Celestial Sounds

Ariadnesdraad zit weer op de radar, beste lezers ! Er ruiste van alles, in en om ’t spreekwoordelijke struikgewas. Toegegeven, mijn lees- en reactie inhaalslag is nog geen feit, maar lezers in m’n hart, dàt zeker.

Net als deze Kerst. Want, jaahaa, ik had mijn eigen versie van ’t Bakske vol met stro. Zijnde een niet langer ingestort ladenkastje. Uniek als kribbeke.

Want er ruiste ’n blogstuk in het struikgewas – gelezen door Gulliver.

“Ha, je vraagt je af of ik dat kastje weer ineen krijg ?” “…?!” “Ik las Swoon 46”. Via de SOS die blog heet kwam dus, op Kerstavond, Gulliver de deur door, met zowat alles wat je als stakend kastje vrezen moet : strong determination, hamerende handigheid, stevige nagels en een professionele nieter.

Keukenkastje wist van affront niet meer waar kruipen. Wij van onze kant gingen er tevreden naar zitten kijken. En een beetje onwennig naar elkaar ook wel, want weer heel anders dan vorig jaar.

Heel veel leuker. Maar omslag, na eerder inktzwart, en Dametjes Buur die je met een volledig klaargemaakte (!) menu laten zitten. Huilen is dat, helemaal als je weet dat in laatstgenoemde editie, Vadermans drie kerstdiners voor de kiezen kreeg. 3-0. Blamage op het kerstig palmares.

Daar kan je ’t niet bij laten zitten, dus pasten en maten we een nieuw format. Vandaag ben ik ietwat gesloopt, maar opgewekt.

De grey ones diepen daarom in de stilte na het feestgedruis ’n fotootje van vroeger op. De rekwisieten : een kuipzeteltje, een godsonmogelijk wakkere kleuter in roze ponnetje, met fuchsia toet als bewijs van doorgetrokken onweer. Op mijn hyperactieve koppetje een giga-pothelm waarmee je rustig ten oorlog kan. En : aandachtig glinsterende oogjes.

Niet op de foto : op een goddeloos uur op zijnde ouders, Messiaans blij met hun koptelefoon. Heiland van gemoeds- en nachtrust. Getroffen door de uitwerking van de muziek – hence het kiekje.

Dat rumoertje nachtbraker luisterde naar ‘Kleine Nachtmusik’. Nou ja, Mozart was ook een spitant gevalletje, tenslotte.

Great minds think alike – tot ze op internaatsleiding botsen die Euridykei heet en gek is op aria’s zingen met sopraanstem. Met klassiek, en opera in het bijzonder, kwam het daarna niet meer goed, beste lezers. Die éne verplichte schoolvoorstelling in die aard was me kwelling, van alfa tot omega. Wàt een kelk !

Bloedongelukkig maakte ‘t, met rugrillingen toe. Geen idee of Amadeus zulks ook bij het componeren ervoer, maar indien ja : ocharme sukkelaar.

Een arsenaal ervaringen verder, is Wolfie vast weer blij met me. Muziek mag me weer met emoties overspoelen, de wave is soort van terug.

Het is geen Kleine Nachtmusik, maar Moosje heeft vast ’n boontje voor de kwieke Bobby McFerrin, die een Bach-gounod fenomenaal kan laten klinken, terwijl een doorregend publiek daartoe ’n impressionante zangprestatie levert !

Don’t worry, be happy now. All’s not well, maar hierna wél weer eventjes.

Al helpen het maatpak en z’n dreads, het is toch gave om iedereen mee te krijgen en dusdanig te beroeren. Kan de wereld nog wel even achter komen,zeg.

Fenomenaal, hemels en hartverwarmend ! Precies zoals ik hoop dat de Kerst mijner lezers is geweest …

Advertentie

Dàt ruist er in het struikgewas … (Swoon 46)

Na mijn sportfase van afgelopen zomer kwam het heulemaal goed met me, beste lezers. Parijs kwam, en ik was op slag weer m’n sport-ontwijkende zelf.

Sterker nog, m’n eigenste beeldbuis kreeg een reces opgelegd. Want over al dat voetbalgeleuter en de daarmee overlappende Tour-gekte werd ook nog een tsunami van Olympische disciplines gestort. In ’t lang en ’t breed bovendien : ‘uit’ was échtigentechtig de enige ontsnappingsroute.

Wat ik prompt deed. Too much of a good (boring) thing is nog altijd té. Per direct kwamen er dagdelen vrij, en nu ik mezelf kristalhelder kon horen denken, schakelde ‘bloginspiratie’ een tandje bij. Buzzzzzzzzzzzziinnnnnnnnngg.

De ‘fuzzing’ die daarop volgde, kwam van m’n bakbeest-kijkkast.

Gevalletje jaloers, die tv van mij, en dat zal ik geweten hebben.

Per augustus, toen ik ‘m uit z’n reces haalde, strafte hij op de zijlijn gezet worden af, met geen beeld bij ‘aan’.

Nou ben ik, sinds die zaptoestand van weleer, niet van ’n kleintje vervaard. Even een white-washje doen, en we spreken er niet meer over, toch ?

Inmiddels is spraak zowat het enige dat mijn beeldbuis nog toestaat, alle witwas-praktijken ten spijt.

Het is een ervàring, beste lezers, om actua en duidingsmagazines beeldloos te volgen. Alleen al omdat écht luisteren, omgekeerd evenredig is met de stoom die me nog wel es uit de oren wil komen …  Ideaal voor de sereniteit, kortom.

Tot gister. Toen deed de afdeling ‘Beeld’ weer gezellig mee. Kijkkast is eigenzinnig, zoveel is duidelijk.  Mét een boontje voor Toon – en voor mij best nog wel wat ‘weetikookweertjes’.

Dus tussen het rommelen met Kerstspul en een mand strijkgoed door, ruiste er ook nog wat in het struikgewas.

In mijn (tot dan toe) drieladig keukenkastje idem, maar dat ontdekte ik pas, toen ik de vrucht mijner noeste arbeid wilde wegplooien en opbergen.

Als houtmoeheid bestaat, dan weet ik nu hoe dat er uitziet. Vier plankjes, een losse bodem. En spijkers op laag water zoeken, natuurlijk.

Nou ja, zeg ! Niet. Leuk. En nog van splinterhout ook, dus dat is helemaal van potverdorie nog aan toe (maal vier ! ).

Dag lade en serenititeit. Plus nachtrust, want ik stuit altijd weer op zoiets op een goddeloos uur. Staat in mijn DNA gegrift, waarschijnlijk. Mja … Potjanstropie nog an toe zeg !

Tot zo’n twee uur in de ochtend – niets van gemerkt, hoewel ’t best voor reuring zal hebben gezorgd. Maar ach, hier in en om het huis biept, flitst of wie-woe-wieuwt er immer wat, dus wie kijkt daar nog van op … ?

Zut.

Maar : het struikgewas is ontraadseld. Ein-de-lijk weet ik wat er ruist.

Het is een … unnne ….

Stakend ladekastje dat met donderend, edoch ongehoord geraas, instort.

Dat je het even weet, beste lezers.

Een raadsel oplossen betekent vaak, dat je een nieuw enigma in het leven roept. Dat is nu niet anders. De nieuwe prangende vraag is dus : krijgt Gulliver het weer ineengenageld terwijl ik daarbij net zo stoïcijns blijf als Toon?

We gaan het zien. Zolang er maar niks begint te ruisen, zitten we goed …

N.B. Vandaag, op zijn verjaardag, is Toon de aangever van dit swoontje.

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Mr. Sandman, bring me a dream

Wie Ariadnesdraad al langer leest, weet dat matineuze kolder hier wel vaker aan bod komt.

Niks aan te doen, ik ben wat ik ben : een legendarisch slechte slaper. Dreef ik vroeger mijn huisgenoten tot nachtelijke merode, nu ben ik vlakuit zelluf de klos.

Ik wil nog wel es in de veren liggen met Mr. Sandman in het achterhoofd. Maar ach, … ’t Ventje heeft busladingen zand voor me nodig, en die heeft ie op verplaatsing natuurlijk niet voorhanden …

De witte nachten zijn niet ’t ergste. ’t Is dat uitgevloerd opstaan. Dat noopt  bijgeval om de dag met een marathon te beginnen. Achter mezelf aan. Des morgens checken of alles aan me wakker is, zit er dus niet an te komen. Aan pre-opstaan doe ik niet.

Slaap-preparatie gaat zo’n beetje Ernie-style. Al pas ik nog prima bij dat boek en schrijfblok.

Ideaal om die outburst van energie in de kleine uurtjes te kanaliseren. Lief voor de buurtjes ook, die m’n reversed-day-rythm maar matig enhousiast onthalen. Want de diepe stilte van de nacht is nou éénmaal next toe not compatibel met stofzuigen, of ’n handmatig afwasje …

Waar ik zélf maar sobertjes positief over ben, is de ongebreidelde ijver waarmee ik in het tijdvak van Janneke Maan kluslijstjes opstel.

Echtigentechtig, ik krijg ’t nie gerijmd, soms. De nachtstart die me dikke tomen laat oplijsten in het idee ‘doe ik wel even’ en het krieken van de dag die van krék dezelfde opsomming plots straaaten zonder end maakt. Brak als ik dan ben, is het wat, om me m’n Superwoman-kant te herinneren.

Al dat geceel maakt weinig klaar, op een paar ik-heb-hier-zo-geen-zin-in taken na. Mijn celletjes zijn niet blij met ‘de schrijf het van je af, dan moet je er ni meer aan denken’ – methodiek. Ze krijgen er stress van …

En zo komt bloggen in het plaatje terecht. Naastwoners denken niet meer dat je de hel bouwt, en je kan er de fratsen en frutsels van de grey ones in kwijt !

Een gerief, beste lezer, als je nog ‘ns wil schuddebuiken om je eigen straffe stoten. Onder het motto : slapen we niet, dan lachen we wel. Humor geeft pep, toch ?

Dat die grijze guitjes je je bed uitzwieren om stukjes te tikken en filmjes op te snorren neem je op de koop toe … Dorst kan je zo bestrijden met een (grote) beker warme chocola …

en koekjes zijn ook geen punt, want je krjgt nu geen kriebelende kruimels in bed …

’t Moeten tenslotte niet altijd Dumdiedummetjes zijn die voor storing zorgen, nietwaar ?

Als Morpheus dan zijn zandwinkeltje opzet en het daglicht ‘sta  op !’ commandeert kan ik doorgaans toch nog wel ” Relax, take it easy ” zeggen, in de wetenschap dat er toch weer een paar colummetjes in de steigers staan of af(gevoerd) zijn. Of niet.

Geniet mee van het hindernisparcours dat mijn hoofd dit keer voor mijn slaap aanlegde, beste lezer, … Met – gegniffelde – dank aan Bert en Ernie.

Kindernostalgie !

Sultan Sushi

Bron : Weheartit

Toen Sharp Ben me vroeg of ie Jezusmina ! Ik heb een stokske ! mocht gebruiken voor  De Blogtrommel, plooide ik mijn wenkbrauwen in een bedenkelijke frons.

Mijn inner voice gilde fluisterde in m’n oor : “Oeioei, voor je ’t weet zit je (terug) aan het stokjesfront !”

Maar te laat. Want het tagvirus waarde al rond en stak me aan. Bea, die er begrijpelijkerwijs graag van verlost raakte, gaf me de stokjesmicrobe door. Zodoende wordt deze column een praatje over “some little things in life”.

Tja, wie met chops and sticks eet, komt vroeg of laat bij sushi uit. Maar : met sticks of vork, ik at het nog niet.

Sushi is nou niet echt iets dat tot me spreekt en zegt : “Mij moet je geproefd hebben !”

I blame it, not on the boogie, maar aan het feit dat rauwe dingen en ik telkenmale  ruzie krijgen … Niets aan te doen, nog een constructiefoutje.

Komt nog bij dat de fusion tussen verfijnd en delicatesse me telkens weer hetzelfde brengt : te weinig voor te veel.

Echtigentechtig, ik wil niet testen ( lees : betalen) hoeveel je sushi-gewijs nodig hebt om niet van de honger van je stokje te vallen.  Overroepen dus, die sushi.

Volgens mijn smaakpapillen geldt dat dan weer niet voor Pizza-Hut-pizza’s.  Mmmmmm … die Cheezy Crust ! Een aanrader ! Alleen al maar omdat je de left overs netjes verpakt meeneemt naar huis.

Bij Pizzahut is je teleurstelling over een torenhoge restaurantrekening weg-eten aan het dichtstbijzijnde “frietkot” niet aan de orde, neem dat van me aan.

Thuis de keuken induiken voor een zelfgemaakt hamburgertje hoeft ook al niet.

Je kan zó in de zetel ploffen en uitbuiken bij een lekker drankje. Voor mij een Gini graag, of anders een “lait russe”.

Al zou het zomaar kunnen dat die wat zoutig smaakt, door de tranen die je er in stort terwijl je moviewatcht.

Goed, tranen in je koffie is misschien geen perfect plaatje als je aan jij-je bank-een filmpje en een drankje denkt, maar het past.

Helemaal als je naar The Green Mile kijkt. Tom Hanks speelt er een hoofdrol in, maar ik heb als koffie-liker toch echt een boon voor John Coffey” like the drank, only not spelled the same”.

Een reus, met een peperkoeken hartje. Wonderdoener. Zachtheid in een dodelijk harde wereld. Het hoofdthema in deze film wordt mooi belicht en dit vanuit zoveel mogelijk hoeken … Het raakt me. Nog meer sinds dit moment.

Beklijvend. Niet zo best voor mijn nachtrust ook. Ik mag dan wel een nachtuil-ritme hebben, een nacht doorhalen door piekernissen, daar pas ik voor – tenminste, als ’t lukt. Zo’n witte nacht gaat toch meer en meer doorwegen …

Met  Herbie Rides Again kom ik weer in the pink mood.  Dit eigenzinnige 2 pk-tje is cute, en dat roze zit er zeker voor iets tussen !

In het departement krasse karretjes moet Herbie nochtans Kit laten voorgaan. Zo’n auto wil ik ook …. ! Hm. Eerst maar eens beginnen met een Knightrider-ringtone.

Voorlopig zingt mijn rinkelding nog gewoon Dumdiedum. Enfin, melodie 1 volgens mijn foon.

Als mijn deuntjesmaker niet dumdiedumt, dan bliept ie.  De laatste keer werd ie hier toe aangezet door de sms-dienst van Pearle, om me te vertellen dat mijn nieuwe blauwekijkersbijlichtende ding klaar is.

Nog even deze zal het regenen of toch maar niet, als ik dat had geweten, dan had ik kunnen gaan-dag afsluiten met de laptop, Ariadnesdraad en mijn blogboekje in de aanslag …

Bij Bea was het ne keer azo.  Bij Ariadnesdraad is het steevast ne keer anders – wie mij ooit al een stokje gaf kan dit beamen.

Aangenomen met dank voor het schrijfstijlcompliment. In  een meestal net iets andere vorm weergegeven en next to nooit doorgegeven … 

Het ging dan wel niet over tea and light refreshments, toch hoop ik dat jullie, beste lezers, dit stokje kunnen smaken !

Dollars, dimes en Diamond

Slapen is niet mijn specialiteit. Slapen op gewone uren dan. Tja, ik ben geprogrammeerd als nachtuil, vrees ik. Zelf vind ik deze verkeerde programmatie bij tijden erg jammer, wegens erg onpraktisch. 

’s Ochtends de telefoon aannemen zorgt voor ware slapstick-toestanden en steevast ook voor verwarring. Aan beide kanten van de lijn.

Maar daar blijft het niet bij. In deze koopjestijd is een andere “con” van het nachtuil-statuut dat je pas laat op de dag in de juiste versnelling raakt.

Niet dat je daar wat van merkt, beste lezer, want als je me te zien krijgt, zoef ik je hoogst waarschijnlijk met de snelheid van het licht voorbij …

Tja. Neveneffect van op shop gaan, vlak tegen sluitingstijd.

Wat er verder ook bij inschiet is de ware shopmood en de terrasjes tussen twee winkels in. Die achteraf trouwens ook, want daar heb ik puffend en zwetend, met een hoofd als een biet en blut zijnde, naast met have en goed beladen, nooit zo’n zin meer in …

Optimist als ik ben, troost ik me met de idee dat het tenminste vooruit gaat en dat mijn budget zo prima begrensd wordt.

Maar de cooldown, na éénmaal tegen lichtsnelheid te hebben aangezeten, is een heel andere kwestie.

Om mijn slaapweigerende little grey cells tot slaap te overhalen wordt hier ten huize meer dan eens de monotonie van de journaallus ingezet.

Het werkt. Ik krijg steevast slaap. Deze week ook een glimlach als ik hoor dat de Barclays-man Bob Diamond een Brits bankschandaal heeft bewerkstelligd. Je zal maar met DIE naam in het oog van die geldstorm te zitten.

” I need a dollar, baby, a dollar is what I need “ was dus duidelijk ook zijn leus.  Eerst om zich als een diamanten man voor te doen, en later om zijn verliezen met fout gelopen beleggingen te verdoezelen …

Met poker is het zo dat je maar beter hoge ogen kan gooien als je niet wil dat de poppen aan het dansen gaan. Zeker als je kapitaal Andermans geld is. 

Zich de vraag stellen of hij die dollar echt wel kon “borrowen” ? Watzegjemenou. 

Diamond heeft lustig (één spelletje te veel) gespeeld en verloren.

Intussen heeft de ceo besloten zijn ontslagpremie niet te cashen.  Maakt voor hem vast geen dime uit. Zijn shopbudget overtreft het mijne zekers verreweg, en hetzelfde geldt nu dus ook voor de beschikbare leisure time om al z’n resterende geld in op te doen …

Hmm. Ik vraag het me toch af.  Of ie echt veel gaat voelen van dat “everything ’s falling down” …

Superwoman multitaskt

Superwoman. De tegenhanger van Superman. Wie droomt er niet van haar te zijn ?

Heeft nooit kledingkeuze-dilemma’s. A ja, want ze zit altijd al strak in het pak. De kleuren, de verhoudingen, het klopt allemaal.

Make-up issues ? Kent ze niet. Die van Krypton zien er altijd super uit !  Die goeie look zit net als het pak automatisch gebeiteld.

Want ik heb Super(wo)man zich nooit druk weten maken inzake welness.

Voor haar geen gestuntel dus met fond de teint, camouflagesticks, mascara, lipstick en consoorten … Eender hoe, wat waar en wanneer : super is het epitheton ornans dat bij haar past.

Vermoeidheid ? Daar doen ze niet aan op Krypton. Non-stop paraatheid is de norm. Van de dwingeland slaap en zijn metgezel bioritme hebben ze daar nog nooooit gehoord. Simpelweg tijdverspilling. Punt. Eind aan de lijn.

Tja. Er zijn absoluut pluspunten aan, om een constitutie te hebben die voor een zeker percentage uit staal bestaat.

Een off-day wegens ziekjes heb je immers nooit.

Geen hormonaal bepaalde hoofdpijnaanvallen waarbij het lijkt alsof een heel orkest tegelijk – liefst om ter hardst – cimbaal wil spelen in je hoofd. Zodat het lijkt alsof je door staal verpletterd wordt …

Iets heel anders dan van staal zijn, als je het mij vraagt.

Superwoman heeft geen last van totaal in de soep gedraaide agenda’s.

Voor haar geen elfendertig items die zich allemaal tegelijk op de zelfde plek in je agenda willen nestelen. Gisteren dus.

O, en ook geen overblijvende taken die je allemaal om ter meest met een schuldgevoel opzadelen. Juist ja, omdat je ze niet af hebt, terwijl je dat eigenlijk wel met de over-all planner in je had afgesproken.

Want deze dame is straf in multitasken. Ze kan niet alleen verschillende agenda’s aan. Neehee, ook nog totaal verschillende levens ! Ze switcht er tussen of het niks is.

Al wat nodig is, is een draaideur, of een telefooncel of wat er verder ook maar voor handen is om even ongezien je Super-outfit aan te schieten.

Hoe anders gaat het er bij mij toe !

Ik heb natuurlijk niet de gave dingen op voorhand te zien aankomen. Daarom ontdek ik geweldige initiatieven – zoals de Wijvenweek – ook steevast te laat.

Gevolg daarvan is dan weer dat de aan deze topic gelinkte stukjes onherroepelijk niet op tijd verschijnen. Of zelfs helemaal niet.

O, en dat gesappel met agenda’s ! Niet dat ik niet organized ben. Ik heb er zelfs drie. Jawel. 

Maar het moet gezegd : ik heb altijd nét niet die agenda. Die agenda, die net dat andere segment van mijn leven beslaat. Dat waar ik op hét eigenste ogenblik een kijkje in wil nemen.

Schril contrast met de a-priori-aanpak van Superwoman.

Dus komt het vaak neer op de bereidheid van mijn ‘little grey cells’. Die doen meestal gezellig mee. Behalve dan als ze vinden dat ze niet genoeg slaap hebben gekregen.

Dan durven ze nog wel eens een kletterend cimbaalstukje opvoeren in mijn hoofd.

Als mijn brein slechts mild ontstemd is, dan stuurt het zijn maatje bioritme, die luistert naar de naam Nachtuil.

Ook niet echt een zegen. Want mijn brein laat zich niet in ééntweedrie tot slaap bewegen. Maar als het dan slaapt, dan is wakker worden ook wat.

Vaak te laat, alle formaten – ook lawaaitjes – van een wekker ten spijt.

Eigenaardig genoeg is vroeger naar bed gaan geen oplossing. Wél een garantie op wakker liggen tot het halfuurtje voor ik  moet opstaan.

De telefoon brengt nogal eens soelaas als het er op aankomt de slaap te verdrijven.

Compleet met armwiekend naar de telefoon graaien,  en daarbij zorgen voor iets dat klabatsboembaf doet, juist als ik de door mij verkeerd benoemde mijn vergissing wil verklaren.

Als ik dan die slaaphorde heb genomen,  dan ben ik klaar voor de volgende stap.  Het maskeren van mijn dikwijls astronomische slaapgebrek.

Daarbij moet ik voorzichtig zijn dat ik geen ruzie krijg met mijn roomblank velletje, dat enkel na straffe onderhandelingen iets anders dan Nivea accepteert.

Gelukkig gaat garderobegewijs alles een pak vlotter.

De kleuren mogen dan niet zo flitsend zijn als bij Superwoman, ze combineren wel. Al bestaat het geheel vaak wél uit stukken die ik eerst niet kan vinden …

Minpuntje ? De broeken zijn standaard langer dan ik.

Bezig dit euvel te verhelpen, kan het dan al eens gebeuren dat ik de deur in mijn haast dichttrek, met de sleutel overal, behalve geruststellend in mijn jaszak.

Andere keren heb ik de sleutel wel, maar ben ik de weg ernaar kwijt in mijn handtas. Die glansrijk de vergelijking met een doolhof kan doorstaan.

Conform mijn mythologische connectie zou een labyrint een eitje moeten zijn, maar niks is minder waar. Wee ende helaas.

Maar gelukkig heb ik op dit punt van de dag genoeg raketvaart ontwikkeld om tegen dat tikje vertraging te kunnen…

Tja. Superwoman zijn is een multitask !

Maar het is nog maar de vraag wat Superwoman doet met het het menselijke side-effect chaos. Anders dan dromen, soms heel echt … 

Chaos. Daar ben ik super in!

De Zotte Morgen

Bron : YouTube

Ben jij een nachtuil of een vroege vogel ?

Zelf behoor ik tot de eerste categorie. Slapen is voor mij altijd al een nachtmerrie geweest. Als kind echter waren het vooral anderen die er door gekweld werden. Nu als volwassene, ben ik zelf aan de beurt.

Want eerlijk is eerlijk, onze maatschappij is er niet echt op ingericht dat je pas tegen de middag een helder hoofd krijgt.

Diepe sympathie heb ik voor mensen die nachtwerk doen. Niet simpel om gedurende een aantal dagen je inwendige wekker te negeren en dan weer over te schakelen naar een ander ritme.

Bewondering ook voor mensen die letterlijk kunnen opstaan als de zon opkomt.  Kan mijn verbeelding zijn, maar ik heb altijd het idee dat deze mensen bergen (kunnen) verzetten. Bovendien zou ik heel graag ‘ns het moment meemaken dat uit de nevel de klaarte van de dageraad op trekt. 

Ik kan me dus wel vinden in dit lied. Het gaat over heel veel dingen. Maar bovenal geeft het een doorleefd beeld van hoe opstaan gaat. Voor nachtuiltjes als ik.

De ochtend is voor mij vaak een draaimolen waar ik op moet zien te raken. Dikwijls worstel ik met mijn ingebouwde klok die zot draait…

Alle bijschavingspogingen ten spijt is het nog altijd de nacht die wint.

De zonsondergang die met haar hele kleurenscala de weg baant voor alle tinten van duisternis fascineert me. De stille uurtjes van de nacht, waarin je jezelf kunt horen denken, vind ik fantastisch.

Het tijdsbestek waarin de hectiek van de dageraad nog ver voor je ligt heeft ook iets scheppends. Niet voor slaap, jammer genoeg. Maar gelukkig wel voor de aanmaak van blogpostjes.

Jawel, beste lezer, deze stukjes, die je hopelijk doen grinniken, glimlachen, fronsen, nadenken of wie weet helemààl niet akkoord zijn, komen tot stand op de nog-niet-aan-slaap-toe momenten, voor er een nieuwe dag begint.

Hopelijk is dat er aan te zien …

Een goeie, zotte morgen gewenst!