Celestial Sounds

Ariadnesdraad zit weer op de radar, beste lezers ! Er ruiste van alles, in en om ’t spreekwoordelijke struikgewas. Toegegeven, mijn lees- en reactie inhaalslag is nog geen feit, maar lezers in m’n hart, dàt zeker.

Net als deze Kerst. Want, jaahaa, ik had mijn eigen versie van ’t Bakske vol met stro. Zijnde een niet langer ingestort ladenkastje. Uniek als kribbeke.

Want er ruiste ’n blogstuk in het struikgewas – gelezen door Gulliver.

“Ha, je vraagt je af of ik dat kastje weer ineen krijg ?” “…?!” “Ik las Swoon 46”. Via de SOS die blog heet kwam dus, op Kerstavond, Gulliver de deur door, met zowat alles wat je als stakend kastje vrezen moet : strong determination, hamerende handigheid, stevige nagels en een professionele nieter.

Keukenkastje wist van affront niet meer waar kruipen. Wij van onze kant gingen er tevreden naar zitten kijken. En een beetje onwennig naar elkaar ook wel, want weer heel anders dan vorig jaar.

Heel veel leuker. Maar omslag, na eerder inktzwart, en Dametjes Buur die je met een volledig klaargemaakte (!) menu laten zitten. Huilen is dat, helemaal als je weet dat in laatstgenoemde editie, Vadermans drie kerstdiners voor de kiezen kreeg. 3-0. Blamage op het kerstig palmares.

Daar kan je ’t niet bij laten zitten, dus pasten en maten we een nieuw format. Vandaag ben ik ietwat gesloopt, maar opgewekt.

De grey ones diepen daarom in de stilte na het feestgedruis ’n fotootje van vroeger op. De rekwisieten : een kuipzeteltje, een godsonmogelijk wakkere kleuter in roze ponnetje, met fuchsia toet als bewijs van doorgetrokken onweer. Op mijn hyperactieve koppetje een giga-pothelm waarmee je rustig ten oorlog kan. En : aandachtig glinsterende oogjes.

Niet op de foto : op een goddeloos uur op zijnde ouders, Messiaans blij met hun koptelefoon. Heiland van gemoeds- en nachtrust. Getroffen door de uitwerking van de muziek – hence het kiekje.

Dat rumoertje nachtbraker luisterde naar ‘Kleine Nachtmusik’. Nou ja, Mozart was ook een spitant gevalletje, tenslotte.

Great minds think alike – tot ze op internaatsleiding botsen die Euridykei heet en gek is op aria’s zingen met sopraanstem. Met klassiek, en opera in het bijzonder, kwam het daarna niet meer goed, beste lezers. Die éne verplichte schoolvoorstelling in die aard was me kwelling, van alfa tot omega. Wàt een kelk !

Bloedongelukkig maakte ‘t, met rugrillingen toe. Geen idee of Amadeus zulks ook bij het componeren ervoer, maar indien ja : ocharme sukkelaar.

Een arsenaal ervaringen verder, is Wolfie vast weer blij met me. Muziek mag me weer met emoties overspoelen, de wave is soort van terug.

Het is geen Kleine Nachtmusik, maar Moosje heeft vast ’n boontje voor de kwieke Bobby McFerrin, die een Bach-gounod fenomenaal kan laten klinken, terwijl een doorregend publiek daartoe ’n impressionante zangprestatie levert !

Don’t worry, be happy now. All’s not well, maar hierna wél weer eventjes.

Al helpen het maatpak en z’n dreads, het is toch gave om iedereen mee te krijgen en dusdanig te beroeren. Kan de wereld nog wel even achter komen,zeg.

Fenomenaal, hemels en hartverwarmend ! Precies zoals ik hoop dat de Kerst mijner lezers is geweest …

Advertentie

Nougatientjes-tijd (Swoon 34)

Afgelopen juli was weer Nougatientjestijd. Met het gehijg van allemaal technische trubbels nog in mijn nek, kwam ik bij Gulliver aan. Hèhè, wat een voyage. Pfffffffffhhhhhoe -ppfhoe !

De elastiekjes van m’n zenuwen waren niet geknapt, dus was er wat ruimte voor ’n lach bij de geleverde pech-verhelping.

“Ja, maar, Mevrouw, – gelukkig geen TJE – we zijn al bij u langsgekomen, vandaag.” Ik, nog nét niet snikkend : ” weet ik, maar ik heb alwéér panne ….! ” Mijn cellletjes : ” Blijven ademen en niet huilen, da’s ni goed voor je Franse discours…. ! “

Et alors, daar kwam m’n redder in nood. Ten tweeden male. Hulde aan de dispatch, die  dezelfde technieker van eerder die dag had opgesnord.

Een teddybeer, die, mijn consternatie ziende, mij hartelijk knuffelde. De inmiddels te hoop gelopen buurtjes, die koerden en koutten, maar verder niks ondernamen, zaten hem ook in het oog.

Daarom schalde ie (vr)olijk, op dovemansvolume  : ” Nou, schat, als d’r een derde ronde komt, dan gaan we trouwen, eh ! Wanneer zou ’t passen, denk je ? “. De kletsmajoors stonden abrupt stoep. Deuren klakten. Zonder twijfel ging het specht-getok verder aan de keerzijde, maar ach, je moet je ergens mee vermaken, toch ?

Met een vette knipoog ging de monteur de strijd met Murphy opnieuw aan, en zegevierde. Voel m’n jubel, beste lezers !

Wie ook juichte, was Vadermans. Die zag al, hoe ie taartig en wel, zonder mij ten dis zou zitten. Sneu voor sneu, maar dat ging niet door. Hoera ende joepie !

Op naar Moederszus, dus. Daar werd de taart gesmaakt, en was ’t gezellig. Tot nicht Matinesse, met bombarie, ’n beladen onderwerp toucheerde. Hiermee gooide ze,  vast ongeweten, een delicate knuppel.

Mijn hipster Tante, die wist ’t wel, en laste daarop met Vadermans ‘rookpauze’ in. Vreemd, hoe die onderstroom plots woelig kan worden, en het gezelschap kan opdelen. In drie kampen. Die met schrijnend hart, de genekte gastvrouw, en de stug doorgaande(n).

Enfin, zalig de onwetenden, zekers.

Ik zat ’t maar even uit, wetende dat ik geen azen had, in deze. Met al ’n paar energievretende dagen achter me, geloofde ik ’t wel … Maar ’t voelde als zitten op een Groninger gasbel : instabiel.

Bij de re-entry van Vadermans was het tij nog niet gekeerd. Zijn onzichtbare antennes pikten mijn signalen kennelijk op, want hij trok z’n slimme foon, en schiep te midden alle gespreksdrukte, een You Tube-bubbel. Dierbaar moment.

Ik zette de grey ones aan ’t werk, die met Sia’s Cheap Thrills kwamen aanzetten. Gulliver grinnikte bij het sixties-gehalte van dit clipje, want dat was zijn trouwtijd !

Dus hadden we plezier van something old, (setting clipje), something new (foon), something borrowed (the grey ones) and something blue (gevoel). Mek di beat, jus tek control, tenslotte …

Geniet mee van onze foon-fun, beste lezers !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Cherchez la femme

“Meisjes kunnen da even goed als jongens … ! Neemt een Primperanneke, eet, ga niet té dicht bij Floere zitten en vergeet niet te kijken als de anderen strakjes groen zien”.

Vwala ! Dat kan tellen, nietwaar ? Dat vond ik eertijds ook, beste lezers. Het meest vrouwgerichte, ja zelfs feministisch getinte advies dat ooit de weg naar mijn binnenoor vond. En vrouwvriendelijk ook nog.

Mijn celletjes vinden het een pareltje om aan het WOT-woord vrouw vast te knopen. Ik geef ze heerlijk gelijk en schilder vandaag graag het tafereeltje dat hierbij hoort.

Geen angst, beste lezers, ik heb tijdens mijn blogbreak geen addictie voor onvindbare quotes opgelopen en ik ben ook niet patsboem een Dollemina geworden.

Die Dollemina was ik. Op het moment dat ik te horen kreeg dat ik een dissectie van een konijn zou moeten overleven. Het leerplan ‘hogerejaars-latinisten’ stelde kennelijk dat het nou wel es tijd werd voor het betere boor-klief-kap-en-snijwerk.

Komt ervan, als je Romeinse veldheren bestudeert, wier bistouri* een zwaard is dat decapitatie simpel als bonjour maakt en een dagelijks eitje bovendien ….

Wat ik wel met die rare jongens van Romeinen gemeen had? ’n Reputatie die ik wilde redden. De mijne.

Ze lag dat lesjaar behoorlijk onder vuur. Ik was destijds van een heel andere school gekomen, volgde een dunbevolkte richting en was ook nog es de enige girl in een verder complete jongensklas. Een hele kluif.

Daarbovenop kwam dat ik legendarisch lang afwezig was, maar mét goeie cijfers . Hierbij gefortificeerd door Mr History, die als (bijna) enige man in een dameskorps leerkrachten, zich alles kon voorstellen bij de trubbels die gender-minority meebracht .

Maar de grootste doorn  in het oog was toch wel de ‘aangepaste’ toiletbreak. Iets met Russen, rode vlaggen en Tante Roza op bezoek .**

Het groene monster kreeg m’n jaargenoten danig in de greep en alras kwam er ’n weddenschap : hoelang zou ik Miss Bio plus ’n op de snijtafel liggende Floere trotseren ??

Was ’t voor Corneel teveel, dan toch zeker voor de “Cornelia” die ik toen was. Dus trotseerde ik die avond de internaatsleiding én het hondeweer om het thuisfront te bellen.

Het panklaar maken van ’n element uit de voedselketen was niet m’n moeders forte, dus kreeg Vadermans de hoorn toegestopt, inclusief mijn overspannen paniektoestand. “Papaaaaaaaaaa, wa-moe-ttuk-kiknu-doehoe-oen???????!!!”

Hoe Gulliver ’t verhaal rondbreidde is me nu nog een raadsel, maar hij bleef onverstoorbaar in de plooi, was gepast kwaad om de op til zijnde speculatie en wist kalmte in de rangen der celletjes te importeren met bovengenoemde gevleugelde uitspraak.

De verbijstering weer wat teboven, ging ik beddewaarts en droomde talrijk van Fluwijntjes. Neeje, niet die waarop je op één oor ligt. Gelukkig bleek d’r errugg veel waarheid te zitten in het Latijnse ‘Noctis Consilia’.

Ik harnaste mezelf die morgen met een extra boke choco en betrad de ‘arena’ met wat elleboogwerk, voor een goed zitje. Om groen en wel de ‘mannen’ over hun benen te zien struikelen in hun haast om uit les weg te komen.

Miss Bio bleek een joviale medestander en verplichtte de klas tot uitbetaling in het artikel van m’n keus. Letterlijk én figuurlijk een zoete zege ! ’t Kwam in de valies. Of misschien voor de jongens eerder eruit, want zij voorzagen mij conform hun wedgetal van snoeprepen.

Mijn cijfer niet, maar de rest kwam heulemaal goed.

Ik kon voortaan prima het ‘zeemanseten’ compenseren, de elastiekjes van mijn hum bleven soepel en ik mocht, nadat ik mijn tanden had laten zien, roze en fluo dragen à volonté. En kampéren op het kleinste kamertje. No offence taken.

Hierna ook zonder gewetensbezwaar carnivoor : ik had de vuurproef hiertoe immers doorstaan.

Vandaag besteed ik aandacht aan mijn présence, hou niet van omfloerst, vermijd hakblokken en heb zowat el-lek denkbaar kapsel en kleurtje uit het kappersboek gehad. Lekker Girlie-Girlie.

En ja, telkens ik wat moeilijks voor elkaar moet boksen, neem ik ’n sneetje choco, al dan niet ’n Primpje***, en bedenk me steevast dat meisjes dit even goed kunnen. Dat de ander net zo goed groen kan kijken als ik. Young man, you too girlie girlie, tenslotte.

Met wat hulp van ’n konijnepoot en Gullivers life-guide heb ik ze wel gevonden geloof ik, die extraverte, niet bio-groene femme in mezelluf !

——————————————————-

* bistouri : scalpel – ** : Russen, rode vlag, tante Roza op bezoek : 3 verschillende Vlaanderlandse termen voor menstruatie – Primpje aka Prim.peran : maagbeschermer

Vervlogen ik

Je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een eigen dag voor.  Soms is dat maf, maar soms is het ook gewoon berehard nodig.

Neem nu de Wereld Alzheimer dag.  Vandaag, 21 september, is er aandacht voor wat er gebeurt als je hersenen (door een teveel aan proteïnen) tilt slaan en uiteindelijk dienst weigeren.

In Vlaanderland zouden er momenteel zo’n 100.000 zieken zijn en tegen 2050 wordt een verdubbeling van dit trieste getal verwacht …

In het journaal deze week hoorde ik iemand zeggen : mensen met Alzheimer kunnen nog veel.  Muziek helpt daar bij.

Dat kunnen, dat weet ik niet zo. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik betrokken partij ben. Ik sta aan de kant die moet toekijken.

Kijken naar een proces van langzame verandering. Van woordeloos toezien hoe je een schim van jezelf wordt … Want de woorden zijn vervlogen.  Diep opgesloten in een hoofd dat ze straks – nu, of gister al ? – niet meer als zodanig herkent.

O, ik hoop het zo. Dat die voor Alzheimer veelgeprezen muziektherapie enig soelaas mag bieden. Als leidraad naar herinneringen – of als troost bij letterlijk onzegbaar geworden verdriet.

Maar deze dag stelt ook de zorgenden centraal. De mensen die completer dan zichzelf (moeten) worden om voor de ander te zorgen.

Ze doen het. Ze leggen de lange weg van afscheid af, en botsen en knotsen tegen de barrière aan van een wereld waarvan ze geen sleutel hebben.

Dementie, dat zijn onzegbaar veel processen. Met ongeschreven, zelfs niet uitgesproken regels.

Ook die van een love story, jawel.

Liefde laat zich niet verjagen door een allesomvattend “niet meer weten”.

Hij sijpelde terug
Weerkaatste wat ze was
Wenste wat ze wou
Wist wat ze verlangen zou
Hij was zoals hij wees
En zij voor hem de vrouw
Dat wist ze
Zoals ze zweeg
En hij het zeggen zou

…

Een beeldende weergave van de verstandhouding die ik voor me zie. 

Niet gezegd, maar prachtig vervat. Veel completer dan ik het zélf zou kunnen beschrijven, en daarom door mij met veel dank geleend van (grootmoedige) Monique.

————————–

Bron : Weerzinwekkend . Bovenstaande vetjes zijn een fragment uit : Completer dan.