Afgelopen juli was weer Nougatientjestijd. Met het gehijg van allemaal technische trubbels nog in mijn nek, kwam ik bij Gulliver aan. Hèhè, wat een voyage. Pfffffffffhhhhhoe -ppfhoe !
De elastiekjes van m’n zenuwen waren niet geknapt, dus was er wat ruimte voor ’n lach bij de geleverde pech-verhelping.
“Ja, maar, Mevrouw, – gelukkig geen TJE – we zijn al bij u langsgekomen, vandaag.” Ik, nog nét niet snikkend : ” weet ik, maar ik heb alwéér panne ….! ” Mijn cellletjes : ” Blijven ademen en niet huilen, da’s ni goed voor je Franse discours…. ! “
Et alors, daar kwam m’n redder in nood. Ten tweeden male. Hulde aan de dispatch, die dezelfde technieker van eerder die dag had opgesnord.
Een teddybeer, die, mijn consternatie ziende, mij hartelijk knuffelde. De inmiddels te hoop gelopen buurtjes, die koerden en koutten, maar verder niks ondernamen, zaten hem ook in het oog.
Daarom schalde ie (vr)olijk, op dovemansvolume : ” Nou, schat, als d’r een derde ronde komt, dan gaan we trouwen, eh ! Wanneer zou ’t passen, denk je ? “. De kletsmajoors stonden abrupt stoep. Deuren klakten. Zonder twijfel ging het specht-getok verder aan de keerzijde, maar ach, je moet je ergens mee vermaken, toch ?
Met een vette knipoog ging de monteur de strijd met Murphy opnieuw aan, en zegevierde. Voel m’n jubel, beste lezers !
Wie ook juichte, was Vadermans. Die zag al, hoe ie taartig en wel, zonder mij ten dis zou zitten. Sneu voor sneu, maar dat ging niet door. Hoera ende joepie !
Op naar Moederszus, dus. Daar werd de taart gesmaakt, en was ’t gezellig. Tot nicht Matinesse, met bombarie, ’n beladen onderwerp toucheerde. Hiermee gooide ze, vast ongeweten, een delicate knuppel.
Mijn hipster Tante, die wist ’t wel, en laste daarop met Vadermans ‘rookpauze’ in. Vreemd, hoe die onderstroom plots woelig kan worden, en het gezelschap kan opdelen. In drie kampen. Die met schrijnend hart, de genekte gastvrouw, en de stug doorgaande(n).
Enfin, zalig de onwetenden, zekers.
Ik zat ’t maar even uit, wetende dat ik geen azen had, in deze. Met al ’n paar energievretende dagen achter me, geloofde ik ’t wel … Maar ’t voelde als zitten op een Groninger gasbel : instabiel.
Bij de re-entry van Vadermans was het tij nog niet gekeerd. Zijn onzichtbare antennes pikten mijn signalen kennelijk op, want hij trok z’n slimme foon, en schiep te midden alle gespreksdrukte, een You Tube-bubbel. Dierbaar moment.
Ik zette de grey ones aan ’t werk, die met Sia’s Cheap Thrills kwamen aanzetten. Gulliver grinnikte bij het sixties-gehalte van dit clipje, want dat was zijn trouwtijd !
Dus hadden we plezier van something old, (setting clipje), something new (foon), something borrowed (the grey ones) and something blue (gevoel). Mek di beat, jus tek control, tenslotte …
Onderstaande oorwurm kwam onlangs voorbij en boorde zich door mijn Eustachius. De Woeeeeeeeeeews en auuuuuuuuuuuuwhhhhh’s passen als een handschoen bij hoe ik me – al even – voel.
Het komt in 3
Mijn inner Sidonia en ik, wij vechten een kras robbertje uit. Of 2. Of 3. Want één komt niet alleen. Neeje, hij komt in drie.
De Bende van Zeus heeft me weer es te pakken. Yep. Wegens goddelijk houdt dit zootje ongeregeld natuuuuuuuuuuurlijk van drievuldigheid. Oei ende ai.
Bring me Edelweiss – of misschien een gelukje ?
But : help is on the way. In de vorm van een ander hemels figuur : de Sint.
Eén dezer doet de Goedheiligman gelukkiglijk weer z’n intrede in Belgenland. M’n cadeau is zo gevonden : een bokaaltje straffe graanmosterd. Genre : Sidonia’s kuif gaat strijk.
Het laken tussen Malfortuin en mezelf moet nodig doorgeknipt.
De scheefloop is geen superchoquante sores, maar toch wel ballast.
Het hoofd is vol – hoera ende joepie, ook met stukjes – , de tijd te kort, de zorgjes talrijk en het lezersgemis groot, lieve lezers. Het goeie hum ? Even naar Spanje, de elastiekjes ervan achterna …
De veeeeeeeeeeeel te lange stilte die hier heerst, vindt haar oorsprong in ’n heule armee strubbelingen die m’n pad kruis(t)en. Met degens en vuile voeten, nogal liefst. De aftocht blazen is nog niet aan de orde, dus zal’t nog wel even nemen vooraleer Ariadnesdraad uit de diepste krochten van enig blogarchief omhoog kleffert.
De nieuwste belemmering heet ‘weerbarstige modem’. Of. Altijddichtbij, zo je wil.
Rappekes, voor mijn scherm een zwart gat wordt, ’n da capo van een meidaagse column in 2014. Met een nieuw Eurosong voor de deur andermaal brandend actueel.
Ik ga nog wat hangen, beste lezers. Aan den telefon. Benieuwd hoeveel belrondjes het nog gaat vergen tot ‘I want to be accepted’ ook weer voor mijn digitaaltv geldt.
Ik zet alvast de zoetgevooisde klanken van een Paradijsvogel in als wapen. Enjoy !
April 2014 gaat mijn persoonlijke geschiedenis in als de “hardhorige marketeer”- maand.
It started not with a kiss, maar met een dame die zich in waar steenkolenengels voorstelt als Rossa from M.icrosoft. Insert eyebrow-fitness here. Wat ze mist aan Dickens’ language compenseert ze ruimschoots met decibels.
“HAAAAI,” “Howw aaaaaaare you-ou ? Ik: Fine, thanks. Why are you calling ? Midderwijl doe ik mijn best haar volume te negeren. Om naar m’n little grey cells te kunnen luisteren die aanvoeren dat er iets niet klopt.
Goed ja, ik heb M.Icrosoft in huis, maar kom op, de computergigant gaat me toch niet zélf contacten voor een kettingbrief van intussen alweer 2 jaar geleden, waarin me gouden Mic-bergen werden beloofd…?
‘t Kan m’n ongeloof zijn, maar die Zilveren Vloot is nimmer binnengevaren. Mogelijks hebben de computerreus en ik dan toch iets gemeenschappelijks : een onbestaand GPS-gevoel.
Hoe en waarom komen ze toch aan mijn nummer ? Terwijl mijn celletjes dit koortsachtig proberen uit te vinden, neemt Argwaan toe.
Bij de andere kant ook, afgaande op de ‘Volumeknop’ die nog een streepje verder opgeschroefd wordt.
Ariadne LABYRINT ?! klinkt het, mét akoestiek waarop zelfs het Colosseum jaloers zou zijn geweest.
“Ja, Zeg !” denk ik inmiddels en zeg daarom in onvervalst Nederlands : Nee, AriadnesDRAAD.
Hier heeft Rossa niet van terug. Meer nog, nu is ze het spoor compleet bijster. Terug naar af dan maar weer. “HAAAAI, howw…” Ik val in met ” Listen, lady, if you’re not going to tell me what you are phoning for, I’m not interested! ” Bammm!
‘t Zal Mic toch worst wezen hoe het met me gaat ! Met m’n giro, daarentegen …
Ik kan de hitte van het vorige gesprek nog voelen, bij alweer een nieuwe rinkel. Rossa again. Ze moet en zal het laatste woord hebben via een computergestuurd “Goodbye !”
Niet in de haak, dit, brommen mijn celletjes. ‘s Avonds krijgen ze groot gelijk als Nieuwsanker waarschuwt voor grootschalige Mic-fraude… Pfoe-oe ! Die dans ben ik even mooi ontsprongen.
Es ist mir nicht ganz egal wat er met m’n zilverlingetjes gebeurt, dus zit ik daags daarop blij te zijn met m’n grijze massa, als op mijn scherm een zoetgevooisde Oostenrijkse Paradijsvogel voorbij komt. Een aller(b)aardigste dame die, hoewel ze Wurst heet, er beslist niet uitziet alsof ze die vaak heeft gegeten …. Temidden haar betoog over ‘fitting in’ heft niet Conchita, maar mijn Dumdiedummetje een deuntje aan.
Over not fitting in gesproken ! Schade, maar Conchita’s Botschaft zal nog efkes moeten wachten … ? Wat dan wel gezongen ? Hallooo, met Flodderanske van B.Eltel. Onze technieker komt DAN langs voor uw modem, mevrouw.
“Ik dacht het niet, hij doet het nog uitstekend, wegens pas vervangen ! ” “Jaa, maar dit MOET nou toch echt eventjes, hoor ! VDSL is hét van hét, vraagt u uw vrienden maar …!
Een mooi zangerige Nederlandse tongval, die me vanuit een op en top Belgenlands bedrijf vér na kantoortijd belt is een tikkie vreemd, maar kom, ik zit nu toch al in een internationaal sfeertje… Tot daar an toe. Maar: die MOET is er teveel aan.
Edoch, ik neem een voorbeeld aan de onverstoorbaarheid van de ‘bearded lady’ en zeg dus vriendelijk maar kordaat : “Zal ik doen, mevrouw, dat navragen. Stelt u die afspraak tot dan maar even uit !” Klaar. Dat heb ik even wunderschön opgelost, al zeg ik ‘t zelf !
Flodderanske keek hetzelfde programma, weet ik, 2 dagen later. Ah ja, want onder het motto, “I want to be accepted ” is ze er weer. Neem ‘t haar ‘ns kwalijk. Het staat tenslotte als een huis. Alleen wel niet het mijne. Dus dat zeg ik. Mét Conchita-coolness, ofcourse.
Nou is het klaar, ben ik overtuigd. Jawel hoor, 24 hele uren lang. Dan dient de volgende Eurosong-ronde zich alweer aan. Zelfde Caller, dito riedeltje, maar nu en français. “Notre assistance technique est près de chez vous, Madame !”
Wabliefteru ?! Val nu om. Werkelijk waar, du moment zou ik er flink wat voor geven om die baard (in de keel) en vooral die testosteron van Conchita te hebben !
‘t Zal toch ni waar zijn zekerst, dat je om es stevig uit te varen iemand mét baard moet zijn ?! Een aanplakbaard heb ik zo gauw-gauw niet klaar. Dus zit er maar één ding op. Rise Like A Phoenix.
Daartoe schuif ik ‘t olifantenvel van Conchita én de gevraagde tolerantie even aan de kant en zeg – nu duidelijk – boos : “Quelle lettre de NON vous ne comprenez-pas ? ” Je zou er toch wel worst van draaien, beste lezer !
Deze innertalk is nog niet mijn hoofd uit, als Dumdiedum zijn stembanden alweer opwarmt. Bofrost dit keer. Met een jubileum-aanbod dat niet te weigeren valt. Wat zal het zijn, Mevrouw, worst voor u ? Unstoppable, dit !
Dan valt me de “ik ga er in mee” – aanpak van Conchi te binnen. Rise like a phoenix, zoiets. Wel ja, komt me fluks over de lippen, doe mij maar een Conchita Wurst ! Klik. Einde gesprek.
Yes ! Welhaast even zalig als het winnen van Eurosong, dit !
Conchita heeft natuurlijk gelijk, als ze zegt dat je pas gelukkig kunt zijn als je bent wat je bent. Marketeer free, in mijn geval.
Getest en goed bevonden kan ik zeggen dat girlpower met ballen effectief werkt.
Rise like a phoenix ! Dan komt de calm after the storm vanzelf !
Geen televisiereeks, dit keer, beste lezer. Al had dit cursiefje schrijven dan weer wél wat van een soap. Zo van : wanneer staat ’t ?
Zat ik bij het zingen van Cupido nog zo’n beetje op een deuntjeswolk, intussen ben ik d’r vanaf getuimeld. En hard neergekomen ook.
Hij Die Niet Bij Naam Genoemd Mag Worden had me afgelopen vrijdag de 13e goed liggen.
Of het nou kwam omdat Amor toch vals kweelde, of omdat Murphy niets moet van ontbrekende broeken en pijldoorboorde harten, zal ik nooit weten. Maar gevoeld heb ik ‘t, en hoe… !
Celletjes die geen datum meer kunnen plakken op je laatste valpartij, daar kan Murphy niets mee. Geen eigen schuld, wél dikke bult is zijn devies. Die morgen heb ik géén idee. Integendeel.
Ik stap lichtvoetig uit bed. ’t Is te zeggen : voor zover dat lukt met een weerbarstige motoriek. Niet betrubbeld door het snipje te laat dat ik eigenlijk ben, begin ik aan mijn matineuze worsteling met m’n outfit. Ik win vlotjes het pleit en weet nu zeker : met wat passen en meten moet ’t gaan lukken.
Een goed uitgetekende dag, ’n missie en goed weer, wat wil je nog meer ? Hm, … een gelukje, zou ik snel ontdekken.
Een haperende motoriek is garantie voor valpartijen. Die horen erbij voor me, net zo hard als licht bij de dag. Maar evengoed is voorkomen een sport. Een stoel doet de truc. Logisch dus, dat deze ‘vierpotige’ een vast item is in mijn ochtend. Wat zeg ik : mijn ochtend mààkt.
Met een zwierige zwaai maak ik de switch van bed … en al even gezwind draait Stoelemans nét dan, de andere kant op. Zul je zien, preventie die uiteindelijk je ondergang is. Tja, stoelzingen is niet bij Cupid opgekomen…
Het kleinste kind weet : daar komen vodden van. Maar toegepast op tijd geeft de relativiteitstheorie nog denkpistes genoeg, zo tussen besef, duikvlucht en crash.
Stap gezellig in de interne conversatie van mezelf en mijn cerebellumpjes, beste lezer. (O, ja, omdat mijn celletjes gezellig door elkaar kletsen, zijn ze gemakshalve genummerd.)
Ik : Miljarstecaramba, ’t is vrijdag de 13e ! Nou ben ik zalig ! Hoe gaat dit aflopen…?!
C1 : Snoeihard op de grond … !
C2 : Weet ik. Maar ’t is extra spannend als zélf opstaan niet in het script staat en die grond keihard beton is met een verwaarloosbaar laagje vinyl er bovenop …
Ik mag die morgen blij zijn dat de ‘grey ones’ meer souplesse aan de dag leggen dan m’n spieren.
C1 & 2 : Valbreken ! (gilbrullend)
Op hun commando graai ik in m’n val de kussens en het dons van m’n bed, om m’n val te breken. Tegelijk gris ik ergens vandaan Dumdiedummetje vast. De neerwaartse spiraal vordert, maar denken gaat door.
Ik : Een zwabber zou te pas komen, om es duchtig onder ’t bed te stoffen, zeg !
C1 & 2 : ??? !!!
Ik registreer bijna journalistiek objectief, terwijl de duikvlucht onverminderd doorgaat.
Inmiddels zit ik op het ‘brace for impact !’-punt.
C1 : Hoofd beschermen, klein maken, zoveel mogelijk ontspannen…
Op automatische piloot zit ik weer in de dril van de valtraining destijds. Je reinste fysiomatiek sadisme, maar (opnieuw) onbetaalbaar. Die gefundeerde marteling zorgt ervoor dat ik dit afwas zonder breuken en met crisiskalmte de toegesnelde hulp kan geruststellen.
Na de BAAAAAAFFFFFFFFFF ! is handelen nog een heel ander chapiter. Je gaat dan immers je rechts wel erg gekneusde en ei zo na ontwrichte lijf zo voelen. En geloof me, dat wil je niet, met weekend voor de deur.
Inmiddels ben ik beurs als ’n gladiator. Verbouwereerd vordert mijn grijze massa : ‘Koffie en chocola !’ Midderwijl is ze druk met endorfines en vooral adrenaline.
Als ik alles op heb, vinden mijn celletjes het tijd voor Flex.
Ik geef ze groot gelijk en ga dus aan de bel. Maar Murphy is er ook nog, dat wordt karwei.
Mrs. Flex neemt op. Beloven is goed, maar weten nog beter, inzake boodschappen. Geen idee meer wat ik zei, en hoe, maar ik kan de beste dame wel zoenen, als Flex zich instant zélf meldt. Goeie zet om in z’n tijd in te breken, zegt z’n stilte, als ie me ziet.
En nu ? Nog niet alles, maar beter – er zit schot in.
Maar auch, die Valentijn, zeg ! Deze editie was ’t meer Valenpijn !
Ariadnesdraad 