en hare) kop !

———– * : Turteltaks : maakt de Belgenlandse energiefactuur flink duurder ! ** : moeder Natuur: cfr. Allways-reclame

9/11

Bron : weheartit

Op een dag als vandaag ligt de topic voor de hand. 9/11 dus.

Merkwaardig hoe een gewone datum door iets dat inslaat als een bom – letterlijk dan nog – plots een historisch feit wordt. Omdat het in de geschiedenis wordt opgetekend en zo in het collectief geheugen belandt.

Cijfercombinaties en historische feiten, ik krijg er altijd een beetje koude rillingen van. Let er maar eens op. De meest gruwelijke dingen uit de menselijke geschiedenis worden opvallend vaak met een getal verbonden : ’14-’18, ’40-’45 en nu ook 9/11.

Je moest deze week echt je beste best doen om niet een item rond 9/11 voorgeschoteld te krijgen. Werkelijk op alle kanalen werd je er mee – excusez le mot – plat gebombardeerd. Altijd op zoek naar wat historische uitdieping volg ik een aantal reportages.Terroristische aanslagen van dat formaat zijn immers geen klein bier.

Maar wat zie ik ? Bush die uitvoerig toelicht in welke kinderschool hij was toen hij het nieuws kreeg en uitlegt welke vliegroutes er vervolgens werden genomen omwille van zijn veiligheid. Of burgemeester Giuliani, geportretteerd in zijn office-room terwijl hij in tranen uitbarst. 9/11 door de ogen van zij die belangrijke beslissingen moesten nemen, heet dat dan.

Aan de eenzijdige, zelfs elitaire kant. Want laten we eerlijk zijn, voornoemde heren hun broodje is al lang gebakken, zelfs kwistig belegd als het gaat over de garandering van hun veiligheid. Of financiële zekerheid. Voor er daaraan iets verandert moet er echt nog heeeeel wat gebeuren.

Wat de niet al te pattriotische Amerikaan van al die ‘protection’ denkt, kom ik niet te weten. Nochtans betaalt hij op veel fronten het gelag. Zijn veiligheid wordt niet continu gegarandeerd door een legertje veiligheidsagenten. Dat verhoogt zeker het angstgevoel. Die angst wordt aangepakt door verscherpte bagage en vliegveldcontroles en een hele rist restricties. Dat tikt aan in tijd en geld. Helemaal als je bedenkt dat de Amerikaanse belastingbetaler de terrorismebestrijding – lees : het pakkertje spelen met Osama uit eigen zak bekostigt.

Na 10 jaar is ’t eindelijk gelukt. Bin Laden is dood. Maar tegen welke prijs? Ontelbare gesneuvelden en een land dat een oorlog voert die het eigenlijk niet kan betalen. Het opkrikken van de kredietwaardigheid en de schuldenput wegwerken is voor the “fellow American”. Die huilt er vast ook bij…

Osama krijgt zijn zin. Hij zaait dood en verderf en vooral angst. Zijn organisatie groeit, terwijl hij stilaan een economische grootmacht op de knieën krijgt. De analyse van journalist Rudy Vranckx is treffend. De economische val van Amerika heeft bovendien een domino-effect…

Wat er internationaal kan gebeuren, samen met Europa, heb ik niet gezien. Nochtans vertegenwoordigt Van Rompuy “a number of nations”.

Maar er is ook een stemmetje dat me het woord ongelijkheid influistert. Want er is blijkbaar ook een VIP-graad voor rampen. Het aanzien van de natie bepaalt het belang en de aandacht.

De tsunami van een paar jaar geleden die heelder stukken land van de aardbodem deed verdwijnen. De kernrampen in Japan en, iets langer geleden, Tsjernobyl – die nog tig generaties na de onze zullen treffen. Of Afrika, dat onder de zoveelste grote hongerdood kreunt. Ook hier worden mensen zinloos geliquideerd, nog voor ze aan hun leven zijn begonnen. Gebeurd in een gat waar zeker niemand nog geweest is.  Waar de muizen dood in de kast ligggen bovendien. Allemaal in een wip van de nieuwsradar geveegd, want geen Supermacht Amerika.

De geschiedenis leert eens te meer dat ook rampen gedicteerd worden door de wet van de sterkste…